Scherp

Alice Cooper had een routine waar hij tijdens de show op het eind van een nummer een groot zwaard rechtop in het podium stak. De zoveelste keer dat hij dat deed had ie genoeg gedronken om verkeerd te mikken. In plaats van in de houten vloer ging het zwaard zijn been in. Bloed spatte om het rond, het publiek vond het prachtig en dacht dat het een van de vele special effects was. Alice vond hun reactie op zijn beurt fantastisch en liet het zwaard nog een nummer lang bungelen. Na afloop goot hij, in plaats van een tetanusprik te laten zetten, een halve fles whisky over de wond om deze te ontsmetten en vertrekt naar het hotel.

De band zette in en de zanger lag al op de grond, te stuiptrekken op zijn rug. Coilguns speelde in Merleyn en ze stonden aan. De zanger sprong direct van het podium om bezoekers aan te klampen. Tamelijk fysiek en zeer intimiderend. Na twee nummers stond meer dan de helft van het publiek in het café. Zijn microfoonsnoer bleek -aha verrassing- lang genoeg om ook het einde van de bar te halen. Ook daar werd al snel contact gemaakt. Na de aankondiging van een nummer springt ie weer van het podium en komt op mij af, ziet mijn grote witte lens en draait acuut om. Toen ik hem daar later over sprak zei hij: "My personal freedom ends where yours starts! Frenzy and respect sometimes don't match, but if one is carefull enough the message will come through - or will most of the time." 

Een paar dagen later op Sonic Whip speelde Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs. Hun zanger bleek een hondsdolle badmuts, of althans zo gedroeg hij zich. Halverwege het tweede nummer stormt hij naar voren en maakt aanstalten om over de monitor te stappen. Mijn tweede camera lag precies daar, voor me op het podium. In een reflex grijp ik die. Terwijl het gezicht van de zanger deed vermoeden dat hij zijn medicatie de hele week  geweigerd had, kreeg ik een fractie van een seconde een blik van verstandhouding. Later die dag sprak ik hem en heel nuchter merkte hij op: "Als ik zomaar op een camera ga staan, hoeveel festivals denk je dat wij deze zomer nog spelen?".

Ik zie graag bands die op het podium flink buiten de lijntjes kleuren, 
maar het wel zo leuk dat ze niet allemaal zo gestoord als GG Allin zijn.

Dikke K

Nee, da's flauw om dan meteen over de relevantie van kunstopleidingen te beginnen. Niet alles hoeft nut te hebben of een economische bijdrage te leveren. Alsjeblieft niet zeg. Maar vandaag moest ik wel denken aan VPRO televisie uit de jaren tachtig waar de ruimte voor het experiment centraal stond. Wat ruis, atonale zang, schokkend opgenomen video. Lange pauzes. Veel betekenende stiltes. 
Kunst met een dikke K. 

Alle ingrediënten waren aanwezig. Net als de familie van de kunstenaar wiens afstudeerproductie dit was. Ruim op tijd aanwezig, want twee uur reistijd vanuit het dorp waar ze allen vandaan kwamen. In een grote cirkel zaten ze in de foyer. Kopje koffie, kopje thee. De krentenwegge kwam nog net niet op tafel. Buiten stonden de medestudenten te roken en hippe biertjes te drinken. Dat is publiek wat hier vaker komt. Gewend aan radicaal kunstzinnige toestanden. De kring binnen kon zijn borst nat maken. De PVV stemmers onder hen zouden hun vooroordelen volledig bevestigd zien. 

Het kan dan wel familie wezen, maar dit slaat alles. Stadse aanstellerij. 
Dus daar heb je nou die studieschuld voor opgelopen? Vier jaar HBO en dan dit? 
Ruim een uur duurt dit. 
Halverwege moet tot twee maal toe een technicus komen om wel de juiste video aan te zetten. Zal dat er bij horen? (Nee)
Het duurt daardoor echt nog langer. 
Misschien is dat ook wel kunst?  (Nee, wel jammer)

Een half uur na afloop kwam de begeleidster van de student in kwestie naar me toe. Eind vijftig, voorzien van pittig kapsel, artistieke bril en zeer aanwezig tijdens opbouw en doorloop. Zo een die alles beter weet, maar niets doet. 
Maar alles blijft benoemen. Alles. De hele tijd. 

Er was iets mis gegaan met de trein waar het andere jurylid in zat en zij had de gehele performance gemist. of ik even 'die dingen' weer aan kon sluiten, dan kon het geheel opnieuw voor die ene laatkomer getoond worden. Alle kabels waren opgerold, de lampen  ontdaan van hun filters en terug gehangen. De mengpanelen weer naar hun beginstand. Sorry, dat kan niet. 
Vond ze raar. Zo flauw is het dan misschien toch niet, 
om meteen over de relevantie van kunstopleidingen te beginnen.

In een friettent zag ik pas dit ding.

Fijn dat er tegelijkertijd op staat wat het is 

en wat je moet doen.

Net als in de film

Als in en film of serie scènes zich afspelen in een concertzaal, zie ik meestal meer filmclichés dan zaken die ik herken als typisch voor een concert. Zo zijn de hoofdrolspelers doorgaans perfect te verstaan, ziet de band er beter uit dan ze klinken. Het jonge en mooie publiek stelt zich gruwelijk aan. De meeste concerten die ik bijwoon zijn net anders. Daar is niemand meer te verstaan, klinkt de band altijd beter dan ze er uit zien en is het publiek zeker niet fotogeniek. Het zou ook met mijn muzikale voorkeuren te maken kunnen hebben.

Vanavond was dat anders. Saint Agnes vinkte alle clichés aan die er op het formulier stonden. Stoere poses, strakke rockchick in het midden, ongeschoren mannen er naast. Wit pak met stiksels. Slangenleren laarzen. Zwart geverfd haar. Samen in een microfoon zingen. Drummer die doet alsof ie Animal uit de Muppetshow is. Veel rook en knipperend paars en rood licht. Ingestudeerde pasjes. Op de DJ tafel en op een gitaarversterker gaan staan zingen. Check, check, check. 

En muzikaal, inderdaad, net zoals dat in de film hoort, een herkauwen van lang platgetreden paden. Geen originele noot gespeeld. Twee liedjes waren wel aardig, de rest veel te ondermaats om opgevist te mogen worden. Maar zag het er goed uit? Zeker. Was het een goeie show? Ja. En het publiek? Het was niet bepaald uitverkocht. Geen hysterische fotomodellen voor het podium. Vooral mannen van middelbare leeftijd. De lokale  ondernemers-netwerkclub had zijn avondje hier. Het gros kwam zo te zien rechtstreeks van kantoor. Daar moet de casting-director volgende keer iets meer aandacht aan besteden.

De merchandisedame was uiteindelijk de enige overlevende

1, 2, 3, Stop

(Nee hoor, dit is niet mijn laatste blog hier, dat stel ik lafjes nog even uit)

Vooraf al weten dat het de laatste keer is. Meestal weet je dat niet. De laatste keer dat je op straat ging spelen, de laatste keer dat je moeder je optilde, het laatste biertje met die te vroeg overleden vriend. Vanavond spelen de Raggende Manne voor de laatste keer in Roosje. Bob Fosko, de zanger, is ziek en gaat binnenkort dood. Dus dit is de laatste tour en de laatste keer dat ik ga kijken. Slechts één keer eerder zag ik ze. Ze speelden in de kelder van het huis waar ik woonde. De VPRO had een ledenwerfactie en had leden gevraagd of ze hun woonkamer ter beschikking wilden stellen. Mij onderbuurman had een ruime kelder en zodoende speelden Hans en Candy Dulfer en de Raggende Manne. Goeie bak herrie op vrijdagavond midden in Nijmegen Oost.   

De laatste keer dat ik het voorprogramma van vandaag zie is hopelijk vandaag. Twee meisjes hadden er niet meer dan een minuutje voor nodig om me naar buiten te krijgen. Grappig bedoelde Nederlandstalige bagger. Nancy Kleurenblind bleek vooral Toondoof. Eerst bier, dan kijken we weer verder.  

"Dit concert wordt mede mogelijk gemaakt door het OLVG, afdeling oncologie" Is de openingstekst van Fosko. We zijn weer thuis. Met zichtbaar plezier staat de hele band te spelen. Hier geen verzuurde muzikanten op leeftijd, maar dezelfde onzin en achteloos vakmanschap als destijds. Bob vertelde dat hun eerste show ooit bij de grote prijs van Nederland in Paradiso was. Ze kregen een kwartier speeltijd. In moordend tempo werden er zeven nummers gespeeld en op het eind trapte de drummer zijn drumstel om. Show klaar. Komt de presentator naar Bob toe met de mededeling: "Jullie zijn toch nog niet klaar? je hebt nog acht minuten!"    

Vanavond werd er niets omgetrapt. Wel was er vocale ondersteuning. Vooraf was onduidelijk of zijn stem het zou redden en leek het een goed plan extra zangers te regelen. Zo nam zijn dochter, drie weken geleden nog hoogzwanger op het podium in Deventer een aantal nummers voor haar rekening en stond Lucretia van der Vloot net iets anders te schreeuwen dan ze normaal doet. Volgens traditie wordt er drie kwartier gespeeld met als afsluiter een van de beste Nederlandse punknummers ooit "Poep in je hoofd". Een klassieker die volop meegebruld wordt. 
Fijn ook dat bijna ieder nummer eindigt met de tekst: "1, 2, 3 Stop!" 
Met als kortste toegift ooit de zes seconden tellende single "Nee's, niks" is het klaar. 
Dat was de laatste. En allesbehalve bloedeloos.

Cowboys and girls

Precies op tijd en met een grote glimlach stapt ze het trappenhuis uit. 

"Oh it's so nice to meet ya'" Het Canadese platteland is prominent aanwezig in haar accent. Natuurlijk wil ze op de foto en staan we hier goed? En of ik wist dat ik een pas getrouwd stel aan het fotograferen was? "Zijn mijn ogen open en mijn mond dicht op de foto? Ik praat de hele tijd en knipper op het verkeerde moment, dat heb ik nou altijd gehad."

Ik flits tussen haar spraakwaterval door en feliciteer ze met hun huwelijk, ze stralen allebei. Hij lijkt als twee druppels water op een jonge Arjan Ederveen verkleedt als cowboy en zegt geen woord. Zij heeft genoeg tekst voor twee. Even later op het podium praat ze ook soepel de liedjes aan elkaar.

Belle Plain complimenteert ons met ons mooie land en wil toch even zeggen hoe erg ze het vindt wat er vannacht in Nieuw Zeeland gebeurde. Ze hoopt dat we vanavond en de rest van ons leven goed voor elkaar zullen zorgen en van elkaar zullen houden. Om direct door te gaan met: "And now I will sing a murderballad". Ik grinnik en om me heen verbazen bezoekers zich ook over de bijzondere inleiding.

Na afloop sta ik klaar bij de lift om Colter Wall en band in de lift te portretteren en ze komt van het podium. Ik zeg wat over de opmerkelijke overgang in die aankondiging. Meteen kleuren haar wangen en ze stamelt dat het een vergissing was en dat dat niet de bedoeling was. Dat dat liedje over rouw ging en dat ze dat had willen zeggen en dat dit gênant was. Of ze alsnog haar excuses aan moet gaan bieden? Ik antwoord dat mensen wel door hadden dat ze het goed bedoelde en wel tegen een stootje konden. En dat ik zelf het heel grappig vond. "Well, your sense of humour has got to be the colour of your shirt and thanks for your peptalk!" Met dezelfde grote glimlach verdwijnt ze weer in het trappenhuis.

-

Colter Wall en zijn band wachten boven in de gang en ik haal ze op met de lift. De grote tourmanager twijfelt zichtbaar of ie in moet stappen. Hij zit niet in de band en hoeft niet op de foto. Stap maar in, komt wel goed. Meteen roepen de mannen achter me dat hij als mascotte voor ze op de vloer moet gaan liggen. Twijfel. Enkele aanmoedigingen later zit ie als een Griekse god voor de club cowboys.  Ik flits een keer of vijf, de liftdeuren gaan open en ik heb weer een fijn portret voor de collectie er bij.

Blue

Om nou voor één nummer te gaan? Lijkt me me een beetje overdreven. 

Maar toch? Zou dat snel uitverkopen? Geen idee. 

Twintig jaar speelden ze hier niet in de buurt.  Waren ze destijds "groot"? 

Geen idee. Toch doen. De eerste dag dat de voorverkoop begon was het al uitverkocht. 

Zo. Dat zag ik niet aan komen. 

Achteraf bleek het de show die sneller uitverkocht dan iedere andere in Roosje ooit. 

Binnen tien minuten lag de website plat er waren er 1100 tickets de deur uit.

Zijn er dan nog wel vrijwilligerskaartjes? Ja. Yes! 

Het gros van de medewerkers lag in de wieg toen "Industrial Silence" uit kwam. 

Die komen waarschijnlijk niet. Op zaterdagavond hebben die vast wat anders te doen. 
Zoals werken bij de Nederlandse hiphop act in de kleine zaal.
Zal de band klinken zoals ik hoop,
of is het vergane glorie en zit ik na een kwartier weer op mijn fiets?

Dat nummer was "Strange Colour Blue", het bandje Madrugada.

Emotionele Noren en een zanger met een prachtige donkerbruine stem. 

's Nachts, onderweg naar huis, regen en nog zeker anderhalf uur te gaan. 

Ander cd'tje er in, verse peuk aan en door rollen. 

Lange dag gehad in Zottegem, Vlissingen, Genk of Sneek. 

Nu naar huis. Alleen in deze huurbak. Het is 2004. 

Vier nachten hotel gehad, straks een borrel, 

mijn eigen bed en morgen mijn eigen douche. 

Maar eerst nog 120 kilometers. 

"Blue, strange colour blue. 

Hey little mister driver man,

keep your head up, 

we are nearly there." 

zingt Sivert Høyem, 
de Noor met de stem waar je kruidenbitter van kan trekken. 

Door merg en been. 

Het is een lange tour, maanden in een busje overal heen. 

Een mooie voorstelling, dat wel.

Nog 98 kilometer belooft de GPS. 

We are nearly there.

Ze bleken de plaat integraal te spelen. Fijn!  

Met een prachtig zaalgeluid, geconcentreerd, bescheiden en ingetogen. 

Dus "Strange Colour Blue" kwam daar waar ik hem hoopte. 

Hard binnen. Kippenvel. 

Daarna "Quite Emotional" ook fijn. 

Maar inderdaad, dat was de moeite, om voor één nummer te gaan.

Mocht je jezelf eens tegenkomen,
midden in de nacht, 
ter hoogte van Meppel,

luister deze dan: Strange Colour Blue

Toundra

De tweedeling was opmerkelijk. De voorste helft van de bezoekers bestond uit Spaans sprekende meisjes tot een meter zestig en de achterste helft uit Nederlands sprekende mannen van een meter tachtig plus. Wel handig, want andersom hadden veel bezoekers de band niet gezien. 

De band, Toundra, komt uit Spanje, vandaar dat de het Spaanse deel van de studenten hier op af kwam, zo vaak staan er geen Spanjaarden op het podium. En de andere helft kwam op een heel leuk bandje af. Zonder kapsones, zonder zang en zonder microfoonstandaarden speelden de mannen. Vanaf het begin vol erop. Gooien, springen, smijten. Lekker. En goed spelen. De drummer zat helemaal tegen de achterwand aangeplakt. Opvallend. Tot bleek dat de halve meter extra ruimte die daar door ontstond hard nodig was om de rest te laten rausen. 

