Mooi op tijd vertrokken, meteen een plek in de volle fietsenstalling gevonden, attente kassamedewerker maakt voor opening de deur even voor me open, bouw mijn spulletjes op in de lift, monitortechnicus staat model, kleinigheidje aanpassen, alles werkt, mooi. Nog een paar melige foto's met meer collega's. Koffie. Kort overleg met hun tourmanager. Nee hoor, ik heb geen kwartier nodig, met twee minuten ben ik heel tevreden.
Strak op tijd zeven muzikanten in de lift. Ik druk al een paar keer af, we wachten op de percussionist, Jos de Haas, die door de rest Tosti Kaas wordt genoemd. Daar is ie. Ik druk een keer, prima, nog eens. Geen flits. Nog eens, weer niet. Kak. Trigger uit en aan. Niks. Los van camera, camera aan en uit, weer vast, niks. KAK. Ik verontschuldig me voor mijn gepruts en wens ze een prettige wedstrijd. De manager maakt duidelijk dat ze moeten blijven zitten en dat ik de tijd heb om het te fixen. Maar ik heb geen idee hoe. Besluit er een paar zonder flits te maken en bedankt ze opnieuw en wens ze een fijne avond.
Thuis zie ik dat twee muzikanten hun ogen dicht hebben op de enige waar ze allemaal op staan. Grrr. Maar heb ik er een die er op lijkt? Ja. Om er toch wat van te maken besluit ik te smokkelen. Beetje knippen en plakken, uitrekken en gummen. Mooi. Zo hebben ze alsnog allemaal hun ogen open. Geen hond die dat ooit gaat weten of zien. Nou ja, alleen de extrabelegen lezers dan. Maar jullie vertellen dat toch niet door?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten