Zoute pap

Aan het eind van de middag kwam de natte sneeuw met tegenzin naar beneden. Alsof het wist dat de dooi morgen inzet. Het laatste winkelend publiek sjokte door de zoute pap op straat. Terwijl ik mijn fiets van het slot probeerde te halen stopte een zilverkleurig 2 deurs sportmodel Mercedes naast me. De passagiersdeur ging open en muziek schalde uit de auto. Een vrouw met een wit leren jasje en witte bontkraag stapte uit, terwijl ze iets voor zich uit hield.

“Gaat dan piesen” riep ze met een akelig hoge stem. “Gaat dan piesen”. Meteen er achter aan in onversneden Nijmeegs. Voor haar liep nu iets wat het meest op een langharige rat leek. “Schiet nou es op, ik het t koud”. De chiwawa (wat op zich al een belachelijke merknaam is voor een hond) drentelde ongemakkelijk door het restje sneeuw. “Gaat piesen en schiet op” de toon verharde. De Belinda menthol werd met korte steeds fellere trekken in het zonnebrand-bruine hoofd gezogen. Ongetwijfeld zou de peuk dalijk lichtroze van de lippenstift op de stoep belanden. “Schiet nou es op klotebees, ik git kapot in die vrieskou hier”. 

De hond gaf geen sjoege. Mijn slot was wel los, maar ik morrelde nog wat aan mijn verlichting om maar te zien hoe dit af ging lopen. Zou ze het mormel echt gaan uitwringen? Net op dat moment zakte het door de achterpoten en piste een miezerstraaltje in de sneeuw. Met een hand griste ze het beest van de stoep, terwijl de andere haar peuk weggooide. En al die tijd kwam de muziek hard de Mercedes uit. Als perfecte soundtrack bij de scene. Het winnende nummer van het Eurovisiesongfestival 1982. 

Nicole's 'Ein bißchen Frieden'.

Ik vind in de stad wonen leuk.

 En komt al die kak uit zo'n hondje? Dat kan toch helemaal niet