Een van de Oerol gewoontes, is vanaf aankomst op het eiland, het spelletje:"Spot de Snor".
Voor de duidelijkheid, "De Snor", is de Snor van Joop Mulder, oprichter en geestelijk vader van Oerol. In West kwam ik hem tegen, worstelend met zijn telefoon. Tegen de tijd dat hij op keek had ik mijn camera al in aanslag. "Mag ik misschien?", "Tuurlijk"
De eerste voorstelling die ik zag, was weer helemaal op zijn plek. Geen duidelijk verhaal, nauwelijks tekst, maar heel vermakelijk. Bijna anderhalf uur reden we in een stadsbus over het eiland. Telkens doken dezelfde personages op. In fragmenten kregen we iets van hun leven mee. De blikken vol ongeloof van eilanders die niet begrepen waarom er een bus door hun straat reed, waren ongeregisseerd eigenlijk wel het leukst.
Na de warme hap keken we naar mannen die hout verplaatsten. Geen verhaal, maar hilarisch theater. Zeer fysiek, met lef en humor speelden ze met veel hout. Geen bal over na te vertellen, maar als je de Claudio Stellato Company ergens aangekondigd ziet, zou ik zeker gaan.
Als afsluiter zagen we een concert van Janne Schra om zeep geholpen worden door haar geluidsman. Door de tijd heen heb ik al best wat hersendode kneuzen achter een geluidstafel zien staan beunen, maar deze mag in de top drie. Tegen het einde van het eerste nummer, ging Janne's zangmicrofoon pas aan. Nauwelijks boven de feedback uit te horen, maar er kwam stem. In het tweede nummer ging de bas aan, om veel te hard ook niet meer uit te gaan. Tijdens het derde liedje bedacht de prutser dat er ook een gitarist op het podium zat en 'klik' de gitaar ging ook aan. Eureka!
Het podiumgeluid was duidelijk ook ruk want:" Ik hoop dat het geluid bij jullie beter is, want hier is het niet perse heel erg fijn". Dat ze behalve de technische problemen ook met haar stem overhoop lag, leidde ze in met:"Ik werd vanochtend in Den Haag wakker en voelde me een doorrookte bejaarde hoer. Deed de gordijnen open en de eerste die ik zag, was Ferry Mingele, geen gezicht waar je spontaan van op knapt." Op het eind van het concert zong ze wat zachtere liedjes die in volume ruim overstemt werden door de disco uit de tent er tegenover. Gênant, maar niet meer storend, omdat we tegen die tijd bekenden uit Nijmegen tegen kwamen die net als het gros van het publiek het concert al opgegeven hadden.
"Het geluid is nog niet ideaal, maar het wordt beter, volgende week dinsdag is het vast perfect", riep ze nog, terwijl ik aan de bar een rondje haalde.
De toiletdames deden hun best klanten te lokken.
"Haaai schat, kom je lekker bij me plassen?
Zal ik je een handje helpen?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten