Twee tassen van de Aldi en een Belinda light

Met de ruitenwissers in de paniekstand, om half acht vanochtend, op de snelweg verblind door tegenliggers de stad uitrijden, is bijna mijn lievelingsmanier van wakker worden, bijna dan. Daarna de stad in, nou ja, niet dé stad, maar Arnhem, meteen vol in de ankers omdat een overstekende fietser zijn verlichting niet aan had. Of bij had, of überhaupt ooit bij de Hema drie Euro heeft afgerekend voor een paar knipperende ledjes. En ja, hij riskeert meer bij een aanrijding dan ik, maar het geeft zo'n gedoe en vertraging. En ik mag nog een hele dag. Zeker vandaag in Nieuwegein, maar da's een ander verhaal. 

Nog geen minuut later weer in de ankers omdat er een brommer zonder verlichting voor me de weg op draaide. Blij dat ik rustig rij vanwege het natte en gladde wegdek in het bijzonder, en vanwege mijn opgeruimde gemoed in het algemeen.

Sowieso, brommers. Stinkende herriemakers zijn het, eigenlijk hardrockers dus, maar dan met nóg minder smaak. En minder goeie solo's ook. Kijk, jongens van nét 16, met een vlassig snorretje en stoere stickers op de helm, soit. En 80-plussers met een brommer uit de jaren stillekens, met spatlappen, soit. Maar alles daar tussen valt toch al snel in de categorie sneu, sneuer, sneust. Die 100 kilo overgewicht zijn ook helemaal niet fijn voor de vering van dat brommertje. Of die 190 kilo, samen met de buurvrouw achterop, 
ja inderdaad mét legging, mét panterprint en mét uitgegroeide geblondeerde permanent onder de helm uit. 

Én twee tassen van de Aldi én een Belinda light. 

Nog zo'n randverschijnsel, de integraalhelm niet gewoon op, maar als een soort keppeltje balancerend op het achterhoofd, zodat bij een onverwacht ongeluk, de nek door het extra gewicht makkelijk afbreekt. 
Maar wel vet-cool-je-weet-toch-jongen.

En brommers horen niet tussen auto's op straat te rijden, daar zijn ze te traag, te kwetsbaar en te onvoorspelbaar voor. En net zo min horen ze op het fietspad. Als razende gekken links en rechts inhalend, telefonerend, knetterend en constant op zo'n treurig claxonnetje rammend.

Waar dan wel? zal de oplettende lezer zich afvragen. Helemaal nergens dus.

In de brommershredder ermee. Jammer. Klaar. Over. Uit.

Jammer voor dat vlassige snorretje, moet ie nog twee jaar met een koptelefoontje op blijven fietsen, voor ie zijn eerste Golfje kan kopen. (of Audi met xenonverlichting, daar wil ik vanaf zijn) 
En voor de 80-plussers zijn hele mooie elektrische fietsen te koop, en verticale autootjes. 
Daar doet tenminste niemand moeilijk over.

En tegen de tijd dat ik weer thuis kwam, was het zomaar prachtig weer geworden.