En 59 jaar oud, grijs en versleten. Zijn knieën zijn op, ingewanden en rug doen al jaren moeilijk, maar hij gaat gewoon door. Overigens geen punk met hanenkam, veiligheidsspeld en drugverslaving, maar punk in de zin van alles zelf doen. Kleinschalig, no-budget, op eigen kompas. 250 shows per jaar, altijd in een busje, van hok naar kraakpand naar kelderbar. Gisteren speelde Mike Watt in Worm te Rotterdam. Voor mij de eerste keer daar.
Tamelijk onduidelijke hut. Kraakpand meets kunstacademie meets hipstertent. Zoiets, maar dan net wat onduidelijker. In de ruimte waar de bandjes speelden waren wanden en plafond bekleed met panelen uit de binnenkant van een vliegtuig. In de openingen voor de raampjes was led-verlichting gemonteerd. Op die manier kon overal licht vandaan komen. Dat gebeurde af en toe ook als de 'lichtman' de verkeerde knop aanraakte, de meeste tijd was het gewoon stervensdonker. Donker genoeg om in de vliegtuigstoelen (met asbakjes in de armleuningen) op de tribune in slaap te kunnen vallen.
Er was een festival met zes bands en ik gok dat er toch snel 60 bezoekers waren. Voor het concert van Il sogno del marinaio, het bandje met Mike Watt maakte dat geen moer uit. Ze speelden strak, vol overtuiging en zichtbaar plezier de laatste show van een serie van 32 in 32 dagen. Wat een bikkels.
Op de terugweg naar het station deden we alsof het heel normaal is dat er zombies, heksen, superhelden en robots over straat liepen. Het was Halloween en we hadden ons al genoeg verbaasd.
Ook blij dat ik daar niet als fotograaf was trouwens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten