Zij begon het boorzuur af te wegen terwijl de boblijn steeds wanhopiger geluiden begon te maken. "Zo lukt het niet, ik meet niets, dit gaat niet, wat nu?" Ze bleek lege capsulehulzen te vullen met een donkerrood poeder, de capsule dicht te maken en die te wegen op een klein weegschaaltje. Alleen begon de weegschaal pas op één gram en woog de capsule minder dan dat. Dus wist ze niet of er genoeg of teveel in zat. "Wat moet ik nou, waar hebben ze nu nog een nauwkeurige weegschaal, ik was al bij twee apotheken, maar die maken geen pillen meer".
"Heb je het al bij een coffeeshop gevraagd?" Zei ik.
Een fractie van een seconde trok ze wit weg, griezelde heel even met haar gezicht om verbazingwekkend snel te herstellen.
"Die willen heel precies weten hoeveel ze verkopen, tot op de tiende gram, als je het vriendelijk vraagt mag je vast wel even de weegschaal gebruiken" vulde ik aan.
"Tja, maar, ja, en, ja maar waar moet ik dan zijn, hierachter zit er een maar daar wil ik niet naar binnen".
Ik gaf een tip waar het vast wel kon en waar de verkopers en klanten niet zo eng zijn.
Ze begon haar spullen bij elkaar te pakken om er direct heen te gaan.
Dit was duidelijk een vrouw met een missie, die desnoods voor het eerst naar een coffeeshop ging om haar doel te bereiken. Ze bedankte vriendelijk, ik rekende mijn boodschappen af en de verkoopster zei:"Ik zou nou zo graag zien hoe dat verder gaat, maar we kunnen moeilijk nou ook naar de Vlaamsche Gas lopen om daar naar binnen te gaan loeren."
Dat klopte.
Al was ik net zo benieuwd.
(zoekt bijpassende foto,
vind niks,
vind paardenfoto echt onzin bij deze tekst,
kiest er dan een die ook niets met de tekst van doen heeft,
schrijft verklarend onderschrift.
Faalt daar in.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten