Ja, da's kak

Bos, Go

-Eiland, Go

Nog een bos, Priest, jij bent.

-Plains, Impulse, kak.

Wat kak?

-Geen land, kak.

Ja, da's kak.

Klaar?

-Ja

Forrest, tap de hele handel, Nissa, gebruik d'r eerste, Chosen. Go

-Eiland, jij bent. Hallo, jij bent.

Oh ja, probeerde bier te bestellen, maar dat valt nog niet mee.

Effe kijken, Bos, alles op z'n kantje, Primeval Titan, twee bos erbij,

Nissa's eerste, en twee op je lelijke harses.

-Leuke pot, klaar?

Yep, hallo, ha... nee, nog geen bier.

-Tweede plains, Wrath, sterf met je groene stakkers.

Zo leuk, alles in één keer weg, vind het zo fijn om met jou te mogen spelen.

Maarten? Ha, mag ik een grote Paulaner, en een Ranja, voor deze nare man naast mij?

-Ja jij bent.

Oh ja. Llanowar, jahaa, old skool, en een Skull clamp. Clamp Elf, nog een bos, Go

-Eiland, O ring op je Clamp. Jij bent

T ring. 

Ah, hehe, kijk lekker, proost.

-Proost

Wie is er eigenlijk?

Altijd fijn, een potje kaarten in de kroeg

Ik wil die en die en die en die

(Precies een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier het verslag van dag 15 en 16. (van de drie weken durende tour) 

24 Oktober, Wave, Presov, 21.12

Ja hoor, het gaat gewoon door. Nou ja, gewoon? Terug naar Warschau. Gisteravond ongeveer net zo veel verkocht als de hele voorgaande week samen. De eerste klant zegt 'Ik wil die, en die en die en die en die en die en die en die dvd.' Dus ik wacht rustig tot ik een beurs zie. Hij zou de eerste niet zijn die mij vertelt wat ie allemaal wil, en dan bier gaat drinken. Nou vind ik dat heel interessant om te horen wat mensen allemaal willen, maar bij voorkeur blijf ik daarbij op mijn stoel zitten. Hij trok daadwerkelijk een pak geld en begon te tellen. Nou dan doe ik mee. Zo waren er een paar klanten, dan gaat het snel.

“Geslapen” in Hotel Tina, een -waarschijnlijk- voormalig gastarbeider hotel, waar we weer met z'n drieën mochten delen. Om vijf uur wakker geworden met heel overtuigende kramp in mijn kuit. Nondeju, dat doet zeer. En ik wam er niet doorheen. Verder weinig geslapen.

Gelukkig mochten we om half negen weer naar buiten, ontbijten bij de aangrenzende Tesco.

Meteen maar lunch halen, ik kon alleen met stront in mijn ogen geen kaas vinden jammer. P ging daarna ook brood en kaas halen, die kon het wel vinden, en liet vervolgens zijn boodschappen naast de bus op de parkeerplaats achter. Waar gehakt wordt...

Rond zeven uur eindelijk de Slowaakse grens over, waar overigens weinig van te merken was, helemaal niemand daar, alleen een spookdorpje. Met de promotor van de zaal afgesproken dat ie ons bij de Shell aan het begin van de stad op zou pikken. E rolt de bus een Shell op, (andere) E roept “we're not in the city yet, take the next one”, dus zonder te stoppen draaien we weer de weg op. Een minuut later horen we een claxon. (iets wat we de hele tijd nog niet gehoord hebben, wat mij verbaasde, in Istanboel, waar ook iedereen als een losgeslagen mafkees rijdt, hoor je dat altijd, de hele tijd. In Polen doen ze daar niet aan. Net zo als richting aangeven en op tijd voorsorteren hier ook nog niet helemaal ingeburgerd zijn) Blijkt het de hippie te zijn die dit optreden geregeld heeft. Die zag ons bij de Shell, en scheurde als een malle achter ons aan. En daarna dus voor ons uit, om de weg te wijzen.

Zelf geef ik de voorkeur aan Tomtom, maar die lijkt definitief de geest gegeven te hebben.

Bij de 'club' aangekomen, blijkt het een kroeg met en podiumpje te zijn, op twee hoog, met zevenentwintig traptreden. Nou da's nou leuk, kunnen na al die uren stil zitten tenminste even wat bewegen. De kleedkamer was een bankstel en een kapstok óp het podiumpje, rechts van de keyboards. Snelle soundcheck, merchandise voor de verandering maar een klein beetje mee, want én geen plek om het neer te zetten, én Slowaken kopen niks, waarschijnlijk omdat ze geen cent te makken hebben. Maar er is wifi, en een asbak. Dus mij hoor je niet.

25 Oktober, Roham, Boedapest, 22.09

Nog een staartje Slowakije. Op het moment dat ik schreef was er nog niks verkocht.

Na de show kwamen ze allemaal tegelijk. Inclusief een vent, built as a brick, zoals de Engelsen zeggen. Hij trok, tamelijk hard, zijn maat naar de tafel en maakt hem luidruchtig duidelijk dat ie een cd uit moet zoeken. Daarna nog een maat, zelfde formaat baksteen, de Russische uitvoering, moest ook een cd uitzoeken. Beveelt mij vervolgens drie cd's te geven, en drie shirts XXXL. Uh, ik heb wel XL, en die zijn nogal groot. Very good, here is money, but price is too high. Dus ik geef 'm een tientje korting, en werden we vrienden voor het leven. Ze moesten uitgebreid met de band op de foto, en nog eens, en nog een keer, en er moest op gedronken worden, Slivowich, iedereen een borrel, uitgebreid toasten, en nog eens, en hoppa daar gaat ie. En nee, ik drink echt niet mee, ik mag nog rijden, nee echt niet, ook niet als je me nog eens omhelst, nee ook niet na drie handdrukken. En die tweede ronde die meteen besteld wordt, daar drink ik ook niet van. De rest van het circus ook niet, met 50% en flinke glazen, is dat eenmalig. Niemand wilde meteen naar de klote gaan, en daarna alles weer die trap afdragen.

Nou valt het sex&drugs&rock'nroll gehalte tijdens de tour sowieso wel mee.

De sex stelt eigenlijk niet zoveel voor, al is het met die gedeelde hotelkamers natuurlijk wel aantrekkelijk. De drugs beperken zich tot sigaretten, koffie en een paar biertjes, er moet immers weer gereden worden de ochtend erna, en het hele schema laat weinig speling over. 
En de rock'nroll, tja, 't is niet echt een heavy metal band, zeg maar, als het ware, dus.

 De scherpte was er aardig vanaf.

Zondagmiddaggevoel

Bij de Duivelsberg 
reden we in de file 
het bos in.

Maar met Anthrax hard aan, 
was het zondagmiddaggevoel toch niet ver weg.

Vers geploegd en winterklaar

Adem

Heerlijk festivalweer, het Valkhofpark staat weer vol met tenten en containers.
Dit jaar is Oddstream niet met bandjes op de Vasim, maar met kunst in het park.
Mooie plaatjes, en in de veelkleurige verlichting kon je regelmatig je eigen adem zien.

Uhh? Ahh!

Was en saus

1- Het hele internet op één pagina.

2- Choice, happiness and spaghetti sauce

 (Twee links om even mee vooruit te kunnen, of toch zeker 20 minuten)

3- Vuile was op het strand (geen link, maar gewoon een aardige Oerol foto uit 2009)

Jatten

Onvrijwillig stelen, kent u die uitdrukking?

Dat je iets pikt, zonder dat je het wil. En nee, geen aanstekers of pennen, dat is geen jatten, die hebben een eigen levensloop. En nee ook niet de kleptomane variant. Nee echt onvrijwillig. En pijnlijk. Het liefst onder je nagel. Of in je voet. Meestal kleine dingen, een stukje decor, een klein beetje werkblad, een nietje of wat glas. Ik kan het best opbiechten, ik druk bij zo'n beetje iedere opdrachtgever wel wat achterover. 

En al met al loopt dat aardig in de papieren. Zo heb ik nog multiplex van Lux in mijn ringvinger. Zwerven wat stukjes koperdraad van Doornroosje in mijn arm en sinds vanochtend ben ik de trotse bezitter van een splinter Arnhems hout onder mijn duimnagel. 

Vroeger onder diezelfde nagel ook wel eens proberen dingen mee te nemen. Ooit een poging gedaan om tijdens een optreden mijn bekken wat te poetsen, door 'm hard tussen huid en nagel te klemmen. Het poetsen lukte niet, bekken werd alleen maar viezer (was wel behoorlijk heavy metal, eerst hard zweten, dan gaan bloeien en doorspelen, zodat alles om me heen rood kleurde). Een poging -jaren later- om een grote metalen balk er onder te stoppen, pakte ook niet succesvol uit. Mijn nagel was wel na een half jaar weer een heel eind terug gegroeid. Je hoort wel eens over bedrijfsdiefstallen, dat mensen een laptop meenemen, of een printer. Knappe jongen die dat ook onder z'n duim doet.

 Ja, daar, uh, nee, bijna, ik heb 'm, nee, nog 's, au

Mooier moet het niet worden.

Precies een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier het verslag van dag elf tot veertien. (van de drie weken durende tour)

22 Oktober, een universiteitsgebouw, Lublin, 11.28

Terug naar waar ik gebleven was, in Gdynia. Na de show alles in het bussie, wachten op de eigenaar van de club, die ons naar het hotel gaat leiden. Na een kwartier is ie er ook, en gaat ons met een bloedgang door Gdynia voor. Gelukkig zijn de straten uitgestorven, en zijn we binnen vijf minuten bij het 'hotel'. Een huis met twee kamers voor ons. We delen de kamer met z'n drieën, en hebben een claustrofobische 9 vierkante meter tot onze beschikking. Met een bedbank en een stapelbed. Mooier moet het niet worden.

Wat een land, wat een wegen, wat een chauffeurs. Ergens onderweg wees TomTom ons dwars door een stadje, bijzonder uitzicht, nog nooit zo'n armoede gezien. Wat een bende, uitgeleefde huizen, rondhangende kinderen. Je zou dáár opgroeien. Bij een tankstation bellen met Lux, ze bieden me een tijdelijk contract aan, of ik 1 november kan beginnen? Ok, maandag nog over geld hebben, kan ik weer aan de bak. In de serie: Werk Komt Vanzelf, is dit wel weer een goed getimede aflevering. Tien uur later waren we al in Lublin. Stuk. Als je een hele tijd op een boot heb gezeten schommelt je lichaam nog na, na tien uur in een bus gaat je lichaam ook nog een uurtje door met optrekken en remmen. Heel bijzonder gevoel.

23 Oktober, Progresja, Warschau, 19.32

Another day, another sausage. Eerst gisteren afmaken. Show was in een zaal van de universiteit. Een festival van twee dagen met allebei 5 bandjes. De headliner gisteren was een meisje wat de lokale Idols gewonnen had. Ik heb er twee minuten naar gekeken, ze speelde met één vinger een keyboard, en zong Cindy Laupers “girls just wanna have fun”. Ik kan dat beter, zowel het keyboard als het zingen. Helaas ben ik geen mooi meisje, maar gloeiende wat zong dat kind vals. Ik stond hardop te lachen en het publiek om me heen, keek me heel snel de zaal uit. Oeps.

Was een rare avond. Het publiek in Polen is echt heel anders dan in Scandinavie. Niet het standaard uniform, maar veel diverser, en ook ouder. Nogal wat fans die sinds de tachtiger jaren de band volgen. En wat een volk. Tijdens de schrale verkoop kon ik aantekeningen maken: 1e klant; “ik heb alles thuis.” -echt alles? “Ja alles. Als mp3.” -fijn voor je. 2e klant; “Ik werk voor de Poolse nationale radio, en ik wil deze cd.” Prima, dat is dan 60 Zlotty. “Nee gratis, is voor de radio.” Doei! 3e klant; “Is this cd the Maria Sessions exactly the samen as the Maria Dimensions?” No, that's why the names are different. 4e klant; “Is really zlotty price?” Yes. “I have no Zlottys. Only beer.” Houdoe wanne.

Vandaag naar de hoofdstad, 180 km, waarvan 20 km snelweg. De rest heeft het meeste weg van de weg tussen Herpen en Berghem. Voor degene die de weg kennen , 160 km daarop duurt best lang. Voor iedereen die die weg niet kent, alle vooroordelen kloppen. Blijkbaar is er een wet hier waardoor op zondag weinig vrachtwagens rijden, het was rustig op de weg. Misschien is er geen wet, maar zitten alle chauffeurs netjes in de katholieke kerk op de dag des heren. Dat ze daar blijven morgen. 
Dan mogen we weer een heel eind door dit wonderlijke land.

In Warschau geluncht en even rondgelopen, zagen daar een koperen richel in de stoep die de grens van het Joodse Ghetto in de tweede wereldoorlog aangaf. Met en info bordje erbij. Op een gebied ter grootte van 300 voetbalvelden zaten 450000 mensen, Van hen zijn 100000 de hongerdood gestorven, 300000 vergast in Treblinka, en een groot deel van de rest is tijdens een massale opstand verbrand, omdat de nazi's besloten systematisch alle huizen af te fikken. Geeft zo'n onze ontberingen een ander perspectief.

Zat naar het tourlijstje te kijken, en zag dat we de komende 8 dagen optreden in 7 landen. En die ene dag die over is, dan rijden we van Budapest naar Amsterdam, echt een vrije dag dus. On the road again.

Eigenlijk heeft ie best een verleidelijke glimlach

Ouderwets gezellig

De Week van de Vleeswaren bestaat uit een aantal onderdelen. Zo is er voor slagers, vleeswarenafdelingen van supermarkten en bedrijfskantines bijvoorbeeld een vakwedstrijd ‘Verleidelijkste vleeswarentoonbank van 2012’. Het Productschap voor vee en vlees (PVV, what's in a name?), weet zich weer in de kijker te spelen. Na jarenlang reclame gemaakt te hebben voor kip en melk, hebben ze besloten meer en bredere acties voor de agrarische sector te organiseren.

In het kader van de maand van de plofkip, mag iedere klant in November bij de C1000 en Jumbo zélf een kip laten ploffen. Voor de kinderen zijn er ballonnen en kleurplaten met lieve plofkipjes

In Februari volgt de week van 'Hormonen in de babyvoeding', tot nu toe onderwerp wat weinig aan bod kwam, waar diverse deskundigen de voordelen van zullen komen belichten. Op heel jonge leeftijd werken hormonen nu eenmaal langduriger en effectiever. 

In het voorjaar besluiten we de cyclus met de lente-campagne 'Antibiotica in uw achterham: Zo gek nog niet.' Waar de vrolijke kanten van resistentie uitgebreid onder de aandacht gebracht zullen worden.

“Het is eigenlijk ook veel makkelijker dan zelf naar de dokter gaan”.

Een typisch Nederlands instituut als de PVV maakt zijn reputatie keer op keer waar.

Eerlijk, betrouwbaar en ouderwets gezellig.

 'Ah toe, nog ééntje dan'

De man met de zaag

Dan kopen ze dus zo'n lelijke doorzonwoning. En om anders dan de buren te zijn, moeten er dan drie tweehonderd jaar oude olijfbomen in dat achtertuintje komen staan. Die komen dan uit Israël voor zo'n 5000 Euro per stuk. Ja het mag wat kosten om anders te zijn dan de buren. Alles goed en wel, in de lente lopen die olijven dus niet uit. Nee, stukgevroren, die doen het hier niet. Zet die vent er meteen een zaag in om die drie boompjes tot haardhout te zagen. Zijn vrouw stopt hem en zegt dat er misschien iemand wel wat met dat hout kan. Meteen bellen. Maar ik moet wel haardhout, stelt de man met de zaag. Is goed, krijg jij een aanhanger vol haardhout van me, gezaagd en wel, neem ik die boompjes mee van je. Nou toen ben ik d'r op los gegaan, op dat olijvenhout, alle bast eraf gepulkt, beetje bijgezaagd, hier een organische vorm van gemaakt. Het hele ding in de olie en klaar. Heb ik 'm nog een fotootje gestuurd wat het geworden was, wilde ie 'm terug hebben. 
Maar ja, d'r zat nou natuurlijk een ander prijskaartje aan weet je wel.

Op Fort Vechten was de veertiende 'Vormgevers in hout' tentoonstelling, en het verhaal hoe dat knokige, gerimpelde ding tot stand gekomen was, wilde de maker graag vertellen.

Bruinkooldestillaat

Precies een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier het verslag van dag acht en negen. (van de drie weken durende tour)

18 Oktober, Kuudes Linja, Helsinki, 19,00

Gisteren de hele dag in de bus van Oslo naar Stockholm, 600 km en meer dan de helft is tweebaans weg. Met lesautos. En Noren, en Zweden. In Nederland word je als je 120 rijdt op de snelweg voortdurend ingehaald, hier misschien eens per uur. Iedereen rijdt massaal een stuk onder de limiet, heel bijzonder, of realxed, of lui, of... Iemand een idee waarom?

Vanochtend wegwijzers met St. Petersburg 410 Km. Mm, ondertussen zijn we best ver van huis geraakt. Morgen lange reis voor de boeg, over twee dagen moeten we in Gdynia zijn, da's 1200 km verderop. Dus moeten we morgen Polen zien te halen, om de dag erna daar ons in de gekte te wagen. Als er maar een fractie klopt van de verhalen die ik daar over gehoord heb, heb ik zeker een log over twee dagen. Het landschap zal vast minder rotsig worden, maar de wegen des te meer. Kunnen we eindelijk bruinkooldestillaat gaan hijsen!

19 Oktober, op de boot tussen Finland en Estland, 11.07

Vanochtend weer vroeg uit de veren. Nee vanochtend vroeg opgestaan van het Ikea bedbankje. Geen veren maar slap schuim. Kort ontbijt en op weg naar de haven. Om ons voor te bereiden op de Poolse wegen hadden ze de bestrating alvast verwijderd. En met geel-rode paaltjes een leuk parcours uitgezet. Broem, broem, inchecken, wachten, de boot op. E net terug van het toilet: “Gezien het vocht op de vloer zou je denken dat het heel moeilijk is te plassen op de boot, maar het valt eigenlijk best mee.”

De vooruitzichten over de komende trip stapelden snel, na de crash vanaf je nek in het gips.

Vanaf de nek omhoog, als een gipsen integraalhelm. En dan met een metalen plaat in je hoofd verder. Een van de bijwerkingen van zo'n plaat is, dat als je een cavia aait hij gaat huilen. Iets met elektromagnetische velden waar ze niet tegen kunnen. 

 

Zo, ondertussen is het middernacht, en we zitten in Oost-Polen in een hotel.

Zowel voor de band als voor mij een record, door 5 landen gereden vandaag, in bijna een rechte lijn. Finland, Estland, Letland, Litouwen en Polen. Wat een dag. Wat een mongolen. Wat een wegen. In Nederland, als er een graafmachine op een doorgaande tweebaansweg iets moet doen, wordt de weg drie dagen van te voren afgezet, paaltjes, lintjes,matrixborden, waarschuwingen, omleidingen. In Letland zetten ze de graafmachine stil, midden op de weg, zetten vijf meter ervoor een gevaren driehoek, en gaan koffie drinken. Vervolgens kan iedereen die op die baan scheurt met 100 uitwijken naar de andere baan. De auto's die uit de tegenoverstelde richting op die baan rijden, negeren dat, gaan een meter opzij, en geven wat extra gas. Inhalen is op een tweebaansweg eenvoudig, óf je gaat over de doorgetrokken streep, óf voorganger gaat een beetje opzij, en je gaat een beetje over de doorgetrokken streep. Het tegemoetkomende verkeer doet hetzelfde, en zo kan je heel efficiënt, een tweebaansweg, vier breed gebruiken. (efficient in our own way I guess...)

Op de ferry tussen Finland en Estland

Er was eens...

Vandaag stonden we in het kader van het Sprookjesfestival in Arnhem. De voorstelling was bijna afgelopen, de sterfscène was klaar en alleen het eindnummer moest nog. Naast me staan moeder en dochter op en maken aanstalten om te vertrekken. Nou, dan moeten ze ongeveer dóór het hele publiek om de deur te bereiken omdat ze achterin zitten. In een theater misschien niet zo'n probleem, maar in de trailer is het net wat krapper. Dus ik gebaar dat ze moeten gaan zitten en niet kunnen vertrekken.

Moeder maakt het internationale symbool voor "Mijn dochter moet kotsen". Aha, andere koek. Ik start het eindnummer, tik het licht een stand verder, ren naar de kleedkamer, leeg de prullenbak, ren terug en druk die onder dochter's kin. Van de schrik hoefde ze opeens niet meer. Ik schuif nog een kanaal open en fluister dat het nog twee minuten duurt tot het eind. Zonder zure walm haalden we het applaus. 
En ze leefden nog lang en gelukkig.

Niet nieuw, maar wel goed.

Heet

Gister weer een dag met een mooie zonsopkomst en een concert.

Phantom Limb speelde in Merleyn. Ondanks dat het bloedheet was in het uitverkochte zaaltje, 
en de band door het lage podium nauwelijks te zien, was het een fijn concert.
Een indrukwekkende zangeres met dito stem leidde de band door een soepele set.
Op het podium was het ook niet te harden, vandaar haar vraag naar 'A few strong men with palm leaves'. Zou inderdaad een mooie aanvulling op het plaatje geweest zijn. Muzikaal was het allemaal net wat rauwer dan op plaat, ze kleurden meer buiten de lijntjes, en dat kwam de levendigheid wel ten goede. 
Het concert werd met een akoestisch, onversterkt liedje afgesloten. Goed einde van een concert van een band die waarschijnlijk niet meer in zo'n zaaltje te zien zal zijn.

'buying this record instantly makes you 50 percent more attractive'

Skull, Fire, Sex

Precies een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier het verslag van dag vier en zes (van de drie weken durende tour)
 
14 Oktober in, -weet ik veel-, Gotenburg, 22.52

Later gevraagd, het heet Skjul fyra sex, blijkt na navraag helaas geen Skull, fire, sex te betekenen, maar 'havenhut 64'. Jammer. Ok chronologisch dan maar, is leuker. Prima geslapen, om 10.00 uur opgehaald door de badmuts die gisteren 'promotor' was. Promotor is meestal degene die zorgt dat het potentiële publiek weet dat er iets te doen is. Deze lapzwans keek niet alleen heel eng/dom uit zijn ogen, zijn werk liet ook te wensen over.De twee mensen die gisteren het meeste kochten (wat niet moeilijk was, want nauwelijks iemand kocht wat) kwamen er ook gister pas achter dat de band speelde in hun stad.
 
Met z'n allen naar een plek om te ontbijten, want we sliepen niet in een hotel, maar in een paar appartementen. Ontbijt was ok, behalve dat er in P zijn sandwich een grote spin zat. Hij wilde toch liever een vegetarische. Terug naar de Moriskan om de bus te laden. De plek waar we sliepen en de bus hadden staan was blijkbaar te onveilig. Ook vandaag prachtig zonnig weer, en dat scheelt wel heel veel, zeker als je even tijd hebt om buiten te zijn. Op de weg natuurlijk ook. Bus vol, en Lapzwans kreeg een lift naar Gotenburg. Mocht hij samen met de afdeling geriatrie achterin, en wij voor. Binnen vier uur stonden we op de straat waar we moesten zijn, namelijk Manjabbehamnen. Tomtom had hier gen huisnummers beschikbaar, dat kwam mooi uit, want die waren er ook niet. Mmm.
Lapzwans wist het beter, hem een ander adres in laten tikken, daarheen gereden, en natuurlijk was daar een slager en een kapper, maar geen podium. Lapzwans zijn lokale vriendje laten bellen, die kwam ons de weg wijzen. Wij terug naar de Manjabbehamnen, bleek inderdaad in een vervallen hoek naast de containeropslag van de PNO, een trapje te zijn met een deur. We have arrived. En hoe.

Ik heb destijds best wel wat kraakpanden gezien, ook met podia erin. Maar dit was echt te treurig, en niet eens gekraakt, de PA bestond uit een paar speakers en een stapel kabels, niks aangesloten , geen technicus, geen mengtafel. Uhh? Even later werd er een stuk antiek tevoorschijn gehaald, Ah. De tafel. Ik ken schonere gft bakken, met waarschijnlijk ook meer werkende kanalen. Ondertussen was er een tuinkabouter met een koptelefoon op binnen komen waaien. De technicus. Jammer dat ie hier nog nooit binnen was geweest. Een uur van ruis, knallen en rotte kabels verder zijn we maar gaan eten. In de hoop dat er daarna misschien kon worden gesoundcheckt. Indiaas, en lekker en pittig, fijn! Terug naar de dump, ruisen deed het systeem al, en brommen, bijna twee uur later eindelijk klaar. Gênante vertoning.

De traagheid van de lokalen, de lage organisatie graad van de zalen deed ons besluiten dat Zweden de Belgen van Noorwegen zijn. (nee jullie zijn zelf lekker georganiseerd) (jaja) (ugh) (ugh)

16 Oktober, Royal revolver, Oslo, 22.26
 
Ben ik weer. Live in Oslo. Waar een pak sigaretten 11 euro kost, en een halve liter Grolsch 9. Lekker whisky'tje dan? €11,50 Dankuwel. Ze hebben dan mooie fjorden, leuke meren en fijne metalmannen die antieke kerkjes affikken, maar voor een avond stappen moet je ongeveer een nier verkopen om het te kunnen betalen.

Onze parkeerplaats aan de Manjabbehamnen lijkt met zo'n ondergaande zon 

een stuk minder op een verlaten afwerkplek.

In het donker gestart

Opstaan en ontbijten vóór de krant in de bus ligt is belachelijk. En niet goed voor mij.
Doorgaans weet ik dit soort fratsen aardig te vermijden. Zo nu en dan trap ik er toch in, neem ik een klus waarbij op heel vreemde tijden gewerkt moet worden. Dus zat ik vanochtend weer om zeven uur achter het stuur. En druk op de weg! Blijkbaar was ik niet de enige die een klus met vreemde werktijden aangenomen had. Een hele file vol met auto's die ook in het donker gestart waren.

Het aardige van dit soort nachtwerk is dat je -met wat mazzel- de zon op kunt zien komen.
En dat was vanochtend echt heel mooi. Zeker rijdend door het Achterhoekse bleek Nederland opnieuw een heel mooi land. Koeien in het lage zijlicht, bomen met tegenlicht en weilanden waar een klein rookmachinetje stond te pompen. Wat een rijkdom. 
De krant was ik al lang weer vergeten.

Met zo'n zon wordt zelfs een vuile autoruit nog mooi.

Raak

Het was dat die dikke vrouw naast me vooraf tot tien keer toe opstond en vervelend ademde, 
anders was er niets rottigs te melden geweest. Echt niks, helemaal af, met smaak, mooi, snel en goed. Vanmiddag naar Circo Circolo geweest, het festival voor nieuw circus in Nederland. En het circusfestival wat uit de subsidieboot valt, en nu waarschijnlijk haar laatste editie beleeft. We gingen kijken naar Cirkopolis van Cirque Éloize. Grote tent met een tribune voor zo'n 1500 mensen. 

Volle bak. En terecht. 

Deze Canadezen (alweer Canadezen, vorige week Nomeansno, toen Voivod nu Éloize) maken circus zonder dieren, spreekstalmeester of slappe grappen. Maar wel mét vaart, humor, krachtpatserij en en verstilling. 

Door de tijd heen ben ik vrij kritisch (lees: verwend) publiek bij voorstellingen geworden. Maar wat zij aan vakmanschap lieten zien op alle vlakken, maakte echt indruk. Als zowel licht, geluid, choreografie, decor, projectie, kostuums, ritme, dynamiek en humor allemaal kloppen, dan kan ik er helemaal geen leuk stukje over schrijven. Dan kan ik alleen maar aanraden om de volgende keer dat ze ergens in een schouwburg of tent staan, te gaan kijken. En vrienden mee te nemen. 

En pepermunt, voor dikke vrouwen die naast je gaan zitten.

 In de rij voor de tent met de poëtische naam "Brabant"

Bijna optimaal

Precies een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier het verslag van dag twee (van de drie weken durende tour)

12 Oktober 2011 in de kelder van The Liffey, Stockholm 22.15

Vandaag gereden van Kopenhagen naar Stockholm, 20 minuten na vertrek reden we door Malmö, daar gaan we morgen heen. De rit van vandaag was net zo lang als Nijmegen-Berlijn. En morgen dezelfde weg terug. Na zo'n rit hoopte ik in een fijne tent te komen. De laad en los was makkelijk te vinden, gewoon door de voordeur, de kroeg door, door de gang met drie drempels, de trap af, gangetje, afstapje, de kelder door. Hoera! En het parkeren ging sneller dan gister, al kon ik opnieuw genieten van architectuur en de weg leren kennen. Verder ook weinig kans om iets van de stad te zien, dus de kans om eens lekker uitgebreid rond te kijken naar een parkeerplek, laat ik niet aan me voorbij gaan. Het podium is 20 cm hoog, en ruim genoeg voor een dj. Gelukkig hebben we geen dj, maar wel drie muzikanten die best veel spul hebben. Met de schoenlepel erop.

R kon zijn lol op, de PA was bijna optimaal, uiteindelijk werkte ook bijna alles. Vooraf het idee misschien nog wel iets met licht te willen doen, ook vandaag hoefde ik daar niet lang over na te denken. Drie led parren die zelf van kleur wisselen. Licht op de merchandise was moeilijker, want geen stroom, of eigenlijk, niemand kon me een verlengkabel geven. Helaas. Dan maar de halogeenspotjes aan het plafond erop gericht, en een led par. Even daarna gaat de zaal open en de halogeentjes uit. Grrr. Bijzondere tent, geen enkele verlengkabel. R vond er een, en de rest van de avond is de sigarettenautomaat in de kroeg boven niet meer gebruikt. Bij wijze van vegetarische maaltijd waren er nacho chips met drie soorten koude saus erover. Niet helemaal waar ik na zo'n dag op hoop. Na wat gedoe kon er ook wat anders vegetarisch komen, en een half uur later kreeg ik, cd's aanprijzend, een bord pasta aangereikt. Hap genomen, gloeiende, die is dus niet vegetarisch, sindsdien zit ik met een smaak in mijn bek, die in er met geen Smint uit krijg. Grrr.

Ik denk een overeenkomst in het publiek te ontwaren. New wave meets industrial, en dan heel consequent. Mét opgeschoren scheidingen, óf geblondeerd, óf zwart geverfd. Jongens lijken meer bij de kapper te komen dan de meisjes. Veel colbertjes en schoudertassen, en zwarte jurkjes. Grappig dat het tegen Gothic aanschurkt, maar het het niet is.Fijn iedere muziekstijl zijn eigen uniform, maakt het allemaal lekker herkenbaar en overzichtelijk. Het publiek van gister was muisstil, de achterste dertig vandaag niet, die komen om een bij te praten, met bier. En doen dat ook. Hardop. Langzaam begin ik wegwijs te worden in de hele winkel die we meenemen. En bluf met groot gemak welke platen het beste zijn, of de meeste bekende nummers bevatten. Niet gehinderd door enige kennis van de collectie voorzie ik iedereen in het Engels van informatie. Informatie die ter plekke verzonnen wordt. Na de show alles weer in de bus en naar het hotel, dit keer twee kamers, dus E, R en ik samen. Ik heb vast wel eens verteld hoe ik denk over hotelkamers delen. Daar blijf ik bij.Oh ja, douche en wc op de gang, 60 meter verderop. Grrr. Dit is niet mijn favoriete lievelingsdag.

Soundcheck in The Liffey waarbij onze geluidsman even zijn hoofd verloor.

