4

Dat was toch niet de bedoeling,
om dat jarenlang te gaan doen.
Er zat überhaupt geen bedoeling achter.
Ik had een paar filmpjes en een foto die ik wilde laten zien.
Dat liep een beetje uit de hand.
Een kleine 1100 blogs verder heb ik er nog steeds schik in.

Bedankt voor het lezen, de correcties en reacties!

Op naar het lustrum!

Vijf poten

De hele club stond rustig te dutten aan het water.

Allemaal in de pauzestand. De mannen op het bankje hielden zoals altijd de situatie scherp in de gaten. "Die swerte es weer lekker beesig. Die lopt weer op vijf poten. Mar se liet 'm nie se gang gaon". En inderdaad, na een kwartiertje werden ze allemaal weer wakker. De zwarte hengst had er meteen weer trek in. Daar was geen misverstand over. Maar zij dacht daar heel anders over. Hij sprong net op tijd voor haar afweergeschut weg. Hij bokte nog wat op en neer en liet het er maar bij zitten. De rest had al weer gras gevonden.

De avond was nog jong.

Tandeloze schooier

Wat ooit de gevaarlijke gek in de theaterwereld was, bleek nu een tandeloze schooier te zijn. Met het schrappen van een flinke zak subsidie zal het ook de laatste keer geweest zijn.
Da's twee keer jammer. 

La Fura Dels Baus was ooit een van de ruigste clubs die spektakelvoorstellingen op grote schaal maakten. Groots, rauw, hard, veel seks en geweld. Heel fysiek, zowel onderling als naar het publiek. Geen club waar je achterover kon leunen. Aan de kant springen en vluchten voor wat ze op je af stuurden. Opletten. Door de tijd heen zag ik ze veranderen, braver, saaier, minder scherp, ze werden oud. Een enkele keer leek het oude vuur weer terug en maakten ze weer spektakel. Vandaag was het ruk.

Niet dat er geen budget was. Voor heel, heel veel geld was er licht, geluid, video en steiger gehuurd. Dat beloofde wat. helaas hield het creatieve deel daar ongeveer op. Nou heb ik ook niets met amateurpodiumkunsten en het grootste deel heb ik alleen lokale dansers/muzikanten/mensen in een asbestpak gezien. Die deden heel erg hun best en bewogen bijna in de maat. Op de foto's vooraf zag ik hele grote poppen. Twee daarvan waren er ook, die mochten op het einde 5 minuten mee doen. Wat vuurwerk van het dak van de schouwburg volgde en het was klaar. Tandeloos, saai, risicoloos, los zand, regieblunders en oh ja, een pretentieus Grieks godenverhaal als kapstok.

Pas werd bekend dat Cultura Nova, het festival waar dit de openingsvoorstelling van was, een flinke zak subsidie niet meer krijgt. Het zou me niet verbazen als daarmee de grote openingsvoorstellingen ieder jaar in het gedrang gaan komen. Da's jammer. 
Al een aantal jaar ga ik daarvoor graag naar Heerlen. 
We aten wel heerlijk Italiaans. Maar om daar nou drie uur voor te rijden.

Draken

Dus je bent een heel klein torretje.
Echt heel klein. 
Je broertjes en zusjes zijn ook heel klein.
Maar je woont in een heel groot bos.
Zo groot dat er geen einde aan komt.
Dan kan je best geloven in draken.

Papa en Mama Tor kunnen je wel proberen 
wijs te maken dat draken niet bestaan.
Dat kunnen ze proberen. 
Je mag dan wel een klein torretje zijn, 
maar niet helemaal achterlijk.
Je weet best dat ze dat alleen maar zeggen, 
zodat je 's nachts beter kan slapen
en niet tussen hen in het nest kruipt.
Maar je hebt er toch over gehoord
en je oudste broer heeft er toch zelf een gezien?
"Ga maar lekker slapen en dromen over sla". 

Ga maar lekker slapen.

It was twenty years ago today

Precies twintig jaar geleden was het ook Lowlands. 

Het was fris, bewolkt en heel druk. 

Toffe concerten en veel drank. Ik kwam er niet echt in. 

Het meisje waar ik een paar jaar mee had samengewoond was vermist. 

Al een paar weken was ze niet meer gezien. 

Tegen beter weten in hoopte ik haar toch in Biddinghuizen te treffen. 

In zo'n massa lopen heel veel lange slanke meiden met hennarode dreads. 

Iedere keer als zo'n meisje om keek, was het haar niet. Keer op keer was het een bevestiging dat het niet goed was. Vanaf het moment dat ik van haar vermissing hoorde wist ik dat het niet meer goed kwam. Dat klopte helaas ook. Op die zaterdag op Lowlands bleek ze achteraf waarschijnlijk al een bijna een maand overleden te zijn. Het zou ook nog maanden duren voor we haar konden begraven.

Vandaag was ik voor het eerst weer terug bij haar graf.  

Het lag er mooi bij, hoor je dan te zeggen. 

Jaja. 

Ik heb het destijds mee vol geschept. 

Toen deed het ongelooflijk veel pijn. 

En gek genoeg nu, twintig jaar later, hier op een bankje in Vught, nog steeds.

Bezoekers van Lowlands dit jaar werden toen pas geboren. 

We zijn een leven verder.

Caroline werd toen geen 25. 

En vandaag geen 45. 

Status

Vorige week hoorde ik een verhaal wat me deed denken aan een vergelijkbare anekdote van jaren geleden.

Bij een werken-aan-jezelf-sessie waar een vriendin aanwezig was vertelde een man dat ie jaren geleden een auto van de zaak uit mocht zoeken. Hij had daarvoor een budget gekregen waar hij binnen moest blijven. Eventuele extra kosten waren voor eigen rekening.
Met wat plussen en minnen had ie een heel aardige bak gekozen. Het werd zomer en de temperatuur steeg. De keuze om geen airco aan te schaffen begon hem op te breken. In de file, in zijn pak achter het stuur vond ie het toch een betere keuze om het raampje dicht te houden en te doen alsof hij wel de luxe van een airco had. Zwetend kwam ie aan, maar andere filerijders zagen hem ontspannen met gesloten raam rijden.

Een collega stond eind vorige eeuw ook in de file. Er was iets met zijn dochtertje en een ziekenhuis en hij moest daar snel zijn. De file stond stil en op zijn minst moest ie laten weten dat ie later kwam. Mobiele telefoons bestonden nog nauwelijks maar een aantal zakelijke rijders had een autotelefoon. De man in de auto voor hem ook, die zat te bellen. Omdat de file stil stond stapte hij uit en liep naar de zakenman toe, tikte op het raampje en legt de situatie uit. Of hij misschien heel even gebruik mocht maken van de telefoon, want erg dringend. De zakenman krijgt het schaamrood op de kaken, kijkt naar zijn telefoon, kijkt naar mijn collega en zegt:"Uhh sorry, dit is geen werkende telefoon, het is allen maar een haak." De man zat voor de andere filerijders te doen alsof ie aan het bellen was. 

Hoeveel moet je te kort komen om naar wildvreemden die je alleen in de file ziet te doen alsof? Wat compenseer je dan? En vooral, zal het helpen?

Op een festival zag ik een jongen met een ander statussymbool.

Compenseert dat ook wat, of is het alleen een beetje ranzig?

Vrooom

Ruim op tijd voor de afspraak zat ik voor het hek te wachten. 
Een documentaire over wat er op het strand aanspoelde op de radio. 
In de verte hoorde ik een straaljager opstijgen, of nee een motor. 
Bulderend kwam die dichterbij. 
Ik zet mijn docu af, want niets meer van te verstaan.
De motorrijder zet zijn helm af en concludeert: "Dan ben jij de fotograaf".
Correct. Vanmiddag zette ik de hele club op de foto.
Weer eens wat anders dan paarden fotograferen.

Welkom

Jaarlijks overspoelen ze het stadscentrum. Eerstejaars studenten, gekleed in kleurige, bedrukte T shirts. Net zo eenvormig als vorig jaar werken ze de hele routine af. Kennismaking-spelletjes, zuipen, sportdag, zuipen, cultuurfeest, zuipen, kroegentocht, zuipen. Op de eerste ochtend stond er een flinke kudde voor de Rabobank op het Keizer Karel Plein. Ik scheur naar het theater om, godbetert, een studentencabaret op te gaan bouwen. Een meisje ziet mij aan komen rijden en besluit toch op een paar meter afstand van me het fietspad over te steken. Ze gaat hopelijk geen natuurkunde studeren, want dan had ze de inschatting vast anders gemaakt. 

Mijn snelheid (hoog) x mijn massa (gezellig) - remvermogen (goed) x mijn reactietijd (maandagochtend kwart over negen). 
Een vergelijking die voor haar de duidelijke uitkomst had moeten hebben: 
Niet oversteken:Gevaar

De muts doet het toch en blijft als een konijn in de koplampen stilstaan op het moment dat ze doorheeft dat dat een dom besluit is. Met piepende banden, vol in de ankers kom ik tot stilstand met haar in de kruising van mijn stuur en voorwiel. Zonder haar massa was ik zeker 10 centimeter later tot stilstand gekomen. Ik vraag of ze weg wil gaan en met doodsangst in haar blik zet ze een stap naar achter om door een andere fietser geraakt te worden. Welkom in Nijmegen. 

Hard op weg

Net voor ik naar de Bijstand ging, mocht ik nog een portret maken.
Even kort voor het concert van Ministry in Doornroosje, 
wilde Al-I don't fucking care-Jourgensen wel op de foto.
Zo'n kans laat ik niet lopen

So there was only one thing that I could do

was ding a ding dang my dang a long ling long

Millions of Dead Crusties

Zelf had ik dat niet verwacht, toen we in de vrieskou met zijn vijven in een kleine Datsun van mijn moeder terug reden. Het was winter, 1988 en MDC had net in een steenkoude Goudvishal in Arnhem het dak er af gespeeld. De ruiten van het autootje bevroren aan de binnenkant van onze damp. Eerst buiten krabben, daarna tijdens de rit binnen blijven krabben. Ik had niet verwacht dat ik ze 28 jaar later weer zou zien. Ik was nog lang geen 28, de bandleden wel, maar van hen verwachtte ik niet dat ze het nog jaren zouden redden.

Gisteren speelden ze in de Bijstand, een smalle kroeg in Nijmegen. Zonder remmen, volle snelheid met het volume op 12. Terwijl de drummer zijn drumstel aan het inrichten was twijfelde ik wel of het nog goed zou komen. De senior van de band, 62, was echt versleten. Krom, moe en als ik de biografie van de zanger moet geloven en dat doe ik, was hij niet altijd met een warm kopje melk op tijd naar bed gegaan. Met moeite raapte hij de stokken van de grond en zette in. Verkrampt en pijnlijk. Maar na twee nummers begon hij te grijnzen, een beetje te zweten en kwam zijn kenmerkende swing in de knalharde punkritmes. 

Niks niet vergane glorie, dit was de originele Soup Kitchen Celebrity.

Het grootse verschil met destijds was, op de gemiddelde leeftijd van band en bezoek na, het feit dat Dave, de zanger, tussen de nummers veel meer de tijd nam om te vertellen waar ze over gingen. Deels omdat het nog steeds politiek activisten zijn en de boodschap uitgedragen moet worden, aan de andere kant ook om op adem te komen. "Mensen klaagden nogal eens over onze negatieve nummers: Multi Death Corporation, Kill The Light, Missile Destroyed Civilization. Toen besloten we een positief nummer te schrijven, het volgende nummer heet No More Cops."

