White Cowbell Oklahoma

Lente 2005, terugweg van een schouwburg in Weetikveelwaar, weer een kindermusical gebouwd, gedraaid en gebroken. Ik kan geen Kikker meer zien. Langs de snelweg staan opvallend veel auto's op de vluchtstrook. Hebben die pech? Op een afstand zien we ook een trein stilstaan. Bij het pompstation staat het helemaal vol. Is er paniek? We schakelen van cd-speler naar radio en horen de klok van de Waalsdorpervlakte. Kak. Dodenherdenking, daarom stopt iedereen. 

Zullen we ook? De eerste auto's trekken al weer op, we zijn duidelijk te laat. Maar als we doorrijden niet te laat voor White Cowbell Oklahoma. Canadezen die er uitzien en klinken als een stevige Southern rockband. Eindelijk terug in Nijmegen en aangekomen in Roosje en ze zijn al bezig. Een van de mannen staat met een bijl een meeuw te onthoofden en stopt die samen met een hoop andere vogels in zijn broek. Waarop de gitarist vraagt: "Have you ever seen a guy with so many birds up his pants?" De avond kan beginnen.

Zomer 2006, de Valkhof Affaire, warm, klein tentje, zelfde band. Knalhard er op. In een van de eerste nummers komt de haakse slijper al tevoorschijn om een regen van vonken van de koebel af te sproeien. Een paar nummers later is er ook de kettingzaag weer. Daarmee wordt een flinke toiletrol van een bezemsteel gerold. Puinhoop. Lekker. De stroom valt uit zoals dat dat jaar op het Valkhof wel vaker gebeurde. De band aarzelt geen moment en roept dat de bassist jarig is. De drummer zet 'lang zal ie leven' in en de hele tent doet mee. Aan het eind van het liedje is er weer stroom. En feest, meer bier!

Herfst 2017, Merleyn, daar zijn ze weer. Duidelijk een paar jaar ouder en een uitgewoonder. Ze blijken nu vijfenhalve week onderweg te zijn en dat zie je. Er wordt doorgedronken, ook op het podium. Muzikaal is er niets verandert, gewoon stevige Southern Rock, de act is ook identiek, al zijn de meeuwen verdwenen. De slijper, de kettingzaag en de koebel met steekvlammen zijn er bij. Tegen het einde verbouwen ze een nummer even tot AC/DC's Thunderstruck. Ter nagedachtenis aan de deze week overleden gitarist. Het publiek vreet het, met zijn allen vuisten omhoog en "Thunder" roepen. Mooi gebaar voor een bescheiden maar invloedrijke muzikant. Gedurende de show blijven bezoekers roepen om hun favoriete nummer en als afsluiter spelen ze dat natuurlijk:"Put the South in your mouth" Deze band gaat geen revolutie veroorzaken, maar levert er wel een fijne soundtrack voor.