Correctie

De Nobelprijs voor de Vrede gaat dit jaar in tegenstelling tot wat eerder op de dag naar buiten gekomen is niet naar de Europese Unie. Dat heeft het Nobelcomité in Oslo vrijdag bekendgemaakt. De nieuwe winnaar is de slak op mijn keukenraam. Deze slak zit daar al een paar dagen, beweegt nauwelijks, en geeft geen enkele aanleiding tot controverse. Het volledig ontbreken van een slijmspoor was voor het comité het doorslaggevende argument. 

De slak krijgt de prijs voor zijn inspanningen voor bijdrage van decennia van vrede, verzoening, democratie en mensenrechten in Europa. Vanwege vliegangst van de prijswinnaar zal de prijsuitreiking niet in Oslo maar in Nijmegen plaatsvinden. Ik ben heel trots op dit prachtige dier en hoop nog vele toekomstige Nobelprijswinnaars op mijn keukenraam te mogen verwelkomen.

De verse Nobelprijswinnaar bleef stoïcijns plakken na het horen van het nieuws.

Girls, girls, girls

Een Amerikaanse abortusarts vertelde op de radio dat ie al jarenlang bedreigd werd door anti-abortus-demonstranten en dat zijn kliniek beschoten was door die zelfde mensen. Dagelijks worden hij, zijn collega's en zijn cliënten beledigd en bedreigd door moreel superieuren. Meerdere collega's van hem zijn de afgelopen jaren vermoord door 'pro-life' demonstranten. De overwegend christen-extremisten van de 'pro-life' movement vertonen erg veel overeenkomsten met moslimfundamentalisten die dezelfde ideeën over abortus en euthanasie erop na houden. In mijn ogen zijn deze twee groepen ook identiek in hun verouderde en dogmatische kijk op de wereld. Net als hun ongenuanceerde en regelmatig gewelddadige manier van actie voeren. Typisch dat ze elkaar toch ook als vijanden zien.

Vandaag is het de eerste Wereldmeisjesdag, een door de Verenigde Naties uitgeroepen dag waar aandacht gevraagd wordt voor de rechten van meisjes. Een van hun speerpunten is het gedwongen huwelijk, zo'n fijn religieus bijproduct uit vroeger tijden wat 27000 meisjes iedere dag overkomt. Dit soort uitwassen doen mij heel ouderwets aan, maar ook in Nederland zijn gelijke rechten nog niet zo lang normaal. Sinds 90 jaar hebben vrouwen stemrecht, pas sinds 1967 zijn volwassen vrouwen handelingsbekwaam en tekenbevoegd. Sinds 1981 is abortus hier niet meer illegaal en geweld binnen het huwelijk wel strafbaar. (Ik zat met mijn oren te flapperen toen ik die data las en hoorde.) 

Op de laatste plaat van Ani Difranco staat het nummer 'Amendment', prachtig nummer met een heldere tekst over de rechten van vrouwen. Er valt nog veel te winnen.

In Nieuwegein had een boompje zich speciaal voor vandaag roze gekleurd

Toekomstmuziek

Op de middelbare school had ik een tekenlerares die onder bepaalde leerlingen een bijzondere status genoot, omdat ze Jimi Hendriks live had gezien. Een keihard bewijs van goede smaak, en vreselijk jaloersmakend. Dat moest ook wel héél lang geleden geweest zijn, want al Jimi was al 15 jaar dood. Hij was toen dus al langer dood, dan ik levend.

 

Op mijn 15e ging ik in de net geopende concertzaal Willem II in Den Bosch naar twee bands kijken, Kreator en Voivod. Kreator waren aardige Teutoonse Thrashboeren die vooral met een legendarisch zwaar Duits accent brulden. Hun picture-disc-maxi-single 'Be haj ze miwo' heb ik nog met trots in de kast staan. Voivod was andere koek. Helden waren dat, met name hun tweede plaat Rrröööaaarrr was mijn favoriet. 

Met hits er op als 'Ripping Headaches' en 'Fuck off and die'.

Pas twee dagen voor hun show In Willem II hoorde ik voor het eerst 'Killing Technology' 

hun nieuwste. Poeh, dat was wennen, glad en strak en gestemd en schoon.

Evengoed geweldige show van een band waarvan ik samen met vele anderen het idee had dat ze toekomstmuziek maakten. Letterlijk. Een heel nieuw geluid binnen de metal.

Daar viel nog veel van te verwachten. En deze show hadden wij, als connaisseurs maar mooi gezien.

Gisteren speelden ze in Doornroosje. En ik heb er nog spierpijn van.

Dit keer niet van de pogo vooraan, maar van het lachen. 

Alsof Anvil op het podium stond en Voivod covers speelde. Maar dan met een slecht geluid. Nee, 'slecht' dekt de lading absoluut niet. 'Ruk' komt meer in de buurt, of 'Totaal Kut'. Ja dát is het woord. Maar wel hard, hard genoeg om ook spierpijn van te krijgen. De conclusie dat Voivod niet de toekomst van de metal zou gaan bepalen, konden we nu, 25 jaar later, toch wel veilig trekken. En dat ze niet voor de commercie en het grote geld hadden gekozen ook. Ik ben ook niet bang dat dat nog gaat veranderen. Wel benieuwd hoe lang ze nog blijven spelen. En of het publiek (wat inderdaad ook gemiddeld 25 jaar ouder was geworden) over 15 of 25 jaar nog steeds komt. De Stones, Pink Floyd en Golden Earring trekken na 50 jaar nog steeds volle zalen. Voivod bestaat nu 30 jaar en waarom zouden ze stoppen? 

Ze sloten de show af met Astronomy domine, hun bekendste nummer.

Inderdaad, een Pink Floyd-cover.

Toekomstmuziek uit het verleden.

Vliegen

In Zwolle hadden we, 

naast uitzonderlijk smerige koffie, 

ook een kleine speeltuin.

En voor je het weet, 

vliegen de acteurs je om de oren.

Bord

 

 

 

"Al heel lang verboden te parkeren"

Lalalai

Met Babel van Mumford & Sons op de koptelefoon door het park.

Fijne plaat, niets nieuws maar meer van hetzelfde. En in hun geval is dat een goed idee.

Met een verrassend mooie cover erop, namelijk “The Boxer” van Simon en Garfunkel.

Jaren niet gehoord, maar brengt meteen herinneringen aan de tijd dat ik nog niet boven de tafel uit kon kijken en muziek uit een donkerbruine kast kwam. Lailalai, lailalalai lailalalai.

Nu niet uit een stereomeubel, maar via m'n telefoon uit een paar kleine dopjes.

Heerlijk, door de stad lopen, muziek erbij, alsof je tv kijkt met het geluid uit en een cd aan.

Maar dan 3D en HD en misschien nog wel andere afkortingen. Fijne contrasten van een lege straat en gruwelijk metal, of juist een heel klein liedje in een drukke winkel.

Als bijkomend voordeel hoor je de muzak niet uit de speakers druipen.

En zoals ik weleens in de auto gewacht heb met uitstappen om het einde van een liedje nog te horen, doe ik bij thuiskomst regelmatig de dopjes ook pas uit na afloop van een mooi nummer. Soms, als het weer er naar is, en de muziek die dag goed valt, start ik met dopjes nog in, het volgende nummer al op de stereo en verbaas ik mezelf hoe ik als een volleerd dj mét smaak, de nummers strak achter elkaar door weet te draaien. Je kan maar ergens schik in hebben. Lalalai, lalalala lalalai, lalailalalai

De bomen in het park kleurden de paden op hun eigen manier vandaag.

Twee tassen van de Aldi en een Belinda light

Met de ruitenwissers in de paniekstand, om half acht vanochtend, op de snelweg verblind door tegenliggers de stad uitrijden, is bijna mijn lievelingsmanier van wakker worden, bijna dan. Daarna de stad in, nou ja, niet dé stad, maar Arnhem, meteen vol in de ankers omdat een overstekende fietser zijn verlichting niet aan had. Of bij had, of überhaupt ooit bij de Hema drie Euro heeft afgerekend voor een paar knipperende ledjes. En ja, hij riskeert meer bij een aanrijding dan ik, maar het geeft zo'n gedoe en vertraging. En ik mag nog een hele dag. Zeker vandaag in Nieuwegein, maar da's een ander verhaal. 

Nog geen minuut later weer in de ankers omdat er een brommer zonder verlichting voor me de weg op draaide. Blij dat ik rustig rij vanwege het natte en gladde wegdek in het bijzonder, en vanwege mijn opgeruimde gemoed in het algemeen.

Sowieso, brommers. Stinkende herriemakers zijn het, eigenlijk hardrockers dus, maar dan met nóg minder smaak. En minder goeie solo's ook. Kijk, jongens van nét 16, met een vlassig snorretje en stoere stickers op de helm, soit. En 80-plussers met een brommer uit de jaren stillekens, met spatlappen, soit. Maar alles daar tussen valt toch al snel in de categorie sneu, sneuer, sneust. Die 100 kilo overgewicht zijn ook helemaal niet fijn voor de vering van dat brommertje. Of die 190 kilo, samen met de buurvrouw achterop, 
ja inderdaad mét legging, mét panterprint en mét uitgegroeide geblondeerde permanent onder de helm uit. 

Én twee tassen van de Aldi én een Belinda light. 

Nog zo'n randverschijnsel, de integraalhelm niet gewoon op, maar als een soort keppeltje balancerend op het achterhoofd, zodat bij een onverwacht ongeluk, de nek door het extra gewicht makkelijk afbreekt. 
Maar wel vet-cool-je-weet-toch-jongen.

En brommers horen niet tussen auto's op straat te rijden, daar zijn ze te traag, te kwetsbaar en te onvoorspelbaar voor. En net zo min horen ze op het fietspad. Als razende gekken links en rechts inhalend, telefonerend, knetterend en constant op zo'n treurig claxonnetje rammend.

Waar dan wel? zal de oplettende lezer zich afvragen. Helemaal nergens dus.

In de brommershredder ermee. Jammer. Klaar. Over. Uit.

Jammer voor dat vlassige snorretje, moet ie nog twee jaar met een koptelefoontje op blijven fietsen, voor ie zijn eerste Golfje kan kopen. (of Audi met xenonverlichting, daar wil ik vanaf zijn) 
En voor de 80-plussers zijn hele mooie elektrische fietsen te koop, en verticale autootjes. 
Daar doet tenminste niemand moeilijk over.

En tegen de tijd dat ik weer thuis kwam, was het zomaar prachtig weer geworden.

Gezwam

Dag van contrasten vandaag.
Vanochtend in Groenlo naar  paddenstoeltjes staan te loeren.

Vanavond in Utrecht de modeshow van Nomeansno gekeken, 
zoals altijd frisse modellen met kekke outfits.

Samen zou je ze geen dag ouder dan 158 schatten.
En ze speelden ook nog eens heel aardig.

Old is the new young

Klopt

Da's wel heel makkelijk bloggen, 
alleen andermans filmpje er op zetten.

Klopt.