Let it be

Nog één dag.
En dan gaat Technica echt dicht. Met pensioen.
Net nog even een spuitbusje perslucht gehaald.
De radio stond zacht aan.
The Beatles speelden Let it Be.
Misschien hebben ze wel gelijk.

Weer een onvervangbare winkel weg

Parels voor de zwijnen

Terwijl ik de sleutel in m'n voordeur stak, vroeg ze of ik de nieuwe van Curtis Eller al gehoord had. Ze, was een collega van mijn buurman, die ik wel eens gezien had, maar nog nooit gesproken. Wie? Curtis Eller. Nooit van gehoord. Maar ga ik checken. Dat bleek een goeie tip. Heel veel gedraaid sindsdien, en jarenlang als soundcheck-muziek gebruikt, wegens mooi en goed opgenomen. En vandaag, eindelijk, na een jaar of zeven, speelde hij in Nederland en hoefde ik niet te werken. 

Dus wij op pad naar Castricum, of all places. Gegeten bij een vriendelijke Italiaan, die de Pasta Parmigiano aan tafel bereidde door whisky op een halve Parmezaan in de fik te zetten, de kaas te laten smelten en dan de pasta daar doorheen te roeren. Lekker! Prima tiramisu toe en met een straffe espresso was ik tevreden en gelukkig. Wij naar 'De Bakkerij', een door vrijwilligers gerunde kroeg, en dat viel ook op. 
Aan de bar heb ik een paar minuten de barman bekeken hoe hij bier dronk met zijn maten. 

Pas toen een vaste klant aan mij vroeg of ik iets wilde drinken en de barman erbij riep, mocht ik bestellen. 

-Mag ik een Spa rood en een biertje?

Blanco blik

-Mag ik een Spa rood en een biertje alsjeblieft?

Uhhwehebbengeensparood.

-Oke, dan wil ik graag een biertje en een glas water.

Water?

-Ja want ik moet nog bijna twee uur rijden

O.

Hij bleek tekenend voor de hele tent. De lampen boven het mini-podiumpje stonden het publiek in te schijnen met kleurfilters uit de jaren 30. De geluidsinstallatie was beroerder. Maar de jongens die er mee bezig waren sloegen alles. Zeker acht mensen zaten tijdens het concert aan de knoppen, zonder hoorbare verbetering overigens. We hebben ons zelf ingehouden, en niets gedaan of gezegd. Nee, we zijn op bezoek, niet aan het werk. Danibal opende de avond met zijn mondharp, loopstation en beperkte ritmegevoel. Aanvankelijk leuk, maar al snel saai en vals. Na een korte pauze waarbij de locale technici onbedoeld wat kabels lostrokken, ontdekten dat de micro het niet meer deed, de kabels vonden en weer inprikten, mocht Curtis.

Voor aanvang had ik al de neiging om hem te troosten. Geen kleedkamer, geen plek om zijn spullen op te bergen en helemaal alleen op pad. Je zou hem bijna gaan aaien, met z'n droevige ogen. Vol overtuiging zette ie in. Tijdens de opener speelde hij op het podium, tussen het publiek, staand op de bar en liggend op de grond, zijn ledematen in het rond werpend. Zonder versterking klonk het het best.

Het gros van het publiek was jammer genoeg niet voor een concert gekomen. Die kwamen voor het bier, en om over voetbal te lullen. En naarmate het concert duurde ook steeds luider. Iedere truc om het publiek stil te krijgen gebruikte Curtis, héél zachtjes spelen, hard en snel, mee laten zingen, door het publiek lopend spelen, vriendelijk vragen om stilte. Alles uit kast. The hardest working banjo player in the business trok alle registers open. En toch wisten het zootje eencelligen het voor elkaar te krijgen om na afloop van een nummer met z'n allen 'trousers off and on your head' te roepen. Wat? Hij begreep het evenmin als ik. Wát willen ze? Broek uit, en op je hoofd, vertaalde een inboorling, krijsend.

Gezien zijn leeftijd en bouw was dat geen goed idee. Plaatsvervangende schaamte en respect streden in mij om voorrang. Respect om de hele show uit te spelen. 

80 minuten tegen de klippen op. Wat een vakman. 

Met bretels én snor

Jok

Naar aanleiding van een interview met een directeur van Shell over de rol van Shell in Nigeria, was ik benieuwd waar je zoiets leert. Waar je kan leren liegen alsof het gedrukt staat. En op iedere vraag een antwoord te hebben. En zelfs, al weet je dat iedereen weet dat je niet de waarheid verteld, er gewoon mee doorgaan. Ook als de interviewer met belastende feiten aan blijft komen.

Fascinerend is het wel, om zo genadeloos de waarheid te omzeilen. Van dichtbij ken ik het ook wel, maar dan komt het meestal voor uit onkunde, psychische tekortkomingen of een kat-in-het-nauw-maakt-vreemde-sprongen-syndroom. Gelukkig gaat het dichtbij nooit om mensenlevens. In het groot wel. En daar oefenen ze dan voor. Om ook de meest kritische vragensteller buiten spel te zetten.

Blijkbaar in een bungalowpark in Drenthe. Drie weken lang bootcamp voor oud-politici die 'iets in het maatschappelijk gebeuren gaan doen'. Naast een functie als voorzitter voor een stichting, voor iets vriendelijks met gehandicapten of zielige dieren, kan er best een adviesklus voor een multinational bij. 

Maar daar moet je wel voor oefenen. Daar is jarenlang konkelen binnen de partij niet genoeg voor.

Verschillende vaardigheden worden getraind. Wat basale nieuwe-media training om een “Wim Kokje” te voorkomen. Camera training met kleed-adviezen. En wat taalles, om niet altijd in een adem met Jaap de Hoop-Scheffer's 'It was very gezellig' genoemd te worden. En de laatste week is er enkel voor om het laatste restje mededogen en fatsoen los te laten. Een geweten breekt vroeg of laat toch op, en moet op tijd op non-actief gezet worden.

Voor voormalige socialisten is het extra lastig om de ommezwaai ook publiekelijk te maken, die gaan bij voorkeur eerst nog bij iets neutraals als een waterschap of universiteit aan de slag.

Daarna kan het betere binnenlopen beginnen. Een verzekeraar of bank heeft vast wel een plek in de raad van bestuur vrij, en anders Shell wel. Daar weten ze het netwerk lekker op peil te houden. Met recentelijk Albayrak en eerder Frits Bolkestein, Wim Kok en Wouter Bos, hebben ze genoeg ingangen op het Binnenhof. En voor de vorm doe je er iets bij, waarmee je regelmatig positief in het nieuws komt. Iets met een museum of patiëntenbelangen. Kan je met een kwinkslag nog eens refereren aan die gekke goeie ouwe tijd, toen we allemaal nog jong en onbezonnen waren.

Los van de stevige financiële aderlating die deelname aan het kamp garandeert, moet er ook een contract getekend worden. Geheel in stijl met de opleiding. In bloed. 

 Maar natuurlijk

Onder de gordel

De bouwvakkers bij de buren imiteren met hun drilboor effectief een tandartsboor.

Ook op tijden als de tandarts nog helemaal niet werkt.

Dus eigenlijk is het dan niet zo geloofwaardig.

Maar wel genoeg om heel vreemd wakker mee te worden.

En deze foto heeft daar niets mee te maken

Erkend

Tijdens een wandeling door de herfstwind, zag ik deze auto.
'ik wil gewazze worre', had er op kunnen staan.
Maar het waren niet zomaar vette vingers, 
het was er laagje voor laagje op aangebracht.
Door een erkend schilder. 
Om er uiteindelijk uit te zien als een echte schildersauto.

Gelukt

Lijdensweg

En ja, daar lag ik weer. Net als vorige week, oncomfortabel en gespannen.
"Dan beginnen we met de verdoving". De eerste drie gingen best, 
maar dan de spuit in het gehemelte, en nog een, en nog een.
Voormijneigenbestwil, 
belangrijkvoormijngebit, 
evendoorzettenenhetkomtgoed. 
AAARRGGHHH.

En uit de speakers druipt Sublime FM.
Met een bloedeloze mix van Candy Dulfer, Chick Corea en Jack Johnson.
Terwijl Extreme Noise Terror hier volgens mij beter zou passen.
Vorige week had ie een klant die zijn eigen ipod had meegenomen om de lijdensweg van Jezus, 
inderdaad, die van Bach, te draaien. En dan hard. Ieder z'n eigen feestje.

De adrenaline die door mijn lijf giert, maak ik blijkbaar niet alleen zelf aan, 
de verdovingsvloeistof bestaat ook voor een gedeelte daaruit. 
Vanwege de vaatvernauwende werking. Zo steek je nog eens wat op. 
En dan maar proberen te ontspannen. Af en toe lukt het, en zak ik iets weg.
Om meteen weer bij de les te zijn als er een hoekje niet verdoofd blijkt. 
Blijven ademen. blijven ademen, blijven ademen.

Op wat bloedspetters na is het gewoon gereedschap

Achter de schermen

Geen idee hoe lang dit geleden is. Maar zeker jaren. En het voelt toch anders. Achter de schermen in plaats van ervoor. Terwijl mijn werk toch meestal als 'achter de schermen' omschreven wordt. Op het moment dat het publiek binnen komt ben ik normaal gesproken in de zaal en niet op het toneel in het schemerduister. Nu dus wel. Met zenuwachtige types om me heen. "Oh, ik ben helemaaal niet zen, juist harstikke hyper, en we beginnen al bijna". Even later staat ze met haar kont tegen mijn schouder aan te douwen en zegt: "Ik ken je niet, maar dit doe ik dus altijd voor de voorstelling". Natuurlijk, waarom niet. Geroezemoes van publiek dat een plek zoekt. De spanning stijgt. Weer die kont tegen mijn schouder. 

"Dames en heren, wilt u uw telefoon uit zetten". Een versterkte stem vraagt naar iets waarvan je ondertussen toch mag verwachten dat het publiek dat al gedaan heeft. En waar je nooit van uit moet gaan. Altijd duiken een aantal bezoekers in handtas of binnenzak om toch nog even een genante vertoning te voorkomen. Nog een keer die kont, en ze is weg. We zijn begonnen. Duidelijk articulerend worden de personages neergezet. Een voor een stappen ze de streep licht in, die tussen het fond door valt.

Net gedaan waar ik hiervoor zit. Het decor verplaatst. Gedurende deze vijf kwartier moet het decor drie keer gekanteld worden. En omdat het te zwaar is voor een acteur, mag ik mee tillen. Achter het doek speelt zich ondertussen een drama in Iran in 1979 af. Maar voor mij als hoorspel. Mijn zicht beperkt zich tot een blauw verlicht rekwisietentafeltje, en mijn telefoon waar ik dit op zit te tikken. 
En nee, die heb ik niet uitgezet. 
Living on the edge, wittenie. Of eigenlijk gewoon vliegtuigstand. Ah, het licht knippert, ik mag weer.

 Tijdens het uitlichten was het al een bijzonder decor

Echt

In de stralende zon door het bos.
Heerlijk rustig, geen hond te zien.
Nou ja, een hond dan, maar die was mee.

Nog steeds veel paddenstoelen. 
Maar het is natuurlijk ook nog steeds herfst.

Misschien hadden we er iets minder van moeten snoepen, 
of niet aan de hond moeten geven.

Had ik al gezegd hoe mooi de zon scheen?
En hoe rustig het was in het bos?

En dat zonlicht was echt heel mooi, echt

Fax

Om de BTW aangifte te controleren opende ik mijn internet-bankieren scherm.

Of dat wilde ik. 'Onjuist wachtwoord of gebruikersnaam'. Dat lijkt me sterk.

Is al ruim een half jaar hetzelfde. Ok, nog een poging, misschien een toets verkeerd geraakt.

Nee, mis. U heeft nog één kans. Briefje met de juiste data opgesnord, secuur toets voor toets, 
(en nee Capslock stond niet aan want al jaren geleden uit mijn toetsenbord gewipt. Nooit handig , maar toch vervelend.) En ook deze keer niet de juiste codes. Kak.

Ah, een 'help'-button. Klantenservice-nummer met de mededeling dat door dit nummer te bellen je niet na elf werkdagen, maar al na vijf nieuwe codes op mag gaan halen bij de bank. Je hoeft alleen je bankpas, adresgegevens, KVK-inschrijvingsnummer, geboortedatum, laatste afschrift en BTW nummer bij de hand te hebben. Kijk da's service! Door het telefonische doolhof genavigeerd en een mens aan de lijn gekregen. Die gaat eens uitgebreid alle data doornemen. “En wat is de vervaldatum van uw bankpas meneer?”

“Dan hebben we nu alles gecontroleerd, en zal ik nieuwe codes opsturen.”

-U kunt ze mij ook gewoon zeggen, dat scheelt een week, antwoordde ik.

“Nee dat gaat natuurlijk niet zo, meneer.”

-Oh?

“U kunt wel uw geblokkeerde data deblokkeren door even een fax te sturen.”

-Uh sorry?

“U kunt wel uw geblokkeerde data deblokkeren door even een fax te sturen.”

-Dan verstond ik het goed. Ik neem aan dat dat ook op een andere manier dan met een fax kan?

“Nee hoor meneer, dat kan alleen per fax.”

-Maar hier is het al 2012, zal ik gewoon een handgeschreven briefje scannen en dát mailen?

“Nee meneer, het kan alleen per fax.”

-Maar ik heb geen vaste lijn, en natuurlijk geen faxmachine, hoe doe ik dat dan?

“Dan kunt u naar het ING hoofdkantoor in uw gemeente gaan, en daar kunt u gratis van de fax gebruik maken.”

-Wat een geweldige service! Jammer dat het net zes uur geweest is. En het dus niet kan. Dat kan toch vast ook zonder fax?

“Nee meneer”

-Dan zijn we uitgepraat, en wacht ik wel een week tot ik weer bij mijn geld kan.

“Kan ik u verder nog ergens mee van dienst zijn?”

-Ja, en ik denk dat ik u niet hoef te vertellen waarmee, goedendag.

“Goedendag meneer.”

Zo maar eens op de site van de ASN gaan kijken

Werk?

De tour is afgelopen, de laatste voorstelling gespeeld en alles is weer ingepakt.

Ik ben nog op zoek naar een volgende voorstelling, of klus, of...

Mocht je een theater of gezelschap weten waar een ervaren theatertechnicus nodig is, 

laat mij dat even horen. (Ook voor lichtontwerpen binnen en buiten, tuinverlichting, tentoonstellingsverlichting, concertbelichting en verhelderende gesprekken)

Toen alles afgebroken was stond het toneel weer vol

Equilibrium

Vandaag was de dag 
waar het aantal blaadjes aan de bomen 
gelijk was aan het aantal blaadjes 
dat voor zichzelf begonnen was.

Vaarwel

Toch gaan

In Augustus al een kaartje gekocht, en nu geen puf. 
Toch gaan!
Tuurlijk toch gaan. 
Mofro speelde in Roosje.
Paracetamol en bier, gouwe combo.
En toen ze dan ook nog een hele mooie versies speelden van Brighter Days en Lochloosa,
was ik heel blij dat ik mezelf van de bank gescheurd had.

Hoopvolle muziek in barre tijden

Zenuwjeuk

Jeuk aan mijn neus, maar krabben hielp niet, ook de tweede keer niet.

“Je zenuwen zijn in de war omdat ze verdoofd zijn, 

en geven dus niet de juiste signalen door,

typisch geval van zenuwjeuk”.

Ja ja, leuk verzonnen, maar die jeuk die zat er nog.

Dat probleem was snel vergeten toen ie een plek wist te vinden waar de verdoving niet doorgedrongen was. En er iets heel gemeens ging doen. De verdoving die toch op een aantal plekken met een flinke spuit erin gegaan was. Tegelijk met de tinteling verdubbelde mijn hartslag en voelde ik de adrenaline pompen. 
Pavlov van mijn lijf. Ontspannen, door je neus ademen, ontspannen. Maar hoe doe je dat als iemand je pijn aan het doen is en je je mond moet open houden?

In andere tijden kregen ze tenminste nog een slok rum en een riem op op te bijten als de scheepschirurgijn een been afzaagde. Nu smaakt de verdovingsvloeistof niet eens naar een borrel. Goedbedoeld probeerde hij een gesprek te voeren, maar met een halve gereedschapskist in mijn mond kwam ik niet veel verder dan "mnmm" en "nmmjmm". Langzaam trekt de verdoving er nu uit, en kan ik inderdaad niet zomaar mijn kiezen op elkaar zetten. Op mijn tandvlees dan maar.

 Ruim een uur was dit het uitzicht, maar dan mét rubber handschoenen in het midden

Mist

In de dichte mist mocht ik vanochtend naar het altijd zonnige Steenwijk.
Ja inderdaad, beste lezer, dat zijn de snoepreisjes waar je het voor doet.
Bij de tweede voorstelling schrok een jongen in het publiek zo erg, 
dat ie achterover van de bank af viel.
Hilariteit en consternatie alom. 
Spanning en sensatie.
Op de terugweg was de mist al bijna opgetrokken.

Bijna, dan

Gloei

Gisteren, na zonsondergang, gingen we naar Eindhoven.
Om ons te vergapen aan licht.
Dat was er, en soms ook heel mooi.  

 Met projecties op flat en kerk, en grote schemerlampen

Of gewoon een hoop tl's in een container geflikkerd

Lege theezakjes

In de personeelskantine van een middelbare school in Oldenzaal, 

(Ja beste lezer, mijn werk voert me regelmatig naar fascinerende plekken) trof ik onderstaande doos aan. “lege theezakjes voor het goede doel”  Er lag niets in. 

Moeten de zakjes na gebruik leeggeschud worden, gedroogd en ingeleverd? 

Zijn het de papieren envelopjes om de theezakjes heen waar men op aast?

En hoezo wil iemand daar wat mee, en voor welk goed doel? 

Of zijn het lege theezakjes ván het goede doel? 

Zit Henk Westbroek hier achter? Waartoe zijn wij op aarde?

Helaas was er niemand aanwezig die mijn vragen kon beantwoorden.

Daarom mijn vraag aan u, beste lezer: what the fuck is going on? Kunt u mij zeggen wat er gaande is? Antwoorden kunnen zowel bij 'opmerkingen' als via de mail gestuurd worden.

 ?

Schimmels

Bij de Hatertse Vennen bleken erg veel paddenstoelen te groeien.
Herfstig bos met mooie schimmels.
En we kregen lauwe chocomel toe.

Allemaal verschillende merken

Huh?

Roept u maar

Overal

Nee joh, da's helemaal niet vreemd hoor.
Neuh, is heel normaal, 
je hoeft je écht geen zorgen te maken.
Iedereen heeft zoiets wel eens.
Kan de beste overkomen.
Gaat vanzelf weer over.

 Echt overal

Pleur

En ja hoor, weer eentje weg.
Weer een vaste waarde kapot.
Weer een zekerheid minder.

De koffie bij benzinestation De Kolthoorn was sinds jaar en dag de smerigste automaatbak die je langs de snelweg kon krijgen. Uit een beige automaat. De koffie smaakte ook beige.
Of meer iets zuurs tussen grijs en beige in.

Ooit, in een vroeger leven, onderweg met het straattheater stopten we bij De Kolthoorn omdat we aan koffie toe waren. Na 80 cent (dat dan weer wel) in de automaat gegooid te hebben, viel het plastic bekertje in de houder, en vulde zich met kots koffie. Suiker erbij, roeren, naar buiten, en Godskolere. Niet te hachelen, echt niet, al wilde je graag. En ja, wij wilden graag. Tegen heug en meug nóg een slok, nee dit kan écht niet. Maar waar laat je dan je net aangeschafte consumptie? In de afvalbak gepleurd natuurlijk.

En dat zijn we blijven doen, iedere keer als we langs De Kolthoorn reden. Even stoppen, koffie, suiker, roeren, ruiken, en direct weer in de afvalbak. En verder rijden. Als traditie.  
Omdat het kan. Of kon. Want nu is de hele zaak onherkenbaar verbouwd. 
En is de koffie zoals alle andere langs de snelweg. Toch jammer.

Gelukkig smaakt de nieuwe koffie niet blauw

Gepakt

Gister werd er een nieuw Nederlands kabinet beëdigd. Vandaag zijn er verkiezingen in de Verenigde Staten. En de media verdringen elkaar om mij, geïnteresseerde kijker en luisteraar, ieder nieuwtje te kunnen brengen. Ik zie de debatten, hoor de speeches, de soundbites en de slogans. 

En snap er steeds minder van.

Ik zie wel overeenkomsten tussen Amerika en hier. Hier kwamen de plannen voor een nieuwe financiering van het zorgstelsel op tafel, en de pleuris brak uit. Vooral de VVD-aanhang ontplofte. (de peilingen vandaag gaven aan dat de VVD in een week tijd de helft van de stemmers kwijt is geraakt.) (Op zich goed nieuws, maar dat zal ongetwijfeld weer veranderen.) NIVELERING, DIT IS NIVELERING, stonden ze op de bekende ballentoon te schreeuwen. Gadverdamme, dan komt het plebs dichter bij de gegoede burgerij te staan! 

Dat nooit! De Telegraaf kopte iets over Marx Rutte, om aan te geven hoe verderfelijk en verschrikkelijk dit beleid is.

“In dit land wordt de hardwerkende Nederlander het hardst gepakt, terwijl die het toch al verschrikkelijk moeilijk heeft.” Onzin. De werkende Nederlander heeft het gemiddeld heel goed, vergeleken met iedere andere tijd, of ieder ander land. Dat 'hardwerkende' komt zelden ergens anders dan in reactionaire praat ter sprake. En sowieso, iedere zin die begint met 'In dit land' eindigt in rechts gekanker.

Op het Radio1 Journaal kwam tussendoor een kort berichtje dat een of ander instituut doorgerekend heeft wat de gevolgen zijn van het beleid van het vorige kabinet en de plannen van het nieuwe. Het varieerde van +4% koopkracht tot -30%. Het tweede cijfer betreft de langdurig uitkeringsgerechtigden.

In de Verenigde Staten komen soortgelijke zaken voor. Positief voor de economie zijn verkiezingen wel, Romney en Obama jasten er samen 7 miljard dollar doorheen, in de strijd om te winnen. Maar ook daar is een nieuwe manier van de zorg financieren een belangrijk onderwerp. En daar wordt de president niet vergeleken met Marx, maar meteen met Hitler. That's fucking SOCIALISM, werd er gescandeerd. Dit nooit. De Redblooded Americans zijn weer opnieuw de dupe.

Ook daar de hardwerkende mens die het allemaal weer op moet hoesten.

Natuurlijk, wie anders?

Iedereen zonder, of met een heel laag inkomen zal de bulk niet gaan betalen.

En iedereen met een topinkomen ook niet, daar zorgen ze, uiteraard binnen de wettelijke kaders, wel voor. Of net buiten de wettelijke kaders, maar op zijn minst heel effectief.

Grote bedrijven zijn hier nog veel handiger in, zo betaalde Apple en Starbucks, twee lievelingsbedrijven van de Twitter-community de afgelopen jaren geen belasting in Engeland. Hadden ze een mooi trucje voor verzonnen. Net als U2 ook een postbus aan de Keizersgracht. En als de armsten en de rijksten het niet betalen, wie blijft er dan over?

Inderdaad. Jan Lul met de korte achternaam.

En dan staat er ook nog eens een heel lelijk bloemstukje bij

Wolk

'Opmerkingen' telt niet mee, dat schrijf ik niet zelf, dat zet Blogger onder ieder stukje.
Verder wel alle woorden. Dus blijkbaar schrijf ik vaak twee, drie, jaar, heel en goed.
Verder vooral woorden die beginnen met een W. Wel, Weer, Weg.


Bij www.wordle.net kan je van iedere tekst zo'n wolk maken.

Wel twee, drie jaar en weer weg.
Wilde konijnen staan natuurlijk goed.
Dag, eigenlijk allemaal even heel hard vanochtend.
Vandaag lekker niet.

