Rijm

Liep de Sint nou weer vast in een rijmpje?

Daar leek het wel op.

Normaal had ie rijm- en dichtPieten om dit klusje te klaren,

maar die waren weg. Waarschijnlijk naar de kroeg.

Daar zaten ze afgeschminkt en wel aan de jonge klare en een halve liter.

Het gezever over Zwarte Piet hing ze de strot uit.

Moest de Sint opeens zelf de honneurs waarnemen.

Wist hij veel hoe dat moest.

“Ik ben toch zeker Sinterklaas niet” riep hij uit.

Om zich daarna meteen te bedenken dat hij dat nou juist wel was.

Bladerend door zijn grote boek zocht de Sint of ie niet iets van vorig jaar kon gebruiken,

maar dat gedeelte ontbrak, dat lag nog bij de boekhoudPiet.

Sinds de controle een paar jaar geleden liet die niets meer aan het toeval over.

Hoewel raciaal profileren door de Belastingdienst moeilijk hard te maken was,

had hij wel het idee dat het geen toeval was dat hij ieder jaar doorgelicht werd.

De Sint had er een hard hoofd in dat er nog wat zou gaan rijmen in deze tekst.

Het leek wel of zijn mijmeringen op papier kwamen,

in plaats van iets vrolijks en persoonlijks.

Daar kon ie toch niet mee aan komen?

Hij had ook al van die rare presentjes meegenomen en nou dit ook nog?

De Sint legde zich er maar bij neer en het moede lijf te rusten.

Ook zonder gedicht redde hij zich hier wel uit.

Met een welgemikte hand pepernoten

vol in het gezicht van de lieve kindertjes om hem heen,

waren ze lang genoeg bezig om niet te zien,

dat Sint de dichtPiet ging vergezellen.

Want rijmen of niet.

Van al dat schrijven had de Sint wel een droge strot gekregen.