Verwijzingen

Ja hoor, 
het is weer tijd voor een stel links:

Een supermarktmedewerker die zijn chef tot waanzin drijft.
Een korte film (8 minuten) over een op hol geslagen voice-over.
Waar wonen de meeste mensen?
Ongewenst gedrag.
Zo goed zijn de beste dj's.

Nog eentje dan, over een boom.

En de laatste, over hoe mooi het geluid van lachende kinderen is.

Het paard van gister mag nog een keer

En eentje met gedragsadvies.

Boom opnieuw

In Maart stond ik 's avonds tegen een boom aan te flitsen.

Toen nog kaal op een leeg veld,

Nu vol in het groen, opnieuw volgeflitst.

Daarmee trok ik aandacht van een stel paarden.

Ze likten niet alleen aan mijn flitsers, 

maar bleven ook rustig staan toen ze zelf op de foto mochten.

Knorren

Alle drie nieuwsgierige, vriendelijke beesten.

In de kinderboerderij krijgen ze volop aandacht

en kunnen ze doen waar ze goed in zijn.

Liggen, eten en in de modder rausen.

Oh ja, en kleine kinderen de stuipen op het lijf jagen door heel hard te knorren.

Smaakvol

Het zou je dochter maar zijn, in haar ondergoed op het podium, 

in een zaal met een paar duizend mannen, 

schreeuwend dat ze een 'gold digging whore' is.

Bij wijze van vertraagd verjaarscadeau mocht ik naar Steel Panther in Tivoli. Een paar jaar geleden zagen we ze al op een festival in NIjmegen. Toen hun eerste show in Nederland, ondertussen verkopen ze grote zalen in no-time uit. En terecht. We hadden een beetje de angst dat het een herhaling van zetten zou zijn, en dus saai zou worden. Dat bleek niet van toepassing. De band speelt al een jaar of 20, altijd als coverband, niet interessant. Een jaar of vijf geleden zijn ze een parodie op de glam-metal uit de jaren tachtig gaan maken. Met spandex, haarlak, bandanas en nog meer haarlak. Combineer een strakke band met puntige teksten (If suddenly you were a guy, I'de be suddenly gay) en een over the top show en het feest is compleet. Waren ze destijds nog oprecht verbaasd dat de hele tent de nummers woord voor woord meezong (My love belongs to you, but my cock is community property), ondertussen spelen ze hun rol als rockhelden met verve.

Een vast onderdeel van de show is het uitnodigen van veel meiden op het podium, om vervolgens nummers als 'Gold digging whore', 'Stripper girl', of '17 girls in a row' te spelen.
De meisjes op het podium staan daar niet per ongeluk. Ze hebben thuis een bewuste keuze gemaakt om dít aan te trekken. En dát uit te laten. Als volleerde straatwerkers staat het gros mee te dansen tussen de band, tegen de muzikanten en elkaar op te rijden. En ze zingen ieder woord mee. Ik herhaal, ze kennen de teksten en zingen ieder woord mee. Teksten die zo zeldzaam vrouwonvriendelijk, seksistisch tot op het bot zijn kennen ze allemaal van buiten en worden uit volle borst meegezongen. 
Is dat dan een parodie op een parodie? 
Of goed geplaatst exhibitionisme? 
Of gewoon grappig? 
Of echt heel sneu? 
Misschien allemaal. 
En nog leuk ook.

"Well I was pussywhipped like you, but now my dick is wise

You need to tell your dick, to open up its fucking eyes"

Ongetwijfeld is dit concert morgen bijna compleet op Youtube terug te zien, 

er werd genoeg opgenomen

Lasogen

Ik mocht weer aan de slag.
En wel bij een film en debat over omgaan met ziekte en dood in de niet-Westerse wereld en hier. Een lekker luchtige start. Los van de gebruikelijke complicaties als: 
"hoe praat ik in een microfoon?"
(heel zachtjes, ver van de microfoon vandaan en in een Marokkaans/Frans/Engelse mengelmoes) en "Hoe zet ik vanavond mijn telefoon uit" (niet), was er ook een film.

Deze keer niet met de gebruikelijke hangende videoprojector, maar met de grotemensenprojector. Een enorm bakbeest met een koeling die meer geluid maakt dan een gemiddelde snorfiets (en dat is niet overdreven). Dat bakbeest geeft wel een heel goed beeld en is erg fel. Verder staat ie op een plek, waar bezoekers er vóór kunnen gaan staan. 

Van de talrijke bezoekers die besloten later binnen te komen, ging er een precies in de bundel staan met zijn hoofd. Ik zie hem kijken naar het scherm en denken: "Hé da's raar, het is net alsof er iemand met zijn hoofd voor de projector staat". Hij draait zich dus om om te zien welke mongool er in de bundel staat. Kijkt recht in de projector. Auw, dan brand het felle licht direct je hersenen in. Hij had toen wel door dat ie beter ergens anders kon gaan staan, of zitten, zoals de rest van de 200 bezoekers. Met lasogen vond ie op de tast een plekje achter in de hoek.

Wegens de hele dag binnen, 

een plaatje van een fladderkip van vorige week

Bonnetjes

Na al het buitenshuis spelen is het weer wennen om thuis te zijn.

Geen voorstellingskaartjes of vliegtickets meer.

Wel eigen bed & douche.(fijn)

Administratiebonnetjes en een koffer vuile was.(jammer)

Omdat mijn camera bij de camerapoetsboer is, 

vandaag ook geen nieuwe plaat,

maar een hond die er vorige week even genoeg van had.

Weer in de Goffert

Toch moet ik daar geen gewoonte van gaan maken.
Dit was al de tweede keer in drie weken.
Al was het nu wel rustiger.
In het park, bedoel ik.

Drie weken geleden kwam ik thuis na vier weken tour en stond ik meteen in de Goffert plaatjes te maken. Vandaag na bijna twee weken Oerol weer terug en ook nu meteen weer door. Dit keer zonder fototoestel maar met natte tent. Vanochtend in de zon ontbeten, spullen bij elkaar gepakt en op het moment dat ik de tent wilde gaan afbreken brak er een hoosbui van vijf minuten los. Kak. Dus ging de tent als een natte zak achterin.
Omdat ik geen ambities heb om een champignonkwekerij te beginnen, moest ie meteen droog. Mijn tuinen, balzalen en bijgebouwen zijn niet van het formaat dat ik mijn opvouwpaleis er in te drogen kan hangen. Dus maar naar de Goffert.

Een paar barbecues, twee honden werden uitgelaten een potje badminton, leuk hoor, 
maar de vorige keer hadden ze Iron Maiden voor me geregeld als welcome home band.

Vanaf de boot werd Terschelling snel kleiner

Gisteren zat ik op de waddendijk en achter me rammelde wat

Bleek een van de schapen de bloemen op mijn stuur aan het proeven te zijn

Zomer

Terwijl de zomer vandaag begint,
worden morgen de dag al weer korter.

Dat voelt raar. 
Vandaag wel veel en lang licht. 
Het is nu bijna half elf 's avonds 
en ik heb in mijn tent nog geen licht nodig om de toetsen te kunnen zien.

Net voor het donker wordt fiets ik zo nog naar het feestgedruis,
om de laatste band daar mee te krijgen. 
De mannen van Orgel Vreten wisten eerder in de week ook te overtuigen, 
eens zien wat ze er op een volle Westerkeijn van gaan bakken.

Gister schoot ik niet enkel schapen, maar ook een paard.

Die was zo vriendelijk er meteen een paar gekke bekken bij te trekken.

Remi

Door capillariteit stijgt een vloeistof hoger in een smalle buis dan in een brede buis.

Als het heel krap is, dan moet de vloeistof dáár heen.

Dat staat niet haaks op de weg van de minste weerstand, dat staat er los van.

Mensen doen hetzelfde. Bij voorkeur staan ze dáár waar het het krapst is. In een deuropening, een smalle gang, een drukke kruising in een smalle straat. Dat laatste bij voorkeur met een fiets in de hand, overleggend met de vriendinnengroep waar ze nu heen fietsen/wie de kaartjes eigenlijk heeft/waar de sinaasappelen in de aanbieding zijn. Anderen raken hiervan in de war en wachten met de fiets in de hand tot de groep weg is. 

Een kleinschalig verkeersinfarct is dan een feit.

Ook de dorpssuper, gemaakt op 200 mensen per dag, nu overstelpt door het twintigvoudige loopt vast door de capillaire werking. Dé plek om je boodschappenbriefje te gaan lezen, is voor de ingangspoortjes. Je parkeert de kinderwagen naast de boodschappenwagen en gaat uitgebreid bellen (Ah nee, echt waar, zei die dat echt? Nee echt waar? Joh, en wat zei jij toen? Echt waar?) En ouwe bekenden verenigen zich over de volle breedte voor de kaasafdeling.

Allemaal een beetje Remi.

Helemaal alleen op de wereld.

Staatsieportret met licht recht uit de hemel

Eenzaam alleen en verlaten...

...maar ik mag wel op de foto

Weer waddenschapen

Gister al een paar schapen geflitst, maar ik had het idee dat het beter kon.

Geen idee hoe, maar het kon beter.

Vandaag hingen er ook nog eens dramatische luchten boven het wad,

afgewisseld met zon een prima decor om het nog eens te proberen.

Net als vorig jaar trof ik een gezin op het wad aan.

Een klein stukje wad dat bijna altijd droog blijft 

en daardoor meer op strand dan op wad lijkt.

Lagen ze lekker in de zon.

In tegenstelling tot andere schapen,

hadden ze geen probleem met mijn aanwezigheid.

Dus ik kon mijn lol weer op.

Schakelen

Werd mijn poging om een schaap tussen de oren te flitsen een paar dagen geleden gedwarsboomd door een boze stern, vandaag ging het goed. Net als zwanen en geiten, hebben ook schapen schijnbaar geen probleem met flitsen van dichtbij. Mijn aanwezigheid daarentegen vinden ze toch wel een beetje spannend. Gelukkig neemt na een minuut of vijf de nieuwsgierigheid het over en komen ze steeds dichterbij. Zo dichtbij dat er een mijn flitser begon te likken.

Vanavond op de terugweg uit West, bedacht ik me dat ik in Nijmegen nooit naar Wychen zou fietsen voor een theatervoorstelling. En zeker niet op een regenachtige avond. Hier gelukkig wel. Het Noord Nederlands Toneel voerde een toneelstukje op, Ibsen, een klassieker. Gelukkig in een zeer eigentijds jasje, waarbij de acteurs regelmatig dingen zeiden als: "Waarom volgt jouw personage nu opeens wél de wetten van de logica?" Een minuut of tien na het begin begon het te regenen, waarop een van de spelers roept "Dit is het moment waarop alle karakters een regenjas aan gaan trekken, net als het publiek". Ze rennen naar een bouwkeet, het publiek rommelt een minuut met jassen en broeken, de acteurs verschijnen weer met doorzichtige regenjassen aan, een acteur stelt vast dat ie op het punt stond een grap te gaan maken, maakt deze ook en alles draait weer. Locatietheater op zijn best. Zeker op een locatie als Doodemanskisten, een heel grote vijver midden in het bos, die in het stuk zowel fjord, meer als zee mocht spelen. Als ruim een uur fietsen beloond wordt met actueel, slim theater, dan schakel ik graag een tandje bij.

Daar staan ze, de helden van de Waddendijk

Honderden modellen in bikini

“Vier minuten? Echt waar? Vier? Dat past nooit!”

Ongeloof overheerscht nogal eens bij nieuwe gasten.

En na vier minuten stopt de douche onverbiddelijk.

En gaat die echt pas vier minuten later weer aan.

Het voordeel is dat douchen gratis is, maar je moet het wel snel doen.

Als je mazzel hebt, of het goed timet, is er geen rij en kan je meteen aan je vier minuten beginnen. Anders mag je wachten op je beurt.

Ik heb me door de tijd heen aangewend om wakker te worden, naar het toilet te gaan, te douchen en dan te ontbijten. Gewoontedier als ik ben, doe ik dat hier ook. Dan kan het dus gebeuren dat ik nog voor de koffie sta te wachten tussen gedeeltelijk ontklede mannen. De aanblik vind ik niet zo interessant, het is vooral de geur. De combinatie van warme natte lucht, shampoo's, zepen en deo's maken het voor mij lastig om de wil om te leven niet te verliezen. Zelf heb ik een eco-bio-deo die naar citroen ruikt en in een glazen flesje met een handpompje zit. Andere mannen hebben indrukwekkend grote spuitbussen die schijnbaar leeg moeten. 

Zware walmen maken ze. Er was een televisiereclame waar een man wat deo op zijn lijf spoot en honderden modellen in bikini op hem af kwamen rennen. Dat moet haast wel fantasie zijn, want uit het belendende dameswashok komt geen enkel model, bikini of niet, 

aangestormd als de spuitbussen tevoorschijn komen.

De bezoeker naast me, tijdens de voorstelling van Andre Manuel vanmiddag, had daar ook geen last van. Die had zich, zo te ruiken, de hele week ook nog niet gedoucht. En in een heet, volgepakt café gaf dat een bijzondere lading aan een verder heel fijne voorstelling.

