Ze probeert het in ieder geval nog. Iedere dag is een feestje, je moet alleen zelf de slingers ophangen. En nee, ze heeft het niet gemakkelijk, In een ruïne, opgesloten achter enorme tralies moet ze er maar iets van zien te maken. Overgeleverd aan de weergoden. De verjaardag van haar Kind komt er weer aan en zij zit vast. Dapper steekt ze toch een kaarsje aan. Maakt een boeketje van wat verschillende bloemetjes, hangt zelfs een rood kerstboompje aan een blinkend lintje ter versiering aan de tralies. Het heeft ook wel iets manisch. Leuk hoor, die bloemetjes, kaarsje en versieringen, maar die bloemenkrans om haar nek gaat me te ver.
Het kan dan wel Zijn verjaardag zijn, Hij is is toch echt dood. Al heel lang.
Ze weigert zich daar bij neer te leggen. Ook geen toeval die tralies. Haar waanbeelden breken helaas niet alleen rond de jaarwisseling op. Ieder moment kan ze loos gaan. De gaten in haar gipsen gewaad zijn daar stille getuigen van. Een enkele keer is ze echt uitgebroken en meteen naar het buitenland vertrokken. Over de sterke verhalen wat ze in Lourdes aanrichtte wordt nog steeds gesproken. Om over Parijs, Betania en Córdoba maar te zwijgen.
Voorlopig zit ze veilig hier, en ze doet wel haar best er toch wat van te maken. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten