Op de valreep van het oude jaar mijn lijstje van favoriete platen van 2018.
Ik luisterde bijvoorbeeld naar:
Alkaloid
- Liquid Anatomy, Beyond Creation – Algorythm, Bloodshot Dawn –
Reanimation, Bot – Plaat, Calexico – The thread that keeps up,
Clutch – Book of bad decisions, Crippled Black Phoenix – Great
Escape, Daughters – You won't get what you want, David Byrne –
American Utopia, David Eugene Edwards & Alexander Hacke –
Risha, Father John Misty – God's favorite Customer, Fleddy Melculy
– De Kerk van Melculy, Flying Horseman – Rooms-Ruins, Forming The
Void – Rift, Gnod - Chapel Perilous, Gosta Berlings Saga - Et Ex,
Jeffrey Foucault - Blood Brothers, John Prine - The Tree of
Forgiveness, Kamasi Washington - Heaven and Earth, King Dalton - The
Third, Makaya McCraven - Universal Beings, Neil Young - Roxy;
Tonight's the night live, Neil Young - Songs for Judy,
Obscura-Diluvium, Richmond Fontaine - Don't Skip Out On Me, Rotor –
Sechs, Sleep - The Sciences, Slugdge - Esoteric Malacology, Son Lux -
Brighter Wounds, Stoned Jesus – Pilgrims, The Dali Thundering
Concept – Savages, The Decemberists – Traveling On, The
Decembrists - I'll be your girl, Thy Catafalque - Geometria, Yob -
Our Raw Heart
Sommige heel bijzonder, andere wat vergankelijker.
Maar uiteindelijk bleven deze over:
All
Them Witches – ATW
Al een
paar keer speelden ze in Nijmegen en in het voorjaar komen ze weer.
Ik kijk er al naar uit. Rock. Einde beschrijving. Oké. Goeie rock.
Lekker geluid, goeie stem, fijne band.
ASG
– Survive Sunrise
Ook
rock, maar dan harder. Goei volk en lekker beuken. Niet te moeilijk,
maar ook niet te bescheiden. Muziek voor in de auto, voor tijdens het
stofzuigen en tijdens het bierdrinken.
Gogo
Penguin - A Humdrum Star
In
korte tijd behoorlijk populair geworden en dat is niet zo gek. Op het
podium zitten ze er als drie autistische smurfen bij die de zaal niet
in durven te kijken. Maar spelen dat ze kunnen. Combineer dat met
mooie melodieën en een topproductie en we zijn er. Geen tekst, geen
zang. Is ook helemaal niet nodig hier.
Khemmis
– Desolation
Behoorlijk
klassieke heavy metal waar je bijna zou verwachten dat er op zijn
minst een van de muzikanten een Duitse jaren 80 hardrocksnor zou
hebben. Maar dat cliché laten ze achterwege. Heel veel andere
clichés niet en dat maakt het ook zo lekker. Galmende dramatische
solo's over een mid-tempo hardrockfundering. Daar lust ik wel pap
van.
Mary
Gauthier - Rifles And Rosary Beads
Het
contrast met Khemmis kan haast niet groter. Mary schrijft en speelt
kleine liedjes. Zelden optimistisch, wel vaak heel mooi. Zo mooi dat
anderen als Fred Eaglesmith of Sam Baker ze later ook spelen. Teksten
die vaak met weinig woorden veel weten te zeggen. En ze is ook nog
eens een heel sympathiek mens. Van alle ontmoetingen die ik met
muzikanten had, was die met haar een van de leukste. Nuchter, scherp
en erg grappig.
Now
vs Now - The Buffering Cocoon
Weer heel
wat anders. Op papier (en op het podium) drie mannen, drum, bas,
toetsen. Klassieke bezetting. Maar dan nu. Of miischien straks. De toetsenist laat
zijn geluiden nogal uitwaaieren en de rest gaat lekker mee. Soms
dansbaar, soms best abstract, nooit voorspelbaar. Wel heel lekker.
Ryley
Walker - Deafman Glance
Alsof
het niks is poept ie al een paar jaar achter elkaar ieder jaar een
mooie plaat uit. Beetje folk, beetje jazz, beetje pop, beetje rock.
Maar dan mooi. Goeie band, fijne liedjes. Van mij mag ie dat nog een
paar jaar blijven doen.
Rivers
of Nihil - Where Owls Know My Name
Zet
die clip eerst even aan. Doe maar, ik wacht wel.
Vorige week geleden
speelden ze hier om de hoek en waren zij die band die als een stel
systeembeheerders op de foto stonden. Ik vermoed dat iemand van
buiten de band de styling van deze clip deed. De muziek maakten ze
wel zelf. Een hele fijne mix van death metal, wat seventies
psychedelica en progrock. Jonge muzikanten die lekker net wat anders
doen.
Sons
of Kemet - Your Queen Is a Reptile
Twee
drummers, twee toeters en gáán! Waarschijnlijk muziek die je
verschrikkelijk vindt, of helemaal waardeert. Heel veel energie, heel
veel jazz, heel veel plezier met luisteren!
The
Ocean - Phanerozoic I (Instrumental)
Daar
zijn ze weer. De Duitsers die me live nog nooit echt wisten te raken,
maar op plaat wel keer op keer. Ze gebruiken daar dan ook een hele goeie
techniek voor: Ze brengen platen uit op twee manieren, mét en zonder
zang. In mijn ogen is de zang bij heavy bandjes 90 procent van de
tijd de zwakste schakel van de band. Staan die jongen lekker te
spelen, begint er iemand door heen te schreeuwen. Gaat weg! Dat doen
ze hier dus ook. De zanger kreeg een middag vrij. Kon de rest lekker spelen.
Toundra
- Vortex
Niks
bijzonders eigenlijk, maar wel een hele fijne mix van stoner en
metal. Spaanse gasten die ook instrumentaal uitpakken. Ze hebben gewoon helemaal geen zanger, hoef je hem ook niet weg te sturen. Lange nummers,
mooie lijnen, goed geluid. En het beste: Ze spelen 14 februari in
Merleyn. Tot dan!
White
Denim – Performance
Daar
zijn ze weer. De beste band ter wereld. Waarschijnlijk. Niet de hipste, zeker niet de
knapste.
Maar
tering wat spelen die mannen! En live is het nog drie keer beter. Op
plaat kleuren ze netjes binnen de lijntjes. Gelukkig maken die
lijntjes wel een hele mooie tekening die alle kanten op gaat.
Niet
te beroerd om iedere plaat een nieuw geluid en stijl te kiezen.
Luister en huiver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten