De mooiste platen van 2018

Op de valreep van het oude jaar mijn lijstje van favoriete platen van 2018. 

Ik luisterde bijvoorbeeld naar:

Alkaloid - Liquid Anatomy, Beyond Creation – Algorythm, Bloodshot Dawn – Reanimation, Bot – Plaat, Calexico – The thread that keeps up, Clutch – Book of bad decisions, Crippled Black Phoenix – Great Escape, Daughters – You won't get what you want, David Byrne – American Utopia, David Eugene Edwards & Alexander Hacke – Risha, Father John Misty – God's favorite Customer, Fleddy Melculy – De Kerk van Melculy, Flying Horseman – Rooms-Ruins, Forming The Void – Rift, Gnod - Chapel Perilous, Gosta Berlings Saga - Et Ex, Jeffrey Foucault - Blood Brothers, John Prine - The Tree of Forgiveness, Kamasi Washington - Heaven and Earth, King Dalton - The Third, Makaya McCraven - Universal Beings, Neil Young - Roxy; Tonight's the night live, Neil Young - Songs for Judy, Obscura-Diluvium, Richmond Fontaine - Don't Skip Out On Me, Rotor – Sechs, Sleep - The Sciences, Slugdge - Esoteric Malacology, Son Lux - Brighter Wounds, Stoned Jesus – Pilgrims, The Dali Thundering Concept – Savages, The Decemberists – Traveling On, The Decembrists - I'll be your girl, Thy Catafalque - Geometria, Yob - Our Raw Heart

Sommige heel bijzonder, andere wat vergankelijker.

Maar uiteindelijk bleven deze over:

All Them Witches – ATW

Video

Al een paar keer speelden ze in Nijmegen en in het voorjaar komen ze weer. Ik kijk er al naar uit. Rock. Einde beschrijving. Oké. Goeie rock. Lekker geluid, goeie stem, fijne band. 

ASG – Survive Sunrise

Video

Ook rock, maar dan harder. Goei volk en lekker beuken. Niet te moeilijk, maar ook niet te bescheiden. Muziek voor in de auto, voor tijdens het stofzuigen en tijdens het bierdrinken.

Gogo Penguin - A Humdrum Star

Video

In korte tijd behoorlijk populair geworden en dat is niet zo gek. Op het podium zitten ze er als drie autistische smurfen bij die de zaal niet in durven te kijken. Maar spelen dat ze kunnen. Combineer dat met mooie melodieën en een topproductie en we zijn er. Geen tekst, geen zang. Is ook helemaal niet nodig hier.

Khemmis – Desolation

Video

Behoorlijk klassieke heavy metal waar je bijna zou verwachten dat er op zijn minst een van de muzikanten een Duitse jaren 80 hardrocksnor zou hebben. Maar dat cliché laten ze achterwege. Heel veel andere clichés niet en dat maakt het ook zo lekker. Galmende dramatische solo's over een mid-tempo hardrockfundering. Daar lust ik wel pap van.

Mary Gauthier - Rifles And Rosary Beads

Video

Het contrast met Khemmis kan haast niet groter. Mary schrijft en speelt kleine liedjes. Zelden optimistisch, wel vaak heel mooi. Zo mooi dat anderen als Fred Eaglesmith of Sam Baker ze later ook spelen. Teksten die vaak met weinig woorden veel weten te zeggen. En ze is ook nog eens een heel sympathiek mens. Van alle ontmoetingen die ik met muzikanten had, was die met haar een van de leukste. Nuchter, scherp en erg grappig.

Now vs Now - The Buffering Cocoon

Video

Weer heel wat anders. Op papier (en op het podium) drie mannen, drum, bas, toetsen. Klassieke bezetting. Maar dan nu. Of miischien straks. De toetsenist laat zijn geluiden nogal uitwaaieren en de rest gaat lekker mee. Soms dansbaar, soms best abstract, nooit voorspelbaar. Wel heel lekker.

Ryley Walker - Deafman Glance

Video

Alsof het niks is poept ie al een paar jaar achter elkaar ieder jaar een mooie plaat uit. Beetje folk, beetje jazz, beetje pop, beetje rock. Maar dan mooi. Goeie band, fijne liedjes. Van mij mag ie dat nog een paar jaar blijven doen.

Rivers of Nihil - Where Owls Know My Name

Video

Zet die clip eerst even aan. Doe maar, ik wacht wel. 

Vorige week geleden speelden ze hier om de hoek en waren zij die band die als een stel systeembeheerders op de foto stonden. Ik vermoed dat iemand van buiten de band de styling van deze clip deed. De muziek maakten ze wel zelf. Een hele fijne mix van death metal, wat seventies psychedelica en progrock. Jonge muzikanten die lekker net wat anders doen.

Sons of Kemet - Your Queen Is a Reptile

Video

Twee drummers, twee toeters en gáán! Waarschijnlijk muziek die je verschrikkelijk vindt, of helemaal waardeert. Heel veel energie, heel veel jazz, heel veel plezier met luisteren!

The Ocean - Phanerozoic I (Instrumental)

Video

Daar zijn ze weer. De Duitsers die me live nog nooit echt wisten te raken, maar op plaat wel keer op keer. Ze gebruiken daar dan ook een hele goeie techniek voor: Ze brengen platen uit op twee manieren, mét en zonder zang. In mijn ogen is de zang bij heavy bandjes 90 procent van de tijd de zwakste schakel van de band. Staan die jongen lekker te spelen, begint er iemand door heen te schreeuwen. Gaat weg! Dat doen ze hier dus ook. De zanger kreeg een middag vrij. Kon de rest lekker spelen.

Toundra - Vortex

Video

Niks bijzonders eigenlijk, maar wel een hele fijne mix van stoner en metal. Spaanse gasten die ook instrumentaal uitpakken. Ze hebben gewoon helemaal geen zanger, hoef je hem ook niet weg te sturen. Lange nummers, mooie lijnen, goed geluid. En het beste: Ze spelen 14 februari in Merleyn. Tot dan!

White Denim – Performance

Video

Daar zijn ze weer. De beste band ter wereld. Waarschijnlijk. Niet de hipste, zeker niet de knapste.

Maar tering wat spelen die mannen! En live is het nog drie keer beter. Op plaat kleuren ze netjes binnen de lijntjes. Gelukkig maken die lijntjes wel een hele mooie tekening die alle kanten op gaat.

Niet te beroerd om iedere plaat een nieuw geluid en stijl te kiezen. Luister en huiver.

Tip

Ook bijna vaste prik de laatste jaren: 
In de laatste week van van het jaar maak ik een lijstje van de mooiste platen van het jaar
én heb ik genoeg tijd om veel te luisteren.
Op die manier komen er iedere keer titels op het laatste moment bij.
De winnaar dit jaar mag helaas in het jaarlijstje niet mee doen.
Die plaat komt uit 2009 en valt dus buiten de competitie.

Maar  doe jezelf een lol en zet 'm eens aan: Hier

Oh dit paard? 

Ik had geen foto van Jason Lindner, 

maar wel van dit paard. 

Zodoende.

Pluk

Traditiegetrouw als we zijn,

zaten we op kerstavond weer met een plaksnor op whisky te drinken.

Nee, dat drinkt niet makkelijk.

Nee, dat zit niet comfortabel.

Maar we doen het al jaren en het levert ieder jaar weer domme foto's op.

Dit jaar had de chef inkoop zichzelf overtroffen.

Naast een collectie snorren had ie ook neus- en oorhaarpluggen gekocht.

Inderdaad, lees die zin nog eens.

De gebruiksaanwijzing wees er op dat de pluggen 

voorzichtig ingebracht dienden te worden,

met de pluk haar naar beneden wijzend.

De chef inkoop heeft het uitgeprobeerd.

het stond hem erg goed, dat wel.

Maar of ze tot het vaste assortiment gaan behoren,

dat wachten we nog even af.

Machine

De keren dat ik terug kwam van boodschappen doen en waar mijn keuken niet blank stond, kan ik me niet allemaal herinneren. De keer dat ie mijn keuken wel zeiknat was, staat me nog helder bij. Maar goed ook, want dat dat was vorige week. Kraan dicht, stekker er uit. Handdoeken, dweilen, gedoe. Wasmachine van zijn plek trekken. Correctie, die zit vol met was en water, dus eerst centrifugeren. Dus blijven dweilen en spoelen. Nadere inspectie leerde dat beide slangen aan de achterkant water verloren op plekken waar ze dat eerder niet deden. Naar de wasmachineslangenwinkel. Hallo, heeft u deze? "Ja hoor, da's een Miele en je schrikt van de prijs". Is dat zo? "Ja, 47 Euro". Wel gloeiende..Correct, ik schrik.

Is dat de enige optie? "Nee hoor, ik heb ook een merkloze, van 23 Euro". Tering, voor een slangetje van productiekosten misschien één Euro. Oké dan, en die andere ook, die is 18. Kak. Maar ja, veel andere opties zag ik niet.

Thuis alles vervangen, vastgezet. De kans aangegrepen om achter de wasmachine eens goed schoon te maken. De vuile handdoeken en dweilen kon ik meteen wassen. Rollen maar, niks aan de hand. Ik zet mijn koptelefoon op en begin aan de afwas. Na een paar minuten zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Aha, een plas water komt mijn kant op. Gloeiende godver!. Kraan dicht, stekker er uit. Andere handdoeken om het zootje weer in te dammen. De onderkant van mijn 25 jaar oude Miele bleek rot en doorgeroest. Die slangen hadden er niets mee van doen. Iemand interesse in een paar slangen die tien minuten gebruikt zijn?

Mijn nieuwe machine is wel vreemd. Die hoor je niet. En tijdens het centrifugeren doet ie niet een dronken olifant na. Bij de vorige moest ik de muziek harder zetten vanwege het bonken van het apparaat. Die sprong op en neer tussen de muur en het gasfornuis. Deze staat bescheiden te zoemen en geeft aan hoeveel minuten er nog te gaan zijn voor de was klaar is. Dus al met al een hoop gedoe, dan betaal ik een smak geld en wezenlijk verandert er niets in mijn leven. Oh ja, de keuken staat niet meer blank, dat scheelt wel.

Zondagmiddag

Noem het dom. Noem het naïef. Noem het dom en naïef. Wist ik veel.
Ik had die memo niet gehad en dat huis-aan-huis-blad niet gelezen.
Het was het hele weekend al zelfmoordweer en mijn dag vulde zich met het installeren van een nieuwe C-schijf en alles wat daarbij kwam kijken. Niet mijn lievelingshobby op zondag, maar veel keus had ik niet. Een paar dagen geleden kon ik Photoshop niet eens meer openen door gebrek aan schijfruimte. Dus mocht ik vooraan beginnen. De hele dag was ik er zoet mee. Vooral het spelletje wat "wat was dat wachtwoord ook al weer, weet ik veel, ik maak wel een nieuwe aan" heet, mocht ik vaak doen.

Tegen vijf uur was bijna alles hersteld (al hoop ik voorlopig geen belangrijke post op mijn hotmail-account te ontvangen, want die horde was er net een te veel) en besloot ik toch naar buiten te gaan. Iedere keer als ik opgestaan was omdat het een of andere programma aan het downloaden of installeren was, zag ik buiten de variatie tussen miezer en regen. Alles in kleurloos grijs. Daar wil ik ook heen! Dat trekt me aan, na een dag centrale verwarmingslucht. Met de kerstdagen in het vooruitzicht bedacht ik me dat het morgen, maandag, vast heel druk zou worden in de winkels en dat nu rond etenstijd het vast rustig zou zijn.

De twee verkeersregelaars op de parkeerplaats waren al een aanwijzing. Die staan daar anders nooit. Gewapend met koptelefoon ging ik naar binnen. Een mooi programma over onopvallend design van kantoorruimtes zou mijn aandacht van het winkelend volk houden. Mis. Nog voor ik voorbij de groenteafdeling was had de documentaire al plaatsgemaakt voor Igorrr op oorlogssterkte. En zelfs dan kwamen de schreeuwende baby's om me heen er met gemak bovenuit. Met een rode waas voor mijn ogen, in mijn linkerhand het winkelwagentje en in mijn rechter mijn vertrouwde kromzwaard baande ik mij een weg door de meute.

Om juridische redenen kan ik niet op de details in gaan en de videobeelden worden vooralsnog niet vrijgegeven. maar ik heb mijn boodschappen binnen. Mental note to self: Volgend jaar iemand anders die boodschappen laten doen, of op zijn minst een bivakmuts meenemen. Misschien kan ik vast wat goed dik illegaal vuurwerk bestellen om dan bij binnenkomst achteloos tussen de groenten en het brood af te laten gaan. Dat creëert vast wat extra ruimte en scheelt mij de nodige spierpijn. Want allemaal leuk en aardig, twintig minuten hakken en zagen met zo'n kromzwaard gaat mij ook niet in de kouwe kleren zitten.

Kudde

Blijkbaar had iemand een deur open laten staan en was er een hele kudde metals naar binnen gewaaid. En zoals dat hoort bij metals staat backstage de gang vol met drumspul en veel kisten. Vier bandjes om in de lift op de foto te zetten, eens zien hoeveel ik er kan vangen vanavond. De tourmanager blijkt een soort bordercollie en drijft met een zekere regelmaat een stel mannen mijn kant op. Het eerste bandje, Rivers of Nihil, maakte dit jaar een fijne plaat, maar weet zich in de lift duidelijk geen houding te geven. Op mijn vraag of ze voor de foto misschien even willen doen alsof ze een metalband zijn, krijg ik de vraag:"Hoe doen die dan?" Geen probleem, maak ik een foto van 5 systeembeheerders, ook goed.

De drummer van het hoofdprogramma staat twee uur vooraf al zijn oefeningen te doen. Paradiddles op hoog tempo met zijn telefoon als metronoom er naast. Geconcentreerd hoor ik hem ieder rondje het accent één tel verschuiven. Dat heeft ie vaker gedaan. Vanuit zijn ooghoek ziet ie een meisje van de horeca met een volle krat bier aankomen. Voor ze het doorheeft opent hij de deur naar de gang voor haar. Ik complimenteer hem daarmee, waarop hij reageert met: "I'm Canadian, what can I say: I'm sorry?"

De ene na de andere band is op tijd en begint te vroeg. Niet echt rock 'n roll, maar wel praktisch. Een bassist verklaart dat de zuivere drinktijd achter zo net wat langer is. Dat is logica. De bordercollie vraagt of ik na afloop op het podium alle bands samen op de foto wil zetten. Tuurlijk. Robbie, mag ik dan van jou wat frontlicht van achteren? Hij verslikt zich even, maar begrijpt precies wat ik wil.

De laatste band in de lift is Archspire. Normaal praat ik weinig in de lift, maar hier kon ik niet laten om ze te vertellen over mijn neefje. Hij is acht en zijn favoriete band is Meshuggah. Daarom liet ik het het openingsnummer van Archspire's laatste plaat horen en zei dat ie op moest letten hoe snel de zanger zong. "Is ie dan eerder klaar met het liedje dan de rest van de band?" vroeg ie... De Canadezen gniffelen en groeperen zich voor de foto, ze weten wél hoe je als een metalband op de foto gaat. Zo erg dat ik na drie keer afdrukken vraag of ik misschien een "kiss photo" van ze mag maken. Zonder enige twijfel verandert hun pose en een seconde later maak ik de laatste foto van de avond.

Andere tijden

Sommige klussen kijk in meer naar uit dan andere. Vandaag was er zo een. Twee bijzondere types op het podium. Naar de muziek van Dave Eugene Edwards heb ik veel geluisterd, hij was zanger van 16 Horsepower en Woven Hand. Drie 16 Horsepower shows heb ik destijds ook belicht. En nooit een woord met hem gewisseld. Behalve een gemompeld "Thanks for clapping", heb ik hem überhaupt nooit iets horen zeggen, ook niet in de lift vandaag. Een echte feestneus zal het waarschijnlijk nooit worden. 

Ik was misschien vergeten dat een paar jaar geleden zijn podiumpersoonlijkheid veranderd is van een door Den Duivel belaagde Godsvrezend Christen, naar een Indiaanse sjamaan. Tussen het spelen door was hij vanavond wuivend geesten aan het verdrijven, of misschien een bromvlieg, dat zag ik niet goed.

Toen ineengedoken op een barkruk, met houthakkershemd en een spijkerbroek, nu met bandana, rijk bestikte blouse en strakke designerjeans. Wel jammer dat ie sindsdien zijn zonnebril ook niet meer afzet. Destijds was het juist zo beeldbepalend hoe zijn ogen naar boven weg rolden en alleen het oogwit zichtbaar bleef. Nummers lang. Ik heb weleens getwijfeld of het wel een act was. Hij leek dan écht bezeten en verdwenen. De band jaagde door met  hun duistere Americana en iets leek zelf te kiezen wanneer er weer gezongen werd.

Met Hacke ernaast in een glanzende rode blouse die zijn forse torso steeds stakker omspande De hele grote schoenen, druipsnor, het hoedje, de strakke broek en de koddige danspasjes, kon ik de vergelijking met Pipo de Clown en Mama Lou niet helemaal los laten. Hacke die natuurlijk ook een aardige historie heeft door al bijna 40 jaar met Einsturzende Neubauten te spelen. Niet het minste bandje. maar weer eens wat video's van bekeken en over gelezen. Wat een teringherrie. Opvallend detail in zijn biografie vond ik dat zijn eerste vriendin destijds Christiane F. was. Die naam had ik al even niet gehoord. Andere tijden. 

Ondanks de outfits speelden ze overigens lekker. Zwaar, dreigend, mooi.

Luister zelf maar: Hier

Saai?

Nee, saai is het niet.

Allesbehalve.

Vandaar ook de lagere frequentie van mijn blogs.

Saai voor de lezer ja, om weer geen vers stukje te zien.

Sorry.

Vandaag besteedde ik de eerste helft van de dag aan een voorstelling op te bouwen.

Wij stonden met z'n zessen en zij ook? Wat gaan we doen wat zo groot is?

Het is een trailer en een bus, hoeveel kan het zijn?

Nou, heel veel dus, vakken, zuilen, dakjes, lampen, kabels, heel veel gepruts.

In een goeie sfeer werd de hele teringzooi het dak in gehesen, lampie er op, klaar.

Tegen de tijd dat de show begon, had ik thuis gegeten en zat ik in een ander theater.

Het Jazz International Festival is in de stad en een serie bandjes kwamen spelen.

Jazz in allerlei verschijningsvormen. 

Van knallende punk, tot minimalistisch emotioneel gepiep.

Wat arrogant Amerikaans getetter en studentenbigbandtoeters.

En een hoop bekenden natuurlijk. Wel zo gezellig.

Een paar foto´s en door.

En saai, nee saai was het niet.

Manifestations

Of ik opnieuw Manifestations wilde komen fotograferen? Ja hoor. 

Vorig jaar was dat ook leuk. Als onderdeel van de Dutch Design Week in Eindhoven

presenteren studenten hun werk. Zeer divers, zowel in idee als uitvoering.

Het een kritisch, het ander absurd, of gewoon heel modegevoelig.

Net zo wisselend als de ontwerpers die het presenteerden.

 25 slijptollen maakten een prachtige vonkenregen 

waar een vrijwilliger doorheen mocht wandelen 

Op de speelkast Ad Invaders kan je de strijd aan gaan met persoonlijke advertenties

Door aan de 3d printer-code van wapens 

andere informatie toe te voegen, verandert het ontwerp.

Hier werd de tekst van een pacifistisch liedje 

aan een automatisch wapen toegevoegd waardoor het onbruikbaar werd.

Of ze lekker lopen weet ik niet, maar je hebt weer eens wat anders om aan te trekken.

Geen idee wat het idee achter deze levende camera is

Niet iedereen bij de workshop "Bouw je eigen robot"

was even enthousiast.

Deze bezoekster moest toch even voelen aan de real live doll.

Een verdieping lager werd in beslag genomen door een project met grote speakers

die de hele hal een beetje lieten trillen.

De een was er meteen weg van, de ander bleef even zitten luisteren.

Circus!

Bij de uitgang stond een verlengde golfkar. 

"Rijdt jij naar de parkeerplaats?" 

Hij knikte, wij namen plaats. 

Met een ruk kwam de kar van zijn plek.

Ondertussen riep de chauffeur in zijn walkie talkie:"Ja dikke lul, da zuuk ik nie".

Aan de andere kant klonk wat gekraak en een opgewekte stem:" Joh, het is nog drie kwartier, je bent er bijna." "Het zal wel, tien uur is tien uur, ik go naar huis!" Met een noodgang scheurden we richting parkeerplek. Hij was er duidelijk klaar mee. 

Brabants is in zo'n geval prachtig. Compact, duidelijk en geen lettergreep te veel.

Goeie afsluiting van een goeie avond. We waren op Circo Circolo, het circusfestival in Tilburg. Ockham's Razor speelde daar hun voorstelling "Tipping Point".(Hier is de trailer) Razend knap acrobatiektheater. Geen glamour, geen strakke blinkende pakjes. Wel vijf goedgemutste loeisterke Engelsen verbaasden ons. Met als decor niet meer dan 5 witte palen maakten ze een voorstelling van een uur die me geen moment verveelde. Da's fijn. Weer zo'n voorstelling waar je met meer energie uitgaat dan je er in kwam.

Enne, wat betekent dat eigenlijk, Ockham's Razor? 

Nou, dat wordt hier in 90 seconden uitgelegd

Twee

En dan blijken die twee festivals op dezelfde dag te vallen. Kak, Kaaak, Kaaaaaaak.

Zal je net zien. Voor de ene had ik ik me vijf maanden geleden al aangemeld, de andere is jaarlijks terugkerend en tot nu toe lekker. Keuzes keuzes. Kan het allebei? Ik hoop het.

Bij het Festival der Kunsten sta ik de de hele dag een aantal dierenportretten te exposeren. In praktijk betekent dat, dat ik in een woonkamer van een dame op leeftijd een serie foto's ten toon stel en veel bezoekers te woord sta. Ik moest zo nodig fotograaf worden, dan hoort exposeren er bij. Zeker omdat ik ook mijn huur er van wil betalen. Ieder jaar zie ik er tegen op en ieder jaar vind ik het toch ook heel leuk. Positieve reacties op die dierenportretten hoor ik graag. En vertellen hoe ik ze maakte vind ik leuk. Al is het vaak dezelfde riedel. Aan het eind van de middag vraag ik me af hoe vaak ik vertelde over de afgeschoten hengst op een van de foto's.

Naar huis, eten, even onderuit, opfrissen en door. Soulcrusher staat op het menu. 13 bandjes in twee zalen, waarvan meer dan de helft al klaar is als ik binnen kom. Eerst koffie. In het cafe staat een rij voor de bar en de automaat backstage is net zo goed, dus naar boven. Daar tref ik een klein leger in de keuken aan de schoonmaak en afwas. Vermoeide maar tevreden gezichten. Ze maakten heel veel sandwiches en warme maaltijden voor de bands en bezoekers. Duidelijk de laatste loodjes. Body Count knalt hard door de keuken. Opruimen en dan bier. 

In de gang achter de podia wordt gestaag gewerkt, een drumstel wordt op opgetuigd, een ander net naar buiten gereden. Makkelijk sfeertje, grote glimlachen vallen me op. Dat zeg ik ook tegen een geluidstechnica. "Tja, het is de hele dag depressieve kutmuziek, maar iedereen heeft goeie zin." Antwoordt ze. Voor mij voelt het als thuis komen. 

De zaal in. Oh ja. Doppen in. En adem uit. Onder is het druk en ik loop naar het balkon. Op de trap tref ik een stel wat in Jesus Christ Superstar niet op zou vallen. Allebei jong, mager, steil lang haar en diep in slaap in elkaars armen. De trap waar ze op zitten trilt onder mijn voeten, het geluid is groot, laag en hard. En zij, ze slapen, op de trap. De band speelt strak, hard en op gevoel. Adem uit. Koud bier. In no-time wieg ik mee op de trage beats. Afgeschoten hengsten zijn al weer lang geleden. Twee festivals op een dag kan best.

Expo

Volgende week, op 6 en 7 oktober

exposeer ik een aantal foto's 

op het Festival Der Kunsten in Nijmegen.

(Klik hier voor meer info)

Kom je langs?

Leuk!

Deze emoes zijn dan ook van de partij

Vinger

Hoe lang kan je naar een wijsvinger kijken?
Best lang, zwijgend in het donker, met net genoeg licht om nog te kunnen lezen.
En maar blijven kijken, opletten. Terwijl er honderd mensen in dezelfde ruimte kijken naar wat er op het toneel gebeurt, kijk ik naar een wijsvinger. Langzaam ging die meer trillen.
Minutenlang. Het publiek lacht om iets wat ze zien. Ik niet, ik zie alleen die wijsvinger. Zou ik even wegkijken, dan ben ik geheid te laat. En daar wordt ik niet voor ingehuurd. Dus ik kijk.

Het valt me op hoe afgekloven die nagel eigenlijk is. En dat de ademhaling versnelt in het lijf wat aan die vinger vast zit. De spanning loopt duidelijk op. De hele hand gaat iets omhoog. Ieder moment kan die vinger naar beneden gaan. Een zucht, twijfel, maar die vinger gaat niet. En dan gaat ie. Heel snel. Met alles wat ik aan reactievermogen op kan brengen druk ik op de knop. "GO" staat er bij. De volgende lichtstand komt in. Ik adem uit en zie vanuit mijn linkerooghoek die hand weer omhoog gaan. 

Blijkbaar komt de volgende cue er zo aan en moet ik vast opletten. 
En kijken, naar die wijsvinger.

Rokers

De oud Hollandse tegeltjes wijsheid werd weer bevestigd: Een tevreden roker is geen onruststoker. Drie stonerbandjes die zich keurig aan de voorschriften hielden. 's Ochtends in Nederland arriveren en meteen vragen waar de dichtstbijzijnde coffeeshop zich bevindt. Om de hoek dus. Mooi. Het Kronenburgerpark bleek daarna fucking awesome, de middeleeuwse muren er fucking ridiculous en de zaal fucking brilliant. Fijn om tevreden muzikanten in huis te hebben.

Het eerste bandje bleek al een kwartier voor aanvang staan te trappelen om op de foto te mogen. "We never get to do shit like this, just one time in Vegas, but I way was too stoned to remember anything about it." Tuurlijk joh. Ze stappen de lift in, de zanger neemt een rare pose aan en ik moedig ze aan mee te doen. Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. In no-time werd de gitarist rondgedragen door de rest.

Het tweede bandje had voor de show geen tijd voor een foto. Hoewel ze wisten dat ze tijd genoeg hadden voor de ombouw, wilden ze "A really slow changeover, not a very fast one". 
Als je nauwelijks kan herinneren of je eigenlijk de bassist of de gitarist bent, is dat wel logisch. De Texanen namen het er van nu ze in Nederland waren. Na afloop waren ze zo vriendelijk om alle drie de shirts uit te doen en mij een minuut de tijd te geven om het getatoeëerde mannenvlees vast te leggen. Ook hier bleek de gitarist de feestneus van de band en hij stond er op dat ik een Nederlandse mop vertelde. Veel grappen werken vertaald niet, maar de avond ervoor hoorde ik in een voorstelling er een die niet over taal ging. 

Een penguin komt binnen en besteld een broodje krabsalade. de vrouw bij de kassa kijkt hem aan en zegt: "Meneer, dit is een bibliotheek!" Waarop de penguin heel zachtjes fluistert: "Mag ik een broodje krabsalade". De Texaan zeek bijna in zijn broek van het lachen. Uitgebreid begon ie zelf aan een mop, maar tot drie keer toe nam ie een andere afslag en vergat volledig dat ie een mop vertelde en wijde uit over de nieuwe paint job van zijn gitaar en of ik die wilde fotograferen, maar dat die nu op het podium stond. Tuurlijk joh.

De tourmanager kwam bijna in paniek naar me toe om te zeggen dat Stoned Jesus, het hoofdprogramma echt niet vóór de show op de foto kon, vanwege de vastgestelde eindtijd van de show. De zaal moest immers na afloop omgebouwd worden om er een dansavond

 te draaien. Ik zei dat dat geen probleem was en ik ook na afloop wel een foto wilde maken, of morgen. Mórgen?  Maar dan zijn we in Amsterdam? Of ik daar dan ook was?
Als buitenlandse artiest is het misschien wel heel leuk om hier van het padje te raken, op mijn beurt zet ik ze dan ook met graag een glimlach op het verkeerde been.

Tussendoorfoto's

Voor een serie representatieve foto's voor hun website 

maakte ik een serie portretten van de nieuwste medewerkers. 

Deze glipte er tussen door. 

Wel representatief voor de sfeer, 

maar niet echt voor het bedrijf. 

Voorafgaand aan een culturele talkshow 

was er een dansje met projectie.

Dan krijg je dus zoiets.

Archie And The Bunkers

Was ik blij dat er geen hond kwam opdagen. Ook nou was het al heet zat. Het zaaltje heeft geen airco, alleen een paar plafondventilatoren. Een aardige geste, maar de tent koelt er niet van af. Evengoed was mijn shirt na drie nummers doorweekt. De band speelde overigens alsof hun levens er van af hingen, twee babyfaces die er vol voor gingen.

Je zou ze een volle bak gunnen. 

Misschien de volgende keer ietsje meer volk. 

Misschien wel op een koeler podium. 

Ze verdienen het zeker

Saus

Of ik nog een foto van chilisaus wil maken?

Want die mist nog?

Oh, die wordt toegevoegd?

Ja, dat kan.

Wanneer?

Dan al?

Zal ik vast wat uitproberen?

Vrijdagmiddag is prima.

Tot dan!

Rood Groen Zwart

Ondanks verwoede pogingen van de gemeente om de stad schoon te houden, plakken op de gekste plekken mededelingen in de stad. Op de Waalbrug zag ik twee stickers. Ik vermoed dat ze uit dezelfde hoek komen. Wandelend had ik de tijd om er bij stil te staan. 

Wie plakt dat? Misschien dezelfde als die ze maakte. Wat is het doel er van?

De eerste lijkt zich te richten op de buurgemeente Arnhem. Het kengetal is daar 026.

De achtergrondkleuren van de sticker zijn gek genoeg geen geel zwart, maar rood, groen, zwart, typisch Nijmeegs. De tekst, die toch snel 3 tikfouten of grammaticale blunders bevat, is niet heel positief over Arnhem.

Iemand maakt zo'n ding. Naar de klote op zaterdagavond verzint ie de tekst. Thuis achter zijn laptop (ik gok er op dat de maker een man is, mijn vooroordeel) maakt ie een ontwerp. , stuurt het naar een drukker, rekent het af en ontvangt het pakketje. Tevreden maakt ie het doosje open en trots bekijkt ie de stickers. Daar kan ie mooi mee aan de slag.

Zo zal ie dat Vitesse-tuig eens mores leren. Het Gelredome-gajes gaat sidderen uit angst.

Of? Wat zal het doel zijn? De verdwaalde Arnhemse wandelaar die over de Waalbrug loopt schokken? Naar zijn NEC-vriendjes laten zien dat ie Het Kwaad bestrijdt? 

De tweede sticker vind ik nog vreemder Die gaat, denk ik, niet over Arnhem. Die heeft dezelfde kleuren als de eerste en een tekst, gek genoeg, zonder spelfouten. Is dit dan een belediging van Nijmegen? Is het een Nijmeegs punkbandje wat reclame maakt? Reclame voor een lichaamsdeel van een huisdier? Heeft deze sticker helemaal niets met die andere te maken? Met hetzelfde lettertype en dezelfde kleuren vermoed ik toch dezelfde bron.

De maker kreeg het in ieder geval voor elkaar om me tot het eind van de brug aan het denken te zetten. Dat is iets wat reclamecampagnes nooit voor elkaar krijgen.

Zes

Ja.

Zes jaar extrabelegen.

(jeuj!)

1418 blogjes (waarvan er maar heel weinig over de eerste wereldoorlog gingen)

Onregelmatig en onnozel en bij tijde nogal beperkt.

Ik blijf hier zonder een zekere regelmaat dingen droppen.

Omdat het kan.

En omdat ik er nog steeds schik in heb.

Het uitzicht uit de trein toonde prachtige wolken,

het leek me een goed moment om de kudde weer op te zoeken.

Ik weet nu in ieder geval welke hengst de nieuwe baas is.

Maar hij moet nog aan me wennen. 

Vandaag was ik niet welkom, 

na een minuut of tien kreeg ik het verzoek om te vertrekken.

Daarom een foto van een mooie lucht zonder paarden er onder.