Moonboots onder een tutu

Terwijl in Frankrijk een voorspoedig begin aan een derde wereldoorlog gemaakt werd, hielden wij ons bezig met het zwanenmeer. 
Dit keer geen parodie, maar een klassieke. Met alles er op en er aan.

De aftandse vrachtwagen zat, zoals het hoort, tot aan het dak vol. Wat instrumenten, maar vooral doek. Voorin het Zwanenmeer, achterin de Notenkraker. Hele grote doeken. Zo groot dat ze in onze grote zaal echt niet passen. De oude Sovjet-theaters hebben andere maten dan onze schouwburgen. De doeken waren waarschijnlijk een stuk ouder dan ik. Met touw, draad en tape hing het aan elkaar. Met wat kunst en vliegwerk wisten ze ze toch aardig de kap in te krijgen. Ze, was een ploeg Oekraïners die in stilte werkte. Ze keken ons niet aan, vroegen niets, deden wat ze al jaren doen, een ballet opbouwen. Een man van het gezelschap sprak Nederlands, de andere 90 Oekraïners niet. Beetje bijzondere sfeer krijg je wel zo. De hele dag aardig gas gegeven om op tijd alles af te krijgen.

Rond etenstijd lag de wifi ongeveer plat. Nog niet eerder zag ik zoveel Ipads en telefoons synchroon aan Skype hangen. Bijna iedereen had pauze en wifi is een schaars goed. Dus nu kon contact met het thuisfront gelegd worden. Al snel zonder video om dat de bandbreedte door zoveel apparaten gedeeld moest worden. Voor de koffieautomaat ontstond een file, bij de achterdeur ook, maar dan van rokende danseressen en chauffeurs.

Detail van een van de doeken

Aanvang. Iedereen strak in de schmink, gekleed en gekapt. Een meisje voor me sloeg nog snel drie kruisjes als schietgebedje voor ze opging. Een ander ijsbeerde op het zijtoneel op en neer in moonboots onder een tutu. Pas op het laatste moment gaan beenwarmers en truien uit, om met een stralende glimlach op te gaan. Zo'n voorstelling zelf vind in niet zo interessant, in tegenstelling tot het publiek, wat in een uitverkochte zaal zit te applaudisseren. Ik vind het contrast tussen in beeld en achter de schermen wel heel leuk. De perfect uitgevoerde pirouettes gevolgd door vloekend uithijgen aan de zijkant. Ook het geluid is fijn. Geen versterking, wel 42 muzikanten in de bak die hun partijen vlekkeloos spelen. Voorwaar geen sinecure bij Tchaikovski's complexe werk. Vanaf het zijtoneel lijkt de muziek nogal eens overstemd te worden door het gebonk van de spitzen en het kraken van de hars op de balletvloer.

Naast het voordoek hangt een televisie met het toneelbeeld erop. Zodat wij kunnen zien wat het publiek ziet. Artiesten kijken ook vaak mee. Een beeld vond ik heel mooi, waarbij twee danseressen op leeftijd allebei naar die tv stonden te kijken. Een met teveel make-up, een plastic dekbedjas aan een gruwelijk sacherijnige bek. Vroeger de ster geweest, nu repetitor/heks die iedere beweging van de meisjes nauwgezet volgt. Naast haar ook een voormalige ster, maar verkleed als de Koningin. Met alles er op en er aan. Gouden jurk, kroon, ringen en een heel tevreden gezicht. Zij mag nog mee doen. 
In een bijrolletje, maar met een outfit waar sommige meisjes van dromen. 

Na het applaus bleek weer welke routine ze hebben. Het voordoek gaat dicht, nog voor het publiek goed en wel de zaal uit is, liggen de doeken al in de vrachtwagen. Binnen een kwartier rollen ook de kostuums de wagen in. Na twintig minuten is iedereen vertrokken. Morgen naar Carré.

Wij dweilden de vloer nog eens en deden het licht weer uit