Precies twintig jaar geleden was het ook Lowlands.
Het was fris, bewolkt en heel druk.
Toffe concerten en veel drank. Ik kwam er niet echt in.
Het meisje waar ik een paar jaar mee had samengewoond was vermist.
Al een paar weken was ze niet meer gezien.
Tegen beter weten in hoopte ik haar toch in Biddinghuizen te treffen.
In zo'n massa lopen heel veel lange slanke meiden met hennarode dreads.
Iedere keer als zo'n meisje om keek, was het haar niet. Keer op keer was het een bevestiging dat het niet goed was. Vanaf het moment dat ik van haar vermissing hoorde wist ik dat het niet meer goed kwam. Dat klopte helaas ook. Op die zaterdag op Lowlands bleek ze achteraf waarschijnlijk al een bijna een maand overleden te zijn. Het zou ook nog maanden duren voor we haar konden begraven.
Vandaag was ik voor het eerst weer terug bij haar graf.
Het lag er mooi bij, hoor je dan te zeggen.
Jaja.
Ik heb het destijds mee vol geschept.
Toen deed het ongelooflijk veel pijn.
En gek genoeg nu, twintig jaar later, hier op een bankje in Vught, nog steeds.
Bezoekers van Lowlands dit jaar werden toen pas geboren.
We zijn een leven verder.
Caroline werd toen geen 25.
En vandaag geen 45.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten