Déjà vu

Nee niet eens. 
Bij een déjà vu heb je het idee dat je het eerder zag. 
Dit herinner ik me heel goed. 
En ik herinner me ook dat ik eerder hier zat en herinnerde dat ik hier eerder zat. 
En dat toen ook schreef.

Toen ik een jaar of 15 was had ik een paar ooms en tantes die jaar in jaar uit naar het Gardameer gingen. Ieder jaar met de sleurhut achter de Opel over de Alpen naar dezelfde camping toe. Daar hadden ze hun vaste plek en dezelfde Nederlandse buren als het jaar ervoor. “Goh wist je dat die van die ziek is?” “Ach gut, nee echt waar?” 
Voor mij stond dit gelijk aan volledige hersendood. 
Ik kon me er helemaal niets bij voorstellen, dat je dát, met je volle verstand zou willen.

Dit is de 18e keer dat ik op de boot naar Oerol zit. En ja, ik ga naar dezelfde camping als de vorige 16 keer. Nog net niet dezelfde buren, althans, ik sta ieder jaar op een ander veldje, maar net waar de campinguitbater me wil hebben. Maar bij het toiletblok kom ik ongetwijfeld iedereen van eerdere edities weer tegen. “Goh wist je niet dat die gescheiden is?”, 
“En dat die ene, die toen zoveel dronk, dood is?”. “Oh ja joh?”

Ik ben dus officieel mijn ooms en tantes geworden. Nou heb ik nog geen neefje van 15, maar het zal niet moeilijk zijn iemand te vinden, die mij wel heel erg oud & saai vindt. 
En terecht. Zoals het hoort heb ik daar op mijn beurt, weer geen enkele boodschap aan. 

“Wist je trouwens dat Gerard er weer niet is, 
Nee? 
Die zijn ook uit elkaar.” 

“Echt waar joh?