Duisternis

De rest van de show was te donker om ook maar te proberen een foto te maken.
Toen de stroboscopen aangingen zag ik mijn kans schoon.
Als zij gaan flitsen, kan ik het ook.
En kan je opeens zien wie er op het podium staat.

Zeven gitaren

In de schouwburg zijn twee zalen. Regelmatig staat in allebei de zalen een voorstelling.

Dan kan het ook gebeuren dat je eerst de ene en dan de andere kan gaan bouwen. 
Zo ook vandaag, eerst een groot gezelschap met twee trailers vol spul. Heel veel spul.

Daarna twee autootjes met ook veel spul, althans, zeven gitaren voor één gitarist, 
da's best veel spul, voor een man alleen. Zonder band. 
Uiteindelijk speelde hij zolang, dat we pas klaar waren met alles weer op te ruimen, 
tegen de tijd dat aan de andere kant de twee trailers weer vol zaten.
Konden we gezamenlijk weer afsluiten. 
Wel zo gezellig.

Zeven gitaren in zeven koffers

Opluchting

Als je veel voorstellingen ziet, zie je af en toe hele mooie dingen.
En heel veel middelmaat. De afgelopen week was het dag in dag uit middelmaat troef.
Dan is het een verademing om vaklui aan het werk te zien.
Ervaren, vriendelijke mensen die goed in hun vak zijn.
Jaga Jazzist was die verademing.

Met z'n achten op een bomvol podium, iedereen speelt meerdere instrumenten, 
iedereen vult de rest aan. Het was de eerste dag van de tour met veel nieuwe nummers.
Zowel publiek als band moesten even wennen, 
maar toen eenmaal de tenen diep genoeg in het koude water gestoken waren, 
kon er gedoken worden. Met volle slagen tegelijkertijd.
Prachtige, gelaagde complexe muziek waar het plezier vanaf spat.

Daar knapt een mens van op.

Broer, 

zus,

oudere broer 

Krak Piep Boem

Piep-Krak
Piep-Krak-Boem
Boem-Piep
FiepfiepFiep
Op gedragen toon, met te veel laag, literair zijn.
Boem-pang-piepPiepPiep
Knars. Langgerekte intonaties zwelgen.
Overdaad aan literaire pretenties, ingebed in improvisatie.
Improvisatie, vanwege gebrek aan voorbereiding. Boem.
wieieuewieiw. Van ieder groots gegesticuleerd woord,
dropen de subsidie knaken. Boem|
Volpretentiesvolverlangenweinigpubliekopdetribune.
Een enkeling vertrok vroegtijdig.
Gevolgd door meer allitererend volk.
Krak-piep-Jazz
Zullen
we maar
weer een 
leuk bandje 
vragen. Of een toneelstukje.
En de randstedelijke arrogantie
laten waar die hoort?

Boem

Bidprentplaatje

De polder in, op jacht naar een foto met koeien.
Ze wilden helaas niet bijten.
Totaal ongeïnteresseerd stonden ze een heel eind verderop te herkauwen.
Lekker makkelijk.

Een paar plantjes maakten tussen het mos toch een eigen feestje.
Terwijl de omringende bomen hun blad al kwijt waren, 
stonden ze hier gruwelijk kleurig te zijn.
"Ik ben het roodst, nee ik ben het roodst!"

Op de terugweg was er net genoeg licht over voor een bidprentplaatje

Hoe toepasselijk

Links

Ja!
Vandaag een stel links naar plaatjes en heel korte filmpjes.
Allemaal van dezelfde site, 
Gaat ie:

Begroeting

Goed gemikt

Versiertruc

Knappe trappen

Poe

Keuzes

Geintje

Makkelijk

Nog eentje dan, een blije aap

Grote kip

De voorstelling van vandaag was niet goed genoeg om iets over te schrijven.

Daarom alleen twee foto's van een mooie grote kip.

Gordijntjes

Achteraf viel het best mee.
Achteraf is het ook mooi wonen.
Schreef ik een paar dagen geleden over de geluidsdruk bij Amenra, 
vandaag hoorde ik hoe het ook kan.

Terwijl een lama en ik elkaar in de ogen stonden te kijken, 
steeg er van het aangrenzende vliegveld een straaljager op.
Da's andere koek. En deze keer had ik geen oordoppen in.
Wat een teringherrie is dat.
Daar kan geen band tegen op. Ook geen Vlaamse.

Later thuis, tijdens het selecteren van de foto's, 
keek ik opnieuw naar de ogen van de lama.
Ik ken dit van geen enkel dier.
Alsof er gordijntjes voor de pupillen hangen.
Niet die mooie wimpers, nee, ín het oog.

Klik op de foto om te vergroten

 Hetzelfde oog, maar dan met z'n harses

En de laatste, met glimlach

Groener

Hoogstwaarschijnlijk is het gras aan aan de andere kant altijd groener.
Maar als tussen hier en daar prikkeldraad staat, moet je voorzichtig zijn.
Als je dat niet bent, moet je op de blaren zitten,
of, in dit geval, met een beschadiging in je nek rondlopen.

Stof, touw en ijslollyhoutjes

Ergens kwam ie ter sprake, zomaar tussendoor, we hadden het over poppenspelers.
"Maar die is toch net overleden?"
-Hoezo?
"Ja een paar dagen geleden, er stond iets in de krant."

Een zoekopdracht was genoeg om te zien dat Feike Boschma inderdaad op 93 jarige leeftijd overleden is. Terwijl ik maar een keer een voorstelling van hem heb gezien voelt het toch als een gemis. Een jaar of tien geleden speciaal voor naar Eindhoven gegaan om hem aan het werk te zien. Het was de moeite waard.
Van een paar doekjes en een stukje ijzerdraad wist ie een prachtige balletdanseres te maken. Wat touwtjes een lapje en twee ijslollyhoutjes waren in zijn handen genoeg om een gevaarlijk personage te maken.

Een andere poppenspeler van formaat waar ik ooit mee werkte moest, lang geleden, optreden in Israël. Feike stond daar op hetzelfde festival. Vanwege praktische onhandigheden kon Feike zijn eigen kist met poppen niet meenemen. De andere poppenspeler nam die kist wel mee, geen probleem.
Bij de Israëlische grens moest alles uitgebreid gecontroleerd worden. De trip was goed voorbereid en alles was speciaal verzekerd. Feike's kist stond voor ruim 20000 in de boeken. Nou, daar moesten de douanebeambten meer van weten. 
Wat zat er dan in die kist? 

Het zegel werd verbroken en ze zagen alleen wat lapjes stof, touw en inderdaad, ijslollyhoutjes.

Fraude! Gevaar! Dit kon niet! Dit is nooit 20000 waard!
"Maar dit zijn poppen van een poppenspeler."
-Niet waar, dit zijn wat lappen!
"Nee, echt, hij kan er prachtige dingen mee."
-Laat maar zien dan!
"Maar het zijn niet mijn poppen."
-Niks mee te maken!

Even later kwamen de collega's van de beambten ook kijken wat er te doen was.
Iemand stond met wat lapjes te spelen, zo mooi dat de uniformen allemaal bleven kijken.

Maar nog net niet zo mooi, als alleen Feike dat zelf kon.

Geen pop, geen touwtjes, maar een echte

Op zondag naar de kerk

Op gedempte toon werd met elkaar gesproken. Op de achtergrond draaide een ambient deuntje. Aan een lange tafel werden platen, shirts en cd's verkocht. Wat een rust. Ik had eigenlijk verwacht in een zeer luidruchtig festival te stappen, Ik geef mijn jas af bij de garderobe en loop richting zaal. Gerommel in de verte. Doe de eerste deur open en het onweer breekt los. Open de tweede deur en stap een wervelstorm in. Een ongelooflijke teringherrie. Snel, hard en iemand met heel lang haar staat er doorheen te krijsen. Niet zingen, krijsen. Een beetje zoals dat meisje in een Stephen King film.
Meteen naast de bar ontmoet ik al bekenden. 
Tevreden staan ze het vijfde bandje van de dag te kijken. Ik moet nog wat inhalen. 

Mijn dag tot dan toe, bestond uit werk. Eerst een podium en dj-set afbreken van de dansavond ervoor en ombouwen voor de matinee. Licht inhangen voor de belichter die later zou komen. De matinee was piep-krak-literaire-subsidiejazz. Met 15 man op de vloer en 22 bezoekers in de zaal. Vast heel gevoelig en mooi, maar nu niet aan mij besteed. 
Deze week mijn portie serieuze cultuur al wel gehad.

Dus naar The Church of Ra, een festival rondom de Vlaamse band Amenra. 
Keiharde gitaren worden afgewisseld met ambient dingen. Maar bij binnenkomst was de band Oathbreaker nog aan het werk. Zie hier een clipje van ze. Na een paar nummers vertelde iemand dat de bos haar met de microfoon een meisje was. Haar vader en moeder zullen vast trots zijn op de kleine meid. De belichter kende de muziek helemaal en koos ervoor om alleen blauw licht te gebruiken, de hele show. Een heldere keuze en zoveel beter dan het gemodder waar veel belichters concerten mee om zeep helpen. Meer is niet altijd beter. Als licht kan zwiepen, hoeft het dat nog niet te doen. Na afloop de jongen bedankt voor zijn goeie licht, hij begon van de complimenten zelf bijna te gloeien.

Het contrast tussen de twee shows kon haast niet groter. De eerste met strijkers, bejaard publiek en een Bekende Nederlandse Schrijver. Ernstig kijkend en fluisterend verlieten ze na afloop de zaal. 
De tweede met een muur van geluid, publiek in zwart gekleed en na afloop werden de nodige high-fives en omhelzingen uitgedeeld. Hardop werden de meningen over de show uitgewisseld. En beloftes om de volgende keer weer te gaan gemaakt.

Amenra sloot natuurlijk af. En hoe. Zoiets als dit. 
Nauwelijks licht, alleen een over het hele podium zwart-wit geprojecteerde film. 
De lucht was vol van de wierook. 
Niet de hippie-variant, maar die uit de kerk. Zwaar en penetrant. 
De band speelde luid, broekspijpen-wapperen-mee-met-de-bas luid.
Bloedserieus werd er gespeeld. Dit is geen band die een feestje komt maken, zij komen om te werken. De zanger heeft een vloerkleedje waar hij niet vanaf komt. Met zijn rug naar het publiek zingt/schreeuwt/spuugt hij zijn teksten richting drummer. Lang opgebouwde nummers die na een minutenlang bezwerend intro ontploffen. En Hard, had ik dat al gezegd? Repeterend, bedwelmend om dan door te stoten. 
Het nieuwe Roosje zou te clean, klinisch en netjes zijn. Niemand die er gister was zal dat nog beamen. Met licht, video en geluid op een niveau wat in het oude pand onmogelijk was werd hier een festival gepresenteerd om jaloers op te zijn. 

De set van Ra leek maar door te gaan, een uitputtingsslag. Als finale kwamen leden van de andere bands nog even mee beuken. De laatste restjes los kloppen. Ik zal voorlopig geen last van nierstenen krijgen, die werden vakkundig vergruist. Met een grote grijns wandelde ik terug naar huis, mijn weekend tegemoet.

Op de terugweg zag ik deze volle afvalbak. 

De deelnemers en bezoekers van de zevenheuvelenloop 

deden in ieder geval hun best om het netjes te houden

Grut

Op Oerol is het al jaren zo. 
Zelfs vrij extreem.
Jonge mensen maken theater en oudere mensen komen kijken.
De rest van het seizoen gaat dat helaas ook maar al te vaak op.
De gemiddelde leeftijd van het publiek is steevast een stuk hoger dan die van de mensen achter de schermen. 

Vanavond was het ook weer een zee van grijs haar in de zaal. 
Nog niet zo erg als pas bij De Jantjes, daar lag het gemiddelde op 96 jaar. 
Is theater ouderwets?
Is het te duur voor jongere mensen?
Is het niet het juiste soort theater wat er geboden wordt.
Zijn jonge mensen te ongeduldig?
Geen idee, maar veel jonge mensen missen veel mooie voorstellingen.
En da's jammer, voor iedereen.

Rekken

Traag, trainerend, herhalend, stram en onhandig.

Precies het soort dansvoorstelling waar ik graag naar kijk. 

Alleen heet het dan geen dans, maar mime.

De ballerina's zijn thuis gebleven en een man van middelbare leeftijd neemt de honneurs waar.

Op een manier dat niet alleen ik, maar ook de rest van de uitverkochte zaal plat gaat. 

René van 't Hof weet zijn in zijn voorstelling het gedrag van zijn personage zo te rekken dat het gaat jeuken. Onder je huid gaat zitten en ook slapstick-grappig is.

In een stijl die uniek voor hem is speelt ie een uur woordeloos prachtig theater.

En daar mocht ik dan mee werken vandaag. 

Had ik mooi weer mazzel.

Wachttijd

Natuurlijk gaan sommige dagen soepeler dan andere.

Af en toe vliegen ze voorbij, soms kruipen ze.

Vandaag was er zo een. 

Van vroeg tot laat in het theater en meer gewacht dan gewerkt.

Dat is een stuk vermoeiender dan doorpakken.

Nog maar een koffie dan?

Blehg

Blufkip

  

Hé koe van niks!

Sta je lekker te dampen?

Wat zei jij over mijn nek?

Moet je nog eens komen zeggen!

Mot je hier komen!

Met je krullen!

Waar blijf je dan?

Oh en Ahh

Stukje bij beetje is het een traditie aan het worden.

In november een avondwandeling in Eindhoven maken.

Zij hangen spul op, projecteren wat, zetten een paar lampen aan.

Wij zeggen oh en ahh en verbazen ons over de drukte.

Goeie deal.

De extraatjes zitten voor mij vooral in de teksten om me heen.

Over het algemeen in plat Brabants. En hard.

"Ja, witte nie, commerciële economie is dus gewoon mijn ding". 

Bij een videoprojectie, twee bejaarden met dure camera's tegen elkaar:

"Ja, me led kunde da nie maken, mar me lazer kunne ze veul".

"Vruuger waar 't zo druk hier nie"

-Nee, mar toen waar d'r ok nog gin Glow.

Oh, 

en Ahh

Klein en helemaal raak

Terwijl ik langs de zuivelkoeling loop hoor ik iemand spontaan mee in zetten. 

Inzetten met Mariah Carey's "I will always love you". 

Op het ergste stuk. 

Ongegeneerd hard. 

Heerlijk.

Gelukkig was het vanmiddag beter. 

Sam Baker was op bezoek. En hoe.

Bescheiden, vriendelijk en met hele mooie liedjes.

Kippenvel en tranen in de ogen.

Heel klein en helemaal raak.

Voor mij was het de eerste keer dat ik geen kaartje hoefde te kopen als ik naar een concert van hem ging. Deze keer stuur ik een factuur achteraf en maakte ik tijdens de show licht.

Als hobby en werk zo overlappen, dan doe ik toch iets goed.

 Van achter de lichttafel maakte ik nog een paar foto's

Tussen de rails

Natuurlijk, het is bijna te makkelijk. Erg voor de hand liggend ook. Commentaar leveren op de Nederlandse Spoorwegen. Doorgaans probeer ik het reizen per trein te vermijden, maar soms zijn de alternatieven echt geen optie. Zo ook deze middag. 

Op weg naar Utrecht kom ik er op het station achter dat daar geen treinen heen gaan vandaag, althans, niet uit mijn richting. Bij een informatiestand zit een vrouw met een donkerblauw NS uniform, rustig de zool van haar schoen te bekijken. Een kuchje van mijn kant wekt haar. " Kunt u mij zeggen wat de beste route naar Utrecht is vandaag?" Vraag ik. Met een zucht blaft ze kortaf :"alleenoverdenbosch". Kijk, dat helpt. 

De trein naar Den Bosch staat er nog. Met een kwartier onvermelde vertraging weliswaar. Installeer me in de bloedhete coupe. Kijk nog eens naar het infoscherm op het perron, zit ik opeens in de stoptrein naar Zutphen. Wat? Spullen weer bij elkaar en snel naar buiten, want volgens de planning moet ie nu gaan rijden. Inderdaad sluiten de deuren automatisch net nadat ik naar buiten stap. Binnen twintig minuten is de volgende naar Brabant er al. Volle bak en net zo heet als eerste. Dit soort nieuwbouwtreinen hebben geen toilet aan boord, maar ook geen ramen die open kunnen. Bij 30 graden Celsius komen vijftien soorten deo, after shave en parfum extra goed tot hun recht. De combinatie van temperatuur en geur voelt alsof ik een gemene snelkookpan ingestapt ben. 

Eenmaal een plek gevonden blijkt dat te kloppen. Bij binnenkomst was me het gelul niet direct opgevallen. Zeker vijf live gesprekken en drie telefoongesprekken waren synchroon te volgen. Gaaf. Daar hoopte ik net op.  Op de weg kan het ook druk zijn, maar daar zijn medereizigers verpakt in een auto en ruik/hoor ik ze niet direct.

De terugweg bleek een hele verademing, er stonden met mij maar 12 mensen op het bloedhete balkon. Met ongeveer het dubbele aantal reizigers dan er konden zitten, was het deze avond afgeladen vol. 

Jammer dat bij halvering van het comfort,
niet ook een halvering van het tarief van kracht wordt.

Tevreden ezel

Oke, een beetje stoffig is ie wel.
En heel snugger kijkt ie niet.
Maar die ogen zijn wel heel mooi,
Opvallend blauw ook.
Ogen die langzaam dicht gaan als ie in zijn nek geaaid wordt.
Zo tussen de geiten in, lijkt ie aardig op zijn plek.

En ook nog blonde wimpers

Ja daar!

Fijn hoor, veel werk. 

Echt waar. 

Het is wel eens anders geweest en dat was geen lolletje.

Maar veel werk kost ook veel tijd. 

Tijd die ik ook heel graag steek in foto's maken.

Vandaag had ik wat tijd over en moest ik toch tanken. 

Dus flitste ik wat Duitse dieren in de bek. 

Terloops aaide ik nog twee ezels en een koe. 

Fijn hoe zo'n groot beest tegenwicht biedt. 

Ja daar!, en hier ook! 

Molentje en koeien

Onderweg om een grote fotoprint naar de nieuwe eigenaar te brengen ontwikkelde zich een indrukwekkende zonsondergang. Onverwacht na een grauwe dag. Nog voor ik de snelweg opdraaide zag ik van achter het stuur prachtige plaatjes. De camera in de tas op de passagiersstoel begon zich er al bijna mee te bemoeien. Of ie voor niks meegenomen was. Dat het tijd werd af te drukken. 

Nergens kon ik veilig stoppen op een plek waar het uitzicht goed was. 

Hier dan, daar dan? Nope. Pas na de afrit van de snelweg vond ik een plek. 

Met molentje en koeien. De oranje lucht was al fors gekrompen naar een baan boven de horizon, maar ik kon nog net voor het licht helemaal uit ging, een plaatje maken.

Another day at the office

Vandaag:

-Tijdens het eerste half uur van Vroege Vogels in de auto, 

naar Mozart en een reportage en interview met de schrijver van het boek "Sloten" geluisterd. 

Over larven, wansen en ander klein grut wat leeft in en aan de rand van sloten. 

-Een jeugdtheatervoorstelling van het Nationaal Toneel gebouwd, bekeken en gebroken.

Veel lopen slepen met spul en nog meer flauwe woordspelingen gemaakt. Goei volk.

-Ben Kramer een cappuccino geserveerd, iets wat me nog niet eerder overkomen was.

-Geconstateerd dat bij de ledendag van Omroep Max er meer rolstoelen en rollators op de gang van het theater blijven staan, dan wanneer "De Jantjes" speelt. 

En dat was al een record.

-Na een paar nummers van de band Tesseract maar eens gaan bijkletsen met oude bekenden in de gang ook om geen last meer van hun zanger hebben. "We're some grumpy old men and we need some love, so give us some". Zei hij, sacherijnig zonder het publiek aan te kijken. -So he got none.

-Animals as leaders gezien en me verbaasd over hun enorme technische kunde.

-Een korte opsomming van mijn dag geschreven.

-Op tijd naar bed.

Dag pauwoog

Een week of drie geleden wapperde er een vlinder binnen.

Als een mot fladderde het/hij/zij om de lamp.

"Kijkt nou uit, zo ga je stuk" zei ik nog, 

maar blijkbaar horen vlinders niet zo goed, 

of wilde het/hij/zij gewoon niet luisteren.

De dag erna, was de nieuwe verblijfplaats, de ruimte tussen raam en gordijn geworden.

Sindsdien zag ik twee keer een teken van leven. Bij thuiskomst keek ik iedere keer waar het/hij/zij zat en twee keer was dat een nieuwe plek. Blijkbaar was de beste overwinterplek nog niet gevonden.

Vanochtend was er paniek. Een hoop gefladder en geklapper.

Gaan liggen winterslapen in mijn raam vind ik prima, 

maar geen krampachtig gedoe, daar pas ik voor.

Een korte actie met een glas en een envelop was genoeg.

"D'r uit!", riep ik nog. 

Eenmaal buiten vloog het/hij/zij weg alsof er niets was gebeurd.

Dag