Dichtbij

Zo nu en dan wordt het bijna persoonlijk.
Sta ik zo dichtbij. 
dat ik ook bijna het aura van mijn slachtoffer model, 
op de foto zet.
Of ze kan ruiken.
Af allebei.

Vandaag waren het twee gitaristen van SOJA, 

(niet de boon, maar de band)

En een man met een toeter

Smakelijk

Op het menu stond dans.
Heel veel dans.
Geserveerd in 25 porties, 
verdeeld over twee dagen.
Ieder gerecht werd niet alleen geserveerd met publiek in de zaal, 
maar ook al een uur of wat eerder om licht erbij te maken 
en de uitvoerenden aan de omgeving te laten wennen.
Sommige gangen moesten nog eens over, of nog eens.
Zodoende was er sprake van een 60 gangen diner.

De dansjes werden voor de afwisseling niet gedaan door ervaren dansers, maar door kinderen van een stel dansscholen. Heel veel kinderen. Echt heel veel. Zoveel dat de toch al smalle gang tussen toneel en artiestenfoyer er mee gevuld werd. Mijn weg naar de koffie werd daardoor anders. Pas na het diner dacht ik er aan een machete mee te nemen om mezelf een pad te banen door de gang. Dat was niet makkelijk, maar wel effectief. De getroffen kinderen werden vervangen door anderen om het dansje te doen en bleken verrassend inwisselbaar.

De maaltijd als geheel lag vrij zwaar op de maag.
Met name op de eerste dag was de muzikale begeleiding 
niet het voor ballet zo toepasselijke licht klassiek, 
maar een pallet aan house- hiphop- en andere dreunen. 
Hard en monotoon galmde het over de dis.
Net zo lang tot de eetlust verging.

De schranspartij zit er op,
om vrijdag door een andere dansschool, 
nog eens dunnetjes over te doen.
Dan verdeeld over drie dagen.
De komende dagen maar even uitbuiken, 
om de eetlust voor vrijdag niet te bederven.

Hand

Op Robodock zag ik ooit een metershoge hand, die enorme vlammen de lucht in deed gaan, The Hand of God. Vandaag zag ik een andere hand van God, een die de hoofdrolspeler uit het water viste, terwijl uit fonteinen grote vlammen kwamen. VisaVis in Almere pakte weer stevig uit. Fijne, toegankelijke manier van theater maken.

Ze spelen nog dagelijks tot september, dus mocht je deze zomer niets te doen hebben...

Droger

Na vijf dagen lukte het. De combinatie van droog weer en vrije tijd.
Op zich altijd een fijne samenloop, maar nu extra. Zondag pakte ik een zeiknatte tent in en bracht die naar Nijmegen. Vandaag lag ie nog steeds achterin. Nou vind ik champignons wel lekker, maar ik heb geen ambitie ze zelf te gaan kweken. Dus naar het Goffertpark om daar het gevaarte op te zetten en op te laten drogen. Het grootste deel bleek afgezet vanwege voorbereidingen voor de show van Mumford & Sons volgende week. Het strookje gras naast de skatebaan was wel vrij.

Op zo'n zonnige middag is het er druk. Met hangende brommertypes. Moeders die baby's uitlaten, kleuters die van driewielers flikkeren. Pubers met skateboards die indruk proberen te maken op elkaar en de meisjes een stukje verderop. Pubers die van skateboards af flikkeren. Lagere school jongetjes die van een afstandje naar de skaters staan te kijken en zichtbaar onder de indruk zijn. Meisjes die te cool zijn om überhaupt ergens van onder de indruk van te raken. Vrijdagmiddag in het park. 
Na een uur in de drukkende hitte was mijn tent droog en mijn shirt nat. 
Mooi, kon de ene de kelder en de andere de wasmachine in.

Gruin, opnieuw

Vanmiddag zag ik in een winkel vol batterijen en accu's deze oogdouche.

Onder het woord PUSH staat het merk van de fabrikant.

Die naam had ik jaren niet gezien.

Op mijn eerste blog ooit op extrabelegen,

stond een foto van een bewerkte sticker van die fabrikant.

De neiging om snel 'Gruin' erbij te schrijven heb ik onderdrukt

Mijn

Adding insult to injury, kent u die uitdrukking?

In de eerste Volkskrant na het laatste Fortarock Festival stond een foto die ik gemaakt had.

Met naam en al. Zelfs goed geschreven.

Helaas geen foto van een solerende rockgod of een zwetende zanger. 

Helaas ook geen foto van dit jaar, maar van Fortarock 2014. Bijzonder. 

Navraag leerde dat de marketingafdeling van Fortarock ook van niets wist. 

Ook bijzonder, want de foto is, zo ver ik weet, alleen daar gepubliceerd.

Dan de krant maar eens bellen, zien hoe ze er aan gekomen zijn en naar wie ik een rekening kan sturen. Dat klonk makkelijker dat het bleek. Voor ik vastliep in een doolhof van telefonistes en afwezige redacteuren was ik wezenlijk niets opgeschoten. Oerol kwam en ging en op mijn todo lijstje stond nog "foto Volkskrant". Gister iemand te pakken gekregen die er niet over ging, maar wel wist wie er van vakantie/zwangerschapsverlof/yogacursus terug was en mij meer kon vertellen.

Vandaag kreeg ik een mail met daarin excuses en iets onduidelijks over geen tijd en een verschoven artikel. Oh ja, ook een bod van 75 euro voor het gebruik van de foto.

In mijn reactie rekende ik voor dat volgens de richtlijnen het viervoudige logischer zou zijn, maar dat ik niet moeilijk wilde doen en het op 150 zou houden.

De reactie die ik 6 minuten na verzenden kreeg was "Prima" en het adres van de krant.

Dus eerst jatten ze mijn foto.

Daarna nemen niet de moeite contact op te nemen met Fortarock of mij.

Als ik de verantwoordelijke gevonden heb, krijg ik een schandalig bod.

Om vervolgens ook direct akkoord te gaan met mijn te lage tegenbod.

Ik heb nog veel te leren in de wereld van de commerciële fotografie.

Dit was de foto waar het om ging.

Geen bijzondere plaat, gewoon festivalpubliek.

Ik vond vooral hun tattoo's wel aardig

Realiteit

Terug van vakantie steekt de realiteit opeens zijn nare kop weer op.

Dingen die ik bijna twee weken achteloos voor me uit kon schuiven, moeten nu nog.

Mijn struisvogeltactiek werkte maar tijdelijk.

Als ik doe alsof ik er niet ben, 

krijg ik toch mail, post en voicemail.

Oké dan, daar gaan we weer.

De fietsenstalling bij Westerkeijn stond regelmatig vol

Terugweg

Bijzondere mix van de zoete lucht van verse gevulde koeken en de muffe van natte jassen.

Volle balk aan boord. De haven verdwijnt uit beeld. Het bovendek zal een heel eind leeg zijn, miezer spettert op de Waddenzee. Binnen wordt soep gegeten en veel koffie gedronken. Ik zit naast de kassa van het lopend buffet en zie muzikanten en acteurs waar ik een paar dagen geleden nog voor klapte moeilijk doen met wisselgeld en een dienblaadje. Het zijn net gewone mensen.

Het gevecht tussen mij en de tent die ingepakt moest worden dreigde te eindigen in een gelijk spel. Regen en wind waren voor de tent, ik had minder supporters, maar ook niet de tijd om eens rustig in de tweede helft een nieuwe aanval in te zetten. 
Zeiknat was ik, maar moest de auto in om de boot te halen, net als de tent. Ondanks ferme tegenstand kreeg ik de natte baal achterin de bak gepropt, weliswaar ten koste van het zicht in de middenspiegel, maar de klep ging dicht. Fietsen op de drager en rollen. Strak op tijd in de haven.

Gisteren bewoog de tentvloer. Er was nauwelijks wind en ik was broodnuchter. Iets kroop er onder. Groot genoeg om op te vallen en te klein om een stroomkabel die zijn of haar pad kruiste op te tillen. Sinds ik dat zag, loop ik net wat voorzichtiger rond. Geen zin om een muisje te vinden bij het afbreken. Over kleine dieren gesproken, het nest in de stroompaal was al twee dagen stil, maar vanochtend hoorde ik hetzelfde geluid uit een andere hoek. Terwijl ik vocht met de tent, hoorde ik boven mij in een boom gepiep. Een grote en drie kleine koolmezen zaten me uit te lachen.

Deze kip lachte me niet uit, 

die vond enkel dat ik beter elders kon vertoeven

Lekker liggen

Lekker liggen.

In de zon.

Rustig herkauwen.

Een keer flink boeren.

Effe krabben.

Blijven liggen.

En ik lag er tussen, 

in de zon, 

fotootje maken, 

beetje flitsen, 

boertje laten, 

wat krabben,

nog even blijven liggen.

 

Luchtig

Dramatische luchten zat. De een na de ander. Als fotograaf heel fijn, jammer dat ik geen onderwatercamera heb. Die luchten komen ook regelmatig naar beneden. We hadden wel de mazzel dat dat niet tijdens voorstellingen waar we in zaten gebeurde. 

En op het tentdak klettert het prima.

Een van de leukste dingen van Oerol vind ik de onverwachte ontmoetingen. Veel korte gesprekken, veelal over geziene voorstellingen, maar ook over willekeurige andere onderwerpen. De meningen lopen regelmatig veruit een. Een voorstelling waar we in het midden van de tribune zaten en niet weg konden lopen zonder minimaal 8 anderen op te laten staan, wist anderen tot tranen toe te roeren. Waar wij dubbel lagen bij een interview met Jezus, bleken christelijke bezoekers boos weggelopen te zijn. Voor je het weet ben je in een vermakelijk gesprek verwikkeld over verwachtingen, referentiekaders en (gebrek aan) smaak. De wachtrij bij een voorstelling of het wachten op de maaltijd vliegt voorbij.

Met al die gezichten valt het alleen niet mee om een paar dagen later nog te onthouden wie nou wie was. Dus enthousiaste begroetingen op de fiets of camping gewoon allemaal beantwoorden, of volledig negeren, want we hoeven ook niet te gaan overdrijven.

Geploft

Tijdens het ontbijt viel het op dat de achterband van mijn fiets zijn beste tijd gehad had. Niet een beetje versleten, maar klaar om te ploffen. De binnenband puilde bijna uit de buitenband. Met alle tochten naar voorstellingen is het wel zo handig om er van uit te kunnen gaan dat mijn fiets doet wat ie moet doen. Dus naar de fietsenverhuur waar ik jaren lang fietsen haalde. Ze hebben nu een samenwerking met een verhuur uit West, daar moest ik ook zijn voor reparatie. Dus fiets weer in de auto gewurgd. Dat past niet echt in mijn bescheiden bolide, maar met voldoende wilskracht kan het wel. In West had de dienstdoende fietsenmaker er eigenlijk geen trek in, maar omdat zijn collega had gezegd dat het kon, deed ie het toch. Aan het einde van de dag weer die kant op, fiets weer in de bak geprakt. 's avonds op en neer naar de voorstelling met de geruststellende wetenschap dat ie er weer tegen kon.

Het ontbijt de dag er na werd verstoord door een luide knal. Zeg maar gerust een ontploffing.n Mijn nieuwe band was blijkbaar nogal stevig opgepompt en de hitte van de zon had de rest gedaan. Met een klap was ook de buitenband van de velg geblazen. Dus.
Het was in ieder geval niet onderweg naar een voorstelling, maar evengoed knap onhandig.
Dus fiets weer in de auto, naar de verhuur, "Nee, dan moet je in West zijn", naar West, "Oh, ja dat fiks ik wel. In tien minuten ben ik klaar". Tien minuten? Ja, mijn collega's zijn meer ervaren, die doen het in drie. Ja ja. Na een klein half uur wasik terug van de boodschappen en hij net klaar. Mooi. Samen de fiets weer achterin gepropt en sindsdien rijd ik weer soepel.

Om me heen begint het behoorlijk druk te worden. Wende Snijders speelt hier over een kwartier. Die trekt een hoop volk. Met een beetje mazzel blijft het droog tijdens de show. Vandaag was wat dat betreft heerlijk, met een beetje mazzel blijft dat zo.

Behalve een mooie voorstelling over een vergaan schip, 

zagen we ook een ding van De Waterlanders. Een club die iedere keer weer weet te verbazen met mooi uitgevoerde projecten.

Nu onder andere een  gedekte tafel  met enthousiaste stemmen 

onder een prachtige wolkenlucht.

Piep, piep, piep

Een week geleden zette ik mijn tent op en maakte me een beetje zorgen over mijn nieuwe buren. Niet de ingedutte bejaarden in een vouwwagen die de hele dag onder hun luifel naar de rest van het veld lijken te kijken. Ook niet over de vrouw met vier kinderen waarvan er een overtuigend een lammetje na doet. Gelukkig zijn ze ondertussen weg, maar het kind wist de godsganse dag :"Mem" "Mehhem", "Mehhehhem" te blaten. Met een naar piepstemmetje riep ze haar Friese moeder. Die op haar beurt het meisje structureel negeerde. Tot het volume gegroeid was tot zekervijf lammetjes tegelijk "Meehhem". Geërgerd keek ze op uit haar Linda, "Vraag dat maar eerst aan je broertje". 

Ik maakte met wat zorgen of ik mijn tent in de aanvliegroute had gezet van het nestje in de stroompaal. Op gezette tijden klonk er een heel hoog gepiep uit op. Drie minikippen die roepen dat zij de worm het hardst nodig hebben. Ik, ik ik! Gelukkig zijn pa en ma koolmees niet onder de indruk van mij of mijn tent en blijven ze af en aan vliegen met de viezigheid waar hun kroost het best van groeit. Ook na een week gaat het nog steeds prima, al lijken de piepjes al wel iets lager te klinken. Wel benieuwd hoe ze uiteindelijk uit gaan vliegen, het nest zit zo diep in de paal dat ik, of mijn telefoon met verlichting, het niet kunnen zien.

Onderdeel van de aanvliegroute is het paaltje wat er naast staat.

Fladder, fladder, fladder.

Land.

Zit,

Kak,

 nog een beetje kak.

Kijk rond.

Fladder het nest in.

Piep, piep, piep!

Ik, ik, ik!

Stalgang

Sinds mijn vorig blog zag ik twee concerten. Daar kan ik kort over zijn. De eerste was De Kik met Armand, of eigenlijk andersom. Hij zingt nog steeds dat ie blij is met zijn waterpijp en twijfelt of ie te min is, omdat jouw pa een grotere kar rijdt, dan de zijne. Net zag ik Roosbeef even. Jammer dat ze destijds in plaats van te gaan schilderen, is gaan zingen.
Verder zag ik ook vier theatervoorstellingen. Allemaal volkomen verschillend, maar ook stuk voor stuk de moeite waard. Stukken die vragen opriepen, deden lachen, herinneringen wakker schudden en deden beseffen hoe goed we het hebben.

Net eentje gezien waarin bijna iedereen in de stad spontaan blind werd. Naar interneringskampen afgevoerd werd en het een klerezooi werd. Zwaar, beklemmend, live thriller / horror. Het makke Oerol publiek had het er niet makkelijk mee. Da's goed. Theater moet ook wat los maken en dat deed dit zeker. De Amerikaanse mis, waar gisteren een tv dominee met een Prodent-smile, onze Inner Jesus Christ probeerde aan te wakkeren en daarna samen met de andere spelers, Jezus in elkaar te beuken en te kruisigen, was duidelijk van een ander kaliber.

Vanmiddag ook terug gegaan naar de koeienboer waar ik vorige week foto's maakte. Een paar koeienfoto's laten printen en als cadeautje meegenomen. Vond ie mooi. Ik wilde graag de gang van zijn koeien van de wei naar de stal fotograferen. "Da's goed", was het antwoord. Met hem en de koeien meegewandeld. Traag sjokkend maar de melkmachine. Ondertussen vertelde hij weer breeduit door. Fijne vent. Op de boerderij kennis gemaakt met de inseminatrice. Ik liet haar een paar foto's zien en zei dat de koeien zo nieuwsgierig waren. 

