In een vorig leven, eind jaren tachtig, drumde ik in een punkbandje. We speelden op een feest in Beek en kregen de vraag of we de dag er na ook konden. Want? Want Neuroot had afgezegd en nou hadden ze niemand in de Onderbroek voor die avond. Wij waren de beroerdste niet en al lang blij dat we een optreden er bij hadden, zo dik gezaaid waren die niet. Het optreden in de Onderbroek ging zoals je verwacht dat dat in een gekraakt punkhok gaat. Apparatuur was stuk, kapot of afwezig, Er was geen verwarming, wel lauw bier en wij speelden alsof ons leven er vanaf hing. Halverwege kwam er een bekken van zijn standaard afzeilen en raakte precies de plek onder mijn knieschijf. Met een dikke knie vertelde ik de dag er na aan vrienden hoe ons optreden was geweest.
Gisteren hoefden we niet in te vallen. Neuroot speelde wel. De Speedtwin(s) hadden afgezegd en daar kwam ook geen vervanging voor. Ik had geen drumstokken mee, maar een cameratas. Voor een handjevol vijftigers in de zaal begonnen ze. Een lang, langzaam intro, dan het begin van het nummer, het volume en het tempo namen toe. De zanger stapt naar zijn microfoon om te gaan zingen, raakt met zijn lippen de microfoon aan en terstond draait die naar beneden. Met een hand probeert de zanger het te corrigeren, even gaat het goed en de micro zakt meteen weer om. Dan pas gaat het frontlicht op de zanger ook aan, een maat of 7 nadat hij begon te zingen. Even leek het weer 1989. Heel veel veranderde er duidelijk niet.
Al deed de verwarming het nu wel. En de drummer kreeg geen bekken op zijn knie.
Maar een sterk verhaal hield ie er ook niet aan over.
Neuroot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten