Op zondag naar de kerk

Op gedempte toon werd met elkaar gesproken. Op de achtergrond draaide een ambient deuntje. Aan een lange tafel werden platen, shirts en cd's verkocht. Wat een rust. Ik had eigenlijk verwacht in een zeer luidruchtig festival te stappen, Ik geef mijn jas af bij de garderobe en loop richting zaal. Gerommel in de verte. Doe de eerste deur open en het onweer breekt los. Open de tweede deur en stap een wervelstorm in. Een ongelooflijke teringherrie. Snel, hard en iemand met heel lang haar staat er doorheen te krijsen. Niet zingen, krijsen. Een beetje zoals dat meisje in een Stephen King film.
Meteen naast de bar ontmoet ik al bekenden. 
Tevreden staan ze het vijfde bandje van de dag te kijken. Ik moet nog wat inhalen. 

Mijn dag tot dan toe, bestond uit werk. Eerst een podium en dj-set afbreken van de dansavond ervoor en ombouwen voor de matinee. Licht inhangen voor de belichter die later zou komen. De matinee was piep-krak-literaire-subsidiejazz. Met 15 man op de vloer en 22 bezoekers in de zaal. Vast heel gevoelig en mooi, maar nu niet aan mij besteed. 
Deze week mijn portie serieuze cultuur al wel gehad.

Dus naar The Church of Ra, een festival rondom de Vlaamse band Amenra. 
Keiharde gitaren worden afgewisseld met ambient dingen. Maar bij binnenkomst was de band Oathbreaker nog aan het werk. Zie hier een clipje van ze. Na een paar nummers vertelde iemand dat de bos haar met de microfoon een meisje was. Haar vader en moeder zullen vast trots zijn op de kleine meid. De belichter kende de muziek helemaal en koos ervoor om alleen blauw licht te gebruiken, de hele show. Een heldere keuze en zoveel beter dan het gemodder waar veel belichters concerten mee om zeep helpen. Meer is niet altijd beter. Als licht kan zwiepen, hoeft het dat nog niet te doen. Na afloop de jongen bedankt voor zijn goeie licht, hij begon van de complimenten zelf bijna te gloeien.

Het contrast tussen de twee shows kon haast niet groter. De eerste met strijkers, bejaard publiek en een Bekende Nederlandse Schrijver. Ernstig kijkend en fluisterend verlieten ze na afloop de zaal. 
De tweede met een muur van geluid, publiek in zwart gekleed en na afloop werden de nodige high-fives en omhelzingen uitgedeeld. Hardop werden de meningen over de show uitgewisseld. En beloftes om de volgende keer weer te gaan gemaakt.

Amenra sloot natuurlijk af. En hoe. Zoiets als dit. 
Nauwelijks licht, alleen een over het hele podium zwart-wit geprojecteerde film. 
De lucht was vol van de wierook. 
Niet de hippie-variant, maar die uit de kerk. Zwaar en penetrant. 
De band speelde luid, broekspijpen-wapperen-mee-met-de-bas luid.
Bloedserieus werd er gespeeld. Dit is geen band die een feestje komt maken, zij komen om te werken. De zanger heeft een vloerkleedje waar hij niet vanaf komt. Met zijn rug naar het publiek zingt/schreeuwt/spuugt hij zijn teksten richting drummer. Lang opgebouwde nummers die na een minutenlang bezwerend intro ontploffen. En Hard, had ik dat al gezegd? Repeterend, bedwelmend om dan door te stoten. 
Het nieuwe Roosje zou te clean, klinisch en netjes zijn. Niemand die er gister was zal dat nog beamen. Met licht, video en geluid op een niveau wat in het oude pand onmogelijk was werd hier een festival gepresenteerd om jaloers op te zijn. 

De set van Ra leek maar door te gaan, een uitputtingsslag. Als finale kwamen leden van de andere bands nog even mee beuken. De laatste restjes los kloppen. Ik zal voorlopig geen last van nierstenen krijgen, die werden vakkundig vergruist. Met een grote grijns wandelde ik terug naar huis, mijn weekend tegemoet.

Op de terugweg zag ik deze volle afvalbak. 

De deelnemers en bezoekers van de zevenheuvelenloop 

deden in ieder geval hun best om het netjes te houden