Dagen

Van die dagen.

Van die dagen dat je niet alleen vooraf, maar ook achteraf het idee hebt dat je beter in bed had kunnen blijven, Niet naar buiten, niet praten, reizen of werken. Gewoon niks. Een boek, een banaan, een kop koffie. Zoiets.

Om achteraf verklaarbare redenen hingen een aantal grote prints van mijn foto's in een tuincentrum. Drukte, poffertjes en interesse waren voorspeld. De poffertjes bleken het enige te zijn wat er van uit kwam. Nou heb ik altijd al eens drie uur lang vroegbejaarden met een Noord-Limburgs accent willen horen praten over kerstbomen, erwtensoep en het weer, maar dat hoefde niet persé op zondagmiddag.

Een hangtuintje met blauwe blaadjes

Om zelfs nu nog steeds verklaarbare redenen schaften we vorige week tweedehands dimmers aan. Niet zo'n rond schakelaartje voor naast de deur, maar lompzware antieke kasten van het soort wat nooit kapot gaat. Mooi, want de dimmers die er in het theaterzaaltje stonden, waren zo rot als wat. De eerste verrassing was het feit dat de aansluitingen op de patch, het gedeelte waar je de ingaande met de uitgaande kabels met elkaar kan verbinden, wel leken op de kabels die we hebben, maar een maat kleiner bleken te zijn. En nergens te bestellen waren. Voor een acceptabele prijs. Gedoe, bellen, omrijden. Dagen verder, eindelijk patchkabels. Te weinig, maar we konden nu gaan testen. We hadden die kasten toch niet voor niks die hele trap opgehufterd? 

patchkabels met een exotische maat

Aanvankelijk leek het te werken. Behalve dat een aantal lampen niet meer uit ging. En andere aangingen, maar bij het verkeerde nummer. Ook antieke dimmers die nooit stuk gaan kunnen heel bijzondere foutmeldingen geven. Laat ik het er bij houden dat ik de gebruiksaanwijzing ondertussen best goed ken. En dat het 6 uur later nog steeds niet werkte. Kak. KAK. KAAAAAAAK. 

de dimmers in kwestie

Gelukkig kreeg ik tussendoor een telefoontje. Voor een andere opdrachtgever moet ik een serie voorstellingen in een ziekenhuisauditorium (goed Scrabble woord!) voorbereiden. Daar wil ik een paar minuten rondkijken en aan de concierge vragen welke stopcontacten ik kan gebruiken. Vorige week dinsdag stuurde ik een mail waarin ik dat uitlegde en een paar data voorstelde wanneer ik langs wilde komen. Vrijdag kreeg ik een mail terug met de mededeling dat mijn vraag "in de organisatie uitgezet was". 

Vandaag kreeg ik dus telefoon. Een meisje vertelde dat ik dat het beste zelf met Harrie kon plannen, maar dat Peter er ook bij moest zijn, want die deed ook iets belangrijks. Whatever. Ik kreeg het nummer van Harrie, dan kon ik dan meteen bellen. Mooi. Ik bel dat nummer. Erik neemt op en vertelt dat a) Harrie nooit op maandag werkt. b) Harrie dit nummer al een jaar niet meer heeft en überhaupt geen pieper meer draagt. 

Nou heb ik de 06 van Harrie gekregen en daar maar een voicemail achtergelaten.

Van die dagen. 

Dat je gewoon niet naar buiten moet. 

Van die dagen.

(geen idee of dat toeval is, maar ik zie net dat dit blog extrabelegen nummer 1313 is)