No More NoMeansno

De kans dat je mij nog ooit ziet dansen is een stuk kleiner geworden. Dat heeft niks te maken dat ik al de hele week in het theater dansjes zie. Zo nu en dan sta ik daar tot mijn heupen in de balletmeisjes waar ik dan uit alle macht probeer niet op te gaan staan. Het spul breekt allemaal nogal makkelijk.
Nee, het heeft alles te maken met de aankondiging van NoMeansNo dat ze er mee stoppen. 
Na 35 jaar vinden ze het welletjes. Stom. 
Dat allemaal popiconen omvallen maakt me weinig uit. Meestal al heel lang niet meer relevant. Meestal al heel lang niets meer gemaakt wat urgent genoeg was om op te zetten. Om de zoveel tijd met je privéjet een stadiontour doen om de alimentatie van huwelijk 4 en 5 veilig te stellen is vast verstandig, maar niet opwindend. En vaak niet erg swingend.

De heren van NMN zag ik voor het eerst in '88 of '89. Na het voorprogramma bouwden een paar grijzende mannen het podium om. Gitaren werden gestemd, microfoons getest. Op een gegeven moment zetten twee van de drie hun bril af, de drummer tikt af en ze beginnen. Godverdomme, dit is NMN zelf. Wist ik veel. Nooit een foto van de band gezien. Ze zijn oud. Op hun platenhoezen waren ze al niet scheutig met foto's, laat staan dat ik op mijn cassettebandjes portretten van de band had. Ik wist ook niet dat ze alle drie zongen. Nooit opgevallen. Eenmaal van de verbazing bekomen wist ik al wel heel snel dat het live nog beter was dan op plaat. Strak, hard, onbegrijpelijk grappig, zwaar, technisch onnavolgbaar en ernstig swingend.

Naar weinig bands heb ik zoveel geluisterd als naar deze drie Canadezen. In de soundtrack van mijn leven bleven ze opduiken. Iets wat me raakte. Ontzettend emotionele muziek, teksten, zang. Veel en heftig. Geen dom gebrul, geen stom volk. Wel tot op het bot. Iedere paar jaar speelden ze in de buurt en ging ik weer, nooit een slappe show van ze gezien.
Bill Hicks zei ooit:"Real men don't dance, they sit, sweat and curse". Doorgaans ben ik het daar roerend mee eens en na een week ballet om heen nog meer, maar tijdens NMN shows liet ik dat credo menig maal varen. Springen, pogoën soms zelfs dansen, ik kon er niets aan doen. Zoveel energie, zoveel onzin, zoveel ontlading en inderdaad, gruwelijk swingend.

En mocht je de afgelopen 35 jaar je aandacht niet helemaal lekker verdeeld hebben, 
kan je hier alsnog, postuum, kennis maken met de mannen.

Big Dick
De dag dat alles in niets opging (extra leuk om terug te zien, was er toen bij)
Cats, Sex and Nazi's
Two lips, two lungs and one tongue

Twee jaar geleden werden ze bijgezet in de Western Canadian Music Awards Hall of Fame en geheel in stijl verzorgden ze daar een akoestische show.

Vers uit de wasmand