Na mijn blogje van vijf weken geleden over dooie polities (deze) ging ik op zoek of MDC nog bestond. Na wat zoeken kwam ik op de site van de zanger een speellijst tegen. Hé ze touren, Hé ze spelen in Europa, Hé ze spel in de Bijstand, de Tering! In de tussentijd bestelde en las ik zijn biografie. Een verhaal met minder ups dan downs. Wel eerlijk en af en toe heel grappig. De man die destijds mij meer over economie, politiek en media leerde dan al mijn middelbare school leraren bij elkaar deed het nog en kwam om de hoek spelen. 

Waarschijnlijk had hij dat op die koude avond in Arnhem zelf ook niet verwacht.

No Trump, No KKK, No fascist USA!

Damp

"En waar ga jij met de stadsbus heen op zaterdagavond?"

-Ja, wa denkte ge, noar Pikpop jonge!

"Nou dat treft, ik ook!"

De kruising tussen een tuinfeest en een festival was weer een fijn feestje.

Bandjes, biertjes, kampvuur en veel bekenden.

Als klap op de vuurpijl speelde de Emperors, 

een Nijmeegse band met allemaal ex-collega's van me hun laatste show. 

Zij knalden, het publiek vrat het op.

Tegen het eind van de show koelde het buiten wat af en liep de zanger warm, 

als ie niet te veel bewoog sloeg de damp van zijn kale harses.

Vakmanschap

Sommige bands hebben een file van vrachtwagens vol apparatuur nodig om een show te geven. Anderen kiezen voor idioot hoge volumes. Er zijn er die zich tijdens een show tien keer omkleden. Gelukkig zijn er ook muzikanten die ongeacht de plek waar ze spelen alles uit de kast halen. Gister zagen we Curtis Eller precies dat doen. Vol overgave bespeelde hij het publiek en zijn banjo. Kruipend door het kleine zaaltje, klimmend over de balkonrand wist ie de aandacht vast te houden. De jaren ervaring zijn dan zichtbaar. Zoveel manieren om een rumoerig publiek er weer bij te krijgen, zoveel flauwe grappen tussendoor. Vergeet de videoschermen, vergeet de rookmachines. 

Speel met overtuiging hele mooie liedjes en de omgeving verdwijnt vanzelf.

Druil

Sommige dagen blijken productiever dan andere. Dit was zo'n andere. 
Het weer liep grijs en motregenend synchroon met de vooruitgang. 
Urenlang vechten met een lichttafel leverde de kennis op 
dat er verschillende fouten in de software zaten. 

Leerzaam maar jammer. 
De culturele fotoklus van de dag vond plaats aan de oever van de Nevengeul. 
Daar was bij een interview en optreden de verhouding bezoekers/organisatie 1:1. 
Morgen ga ik weer leuke dingen doen.

Poepijs

Wat voor ijs willen jullie?

Poepijs!

Dan halen we het lekkerste poepijs van de wereld!

Daarna ook nog gaan spelen en op je kop gaan hangen,

dan kan de middag niet meer stuk.

Gras

Doorgaans is het gras wat ik op de foto zet echt en zijn de dieren er op groter. 

Gisteren maakte ik de eerste van een serie foto's voor een kunstgrasbedrijf.

Om te laten zien hoe zacht en comfortabel het gras is speelde hun jongste dochter voor model. Zoals modellen zijn, was deze ook veeleisend. Een extra zacht matrasje op het gras en een grote lauwe fles melk tegen de verveling. De dame werd in de watten gelegd (of in het kunstgras eigenlijk) en ik drukte af. 

Andere foto's van de sessie komen hier later, 

als ook de bouwvakkers, de honden en de sportvelden vastgelegd zijn.

Sensatiezucht

Tijdens mijn avondwandeling liep ik een straat in waar een mini-file stond. 8 auto's wachtten op twee politiebusjes. Een aantal fietsers hing al rond de busjes. Op honderd meter afstand zie ik vier agenten uitstappen, een paar passen lopen en wegduiken achter de deur van de bus en achter een auto. Er klonk een schot. Voor mij de cue om om te draaien en een andere route te lopen. Voor anderen de cue om eens dichterbij te gaan kijken wat er precies aan de hand was. Ik loop de hoek om een andere straat in en hoor weer een schot. 

Ondertussen vroeg ik me af wat die fietsers en andere omstanders bezielt om er juist op af te gaan. Sensatiezucht, dappere nieuwsgierigheid of de behoefte om een Youtube-videootje te maken? Tegelijkertijd vroeg ik me af wat ze missen. Gezond verstand, zin in het leven of realiteitszin? Volgens mij snap ik steeds minder van veel mensen.

Gelukkig hadden we de foto's nog

Stofzuiger

Terwijl ik naar buiten liep veranderde het geluid snel.
Klonk net nog een groot orkest, nu leek er een grote stofzuiger aan te gaan.
Midden op de wei werden twee ballonnen opgelaten. De ene werd nog met behulp van een grote ventilator vol lucht gepompt, de andere had de brander al aan. 
Dat was de grote stofzuiger.

Vrolijke mensen er om heen, mooi weer, een prima avond voor een ballonvaart.
Op het moment dat de ballon de mand de plat op de grond lag overeind trok, bleken alle passagiers er al in te zitten. Vrolijke, licht gespannen gezichten. De ballon werd verder opgewarmd en wilde al omhoog. Daarmee trok ie flink aan de mand die wat door het gras ging stuiteren. De lach verdween bij de meeste inzittenden. Het was nu serieus. Met een man of drie hingen de organisatoren aan de buitenkant aan de mand om het overeind te houden. Het ging goed, de zaak kwam in balans en langzaam gingen ze omhoog. De zuchten van verlichting waren bijna hoorbaar. 
Alleen het geraas van de stofzuiger kwam er nog bovenuit.

Buiten spelen

In het Gofferttheater speelde het Jong Metropole.

Zestig jonge muzikanten brachten een mix van klassiek en jazz.

Buiten spelen op een mooie zomeravond, 

wie wil dat nou niet?

Wat rondhangen vooraf

een beetje opwarmen

de chef vond dat het tijd was

en ze gingen aan de slag

zo nu en dan werd er zelfs een moppie bij gezongen

Advies

Gisteren werd bekend gemaakt wat de adviezen van het fonds voor de podiumkunsten zijn.

Voor veel clubs in de culturele hoek een hele belangrijke dag. Het advies bepaalt immers of  en zo ja, hoeveel subsidie er gegeven wordt de komende vier jaar.

De totale aanvragen waren meer dan het dubbele van wat er uitgegeven kon worden.

Dankzij PVV en VVD is er bij de vorige ronde dertig procent van het totaal wegbezuinigd.

Gisteren heb ik het advies gelezen en gezien hoe het geld verdeeld wordt. Ik heb het idee dat een goede aanvraag schrijven zeker zo zwaar weegt als wat er in de voorafgaande periode daadwerkelijk met de subsidie gedaan is. 

Natuurlijk heeft dat alles met smaak te maken. De smaak van de adviseurs van het fonds is duidelijk anders dan die van mij. Verder blijft het een vreemd systeem waar bij iedere ronde gezelschappen buiten de boot vallen. In veel gevallen komt dat praktisch neer op het einde van het gezelschap. De materiële en artistieke kapitaalvernietiging die daar op volgt vind ik absurd. Natuurlijk is het goed dat er om de zoveel tijd een bezem door heen gehaald wordt, maar de prijs die daar voor betaald moet worden is erg hoog.

Ik vind het erg jammer dat met name door de grote gezelschappen nogal eens zeer inefficient met middelen wordt omgesprongen. Het lijkt dan niet op te kunnen. Van dat geld zou zeker een van de gezelschappen die nu ten onder dreigen te gaan overeind gehouden kunnen worden. Helaas is daar niet zomaar een praktische oplossing voor te vinden.

