Ondergang

Mijn inschatting klopte. De machtswisseling is in volle gang. De oude hengst liep nog moeilijker, was nog meer gespannen en viel nog vaker uit dan gister. Gezucht, gehinnik, gedoe. De 'nieuwe' zat onder het bloed en daarmee onder de vliegen. Hij wilde wel aandacht maar was te nerveus om uitgebreid te blijven staan. Even aaien was oké, maar zijn focus was ergens anders. Voor dingen uit de hand liepen was ik weer weg. Het voelde niet veilig, te veel testosteron in de lucht (hebben paarden dat ook?) Van een afstand kan ik het ook wel volgen.

Op de terugweg zag ik de zon prachtig zakken. als ik nou weer de polder in rijd, kan ik dan de brug en de zon in een beeld krijgen? Gewoon proberen, ik heb vakantie. Heel snel zakt ie. Ja, dat is een beeld, ik draai 'm de berm in en meteen stopt er een Staatsbosbeheer auto achter me. Mag ik hier niet staan? Volgens mij wel en ik hinder niemand. We stappen tegelijk uit, halen synchroon de lensdop van de lens en steken de weg over. "Jij hebt dus de betere lens hiervoor", sprak de jonge boswachter. Hij had alleen een groothoek bij, op deze afstand niet ideaal. Fietsers zagen ons, keken waar wij naar keken en stapten af. Skaters, wandelaars, binnen een minuut stonden er tien mensen op de dijk zich te vergapen en foto's te maken. "Nee moet je die van hem zien, die is moo!" Nee moet je daar kijken, da's in het echt, da's nog mooier. Even was iedereen stil, even samen op de dijk. De hele dag was ie niet te harden, maar nu was de zon prachtig.