Nu

Van die dagen dat het net niet wil. De afspraak met twee ambtenaren werd twee uur voor aanvang afgezegd. Vier mensen die ik belde namen niet op, de rest mailde niet terug. Bij de afwas brak een groot glas over de hele aanrecht. Zo'n dag. Gelukkig kreeg ik wel een paar berichtjes over een vriend die gisteren een zware operatie onderging. Goed nieuws. Heel belangrijk. Want telefoontjes en mails en gebroken glas is niks vergeleken met een operatie van vijf uur. Spannende uren.

Opnieuw het besef dat het nu moet. Iedere dag. Nu genieten, nu leren, nu doen. Gedoe en pech helpen om dat te vaak te vergeten. Misschien wel door zo'n operatieverhaal op de achtergrond staan mijn ogen en oren iets verder open. Nou hielp het dat ik in een paar dagen drie prachtige concerten zag en hoorde. Wat kan schoonheid dan rauw op je dak vallen. Helemaal geraakt worden door een paar tonen. Even alles vergeten en alleen maar hier en nu.

Het contrast kon haast niet groter. Amenra speelde zaterdag extreem. Extreem hard, traag, lomp, mooi, gevoelig en hard, heel hard. Maar wel op een manier dat ik regelmatig kippenvel op mijn rug had. Vanavond zagen we Sam Baker. Net anders. Stond ik bij Amenra tussen elfhonderd man in een grote zwarte zaal, hier zaten we op de eerste rij, op een bankstel. Geen doppen nodig, want een bloedmooi geluid op een fijn niveau. 

Sam zou een percussionist meenemen, maar die bleek niet op tijd zijn paspoort verlengd te hebben, dus kwam er als vervanger een pianist. En wat voor een. Virtuoos mét een goeie smaak. Bart de Win heet ie, een Nederlander. Samen hadden ze schik, samen speelden ze prachtig. Volle aandacht voor elkaar, voelen, duwen, af en toe pesten en regelmatig gefluisterd "Do it one more time". Ze vergaten de tijd en de plek, ze speelden. En niet alsof.
Ik genoot van de bijzondere uitvoeringen van zijn mooie liedjes, opnieuw kippenvel.

Dan kan zo'n dag nog zo stom beginnen, als ie zo eindigt dan lust ik er wel pap van.

Sam en Bart