Op tijd

We stonden op de dijk te genieten van het weer. Ik bedacht me dat ik al in tijden niet meer bij de knollen geweest was. Iedere keer als het uitkwam was het grijs weer. Niet wat ik zoek voor mijn foto's. Het was vier uur en ik dacht dus nog ruim twee uur daglicht te hebben. Als fotograaf helpt het om grofweg de zonsondergangtijden paraat te hebben. Er zijn er ook die weten hoe laat de zon opkomt, maar ik zou niet weten waarom ik dat zou willen weten. Ergens onderweg klikte een restant gezond verstand aan. Als de zon zo laag staat, dan is het veel sneller donker dan ik net dacht. Het klokje in mijn auto hielp ook, die vond dat het een uur later was. 

Kak. Wintertijd. Opgeven, of? Toch door. Ze stonden niet op hun vaste plek. Doorrijden. Zie ik ze daar in de verte? Parkeren, turen. Ja! Natuurlijk staan ze op het punt waar het niet uitmaakt of je de Bisonbaai links- of rechtsom loopt, precies in het midden. Wat er nog restte aan zonlicht zag ik in rap tempo de polder in zakken. Hopen dat ik ze zo in beeld krijg dat de reflectie op het water nog wat kleur kan geven. Ze hadden geen interesse in mijn aanwezigheid. Duidelijk te lang niet geweest om nog mee te tellen. Na een minuut of tien besloten ze te vertrekken, weg van het water en naar een stuk vol struiken. Ik besloot voor het helemaal donker was terug te lopen. Wintertijd is dan misschien achterhaalde onzin, het is wel zo makkelijk om er toch rekening mee te houden. 

Watt in Worm

Van de muzikanten die ik al een tijd volg is hij waarschijnlijk het meest punk.
En 59 jaar oud, grijs en versleten. Zijn knieën zijn op, ingewanden en rug doen al jaren moeilijk, maar hij gaat gewoon door. Overigens geen punk met hanenkam, veiligheidsspeld en drugverslaving, maar punk in de zin van alles zelf doen. Kleinschalig, no-budget, op eigen kompas. 250 shows per jaar, altijd in een busje, van hok naar kraakpand naar kelderbar. Gisteren speelde Mike Watt in Worm te Rotterdam. Voor mij de eerste keer daar. 

Tamelijk onduidelijke hut. Kraakpand meets kunstacademie meets hipstertent. Zoiets, maar dan net wat onduidelijker. In de ruimte waar de bandjes speelden waren  wanden en plafond bekleed met panelen uit de binnenkant van een vliegtuig. In de openingen voor de raampjes was led-verlichting gemonteerd. Op die manier kon overal licht vandaan komen. Dat gebeurde af en toe ook als de 'lichtman' de verkeerde knop aanraakte, de meeste tijd was het gewoon stervensdonker. Donker genoeg om in de vliegtuigstoelen (met asbakjes in de armleuningen) op de tribune in slaap te kunnen vallen. 

Er was een festival met zes bands en ik gok dat er toch snel 60 bezoekers waren. Voor het concert van Il sogno del marinaio, het bandje met Mike Watt maakte dat geen moer uit. Ze speelden strak, vol overtuiging en zichtbaar plezier de laatste show van een serie van 32 in 32 dagen. Wat een bikkels. 
Op de terugweg naar het station deden we alsof het heel normaal is dat er zombies, heksen, superhelden en robots over straat liepen. Het was Halloween en we hadden ons al genoeg verbaasd.

Ook blij dat ik daar niet als fotograaf was trouwens

Rodrigo y Gabriela

Twee sidefills, tien monitoren en ook nog in-ears, voor twee muzikanten met enkel beide een akoestische gitaar, is dat niet een beetje over the top? Ik moest denken aan een regel tekst uit "The Rider Song" van Hayseed Dixie:"We may be an acoustic band, but we play fucking loud". Dat bleek niet eens het geval. Rodrigo y Gabriela speelden helemaal niet zo luid. Een jaar of tien geleden werd het duo bekend. Met een mislukte carrièrepoging met wat obscure metalbandjes op zak, besloten ze het akoestisch aan te gaan pakken. Dat leverde een bijzondere mix van folk, metal en hun eigen Mexicaanse achtergrond op.

Het publiek viel in de categorie heel braaf, ooit wel een beetje alternatief geweest, nu een oppas gehuurd om een avondje uit te kunnen. Bleken Rodrigo y Gabriela een stuk meer metal te zijn gaan spelen dan ze tien jaar geleden deden. Met name een Metallica medley van voor dat een flauw popbandje werd zette het publiek op het verkeerde been. Dit was andere koek. Ze vroegen na een paar nummers het publiek om op het podium mee te komen dansen, dat wilde wel. Al met al de braafste en meest akoestische metal-act van het jaar (ondanks al die luidsprekers op het podium) 

Verloren

Vandaag ging een vriend dood.
Een vriend van vroeger, de laatste 25 jaar hebben we elkaar twee of drie keer gezien.
Hij riep dan stomdronken dat ie nou helemaal clean was, ik vond dat jammer.

Rond mijn twaalfde ging ik naar muziek luisteren, het begon met Golden Earring en snel breidde mijn collectie zich uit. Nou ja snel, nu is alles met een paar klikken aan te zetten, toen was het een ontdekkingstocht naar wat er allemaal was en vooral wie het ook thuis had. Mijn overbuurjongen, net zo oud, was aan dezelfde zoektocht bezig. Hij had wel een tactisch voordeel: drie oudere broers met allemaal een platencollectie. Ik had een jonger broertje die naar Duran Duran luisterde, gelukkig is dat later nog goed gekomen, maar op dat moment stond ik 1-0 achter. Van mijn zakgeld haalde ik TDK SA90 cassettebandjes en nam ik de ene plaat na de andere op aan de andere kant van de straat.

Terwijl we naar een andere school gingen zagen we elkaar wel dagelijks. Gelijkgestemde zielen in een grote wereld. We gingen samen op vakantie, samen naar de kroeg en begonnen een bandje. 15 jaar oud en niet gehinderd door bescheidenheid of goede smaak. Wij tegen de wereld.
Hij was slim, creatief, kon tekenen, schrijven en muziek maken. Helaas niet zo goed in maat houden, meestal wel als gitarist, maar vaak niet in de kroeg. Er moest er altijd nog eentje en dan nog een. Binnen een paar jaar zou dat mis gaan. 

Ondertussen zaten we wel samen op school, in Nijmegen. Een school met heel veel vrijheid. Als je wist wat je wilde en je werkte er voor kon alles. Als je dat niet deed was er nauwelijks iemand om je daar op te wijzen.Voor mij een prima recept, voor hem niet. Verleidingen uit de grote boze buitenwereld waren te groot. En als je dan geen maat kan houden wordt het moeilijk. We groeiden uit elkaar. Na zes jaar alles gedeeld te hebben, was het op. Ik maakte muziek met anderen, maakte nieuwe vrienden en hij was nog alleen tegen de wereld. Als ie zo door ging zou de wereld het van hem gaan winnen.

Sindsdien hoorde ik nog heel af en toe iets over hem. Nooit iets waardoor ik weer contact zocht. Dat was blijkbaar wederzijds. Een paar maanden geleden hoorde ik dat het echt slecht ging, dat ie in een rolstoel zat en daar niet meer uit zou komen. Maar vooral dat ie er een eind aan wilde maken. 45 jaar oud.
Vandaag vond de euthanasie plaats.  
De wereld won. 

Die jongen van vijftien met zoveel talent mis ik vandaag. 
Zijn ongetemde lef, humor en energie. Die komen niet meer terug.
Ik hoop dat de jongen van 45 die de strijd opgaf, er rust voor in de plaats krijgt.

Nauwkeurig

Halfweg vijftig, goed onderhouden en strak in de lak. Zowel haar kapsel als mantel zeiden iets over haar smaak en besteedbaar inkomen. Ze stond aan de klantenkant van de balie iets te prutsen terwijl de eigenares van de winkel toekeek. Ik keek mee, want nog niet aan de beurt. Oh, of ze me ondertussen vast kon helpen. ja hoor, ik kom voor kattenklauw en boorzuur (fijn om dat te bestellen).

Zij begon het boorzuur af te wegen terwijl de boblijn steeds wanhopiger geluiden begon te maken. "Zo lukt het niet, ik meet niets, dit gaat niet, wat nu?" Ze bleek lege capsulehulzen te vullen met een donkerrood poeder, de capsule dicht te maken en die te wegen op een klein weegschaaltje. Alleen begon de weegschaal pas op één gram en woog de capsule minder dan dat. Dus wist ze niet of er genoeg of teveel in zat. "Wat moet ik nou, waar hebben ze nu nog een nauwkeurige weegschaal, ik was al bij twee apotheken, maar die maken geen pillen meer".

"Heb je het al bij een coffeeshop gevraagd?" Zei ik.
Een fractie van een seconde trok ze wit weg, griezelde heel even met haar gezicht om verbazingwekkend snel te herstellen.
"Die willen heel precies weten hoeveel ze verkopen, tot op de tiende gram, als je het vriendelijk vraagt mag je vast wel even de weegschaal gebruiken" vulde ik aan.
"Tja, maar, ja, en, ja maar waar moet ik dan zijn, hierachter zit er een maar daar wil ik niet naar binnen". 

Ik gaf een tip waar het vast wel kon en waar de verkopers en klanten niet zo eng zijn. 
Ze begon haar spullen bij elkaar te pakken om er direct heen te gaan.
Dit was duidelijk een vrouw met een missie, die desnoods voor het eerst naar een coffeeshop ging om haar doel te bereiken. Ze bedankte vriendelijk, ik rekende mijn boodschappen af en de verkoopster zei:"Ik zou nou zo graag zien hoe dat verder gaat, maar we kunnen moeilijk nou ook naar de Vlaamsche Gas lopen om daar naar binnen te gaan loeren." 
Dat klopte. 
Al was ik net zo benieuwd.

(zoekt bijpassende foto, 

vind niks, 

vind paardenfoto echt onzin bij deze tekst,

kiest er dan een die ook niets met de tekst van doen heeft,

schrijft verklarend onderschrift.

Faalt daar in.)

Van onder

Het oudste cafe van Nijmegen had verse foto's nodig.

Dan vind ik het een sport om een ongebruikelijk perspectief te vinden.

Volgens mij is dat gelukt.

Kunstig

Hai schat, ik ben weer thuis!
-Oh hoi
Ik heb toch zo'n leuke avond gehad!
We zijn zo lekker creatief bezig geweest!
Met de hele club hebben we geschilderd, echt heel leuk, kijk, deze heb ik gemaakt.
-Oh mooi.
Want ze waren er allemaal, behalve Ria, want ja, die heeft natuurlijk dat gedoe met Berend nu. En Geertruide kon ook niet, want die zit met d'r nieren, maar verder waren we compleet. Zelfs Mieke was ook nog gekomen, ondanks haar maag, want dat gaat helemaal niet goed, maar ze wilde toch even er uit en dit was een prima gelegenheid en ze mocht mee rijden met Jose, dan hoefde niet op de fiets over de brug want dat vindt ze nogal moeilijk nu. En we kregen les van drie echte kunstenaressen. Die hadden zo veel tips. Ja dan zie je toch ook dat die artistieke mensen gewoon anders denken he, maar wel heel knap. Die originele schilderijen zijn toch zo leuk, zo'n gezellige sfeer. Nou, dat moet je maar net weten te pakken dan. We moesten toch nog best doorwerken om het binnen de tijd af te krijgen. Liesbeth lukte dat niet, maar ja, die was ook haar bril vergeten, en die ziet dan niks, dus haar schilderij, nou ja, dan kan je je wel voorstellen hoe dat er uit ziet. En zoveel tijd hadden we toch al niet, want toen we de thee op hadden moest alles nog verdeeld worden en moesten de tafels op hun plek. Dan denk je dat zo'n schilderij maken niet zo moeilijk is, maar daar komt nog best wel wat bij kijken. Eigenlijk best gek om in zo'n druk restaurant te zitten schilderen tussen de etende mensen. Nou ja, niet tussen, wij zaten daar rechts achter weet je wel, in die hoek. En dan kwamen de obers ook bij ons vragen of we nog wat wilden drinken, terwijl we bezig waren. ja dan nemen we er natuurlijk wel eentje, dat snap je wel. Hoe was jouw avond trouwens?
-Oh goed.

Mist

Of er iemand in kon vallen?
Joh, ik heb alleen maar de hele middag staan te fotograferen, 
doen we deze er gewoon bij.

Ergens in de jaren stillekes trad Jamie Lidell op in de kleine zaal van Roosje..
Op een festival van onduidelijke muziek.
Al heette dat toen vast anders.
Toen was het een nerd met een hoop electronica.

Ondertussen heeft ie een pak gekocht en een grote band gehuurd.
Maakt ie best wel mainsstream pop.
Door de dichte mist heen maakte ik wat foto's.

White Denim

Er zijn bandjes waar het me weinig uitmaakt wat ze spelen, die maken een feest op het podium. Er zijn bandjes waar ik van hoop dat er wat meer leven in komt tijdens optredens. En er zijn er een paar waar de show geen moer uitmaakt. Die spelen gewoon zo goed. Zaterdag hadden weer zo'n club binnen. Ze deden geen dansjes, hadden nauwelijks tekst tussendoor, moesten het duidelijk niet van hun good looks hebben. Maar ik heb wel vooraan staan te genieten. Gruwelijk vakmanschap wat daar gebeurde. Onderling lieten ze alle ruimte voor elkaar en vulden ze die ook helemaal in. Moeiteloos werd er virtuoos gespeeld. Muziek om bij op te letten en je vingers bij af te likken.

Maar goed ook, want als boyband zullen ze het waarschijnlijk niet echt gaan maken.

Anders

Vanavond waren de brillen van de gitarist

 van het voorprogramma het hoogtepunt.

Wel anders en vast geen Hans.

1111

Over een week of vier zou het nog mooier uitkomen met de datum, 
maar om een maand lang geen Extrabelegen te maken, 
leek me geen goed plan. 
Na een paar dagen absentie krijg ik al vragen of ik op wil schieten.

Dit is Extrabelegen aflevering 1111.
Geen carnaval, geen hoempa of serpentines.
Wel kaas. Zoals het hoort.
Jonge? Nee gek, extra belegen!

Leuk die foto, maar de tekst slaat tot nu toe nergens op.
-Wat staat er boven dit blog? Onnozel?
Inderdaad. 
Nonsense is better, than no sense at all!

Voorwaarts!

Zondagmiddag

 Mijn middagje 'de fotograaf uithangen' pakte prima uit. Het was stralend herfstweer en meer dan genoeg belangstelling. Vijf uur lang kwamen er bezoekers over de vloer. Veel omdat ze graag het huis van binnen wilde zien, maar ook veel met interesse in mijn foto's. Dus ik stond de hele middag te zwammen over paarden, zeeleeuwen en een walrus. Bakkie koffie er bij en een door de lokale super gesponsorde appelflap. Aan het eind van de dag werd de print met de zeeleeuw ook nog goed geveild. Mensen ontmoet, kaartjes uitgedeeld, toch weer een stap dichter bij mijn toekomst als fotograaf.

De fotograaf uithangen

Komende zondag exposeer ik vier dierenportretten op het Festival Der Kunsten in Nijmegen. De hele middag zit ik dan in een huiskamer een paar straten verderop, de fotograaf uit te hangen. Aan het eind van de dag is er een veiling voor het goede doel waar een van mijn portretten te koop is. Zin in koffie? Kom langs!

Deze hangt er ook bij

Scenografie

Geachte toneelmeester,

Op Vrijdag den twaalfde april zullen wij ons blijspel bij u op komen voeren.

Voor de eerste akte gebruiken we graag een dorpsplein met twee banken.

Voor de tweede akte graag een huiskamer met 4 stoelen, een tafel en een dressoir.

Wij hopen rond het middaguur te arriveren.

Met vriendelijke groet, 

namens toneelgroep De Vervlogen Tijd, 

Kees De Vries

Vroeger, nog voor het grenen tijdperk, waren dit soort brieven zeer gebruikelijk.

Het gezelschap bracht kostuums, kap, grime en rekwisieten mee, het theater voorzag in de decors. In de betere theaters was een doeken opslag met een aantal standaard doeken. Het dorpsplein, het paleis, het bos, een huiskamer. Daarnaast was er een voorraad meubilair waar uit geput kon worden. 

Ergens ging het mis, ergens kwamen ontwerpers het theater binnen en moest alles anders. Decor werd scenografie. Anders werd al snel meer en groter. Vandaag hielden ze ons aardig bezig met aluminium en lexaan (zwaar maar wel scherp). Ik zie ook wel de voordelen van mooie op maat gemaakte decors, maar gewoon een doekje achterop en vier stoelen voorop heeft ook zijn charmes en het scheelt heel veel gesleep.  

Kan iemand de scenografie weer in de vrachtwagen zetten?

Aardig volk

Drie bandjes op een avond. 

Van alle drie had ik nog nooit gehoord. 

De laatste, Monkey3 bleek een verrassing. 

Hun lichtman en geluidsman hielpen ook mee aan het succes.

Bleek nog aardig volk ook. Zo kom je nog eens iemand tegen.

No More NoMeansno

De kans dat je mij nog ooit ziet dansen is een stuk kleiner geworden. Dat heeft niks te maken dat ik al de hele week in het theater dansjes zie. Zo nu en dan sta ik daar tot mijn heupen in de balletmeisjes waar ik dan uit alle macht probeer niet op te gaan staan. Het spul breekt allemaal nogal makkelijk.
Nee, het heeft alles te maken met de aankondiging van NoMeansNo dat ze er mee stoppen. 
Na 35 jaar vinden ze het welletjes. Stom. 
Dat allemaal popiconen omvallen maakt me weinig uit. Meestal al heel lang niet meer relevant. Meestal al heel lang niets meer gemaakt wat urgent genoeg was om op te zetten. Om de zoveel tijd met je privéjet een stadiontour doen om de alimentatie van huwelijk 4 en 5 veilig te stellen is vast verstandig, maar niet opwindend. En vaak niet erg swingend.

De heren van NMN zag ik voor het eerst in '88 of '89. Na het voorprogramma bouwden een paar grijzende mannen het podium om. Gitaren werden gestemd, microfoons getest. Op een gegeven moment zetten twee van de drie hun bril af, de drummer tikt af en ze beginnen. Godverdomme, dit is NMN zelf. Wist ik veel. Nooit een foto van de band gezien. Ze zijn oud. Op hun platenhoezen waren ze al niet scheutig met foto's, laat staan dat ik op mijn cassettebandjes portretten van de band had. Ik wist ook niet dat ze alle drie zongen. Nooit opgevallen. Eenmaal van de verbazing bekomen wist ik al wel heel snel dat het live nog beter was dan op plaat. Strak, hard, onbegrijpelijk grappig, zwaar, technisch onnavolgbaar en ernstig swingend.

Naar weinig bands heb ik zoveel geluisterd als naar deze drie Canadezen. In de soundtrack van mijn leven bleven ze opduiken. Iets wat me raakte. Ontzettend emotionele muziek, teksten, zang. Veel en heftig. Geen dom gebrul, geen stom volk. Wel tot op het bot. Iedere paar jaar speelden ze in de buurt en ging ik weer, nooit een slappe show van ze gezien.
Bill Hicks zei ooit:"Real men don't dance, they sit, sweat and curse". Doorgaans ben ik het daar roerend mee eens en na een week ballet om heen nog meer, maar tijdens NMN shows liet ik dat credo menig maal varen. Springen, pogoën soms zelfs dansen, ik kon er niets aan doen. Zoveel energie, zoveel onzin, zoveel ontlading en inderdaad, gruwelijk swingend.

En mocht je de afgelopen 35 jaar je aandacht niet helemaal lekker verdeeld hebben, 
kan je hier alsnog, postuum, kennis maken met de mannen.

Big Dick
De dag dat alles in niets opging (extra leuk om terug te zien, was er toen bij)
Cats, Sex and Nazi's
Two lips, two lungs and one tongue

Twee jaar geleden werden ze bijgezet in de Western Canadian Music Awards Hall of Fame en geheel in stijl verzorgden ze daar een akoestische show.

Vers uit de wasmand