Welkom

Jaarlijks overspoelen ze het stadscentrum. Eerstejaars studenten, gekleed in kleurige, bedrukte T shirts. Net zo eenvormig als vorig jaar werken ze de hele routine af. Kennismaking-spelletjes, zuipen, sportdag, zuipen, cultuurfeest, zuipen, kroegentocht, zuipen. Op de eerste ochtend stond er een flinke kudde voor de Rabobank op het Keizer Karel Plein. Ik scheur naar het theater om, godbetert, een studentencabaret op te gaan bouwen. Een meisje ziet mij aan komen rijden en besluit toch op een paar meter afstand van me het fietspad over te steken. Ze gaat hopelijk geen natuurkunde studeren, want dan had ze de inschatting vast anders gemaakt. 

Mijn snelheid (hoog) x mijn massa (gezellig) - remvermogen (goed) x mijn reactietijd (maandagochtend kwart over negen). 
Een vergelijking die voor haar de duidelijke uitkomst had moeten hebben: 
Niet oversteken:Gevaar

De muts doet het toch en blijft als een konijn in de koplampen stilstaan op het moment dat ze doorheeft dat dat een dom besluit is. Met piepende banden, vol in de ankers kom ik tot stilstand met haar in de kruising van mijn stuur en voorwiel. Zonder haar massa was ik zeker 10 centimeter later tot stilstand gekomen. Ik vraag of ze weg wil gaan en met doodsangst in haar blik zet ze een stap naar achter om door een andere fietser geraakt te worden. Welkom in Nijmegen.