Vandaag stonden we in het kader van het Sprookjesfestival in Arnhem. De voorstelling was bijna afgelopen, de sterfscène was klaar en alleen het eindnummer moest nog. Naast me staan moeder en dochter op en maken aanstalten om te vertrekken. Nou, dan moeten ze ongeveer dóór het hele publiek om de deur te bereiken omdat ze achterin zitten. In een theater misschien niet zo'n probleem, maar in de trailer is het net wat krapper. Dus ik gebaar dat ze moeten gaan zitten en niet kunnen vertrekken.
Moeder maakt het internationale symbool voor "Mijn dochter moet kotsen". Aha, andere koek. Ik start het eindnummer, tik het licht een stand verder, ren naar de kleedkamer, leeg de prullenbak, ren terug en druk die onder dochter's kin. Van de schrik hoefde ze opeens niet meer. Ik schuif nog een kanaal open en fluister dat het nog twee minuten duurt tot het eind. Zonder zure walm haalden we het applaus. En ze leefden nog lang en gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten