Voor de deur

De grote koperen knop naast de voordeur lijkt een bel. Ik trek er aan en wacht. Geen klingel, geen ding-dong. Er gebeurt niets. Dan de grote grijze knop er naast. Ik hoor binnen een hond aanslaan. Dan doet deze vast wel iets. Ik wacht en na een halve minuut wordt de deur een stukje open gedaan. Een kleine, smalle vrouw kijkt langs me heen en zegt "Hallo". Ik zeg: "Goedemorgen, ik kom een portretfoto maken". "Jazeker" antwoordt ze. Ze wacht een paar tellen en sluit de deur. Ik sta nog steeds op de stoep, voor een gesloten deur. Met mijn drie tassen over mijn schouder.

Opnieuw gaat de deur open, "Sorry, ik dacht dat u al binnen was." 
Ik wist dat mijn slachtoffer de geportretteerde slechtziend zou zijn, maar dit was wel bijzonder. "Mag ik u een hand geven?" Ze stak haar hand uit en ik schudde haar dunne breekbare hand. Ze bleek helemaal niets te zien. Sinds haar achttiende stekeblind. 

Als fotograaf kom ik iedere paar maanden bij een blinde of slechtziende over de vloer om voor een blad van een blindeninstituut een portretfoto te maken. Iedere keer verbaas ik me weer. Over de problemen waar zij dagelijks mee te maken hebben maar ook over de slimme oplossingen daarop. Vorige week vertelde een andere geportretteerde dat ze op haar werk een koffieautomaat met een touch screen hadden. Ze plakte dan een stukje plakband bij de afbeelding van een kop thee om op die manier de juiste plek te vinden. Helaas haalde de schoonmaakster dat stukje iedere keer weer weg.

Vandaag vertelde de vrouw dat ze pas getuige was van een auto ongeluk. Naast haar schrok een andere vrouw heel erg en riep naar haar dat ze blij mocht zijn dat ze dat niet gezien had. Om zich meteen daarna te verontschuldigen voor haar ongepaste opmerking. De blinde nam het goed op en zei: Ach, het heeft zo zijn voordelen, ik kan in bed onder de lakens blijven en toch op van mijn horloge zien hoe laat het is." Ze liep me haar horloge zien, klapte het dekglas open en voelde aan de wijzers. "Het zijn er niet veel, maar een paar voordelen heb ik wel."

Toen ik klaar was wilde ik routinematig haar de beste foto laten zien en bedacht me dat dat zinloos was. "Mijn kapper heeft drie jaar lang na afloop ook iedere keer een spiegel achter me gehouden voor hij er aan gewend was dat dat echt niet hoefde." Ik realiseerde opnieuw hoe bevoorrecht ik was. Ze hield bij mijn vertrek de deur wijd open. "Anders staat u hier dadelijk binnen weer te wachten."