Adem

Alsof ze het weten en vooral compenseren. Vanavond mag ik eindelijk weer buiten spelen, in de frisse lucht. Nou ja, tegen die tijd zal het waarschijnlijk naar pis en schraal bier ruiken. Anyway ik mag naar buiten. Dus begon de dag in een bloedhete taxi. Ik heb altijd al de pest aan autoverwarmingen, alleen als het echt koud is zet ik 'm voorzichtig aan. En dan nog. Niet alleen de temperatuur veranderd met het verwarmen, de vochtigheid zakt meteen naar niveau gespleten lippen. En de lucht smaakt naar stofzuigerzak. Dat was de taxi. Kort ritje naar Lingotto Stazione alwaar mijn airportshuttle zal staan. Ik was natuurlijk veel te vroeg, kon ik lekker in de dieseldampen van de stationair draaiende bussen wachten. Aha, daar is ie. Kaartje, check, zitten, alle raampjes dicht en stoken maar. Al voor de eerste stop begonnen mijn ogen te craqueleren. Zou het misschien iets minder mogen? De vriendelijke chauffeur sprak natuurlijk geen Engels, maar zag wel mijn huid veranderen in perkament. Helaas, de verwarming was stuk en kon niet uit. Hij had er geen problemen mee, gezien de dikke leren jas die hij over een trui droeg. Joh, het is nog maar 50 minuten.

De overdekte parking bij bet vliegveld was ook zuurstof vrij en rijk aan dieseldamp. Dus hop naar binnen, koffer inchecken, bakkie pleur in het restaurant. Gelukkig hadden ze hier aico, maar die stond op pompen, hete lucht wel te verstaan. Ik kon mijn koffie zien verdampen in het kopje. Dan door naar de gate. Zoals het hoort, een hal met krappe stoeltjes en geen zuurstof. Iedereen zakt langzaam in een coma, zodat er tijdens de vlucht geen onrust te verwachten is. Een paar rennende kinderen souperen de laatste restjes op en gaan dan out. Jankend. Gillend. Zij weten instinctief ook wel dat er iets mis is. Plingplongplang "lediesentzjentelmenlpliesjorattentieonbordingforflaittriesixtiennowinprogress" Mooi, oh ja, Ryanair, dus een rij, want op alles wordt bespaard. Mooi, geen slurf maar een stukje wandelen, adem halen. Amateur dat ik er rondloop, je moet niet meteen als je naar buiten stapt een grote teug lucht happen, je staat naast een vliegtuig met draaiende motor. Alsof je een glas kerosine achterover tikt. Eenmaal ingestapt omringde de hoge druk vliegtuig airco me als een warme deken. Opgevouwen tussen de budgetstoelen hapte ik naar adem als een vis op het droge.

Eenmaal in Brussel aangekomen mocht ik weer zelf kiezen. De vriend die me kwam ophalen in mijn auto vond het niet erg een raampje open te laten. Met een soepele rit keerde ik huiswaarts. Snelle hap gegeten samen en door naar het feestje. Terwijl ik mijn fiets parkeerde hoorde ik Slayer “Angel of death” spelen. Er zijn beroerdere binnenkomers. De overgang was wel bijzonder, reizen, wachten, happen naar lucht en dan dit. Al snel liep ik allerlei bekenden tegen het lijf, korte uitwisselingen boven de herrie uit. Tijdens Iron Maiden door het publiek gaan lopen met flitser en camera. Genietende mensen bekijken en vastleggen. Terwijl ik zelf ook hardop de teksten meeschreeuwde. We zijn weer thuis. Later met z'n drieen een blitzkrieg gehouden, zij allebei een flitser, ik de camera. Terwijl het publiek “Always look on the bright side of life” floot en naar de uitgang wandelde, overvielen wij ze. Dat leverde plaatjes op waar ze zelf vast niet allemaal op zaten te wachten, maar waar ik wel schik mee heb. 

Het is goed om weer thuis te zijn.