In de media kwam ik dat allemaal niet tegen. Daar was het een wedstrijd onder de reaguurders om zo hard mogelijk te roepen hoe belachelijk het is dat De Staat 2,5 ton per jaar gaat krijgen. Het ene argument nog dommer en platvloerser dan het andere.

menig PVV'er zat blijkbaar in de voortent te kankeren op het weer en zag hoe "nog een linkse club waar nog nooit iemand van gehoord heeft jarenlang uit de staatsruif kan vreten terwijl mijn moeder in het verzorgingstehuis bla bla bla..."  

Ik hoop dat de clubs waar de klappen vielen goede oplossingen gaan vinden 

en dat De Staat de komende jaren hele mooie dingen gaat maken waar veel mensen van kunnen genieten. Misschien zelfs wel zijn moeder in het verzorgingstehuis.

Na een natte dag klaarde het nog even op.

Kon ik mooi een paar zompige paarden voor een grote lucht fotograferen.

Dinokip

Gisteren zat ik naast een emu. 

Zij keek naar mij, ik keek naar haar.

Ik stelde nog eens scherp en ze draaide de andere kant op.

Wat een rare, enorme kippen zijn dat toch. 

Dinosauruspoten met daarop een slordige plumeau waar een slang uitkomt om te eindigen in een bijna harige kop. Kippen zijn niet harig, kippen hebben veren. Deze niet, deze hebben haar. En dan die ogen, groot, helder en scherp. Iets maakt dat ze heel arrogant lijken, misschien die grote wimpers die niet helemaal omhoog gaan. 

Een beetje verveeld misschien. 

Het zou ook kunnen komen, doordat ik ze alleen op plekken zie waar ze zich kapot vervelen. Maar om die verveling voor ze te doorbreken, daar voelde ik niets voor. Er zat geen hek tussen mij en de reuzenkip. Bij nader inzien is een verveelde blik dan nog niet eens zo gek.

Ja?

Emu in de inklapstand.

Souverein de verte in starend. 

Slecht plan

Open brief aan muggen en andere bloedzuigers.

Zullen we het een beetje gezellig houden, of gaat het arsenaal open? 

De laatste paar weken gaat er iets mis tussen ons. 

Regelmatig parasiteren jullie op mij. 

Slecht plan. 

Regelmatig zoemen jullie te dicht bij mij. 

Slecht plan. 

Regelmatig jeukt het dagen. 

Heel slecht plan.

Misschien vergissen jullie je. Misschien denk je: "Ach, dat is een vegetariër, die doet toch niks". Grote denkfout. Het feit dat ik geen dieren eet, wil niet zeggen dat ik een probleem heb met het doden van dieren. In tegendeel. Veel dieren en ja, daar horen jullie direct bij, mogen van mij integraal dood neer pleuren. Met hordes tegelijk. Sterker nog, als morgen op het nieuws het bericht komt dat alle teken uitgestorven zijn, is dat dat reden voor groot feest. Ook op het massaal overlijden van alle muggen wil ik wel een toost uitbrengen.

Als soort dragen muggen volgens mijn niets positiefs aan de wereld bij. Dan is er geen reden nog langer zuurstof te gebruiken, of mijn bloed.

En oh ja, als vegetariër en voorstander van jullie uitsterven wil ik ook graag actief bijdragen aan jullie ondergang. Vlekken op mijn muur? Geen probleem. Bloed op de voorruit, daar zijn ruitenwissers voor. Sinds jullie een paar dagen geleden 21 keer in een nacht mijn schouder te grazen namen en ik dagen lang heel erg niet aan het krabben ben, is het raak. 

Willen jullie oorlog? Dan kan dat.

Mijn voorraad haarspray, aanstekers, kranten en emmers Deet staan klaar.

If you want blood, you've got it! 

Need I say more?