IEIEIENNGGNNGRRRNGNGRRRNNNGNGN

Terwijl ik midden in de stad woon, is het er toch heel stil.
Zeker aan de achterkant, waar ik slaap, hoor ik behalve wat vogels en een zeldzaam tuinfeestje nauwelijks iets. Een luxe, besef ik steeds meer.  Vier maanden geleden verhuisden de buurman en buurvrouw. 

Een eigen huis gekocht, tijd om uit hun voormalige studentenkamers weg te gaan. De eigenaar ging er wel wat aan vertimmeren voor er nieuwe bewoners zouden komen. Dat klopte. 
En klopt nog steeds. En schuurt. En boort.

Half Oktober vroeg ik aan een van de bouwvakkers hoe lang ze nog nodig dachten te hebben. 
“Nou, het meeste zit er nou wel op, alleen nog wat afwerken eigenlijk.” Dat klonk hoopvol. 
Wist ik veel wat “wat afwerken” in bouwvakkerstermen betekend.

Vijf dagen in de week, om half acht 's ochtends, gaan de machines aan. Lekker boren en schuren. En niet even een half uurtje om de buren wakker te krijgen om de rest van de dag te gaan schilderen. Nee, hardcore. De hele dag. De hele tijd. Geen idee wat ze schuren en boren, op een gegeven moment moet het op zijn. Dat er niks meer over is om te schuren. Dan gaan ze vast nieuw spul naar binnen slepen om dat weer vast te spijkeren. 's Ochtends vroeg. Om dan weer verder te boren.

Ga dood, sterf, kom nooit meer terug, krijg jeuk, had ik al gezegd: GA DOOD?

Langzaam aan vind ik het wel welletjes.

Oh ja, natuurlijk weer een konijn, dat ook nog