Spreekwoordelijke konijnen, deel drie

In September schreef ik twee keer over spreekwoordelijke konijnen (hier en hier)
Al snel daarna ging het mis. Maar ik durfde dat niet te zeggen.Op de gekste plekken doken konijnen op. Thuis, in de supermarkt, in het bos. Daar over beginnen leverde geen begrip op. Wel meewarige blikken. 
"Ja hoor, 'tuurlijk zie je ook konijnen op je werk, iemand nog koffie?"
Dan probeerde ik maar snel een andere gespreksonderwerp te verzinnen, om het allemaal niet té ongemakkelijk te laten worden. Sinds een paar weken kan er geen voorstelling voorbij gaan of er duikt er een op, mét een schaar. Maar iedereen die ik er op aanspreek ontkent iets gezien te hebben. Vorige week kwam ie voor het eerst voor op de beelden van de beveiligingscamera. 

 

Eindelijk iets tastbaars. Eindelijk kon ik mijn collega's laten zien dat het niet alleen in mijn hoofd zat. Even was er verwarring, maar men ging weer over tot de orde van de dag. Gister is het gelukt om een foto te maken. Ik was na afloop het decor nog aan het repareren, en ineens stond ie daar weer. Recht voor me, zwijgend te grijnzen. Met z'n konijnenkop. Snel afgedrukt, direct liep ie door de wand heen, weg. 
Misschien begin ik het -spreekwoordelijk- te verliezen.

Eerste en enige foto tot nu toe

Uniek en eenmalig

(Een jaar geleden was ik met een band op tour, en hield een logboek bij.
Hier wat fragmenten van de laatste dagen van de tour)

25-10-Hongarije- Terwijl het muzikaal niet direct mijn kopje thee is, is het wel heel bijzonder om overal mensen te zien die er helemaal voor gaan. Gister een stomdronken vent: “Music!" En klopt echt heel hard op zijn hart. Vandaag een jongen met zijn Iphone en daarin zijn cd collectie, waaronder 23 titels van de band. Heel verschillend volk hier, wat me komt vertellen dat ze de muziek op hun huwelijk draaiden, of bij de eerste keer sex, bij een scheiding. (bad, bad record!). Mensen vertellen zoveel persoonlijke herinneringen dat ik ondertussen wel door heb dat het een legendarische naam is. Net kwam er een dronken aap vertellen dat hij “bad person” was. Want hij praatte met mij, en keek niet naar de band. “First goood music, then baaaad theatre”. Dit zijn wel de dingen waar ik het voor doe. Al die types. Ben ook zo blij dat ik in Nederland geboren ben, en woon. Op een paar uur vliegen afstand leven mensen in zo'n andere omstandigheden. En meestal is anders dan niet beter.

Uiteindelijk werd het merchandise-technisch de beste avond tot nu toe. Veel vinyl, vooral de exclusieve items. Het duurste wat ik verkocht was een 2lp-3cd box voor 15000 Huf (dus om in de terminologie te blijven, a gazzilion floppers) Tegen het eind aan de praat geraakt met een jongen die wilde tolken voor een andere, die veel moest weten, maar geen woord Engels sprak. Deze tolk was inderdaad full time tolk, in Hongaars, Engels Frans en Spaans. Leuke vent, na de winkel een tijd mee zitten praten. Hij wist het langste woord ter wereld, wat ook Hongaars is op te hoesten, en vertelde dat een normaal salaris daar 200 tot 250 Euro per maand is.. Zo da's nog eens wat anders. Logisch dat boodschappen hier zo goedkoop zijn. Een appartement in Budapest kost per maand ongeveer €300 per maand. Da's net even anders dan ons minimum-loon en subsidie-systeem.

27-10-Nederland- Om drie uur waren we in Lent. Daar bleek mijn auto onder de verkeerde boom geparkeerd te hebben gestaan, helemaal ondergekakt. Alsof ze een legbatterij erboven uitgeknepen hadden. Naar huis, douchen. Terug naar Lent om naar Amsterdam te vertrekken. Bij de club aangekomen bleek er geen hustechnicus te zijn. Op zijn Amsterdams werden daar ook geen excuses voor aangeboden. Tuurlijk, dit is het middelpunt van de wereld.

28-10-Duitsland- Naar buiten om een peuk te roken. Buiten was achter de zaal, en stikdonker. Voel ik iets lang mijn been strijken. Ah, een kat. Ik ga zitten en meteen springt ie op schoot, daar was geen uitnodiging voor nodig. En ja hoor, binnen een minuut zit ie te ronken, aandacht!, aandacht!

29-10-Belgie- Hotel was goed, croissantjes bij ontbijt, fijn! De douche was goed en warm, maar voorzien een soort van eendenbek waarmee je de temperatuur en de hoeveelheid water regelt. Vroeger, lang geleden, zaten er gewoon twee kranen, een voor koud, een voor warm. Niks mis mee. Daarna kwam de mengkraan, prima uitvinding, bij voorkeur zo een als in mijn douche thuis, waar een knop de temperatuur regelt en aangeeft, en de andere de kracht van de straal. Helaas heeft iemand verzonnen dat het samen één knop moet zijn, waar je als je net wakker bent, en het evenwicht niet optimaal is, tegen aan stoot. En de straal meestal niet stopt, maar gloeiend heet, of ijskoud wordt. Zeker als de douchecel krap bemeten is, en je lichaamsbouw zoals bij mij erg atletisch is, zijn de risico's groot. Ik denk dat de buren me gehoord hebben vanochtend. Zeker de helft van de douches deze tour waren op deze manier uitgevoerd. Waarom, ligt dat aan een douchekranenmafia?

En dan nog zo'n ding: Douchegordijnen WAAROM? Echt, er zijn geen redenen waarom die dingen bestaan, een glazen deurtje, of helemaal niks gaat ook goed. Trekker naast de douche, evt. een afvoerputje. Maar nee. In ieder hotel hangt weer zo'n lap, die op het moment dat het water gaat stromen contact met je zoekt. Dan kruipt die lap, ruim voorzien van zeep-sperma- en god weet wat voor andere resten, tegen je aan. Terwijl je daar juist staat om schoon te worden. Kan daar misschien een wet tegen komen, en controles, en lijfstraffen?

Gisteren na de show kregen we diner in een hotel, sjiek opgehipte ledverlichte toko.

Konden we kiezen uit vis/vlees/vega, twee drankjes en koffie. Prima.

Wij bestellen na de maaltijd twee espresso en een cappuccino “komt er zo an m'neer”

En inderdaad, een paar minuten later krijgen we alle drie een slappe kop koffie geserveerd. Heerlijk, niet moeilijk doen, hier heb je koffie, klaar. Belgian hospitality.

30-10-Engeland- De club zelf stinkt. Zo'n beetje als destijds in Roosje op zondagochtend nadat er tot 6 uur mensen hadden staan te zweten, dansen, braken en bier over de vloer hadden gemikt. Maar dan erger. Fruitvliegjes doen hier ook goede zaken, misschien helpt die tien kuub vuilniszakken naast de voordeur daarbij. Wat een bende. Het podium is wel 1,50 meter hoog, maar serieus klein, en natuurlijk is er een voorprogramma met twee drummers. Het kan écht altijd nog erger. En de 'geluidstechnicus' ziet eruit alsof ie net uit een massagraf is getrokken. En zo ruikt ie ook. En zo beweegt ie ook.

31 Oktober, weer onder de Noordzee, 14.47

Onderweg in de bus wordt er nogal wat water gedronken, na verloop van tijd stapelen de volle en lege flessen zich op in de cabine. Gisteren vroeg iemand : “is deze nog goed?” -even kijken, ja, die is uit Duitsland, dus drie dagen, en deze, uhh, nee, die is Pools, en dus een week oud.

Met zo'n uitzicht weet je dat je al weer bijna thuis bent.

Schaduw

Dinsdag was ik ergens op bezoek.
Nee Mam, ik zal niet zeggen waar. 

Daar zat een fikse spin in een prachtig web.
Met een hele enge schaduw achter zich.

Gelukkig werd ie snel, met schaduw en al, geëvacueerd.