Zo, net naar de kapper geweest?

Speciaal voor Circus Oerol: De koe zonder kop

Sik

Schreef ik laatst nog op de boot, nu in een tent met uitzicht op The Ex. Ik hoopte dat ze al klaar waren, maar ze spelen er nog een. Dat ken ik uit de tijd dat ze de vaste opener voor Nomeansno waren. Altijd liep die klote-Ex uit. Met d'r anarchistisch gerammel. 30 jaar verder en ik vind het nog steeds niks. (op de camping doet de wifi het af en toe, hier op Westerkeijn is is wel goed genoeg om ook foto's te kunnen publiceren.)

Oerol is ondertussen op de helft. Als ik een voorzichtige balans opmaak tot nu toe, valt die goed uit. Vier van de zes voorstellingen erg de moeite waard, geen druppel regen gezien, (alleen wat gespetter gehoord toen ik nog in de tent lag, dus dat telt niet), veel leuk volk gesproken en genoten van het eiland. Ik was na die tour toe aan vakantie, en dat lukt. Ik hoef niks. Allemaal dingen te doen op het eiland, kunst en muziek en theater, en ik sta een bok tussen zijn horens te flitsten.

En weer op de fiets om op tijd bij de wasserij te zijn om m'n kleren op te halen.

Met de wind in de rug, volle zon, shirt en korte benen aan, raggen maar.

Meshuggah op de koptelefoon als soundtrack. Meetikken op het stuur.
Niet meezingen vanwege vliegjes en ander geteisem.

Zigzaggend tussen weifelende bejaarden vind ik mijn weg naar Midsland.

Normaal is dit de enige keer per jaar dat ik in een wasserij kom, nu was het de vierde in een paar weken. Wel de goedkoopste en -voor mij- het makkelijkst te vinden, en uit te leggen wat ik wil.

Gister zag ik een voorstelling waarbij het publiek, wandelend op weg naar de voorstelling, klem gereden werd door een Belg in een grijs busje. Na een vriendelijke introductie nam ie al snel een paar kinderen mee in zijn bus en scheurde weg. (Nee, tis nie altaad verdacht als een grijs camionette mi Belgische platen uw kinderen meeneemt, echt nie...) De kinderen kwamen snel terecht en wij zagen een prachtige voorstelling. Slim, compleet, energiek, verrassend en helemaal af. Studio Orka heet de club en kan genoteerd worden als aanrader.

Normaal plaats ik maar een of twee foto's van een onderwerp.

Vandaag kon ik niet kiezen, dus een hele set.

Kies zelf maar.

Goeie sik trouwens

Oerolplaatjes 2

Goed

De 500ste extrabelegen verschijnt op een goeie dag.
Twee mooie voorstellingen gezien vandaag. 
Eentje in de vorm van een college over een klooster uit 820, 
maar dan slim, mooi en goed gemaakt. 
De andere voorstelling ging over Janis Joplin en speelde in de kerk.
Goed gezet, gezongen, gespeeld, helemaal af. 
En da's fijn, twee keer prijs op een dag.
En dan dus ook mijn jubileumblog. 
Als het zo moet, dan ga ik nog wel even door! 

kunst op het strand

Rotkip

Terwijl ik eigenlijk alleen maar kwam om te zien of schapen op flitsen reageren, ging het mis.

Eenmaal post gevat bovenop de dijk werd ik weg gejaagd. 

Of ik misschien direct op wilde zouten.

Niet vriendelijk gevraagd, maar meteen aangevallen. 

Krijsend kwam ie over. 

Minder dan een halve meter boven mijn hoofd. 

Rotkip. 

Ik leg mijn flitser neer voor een minishoarma en zet en paar stappen achteruit, 

komt de agressor weer langs. 

En opnieuw. 

Ik koos eieren voor mijn geld, 

maar voor ik aftaaide kon ik mijn belager een paar keer vastleggen.

En deze schapen maakte het schijnbaar niet uit als ze vol in de bek geflitst werden.

Gefiets

Oerol is bij uitstek een fietsersfestival. Op Lowlands zie je bijvoorbeeld veel minder fietsen. Misschien ook omdat dit festivalterrein 20 kilometer groter is. Bij een paar populaire plekken staan dan ook snel heel veel fietsen. Om fietsers te stimuleren hun fiets netjes te stallen, is een paar jaar geleden het "Stoute Fietsenhok" ingevoerd. Als de fietsparkeervrijwilligers een fout geparkeerde aantreffen, zetten ze die in het Stoute Fietsenhok. Om je fiets dan weer terug te krijgen, moet je op het podium een liedje zingen. Dit leidt al snel tot gênante vertoningen. Dit jaar is het podium op eigentijdse wijze versierd.

En het geplukte veldboeket verlepte in een fietstas

Oerolplaatjes 1

Kipkwal ?

Veenpluis !

Déjà vu

Nee niet eens. 
Bij een déjà vu heb je het idee dat je het eerder zag. 
Dit herinner ik me heel goed. 
En ik herinner me ook dat ik eerder hier zat en herinnerde dat ik hier eerder zat. 
En dat toen ook schreef.

Toen ik een jaar of 15 was had ik een paar ooms en tantes die jaar in jaar uit naar het Gardameer gingen. Ieder jaar met de sleurhut achter de Opel over de Alpen naar dezelfde camping toe. Daar hadden ze hun vaste plek en dezelfde Nederlandse buren als het jaar ervoor. “Goh wist je dat die van die ziek is?” “Ach gut, nee echt waar?” 
Voor mij stond dit gelijk aan volledige hersendood. 
Ik kon me er helemaal niets bij voorstellen, dat je dát, met je volle verstand zou willen.

Dit is de 18e keer dat ik op de boot naar Oerol zit. En ja, ik ga naar dezelfde camping als de vorige 16 keer. Nog net niet dezelfde buren, althans, ik sta ieder jaar op een ander veldje, maar net waar de campinguitbater me wil hebben. Maar bij het toiletblok kom ik ongetwijfeld iedereen van eerdere edities weer tegen. “Goh wist je niet dat die gescheiden is?”, 
“En dat die ene, die toen zoveel dronk, dood is?”. “Oh ja joh?”

Ik ben dus officieel mijn ooms en tantes geworden. Nou heb ik nog geen neefje van 15, maar het zal niet moeilijk zijn iemand te vinden, die mij wel heel erg oud & saai vindt. 
En terecht. Zoals het hoort heb ik daar op mijn beurt, weer geen enkele boodschap aan. 

“Wist je trouwens dat Gerard er weer niet is, 
Nee? 
Die zijn ook uit elkaar.” 

“Echt waar joh?

Even

Zo'n dag van nog even.

Even de laatste spullen halen, 

even een massage (fijn)

even boodschappen, 

even vergaderen, 

even alles weer rondmailen.

Even spullen pakken en laden.

Even andermans spullen ophalen.

Even de kaartjes printen.

En dan heel lang op een eiland gaan liggen. (heel fijn)

En even een fotootje van de lucht gemaakt

Iets met ontploffingen

Het plan was eigenlijk om wat te schrijven over de Music Meeting. In de vorm waarin iemand aan me vroeg of het nog steeds hetzelfde is, met teenslippers, gebatikte jurken en linnen tasjes. En ik zou dan antwoorden dat dat klopte, dat ook de artiesten hetzelfde Afro-Cubaanse allegaartje zijn waar verder nog nooit iemand van gehoord heeft, maar dat dit jaar door stevig verhoogde prijzen er veel minder publiek was.
Het eten de gebruikelijke mix van zoute patat en lauwe salmonella was, maar de sfeer erg ontspannen. Onderuit in de zon, beetje mensen kijken en je ergeren aan een paar simpelen van geest die zojuist de jembe ontdekt hebben.

Maar op het nieuws hoorde ik dat Rik Mayall vandaag overleden is. 
Held van vroeger. Een van de hoofdrolspelers in The Young Ones en Bottom.
Hele scenes kenden we van buiten. Met de VHS terug spoelen en nog eens luisteren. 
Wat zegt ie nou precies? Goeie Engelse les.

Zomaar dood, 56 jaar, geen details. 
Terwijl ik van hem toch een spectaculairder manier verwacht had. 
Iets met ontploffingen, of veel poep. Met een vettige knipoog.

Maar nee, niks. 
Gewoon dood.
Stom.

Ook stom

Flitskip deel 3

Twee keer (hier en hier) schreef ik al over de zwanen in het Kronenburgerpark.
Vandaag bleken ze ontzettend gegroeid. Ik had ze natuurlijk ruim vijf weken niet gezien.
Gelukkig was het gezin nog steeds compleet, papa, mama en zes jongen. 
Mooie beesten.