Grenstypes

In de rij bij het Grenswisselkantoor hoef je je niet te vervelen. De gemiddelde klant heeft een half seizoen nodig om af te wikkelen waar ie voor kwam. Vanmiddag had ik de tijd om er om me heen te kijken. Een Aziatische jongen met tattoo's in zijn nek en onder zijn oog nam de tijd om zijn maat, ook met tattoo's in het gezicht, verrot te schelden. Hij zou er toch voor zorgen en wat moest ie nou? En daarvoor was ie helemaal hierheen gekomen?

Er naast stond en gezelschap Frans sprekende Afrikanen met een wat vadsige Nederlandse jongen tussen heb in. "Wat moet je hebben dan? Vier of vijf deurs? Diesel of benzine? Airco? Ik regel het zo voor je, natuurlijk voor weinig". Een wat oudere Chinees bleef in zijn map met papieren zoeken, alsof ie zeker wist dat het er wel moest zijn. Een huilende Surinaamse moeder met een heel vrolijk zoontje bleef onverstaanbaar bellen. En tegen de tijd dat ik aan de beurt was bleek dat geldvervoerder Brink's nog staakte en mijn Forinten niet geleverd waren. Gelukkig hadden ze nog twee biljetten liggen, of ik die dan wilde? Ja hoor, dat wil ik wel. Kan ik volgende week in ieder geval de koffie en een broodje betalen.

Ouwe snor

Ouwe vetzak

Ouwe hut

Snot

Mijn hoofd bestaat voor ruim 80% uit snot.

En nu ik zo verkouden ben, nog net iets meer.

En ik kan er net niet zo gemakkelijk bij

Glad

"Nee hoor, de rest is er ook nog niet, er mist nog een acteur en hun catering moet nog komen, we zien je wel binnenkomen." Dat scheelt iets, maar leuk is anders. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om altijd op tijd op mijn werk te zijn (of op andere afspraken), maar vandaag ging het niet, Omdat het wat miezerde en een enkel vlokje sneeuw viel brak de pleuris uit op de weg. Het stukje Nijmegen-Arnhem kost me normaal ruim twintig minuten, nu twee uur extra. In die tijd heb ik geleerd dat een Prius heel felle achterlichten heeft, die hoog op de auto zitten. Na verloop van tijd had ik genoeg van de vlekken voor mijn ogen en heb ik de afstand tussen mij en die Toyota zo groot gelaten dat een kleine Honda de neiging niet meer kon onderdrukken en voor me ging rijden. Links en rechts strandden auto's in de berm met een oververhitte motor of lege tank. Een truckchauffeur zag ik een Picanto mee de berm in duwen.

Een paar uur eerder was het ook feest. Ik vertrok voor mijn eetpauze naar huis en vertrok net na een fikse hagelbui. Zo fiks dat het voelde alsof ik met een lekke band over grind reed. Tijdens het optrekken bij een stoplicht bewoog de neus van mijn auto zijwaarts in plaats van voorwaarts. Oke, gas terug. Met zijn allen reden we dan ook met 40 over de snelweg. Gewoon rustig aan, dan komt het goed. Natuurlijk zijn er dan nog steeds van die broodmongolen die in hun witte Audi met een bloedgang over de linkerbaan voorbij komen. Van die types die je een mooie uitvaart wenst. Ook stemmig in het wit.

De voorstelling begon een kwartier later omdat de helft van het publiek wat wel op kwam dagen, ook grotendeels te laat was. Overmacht heet dat dan. Zij lachten om de voorstelling, wij mikten alles weer in de trailer en reden uiteindelijk zonder vertraging huiswaarts.

Zonder winterbanden valt het ook niet mee

Knap

Zo'n dag waar weinig tekst van over bleef.
De dingen die moesten gebeuren, gebeurden.
De voorstelling ben ik al weer bijna vergeten.
Het was er zo een waar bezoekers naderhand van zeggen:
"Toch knap dat je zo veel tekst kan onthouden."
En dan nog een rondje bestellen.

Renderen

Stel je voor: Je hebt een winkel die niet meer zo goed loopt als vroeger.

Althans, op papier. Sinds je een nieuwe boekhouder hebt werd het wat onduidelijk.

Het gaat in ieder geval zo beroerd dat de kassa bijna leeg is.

Dan kan je je personeel melden dat ze zeven procent minder salaris gaan krijgen, terwijl ze nul procent minder gaan werken. Mochten ze dat geen geen goed idee vinden, adviseer je ze een andere werkgever te gaan zoeken. Dan blijkt het nog niet genoeg op te leveren. Een brief naar de eigenaar van je winkelpand helpt. Daarin meld je dat je de komende 4 maanden geen huur gaat betalen en daarna ga je 30 procent minder dan je tot nu toe deed. Mocht de huurbaas daar problemen mee hebben, dan moet ie maar een andere huurder gaan zoeken.

Is dat de beste manier om je slechtlopende winkel te redden? Geen idee, maar bij V&D doen ze het wel zo nu. Even geleden werd V&D door een stel bloedzuigende ratten investeringsmaatschappij opgekocht. Die pompen hun nieuwe aanschaf vol met schulden zodat de te betalen belasting minimaliseert. Dan verkopen ze de beste en duurste onderdelen van het bedrijf en concluderen dat nu het -op papier- slecht gaat met de winkel, er stevig bezuinigt moet worden. Zie bovenstaand scenario.

De investeringsmaatschappij haalt zijn geld op de beurs. Grote en kleine investeerders met enkel korte termijn visie en eigen belang zetten hun geld dáár weg, waar het rendement het hoogste is. Het gros van de beleggers heeft weinig scrupules als het over hun eigen geld gaat. Ook de pensioenfondsen van, pak 'm beet, V&D lappen mee. En natuurlijk werknemers van, inderdaad, V&D. Vaak niet als directe aandelen van 'Smerige Bloedzuigers BV', maar van een aantrekkelijk pakket dat door hun eigen bank wordt aangeboden. Zo graaft de beleggende werknemer zijn eigen graf, helpt het pensioenfonds hun eigen leden van een baan af en zijn er een paar, of weinig, ja echt heel weinig mensen, die er uiteindelijk beter van worden. Dat is de vrije markt.

Timing

Kwam dat goed uit. 
Gister verse sneeuw en een stralende zon én een dag vrij.
Vandaag gewoon werk en intredende dooi. 
Binnen sjouwen terwijl buiten de glijbaan in drap verandert. 
Publiceer ik vandaag de foto's van gisteren.
Van paarden die zich niets gelegen lieten liggen aan het nieuwe uitzicht.

Vaalt

Om het op deze witte zaterdag een beetje aangenaam te hebben, 
besloten de pauwen op de dampende mestvaalt te gaan zitten.
Blijkbaar hebben ze meer last van de kou, dan van de geur.

Op Stelten

Lang, lang geleden, kwam er een bandje uit Eindhoven jaarlijks bij ons de boel op stelten zetten. Geheid zweet op het plafond en bier in de gordijnen. Dat bandje doet het nog steeds, heeft volgens eigen zeggen er ondertussen ruim 1700 shows opzitten. Vanavond waren ze er weer. Opvallend genoeg een gedeelte van het publiek van toen ook. 
History repeats itself.

Niks verandert dus? 
Nauwelijks. Met de aantekening dat er nu wel een werkende airco is en daarmee de zweetvlekken beperkt waren. De band speelt nog steeds hard en strak, er start een pogo. Niks aan de hand. 
Degelijk was het, dat wel. 
Maar op stelten? 

Check, uit Eindhoven

'Tuurlijk kan je tijdens de show ook een selfie maken

Dat krijg je van 1700 keer spelen

De drummer heeft nog steeds meer haar op zijn schouders dan op zijn hoofd

Buiten beeld

Een klassieker in een ander jasje. We kregen Hamlet over de vloer.
Tussen de afstopping maakte ik foto's van een mooie voorstelling.
Camera op extra stil, voorzichtig bewegen in het donker, 
uit zicht van het publiek blijven, 
vooral niemand in de weg staan, 
en kijken, hard kijken, 
waar zijn de plaatjes?

Tussen de poten staan overal ballettorentjes, overal licht recht in mijn lens.
Wat wordt er trouwens mooi gezongen en gespeeld.
Met zoveel rook is het moeilijk scherp stellen.
Een actrice ziet me en geeft, terwijl ze wacht om op te gaan, een dikke knipoog. klik.
Twee bandleden komen voorbij gerend, een technicus klimt omhoog om contragewicht te zijn voor een vliegende acteur. Vol concentratie wordt er gewerkt, 
het publiek houdt haar adem in, ik zoom nog eens in.
Dalijk moet alles weer de trailers in, nu is het nog even spannend.

Kwart

Een klein artikeltje in de krant maakte er melding van dat er in Nederland nu meer mensen aangeven atheïst (25%) te zijn dan dat er in god geloven(17%). Het merendeel, 60% bleek nog ergens tussenin te hangen. We gaan dus de goeie kant op. 
Of is dat dan een te voorbarige conclusie?

Ik geloof in mooi uitzicht, dat wel

Leiden's ontzet

Omdat het publiek in twee tribunes tegenover elkaar zat kon het elkaar ook aankijken.

Op die manier had ik goed zicht op de reacties. Aanvankelijk wat afwachtend. Dan meer betrokken, af en toe werd er gelachen, tot het stuk in een lange, erg ongemakkelijke scene terecht kwam.

Stukje bij beetje betrokken de gezichten. Een enkeling had er duidelijk al geen zin meer in.

Rechts zaten vier vrouwen van ruim 70. Ze hadden het aanvankelijk nog wel leuk gevonden, maar zaten nu steeds minder op hun gemak. Veel te beschaafd om weg te gaan, ze wilden anderen zeker niet storen. Besmuikt werd er weggekeken. Onderling werden veelbetekenende blikken uitgewisseld. De scene werd alleen maar gênanter.

Zouden ze dan toch? Links stond een vrouw demonstratief op, om stampend de zaal te verlaten, met klapperende deuren. Dat vonden de vier duidelijk te ver gaan. Maar ja, blijven was ook erg moeilijk. Aan de overkant vertrok ook een stel. Direct gevolgd door een bejaard echtpaar, traag en wat moeilijk ter been. Nu zagen ze hun kans schoon, met zoveel afhakers vielen ze niet meer op. Geruisloos sloten ze de deur achter zich.

Terwijl het gemor uit de foyer duidelijk hoorbaar was in de zaal, werd de voorstelling uitgespeeld. Achttien bezoekers vertrokken voortijdig, de rest gaf een langdurige staande ovatie. Het bleef nog lang onrustig in de stad.

Vandaag werd ik in Leiden ingewerkt om de belichting voor deze voorstelling over te nemen om hem binnenkort twee keer te gaan draaien. Benieuwd hoe de reacties dan gaan zijn.

Op de terugweg was het in Utrecht al weer donker, 

alleen veel minder druk dan vanochtend

Crescendo

Zo sta je modder te fotograferen, 

en een dag later een klein showballet,

benieuwd wat het morgen gaat worden

Verkleedpartij

Het was druk op de dijk. De combinatie van zaterdagmiddag en stralend zonnig weer lokte veel mensen naar de polder. De gebruikelijk kudde knollen had zich vanwege het hoge water op een minder makkelijk bereikbare plaats geparkeerd. Op zoek naar wat anders om te fotograferen stuitte ik op een verkleedpartij langs de dijk.

De eerste was een man met een paardenmasker

De tweede een chimpansee met een gebit wat aan onderhoud toe was

En de derde, tja, zeg het maar...

Duister

Ja, hoe zeg je dat.
De nummers waren aardig
en het spel goed.
Niet echt bezield, 
misschien wat vlak.

Aardige mensen ook, 
daar niet van.

Maar als ik dan speciaal voor je een lamp op hang, 
ga dan ook in het licht staan en niet er net naast.

Of zeg van te voren dat je liever in het donker speelt

Verloren

Als nu inderdaad de geheime diensten meer vrijheden krijgen, de politie zwaarder bewapend gaat worden en alle reizigersgegevens van vluchten in Europa bewaard gaan worden, dan hebben de acties in Parijs succes gehad. Dan zet het verderfelijke Westen duidelijke stappen richting de gedroomde, van persoonlijke vrijheid gespeende heilstaat. 
Zo blijkt terrorisme snel vruchten af te werpen.

50 cent

Direct na mij draaide ze haar auto de parkeerplaats op. Direct stond ze bij de winkelwagentjes te kijken. Met een lichte paniek in de stem hoorde ik haar roepen:" Nou kan ik dus niks zien en ik heb maar een muntje, wat moet ik nou? Hier heb je tien Euro, ga er maar muntjes van 50 cent voor halen, dan kunnen we er tenminste bij." Ondertussen stond ze aan een karretje te sjorren en met haar Iphone er in te schijnen. De jongen liep weg naar de kassa. Ik vroeg of er al reden voor paniek was. Ze begreep mijn vraag niet. Ik vroeg of ik dan misschien kon helpen. Ze vertelde dat ze een pakje had afgehaald, dat naast haar tas in het karretje had gelegd, tas in de auto geladen en thuis gerealiseerd dat het pakje niet mee gekomen was. Dus moest ie nog ergens in de rij karretjes zitten, maar omdat ze maar een muntje had kon ze er niet in kijken. En misschien was ie al gejat en dan was het allemaal voor niks.

Adem uit.
"Hoezo heb je meer muntjes nodig om in alle karretjes te kunnen kijken?" vroeg ik.
Ze rukte aan de voorste en liet zo zien dat de tweede niet los kwam.
"Als je de eerste nu terug zet, het muntje er uit haalt en in het tweede wagentje doet, dan kan je daar kijken, daarna pak je de derde." 
Ohjainderdaad.
Er brak een kleine opklaring door, daar had ze nog niet aan gedacht.
Uhh bedankt!
"Succes met het terugvinden!"
Goede daad van de dag : Check.

Kuikens in januari

"Ik had zelfs na de lunch nog tijd om even langs de vijver te lopen en wat drijfkippen op de foto te zetten", schreef ik gisteren. Het waaide er flink, kippen met hun kont tegen de wind in, werden bijna weggeblazen. Tot mijn verbazing waren er twee kuikentjes. 

In januari?  De winter kan best nog komen. De mini-kippen waren nog niet bang, kwamen kijken wat die man met die zwarte toeter aan het doen was. Papa en mama vonden dat geen goed idee en namen hun kroost weer mee het water in.

Uitgerekend op aflevering 666 van extrabelegen komt 'ie met kuikentjes aan kakken

Kruidenrijke weilandgebieden

"Dus jij promoveerde afgelopen vrijdag op het gedrag van de grutto in kruidenrijke weilandgebieden in zuid-west-Friesland?"
"Inderdaad."
(echt waar! ik verzin het niet!)

Zo'n tekst, gecombineerd met een nog donkere snelweg in de regen kan maar een ding betekenen: een matinee op zondag en vroeg genoeg op pad om Vroege Vogels te luisteren. Lang kon ik er niet van genieten, de rit was kort, zondagsrijders waren nog niet uit hun aanleunwoning gekomen en er moest gewerkt worden. Al viel dat laatste alles mee. De voorstelling voor 3+ bleek een makkie.
Voor we het wisten werden aan de koffie de sterke verhalen al weer uitgewisseld. Ook wel eens fijn. Ik had zelfs na de lunch nog tijd om even langs de vijver te lopen en wat drijfkippen op de foto te zetten.

De twee voorstellingen bleken mime met een geluidsband. "Legt een varken geen eieren? Wat voor dier legt er dan eieren?" (vul maar in hoe een volle zaal met peuters reageert, en hoe hard...) Mijn rol was op gezette tijden een konijnenhok het toneel op en af te rijden.
Een actrice bleek, buiten beeld voor het publiek, daarin vol overgave wat konijnenpoppen te bespelen. Weer een onverwacht inkijkje in een voorstelling. Omdat ik tijd genoeg had tussen het op- en afrijden van het hok en zij het niet erg vond geportretteerd te worden tijdens haar werk, maakte ik wat foto's. 
Zo kon ik wederom het prettige met het aangename verenigen.

