Rodrigo y Gabriela

Twee sidefills, tien monitoren en ook nog in-ears, voor twee muzikanten met enkel beide een akoestische gitaar, is dat niet een beetje over the top? Ik moest denken aan een regel tekst uit "The Rider Song" van Hayseed Dixie:"We may be an acoustic band, but we play fucking loud". Dat bleek niet eens het geval. Rodrigo y Gabriela speelden helemaal niet zo luid. Een jaar of tien geleden werd het duo bekend. Met een mislukte carrièrepoging met wat obscure metalbandjes op zak, besloten ze het akoestisch aan te gaan pakken. Dat leverde een bijzondere mix van folk, metal en hun eigen Mexicaanse achtergrond op.

Het publiek viel in de categorie heel braaf, ooit wel een beetje alternatief geweest, nu een oppas gehuurd om een avondje uit te kunnen. Bleken Rodrigo y Gabriela een stuk meer metal te zijn gaan spelen dan ze tien jaar geleden deden. Met name een Metallica medley van voor dat een flauw popbandje werd zette het publiek op het verkeerde been. Dit was andere koek. Ze vroegen na een paar nummers het publiek om op het podium mee te komen dansen, dat wilde wel. Al met al de braafste en meest akoestische metal-act van het jaar (ondanks al die luidsprekers op het podium)