Il Sogno Del Marinaio

De afgelopen vijfentwintig jaar werkte ik met honderden, misschien wel duizenden muzikanten, dansers en acteurs. Gewoon werk, je geeft elkaar een hand en gaat aan de slag. Heel af en toe is het toch net anders dan werk. Dat had ik vorig jaar toen ik Slayer ging portretteren. Dat was toch opeens spannend. Beetje kriebels. Misschien omdat ik daar een ticket voor kocht vóór ik entertainers dagelijks zag.

Gisteren had ik het ook weer. Ondanks dat ik Mike Watt al een aantal keer gesproken heb, was het toch spannend. Geen idee waarom. Waarschijnlijk omdat ik die ook al sinds eind jaren tachtig opzoek als ie in de buurt is. Nu lekker makkelijk om de hoek. Kon ik meteen een foto maken. En omdat we aan Bandeet deel twee bezig zijn, kon er ook meteen een interview over eten op tour aan vast geplakt worden. Kwam het mooi uit dat er niemand was om de catering naar het zaaltje te rijden, kon ik dat doen en meteen mee-eten. Zo viel de puzzel mooi in elkaar. 

De begroeting was hartelijk als altijd. Watt zag er beter uit dan de vorige keer in Rotterdam, maar liep nog moeilijker. Zijn knieën zijn steeds slechter en een tour als deze, met 35 shows in 34 dagen, gaat niet in de koude kleren zitten. Het interview was leuk. Nog voor ze de eerste vraag kon stellen stond Watt al aan. Het ene verhaal na het andere. Over hoe belangrijk eten is, wat de verschillen over de hele wereld zijn (op tour in China dit voorjaar was het heerlijk, maar wel verstandig om altijd een rol toiletpapier in je tas te hebben). Het belang van vezels voor je vertering. Ik weet niet precies hoe hij er op kwam, maar de piss-bottle kwam ter sprake. Een fles om lange ritten veilig uit te zitten. Iets wat ie destijds van zijn vader had geleerd. (en later een mooi liedje over opnam, dit) De term shitsack kwam ook nog vluchtig voorbij, voor nog langere ritten. Daar nam ie, bij mijn weten niet eerder een liedje over op. 

De show was goed. De band, Il Sogno Del Marinaio, bestaat naast Watt uit twee Italianen. Aardige mannen, ongeveer de helft van Watt zijn leeftijd en na een maand duidelijk ook op. Alles samen met zijn vieren in het busje en de Italianen speelden de hele tijd voor chauffeur. Watt kan nauwelijks meer rijden en de tourmanager Miss Hiyori rijdt voor het gemak ook niet. Vanavond de laatste show van de tour. Die gingen er duidelijk nog één keer voor. Muzikaal is het niet meer in een hokje te vangen. Ik gok jazz. (Hier een liedje wat ze met de vorige drummer opnamen) Of rock, of pop? In ieder geval lekker. Van fluisterzacht tot donderend hard speelden ze. Morgen terug naar huis, voorlopig de laatste keer dat ze elkaar zien. Iedereen weer terug naar andere bands en projecten. Ik ging ook tevreden naar huis. Het was een goeie avond. Mooie muziek en goed volk.

Het einde naderde duidelijk,

de handel kelderde snel in prijs