Moonboots onder een tutu

Terwijl in Frankrijk een voorspoedig begin aan een derde wereldoorlog gemaakt werd, hielden wij ons bezig met het zwanenmeer. 
Dit keer geen parodie, maar een klassieke. Met alles er op en er aan.

De aftandse vrachtwagen zat, zoals het hoort, tot aan het dak vol. Wat instrumenten, maar vooral doek. Voorin het Zwanenmeer, achterin de Notenkraker. Hele grote doeken. Zo groot dat ze in onze grote zaal echt niet passen. De oude Sovjet-theaters hebben andere maten dan onze schouwburgen. De doeken waren waarschijnlijk een stuk ouder dan ik. Met touw, draad en tape hing het aan elkaar. Met wat kunst en vliegwerk wisten ze ze toch aardig de kap in te krijgen. Ze, was een ploeg Oekraïners die in stilte werkte. Ze keken ons niet aan, vroegen niets, deden wat ze al jaren doen, een ballet opbouwen. Een man van het gezelschap sprak Nederlands, de andere 90 Oekraïners niet. Beetje bijzondere sfeer krijg je wel zo. De hele dag aardig gas gegeven om op tijd alles af te krijgen.

Rond etenstijd lag de wifi ongeveer plat. Nog niet eerder zag ik zoveel Ipads en telefoons synchroon aan Skype hangen. Bijna iedereen had pauze en wifi is een schaars goed. Dus nu kon contact met het thuisfront gelegd worden. Al snel zonder video om dat de bandbreedte door zoveel apparaten gedeeld moest worden. Voor de koffieautomaat ontstond een file, bij de achterdeur ook, maar dan van rokende danseressen en chauffeurs.

Detail van een van de doeken

Aanvang. Iedereen strak in de schmink, gekleed en gekapt. Een meisje voor me sloeg nog snel drie kruisjes als schietgebedje voor ze opging. Een ander ijsbeerde op het zijtoneel op en neer in moonboots onder een tutu. Pas op het laatste moment gaan beenwarmers en truien uit, om met een stralende glimlach op te gaan. Zo'n voorstelling zelf vind in niet zo interessant, in tegenstelling tot het publiek, wat in een uitverkochte zaal zit te applaudisseren. Ik vind het contrast tussen in beeld en achter de schermen wel heel leuk. De perfect uitgevoerde pirouettes gevolgd door vloekend uithijgen aan de zijkant. Ook het geluid is fijn. Geen versterking, wel 42 muzikanten in de bak die hun partijen vlekkeloos spelen. Voorwaar geen sinecure bij Tchaikovski's complexe werk. Vanaf het zijtoneel lijkt de muziek nogal eens overstemd te worden door het gebonk van de spitzen en het kraken van de hars op de balletvloer.

Naast het voordoek hangt een televisie met het toneelbeeld erop. Zodat wij kunnen zien wat het publiek ziet. Artiesten kijken ook vaak mee. Een beeld vond ik heel mooi, waarbij twee danseressen op leeftijd allebei naar die tv stonden te kijken. Een met teveel make-up, een plastic dekbedjas aan een gruwelijk sacherijnige bek. Vroeger de ster geweest, nu repetitor/heks die iedere beweging van de meisjes nauwgezet volgt. Naast haar ook een voormalige ster, maar verkleed als de Koningin. Met alles er op en er aan. Gouden jurk, kroon, ringen en een heel tevreden gezicht. Zij mag nog mee doen. 
In een bijrolletje, maar met een outfit waar sommige meisjes van dromen. 

Na het applaus bleek weer welke routine ze hebben. Het voordoek gaat dicht, nog voor het publiek goed en wel de zaal uit is, liggen de doeken al in de vrachtwagen. Binnen een kwartier rollen ook de kostuums de wagen in. Na twintig minuten is iedereen vertrokken. Morgen naar Carré.

Wij dweilden de vloer nog eens en deden het licht weer uit

Lange weg

Tussen lange theaterdagen door volg ik het nieuws over Parijs.
Tijdens het werk gaat dat niet echt, daar kwamen wel oude bekenden met goede zin en een bus vol zooi mijn vrije dag om zeep helpen. (maar je had toch helemaal geen vrije dag, je stond toch gewoon ingepland? Ja oke, als je het zo stelt) De voorstelling ging niet echt over het vrije woord, de tekst was, hoewel zeer meertalig, erg beperkt in omvang. Ze aten wel veel en met smaak.

Tussendoor las en luisterde ik naar diverse commentaren. Ik vond Prem's boosheid en verontwaardiging in DWDD erg herkenbaar en terecht. Zijn vergelijking met een aanslag plegen op een kerk/moskee/synagoge of die op een redactie van een kritisch blad ook terecht. Terwijl ik helemaal niet meer in demonstreren op straat geloof, vind ik het toch fijn om te zien dat zo veel mensen samen komen, om te laten zien dat dit niet kan. Nooit.

We hebben nog een lange weg te gaan

Om te lachen

Vandaag had ik eigenlijk een paar hele erge grappen willen maken.
Gewoon omdat het kan.

Alleen al om te laten zien dat je overal om moet kunnen lachen.
Om te laten zien dat het volgens mij niet mogelijk is iemand of een groep mensen met woorden zo te raken dat ze zich beledigd voelen. Niet zolang iedereen gevoel voor humor en relativeringsvermogen heeft. Helaas ontbreekt het daar bij te veel mensen aan.

Mij ontbreekt het helaas ook even aan zin om te lachen.

Gelukkig zijn er zeker vandaag veel cartoonisten die wel erge grappen maken over wat er in Parijs gebeurde. Ik hoop dat ze dat ook blijven doen. En dat we daar allemaal hard om kunnen lachen.

En om vooral te blijven relativeren, 

kijk deze video nog eens, 

en zing luid mee!

Onze centen

Het opbouwen van een voorstelling nam de hele dag in beslag. Een voorstelling van de toneelgroep met de meeste subsidie van allemaal. En dat merk je ook. Ze komen met meer mensen, werken inefficiënter, in een lager tempo en brengen meer aan duurder spul  mee dan anderen. Tussendoor ving ik nog wat verhalen op over wat er allemaal ook voor deze voorstelling gekocht en gemaakt was, maar door de grote creatieve Oebidoebie er toch maar weer eruit gegooid was. Meneer vond het toch niet zo mooi, of er wat anders gemaakt kan worden. Mijn allergie tegen dit soort verwaand amateurisme is vrij ernstig. Ik realiseer me bij zulke verhalen des te meer dat het belastinggeld is, waar roekeloos mee omgesprongen wordt. Geld waar echte mensen echt voor moeten werken.

Gelukkig kan het ook anders: Het radioprogramma "Woord" is heel fijn. Ze brengen een collectie nieuwe, historische en recente radioverhalen. Ideaal voor in de auto of tijdens het koken (of tijdens het in de tuin werken, breien, schilderen, wandelen, u begrijpt het idee) Ze hebben ook een website: woord.nl daarop is alles terug te luisteren en te downloaden, zelfs meer dan op de radio te beluisteren is. Gisteravond wilde ik een aantal items downloaden, maar dat bleek opeens alleen met Itunes te kunnen. Nu heb ik goede redenen om geen Itunes te installeren, en kon ik niet verder. Een korte mail met de vraag was was genoeg om vandaag een vriendelijke mail te krijgen met de mededeling, helaas, dat kan niet, u kunt hier, ze stuurde links mee, wel alles streamen. Een half uur later kreeg ik weer een mail met :"Daar ben ik weer. Met goed nieuws. De verhalen zijn wel te downloaden, nu via de directe podcast-feed" en de links erbij. Kijk, da's service, da's ook van belastinggeld, maar dan zoveel bescheidener en vriendelijker. Misschien moet ik eindelijk toch maar eens VPRO-lid worden.

Kalkoenen hebben zo hun eigen ideeën over wat te doen met 'onze centen'

Traag

Zondagsrijders, kent u die uitdrukking?
Helaas is het geen urban legend, geen sprookje, of iets van vroeger.
Nee ze zijn er echt. Iedere keer weer.
De laatste tijd zit ik met minder regelmaat op de weg dan in de tijd dat ik reisde met voorstellingen, maar nog steeds is het gedrag op de weg op zondag anders dan de rest van de week.

Zo reed ik vanmiddag op een weg waar je 80 mag, geen zijwegen zijn, de zon scheen en het wegdek was droog. Ideale omstandigheden om door te rijden. Rijdt er een lijk voor me, wat na enkele minuten een topsnelheid van 63 kilometer per uur haalt. Natuurlijk is op deze weg een dubbele doorgetrokken streep, zodat inhalen te duur is.
In een ritje van niks zat ik vier keer achter een hoogbejaarde, onzekere, onervaren, ik-heb-alle-tijd-van-de-wereld, "kijk maar eens goed naar buiten kleinkinderen want opa vertelt", stomdronken, halfblinde, getraumatiseerde, hersendode (doorstrepen wat niet van toepassing is) chauffeur.

Kunnen we samen afspreken dat ze, als ze toch in een auto willen rijden, dat alleen zondag tussen 02.00 en 08.00 doen? Desnoods voor de terugweg kunnen we zondagavond 23.00-01.00 ook voor ze reserveren. Kunnen ze dan uitgebreid kijken of er écht niemand aankomt op die kruising in een buitengebied en samen wedstrijdjes houden "wie verbruikt er de minste benzine op weg naar de kleinkinderen". 

Ik ga even met mijn hoofd onder een koude kraan hangen.

Ontsmet

Op het punt de afwas te gaan doen zag ik het doosje staan in de gang. Het pakketje stond al een paar dagen te wachten. De buren waren niet thuis en of ik het dan aan ze wilde geven? Natuurlijk. Na een paar dagen stilte hoorde ik net hun voordeur rammelen. Dus in de miezer naar de buren. Ik bel, de grote hond ontploft, deur gaat open, buurvrouw neemt het pakketje aan, ik wens haar een gelukkig nieuwjaar, draai me om op de gladde tegels, glij uit en vang me op aan het tuinhek. Helaas is dat het soort beschermd-stadsgezicht-ruim-een-eeuw-oud-met-omhoogstaande-punten-gesmeed tuinhek. Een van die punten prikt in mijn handpalm. Niet diep, maar het prikt wel. Dus eerst ontsmetten. Het flesje wat ik in mijn EHBO koffertje vond bleek uitgedroogd. 

Onderweg naar de drogist werd ik op de Graafseweg staande gehouden door een wat paniekerige man die zijn auto half op het wegdek, half op een parkeerhaventje had gezet. Niet handig op een drukke weg op zaterdagmiddag. Zijn Roemeense nummerplaten deden anders vermoeden, maar hij sprak me in het Zuid-Duits aan. Waar hij was. - Uhh, in Nijmegen? Nee welke straat. Op de Graafseweg, hoezo? Of ik dat door de telefoon aan zijn broer wilde vertellen? Ja hoor. Of ik dan ook een telefoon had? Ja hoor.

Wat is het nummer? Hij pakt zijn eigen telefoon en zoekt het nummer op. Begint het aan mij voor te lezen. Ik vraag het of ik zijn telefoon vast mag houden, dat mag, ik druk op 'bellen' en krijg zijn broer aan de lijn. Die sprak minder goed Duits, of Engels, of Nederlands. Na een poging of wat begreep hij misschien toch dat hij naar de Graafseweg moest komen, of niet. De herrie van de langsscheurende auto's maakte het niet makkelijker. Ik gaf de Roemeen zijn telefoon terug en raadde hem aan zijn auto van de rijbaan te halen. Nutürlich und danke sehr! 
Ik liep verder, al wist ik niet direct waar ik naar op weg was. 
De tinteling in mijn hand gaf een hint.
De afwas laat ik vandaag maar even staan.

Vorige week balanceerde ik nog op ijsschotsen terwijl ik de aanvallen van vijandige robben afsloeg. Nu zit ik een desinfecterende pleister op mijn hand te plakken. 

Ook voor superhelden blijkt een goedgevulde EHBO koffer een must.

새 해 복

Ik wens alle extrabelegen lezers een 

onregelmatig, onnozel en onbeperkt 2015!