Zij vertelde dat niet alle koeien zo zijn, maar dat deze boer, door zijn manier van omgaan met de dieren en door er met fokken rekening mee te houden, hele vriendelijke dieren had. Zij stond klaar om tot de oksel de dames in te gaan. Samen met de boer vond ze de juiste koeien om te bevruchten.Omdat de aanstaande moeders dicht tegen elkaar aan stonden was het een hele tour om er bij te komen. Met een glimlach en onder het genot van sterke verhalen werd het werk gedaan. "Gisteren stond Floortje Dessing hier nog binnen, vandaag weer een fotograaf, dat zal ook wel een bekende Nederlander wezen."
Dat viel wel mee, maar sterke verhalen,die houd ik er wel aan over .

.

Grijs

De dag was goeddeels grijs. Niet echt festivalweer. Te nat om foto's te maken, te droog om echt binnen te blijven. Dus een mix van die twee. De voorstelling van van de dag paste in het concept. Net niks. Wonderlijk hoe je van een mooie voorstelling echt energie over houdt en een slechte je vermoeid achter kan laten. Is dat ooit onderzocht hoe dat werkt?

Gelukkig had ik op de terugweg stevige wind mee en de heren van Cattle Decapitation boden een welkom evenwicht tegen het gezapige muziektheater wat in een tochtige manege te zien was.

Er viel met geen mogelijkheid wat kleur in te flitsen

Was de dag al een heel eind om, kwam er opeens toch nog kleur in:

Nieuwsgierige dames

De miezer wist me niet te verleiden mijn tent uit te komen.
Het hele eiland vol met bandjes, voorstellingen en al dan niet beeldende kunst.
Fietspaden vol regenpakken en ik lig lekker te lezen in de tent.
Helemaal niks, Vakantie, Lekker.

De voorstelling van de dag was van het type "hardstikke mooi, maar niets over na te vertellen. Op een volgepakte tribune zat ik in regenpak te genieten van een absurd stuk met bijzondere teksten.
"Je kan een oorlog niet uit een kind halen, maar zijn organen wel".

Tijdens een opklaring trof ik een stel nieuwsgierige dames, 

ze wilden maar wat graag op de foto

De Snor, wat hout en een prutser

Een van de Oerol gewoontes, is vanaf aankomst op het eiland, het spelletje:"Spot de Snor".

Voor de duidelijkheid, "De Snor", is de Snor van Joop Mulder, oprichter en geestelijk vader van Oerol. In West kwam ik hem tegen, worstelend met zijn telefoon. Tegen de tijd dat hij op keek had ik mijn camera al in aanslag. "Mag ik misschien?", "Tuurlijk"

De eerste voorstelling die ik zag, was weer helemaal op zijn plek. Geen duidelijk verhaal, nauwelijks tekst, maar heel vermakelijk. Bijna anderhalf uur reden we in een stadsbus over het eiland. Telkens doken dezelfde personages op. In fragmenten kregen we iets van hun leven mee. De blikken vol ongeloof van eilanders die niet begrepen waarom er een bus door hun straat reed, waren ongeregisseerd eigenlijk wel het leukst. 

Na de warme hap keken we naar mannen die hout verplaatsten. Geen verhaal, maar hilarisch theater. Zeer fysiek, met lef en humor speelden ze met veel hout. Geen bal over na te vertellen, maar als je de Claudio Stellato Company ergens aangekondigd ziet, zou ik zeker gaan.

Als afsluiter zagen we een concert van Janne Schra om zeep geholpen worden door haar geluidsman. Door de tijd heen heb ik al best wat hersendode kneuzen achter een geluidstafel zien staan beunen, maar deze mag in de top drie. Tegen het einde van het eerste nummer, ging Janne's zangmicrofoon pas aan. Nauwelijks boven de feedback uit te horen, maar er kwam stem. In het tweede nummer ging de bas aan, om veel te hard ook niet meer uit te gaan. Tijdens het derde liedje bedacht de prutser dat er ook een gitarist op het podium zat en 'klik' de gitaar ging ook aan. Eureka!

Het podiumgeluid was duidelijk ook ruk want:" Ik hoop dat het geluid bij jullie beter is, want hier is het niet perse heel erg fijn". Dat ze behalve de technische problemen ook met haar stem overhoop lag, leidde ze in met:"Ik werd vanochtend in Den Haag wakker en voelde me een doorrookte bejaarde hoer. Deed de gordijnen open en de eerste die ik zag, was Ferry Mingele, geen gezicht waar je spontaan van op knapt." Op het eind van het concert zong ze wat zachtere liedjes die in volume ruim overstemt werden door de disco uit de tent er tegenover. Gênant, maar niet meer storend, omdat we tegen die tijd bekenden uit Nijmegen tegen kwamen die net als het gros van het publiek het concert al opgegeven hadden. 
"Het geluid is nog niet ideaal, maar het wordt beter, volgende week dinsdag is het vast perfect", riep ze nog, terwijl ik aan de bar een rondje haalde.

De toiletdames deden hun best klanten te lokken. 

"Haaai schat, kom je lekker bij me plassen? 

Zal ik je een handje helpen?"

Flitsen tussen flatsen

Van gebrek aan interesse van de dames was geen sprake. De een na de ander kwam een kijkje nemen. Een beetje snuffelen. Een donkerharige keek eerst de kat wat uit de boom, maar besloot toen toch maar mijn schoenzool te gaan likken. En mijn scheenbeen. Dat laatste vond zij een beter idee dan ik.

Om zomaar een weiland in te stappen leek me wat ongepast. Bij de fietsverhuur gevraagd of ze een relaxte koeienboer kende. Ja hoor, bij de kaasmakerij, moet je naar Kees vragen. 
"Oh Kees, die loopt achter ergens rond, kijk maar of je 'm kan vinden. Alles is open, dus je kan overal in". Kees bleek in de tweede schuur te staan vertellen. En hoe. Het eerste half uur heb ik alleen staan te luisteren. Mezelf niet eens voorgesteld, interrumperen leek ongepast. Een verhandeling over melkcoöperaties, zwaluwen, theatergroepen, zijn ouders, het gebruik van paarden op het eiland honderd jaar geleden, Zuid Afrika, prijzen van trekkers en het werk van zijn zoon. Af en toe een "Ja joh? en Oh ja?" van onze kant hield de monoloog gaande. Op mijn vraag of ik tussen zijn koeien in mocht gaan zitten om foto's te maken, was het antwoord eenvoudig. "Tuurlijk, daar staan ze, ga je gang".

In het weiland woonden ook wat jonge ouders. Het type wat mijn aanwezigheid niet zag zitten. Of ik direct op wilde zouten. NU! Vorig jaar had ik me al eens van de dijk laten jagen door een agressieve rotkip, dit keer had ik toestemming en was ik niet van plan weg te gaan. Na tien minuten gaven ze het op en kon ik rustig mijn gang gaan tussen de dames.

 

Tegen de wind in kakken is toch wel een beginnersfout

Reunie

Het was verleidelijk, maar te gemakkelijk. En niet helemaal eerlijk.
Ik twijfelde om mijn blog van een jaar geleden, deze, te kopiëren. 
Die bleek helemaal toepasselijk vandaag.
Een jaar verder, veel gedaan, geleerd en gezien.

Vanmiddag kwam ik ze al weer tegen, 
ze doen het allemaal nog.
Eentje met een nieuwe heup, maar met frisse zin.
Een jaarlijkse reünie waar iedereen op tijd komt.

Kon het niet laten meteen naar het strand te kachelen.

Rijstebrijberg

De rijstebrijberg aan foto's is verwerkt, 

koffers gepakt, 

kaarten besteld, 

tank gevuld, 

boot geboekt,

Luilekkerland kan open! 

Als toetje de laatste metalfoto's van afgelopen weekend.

Meer Fortarock 2015

Terwijl ik genoeg tekst heb om te schrijven, 

ontbreekt me de tijd.

De dag vulde zich met licht maken voor twee fijne concerten,

het restantje ging op aan een poging, 

om me door de karrenvracht foto's heen te werken. 

Dus alleen wat beelden van gisteren