Met een grijns van oor tot oor straalde de rechter gitarist. Zo stond ie nu en dan tussen de nummers door op het randje van het podium te schreeuwen. De zaal in twee talen op te naaien. Het publiek vrat het op. Het zweet spatte bijna in slow motion rond in het tegenlicht.

Voor ze begonnen met spelen hadden ze met z'n vieren een grouphug en tijdens de show moesten ze ook nog een paar keer fysiek contact maken. Een tikje ongebruikelijk, maar geenszins gemaakt of gespeeld. Broederliefde, zoiets. Goei volk, fijne band, toffe muziek, snel weer!

Te Koop

In de etalage stond een bordje wat geen twijfel over liet.

Alle filosofische bespiegelingen ten spijt,

raakte het in vijf woorden de kern.

Strond

Had ik net verteld dat spelfouten zelden grappig zijn, 

tenzij het het het woord "Laaggeleterheid" betreft.

Kwamen we net langs deze trein lopen.

Theaterflop

Misschien een grinnik, maar verder zal geen technicus je raar aankijken als je met een doosje diskettes binnen komt. Jaren lang was de Compulite lichttafel de meest gebruikte in Nederland. En die had geen usb poort, maar wel een diskdrive voor diskettes. Dus als je een backup wilde maken, of gewoon je show wilde opslaan en laden in een andere tafel was de diskette de enige optie.

Nou gaan technische veranderingen in het theater best snel, maar budget om zomaar al die lichttafels te vervangen is er niet. Dus blijven die floppen ook nodig. En die kan je niet meer zo makkelijk in de winkel vinden. Dit setje kwam zaterdag langs en het was duidelijk dat ze niet alleen voor het opslaan van showbestanden gebruikt waren. 

Ik lees "opstartdiskette Window's '98" , "Personeels Mutaties SNS Bank Hypotheken" en gelukkig op de voorste "BACKUP", geschreven met een versleten merkstift op een stukje witte balletvloertape. Da's wel een echte theaterflop. 

Na afloop van de première zag de kleine kleedkamer er wel als een feestelijke klerezooi uit.

Lachen

Vanavond leerde ik
dat dat niet netjes was.
misschien wel logisch, 
of terecht,
maar niet gewenst.

Als tijdens een formele vergadering,
een hemeltergend saaie presentatie 
van een uur gehouden wordt.
En tegen het einde van die presentatie
bovenaan een van de sheets
"Laaggeleterdheid" als kopje boven een grafiek staat.

Dan moet je niet zomaar daar hard om lachen.
Dat past niet. Blijkbaar.

Spuit elf

Senioren

Hoeveel bejaarden kan je hebben op één dag?
Best veel zo bleek.

Nou zocht ik het ook wel een beetje zelf op.
Wie gaat er op zaterdagmiddag naar een klooster om met bewoners films te kijken?
De films werden gedraaid op tamelijk ongebruikelijke plekken,
namelijk op de gang, in het washok en tussen het aquarium en het prikbord in.
Club Goud, een organisatie die probeert ouderen en jongeren samen te brengen 
tuigde de middag op en ik mocht er foto's maken.

Vooraf kregen we in de knus warm gestookte kantine slappe koffie en cake.
Op mijn vraag aan de dame die dat rond bracht wie er overleden was kreeg ik alleen niet begrijpende blik. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst cake kreeg en er niet iemand in een kist lag een kamer verderop. Zij vond mijn vraag maar raar. 

Achteraf was er popcorn en advocaat met slagroom, 
maar toen was ik er al vandoor.
Er moesten nog meer ouderen op de foto. 

CCC inc. speelde om de hoek.
Hun bandje richtten ze in 1967 op en gaan met veel plezier door.
Vriendelijke bescheiden mannen die dit duidelijk voor de lol doen.
Inclusief een dansje van een van de leden. 

Met zijn uiterlijk van een gepensioneerde boekhouder maakte Huib Schreurs toch een dansje. Of zoals Joost Belinfante het noemde: "Het ballet van vanavond". Je zou het kunnen omschrijven als behoorlijk Vroeg-experimenteel. 49 jaar geleden maakte hij met dezelfde moves, geschminkt en verkleed op het hoofdpodium op Kralingen vast een heel groovy indruk, nu was de vooral de vrees voor een hartaanval gerechtvaardigd. 
Maar dat maakt een optreden ook net wel weer spannend. 

Wat ik heel charmant vind, is dat de helft van de band ooit een uitstapje maakte met een andere band, Doe Maar, en nu gewoon weer in een halfvol zaaltje er vol voor gaat.

Show

Zoveel is er niet nodig.
Voor een goeie show heb je geen batterij danseressen nodig, 
of lasers en vuurwerk en videoprojecties.
Maar wel ambiance, zoals Vlamingen dat stellen.
Ambiance en kwaliteit.

Willie Watson speelde vanavond. In zijn eentje.
Voor een uitverkocht zaaltje. En het was af.
Vriendelijke bescheiden man, zonder band, 
maar duidelijk met jaren ervaring.
Met zijn 40 jaar niet eens een oude rot,
maar met The Old Crow Medicine Show, 
speelde hij veel. En dat helpt.
Geoefend in hoe je een show op bouwt, 
waar je de tijd neemt en waar je door gaat.
Liedjes afwisselen met uitgebreide verhalen.
Ondertussen iets tokkelen, het tempo vasthouden, 
een grap vertellen, het stil laten vallen, het op pakken,
het volgende verhaal beginnen 
en dat naadloos in een liedje over laten gaan.

Tijdens zo´n liedje keek ik omhoog en zag ik in wat voor een uitgewoonde tent we stonden met zijn allen. Uitverkocht huis en niemand geeft er iets om. De plafondventilator was volledig grijs door vastgeplakt stof. Daarnaast hing een paar meter ketting om een steigerpijp geknoopt. Waarschijnlijk hing daar ooit decor in. Net als de videobekabeling ernaast vast ooit een projector van signaal voorzag. En ja, een tweede ventilator die nog plakkeriger en stoffiger was dan de eerste. Dat was alleen het stukje helemaal achter in waar ik stond. Ouwe teringzooi.

En boeit dat? Maakt dat uit? 
Is de show er iets minder om?
Helemaal niks.
Willie zong zijn liedjes, vertelde hoe hij altijd al in het middelpunt van de aandacht had willen staan. Hoe blij hij was met de uitverkochte tent en dat we allemaal zo vriendelijk luisterden. En zelfs, op zijn verzoek, meezongen in een vraag-en-antwoord nummer. Dat klonk trouwens prachtig, als in zo'n donker hok honderdvijftig stemmen mee zingen.
Dan hoor je niks van het vuil aan het plafond.
Zoveel is er niet nodig.

Zijn banjovel ging ook al even mee

Stau

-En, wat zijn de plannen?
Hoezo?
-Ben je nog in het theater?
Ja
-Ga je zo naar huis rijden?
Ja, hoezo?
-Vanwege sneeuw en file. Een half uur geleden vertrok een collega hier en nu staat ze bij Musis. Normaal toch al snel twee minuten rijden
Oh.
-Zullen we samen gaan eten en gaan rijden als iedereen weer thuis is?
Ja, gezellig!

Drie uur later reden we met een bloedgang van 50 kilometer per uur over de snelweg.
Daar was de file wel, maar de sneeuw nog niet weg. 
2300 km file in het land vanwege een paar centimeter sneeuw. 
Overal gedoe en geschuif.
Maar we aten heerlijk en hadden tijd genoeg voor koffie.

Men nam de tijd om naar buiten te kijken in plaats van lekker door te rijden

Goudmijntje

Echt steady was zijn manier van fietsen niet, het leek alsof er al een paar borreltjes in zaten. Op zich opmerkelijk vanwege het tijdstip. Zaterdagochtend half elf. Hij zag mij met camera over mijn auto heen hangen om de juiste hoek te vinden. Daarna zag ie mijn model staan. Zonder te twijfelen riep hij me toe, in onversneden Nijmeegs:
"Daar moe je suinig op sijn, da is een goudmijntje". 
Terwijl hij naar mijn model wees. 
De rest van de fotosessie is die opmerking nog wel een paar keer voorbij gekomen.

Om mijn slachtoffer model anoniem te houden 

zal ik alleen een foto van hem met bril laten zien.

Yungblud

Het waait, het is 2 graden en het regent bij vlagen hard.

En 's ochtends zitten ze er al. Zij zullen vanavond als eerste binnen zijn!

Zij zijn er bij. Via Twitter lekte uit dat de eerste 100 bezoekers op de foto mogen met / mogen praten met / misschien wel kunnen aanraken van / nóg een selfie maken met de idool van het seizoen. In dit geval Yungblud. 22, Engels, up and coming.

Dus de hele dag buiten. Rond een uur of drie kwam ik voorbij en ze stonden al helemaal de hoek om. Waarschijnlijk de eerste honderd. Capes, poncho's, zeiltjes, van alles om droog te blijven. En achteraf, aan de teringzooi te zien die ze achter lieten, kussens, dekens, chips, goedkope wijn en veel flesjes water. Op de foto hier boven zie je precies waar ze zaten, daar is de stoep nog droog.

Het voorprogramma wilde ook wel in de lift en maakte er meteen een feestje van.

De man van de avond bleek een enorme stuiterbal. 

Een beetje alsof ie net een kratje Red Bull met turbo-adhd-cocaïne had gesnoven.

De bakvissen vonden alles prachtig en waren de kou van vanmiddag al lang vergeten.

Na afloop kreeg ik ze nog even in de lift. De twee muzikanten gingen zonder iets te vragen op de vloer zitten. Ze kenden hun plek. Na drie keer flitsen zaten ze rustig met elkaar te kletsen. Ze wisten dat het niet om hen ging. Voor hen zat de klus vandaag er al weer op. 

Zij hoefden niet achteraf met nog honderd pubers op de foto. 

 Yungblud wel, die moest nog leuk doen met tieners, 

maar die wilde ook hier best even poseren. 

Dan ben ik de beroerdste niet en flits ik gezellig mee. 

Heng

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Wat nou weer?
Ik sta onder de douche en hoor een hele grote bromvlieg.
De buurman heeft een bladblazer waar ie wekelijks zijn stoepje mee leeg blaast. Als een gorilla met epilepsie knijpt ie onregelmatig in de gashendel. Geen idee waarom eigenaren van bladblazers hetzelfde met de benzinetoevoer omgaan als veel jonge bromfietsers die voor een stoplicht wachten.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Staan ze met hun pleurisscooters te stinken. Inderdaad, de hele tijd gas geven en weer los, en weer gas. Als je motorblokje zo slecht afgesteld is dat ie afslaat als ie geen mengsmering krijgt, dan zou je ook een kleine constante hoeveelheid kunnen geven. Gewoon zachtjes knijpen. Maar nee. De minderbedeelden in het verkeer hebben een eigen techniek. Van 0 naar 100 en weer naar 0. En nog eens. Net als mannen met bladblazers. Ooit een vrouw met een bladblazer gezien? Ik niet.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ging het door. De buurman zal het niet zijn, die deed dat gisterochtend. En twee dagen geleden duurde het drie kwartier voor de mannen van de gemeentereiniging er genoeg van hadden. Toen stond er een met een zichtbare afstand tot de arbeidsmarkt ín het plantsoentje de zeiknatte bladeren proberen weg te blazen.
Zeiknat blad tussen taaie struikjes laat zich niet zomaar wegblazen.
Onze held dacht daar anders over. Of nou ja, hij maakte zijn uren.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ging hij te keer, terwijl aan de andere kant van de straat zijn collega hetzelfde werk ook vruchteloos verpestte. Na een 45 minuten hadden ze er waarschijnlijk genoeg van. De bezemwagen kwam langs om het verplaatste blad, wat niet aan de geparkeerde auto´s ernaast vastgeplakt was, bijeen te vegen.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.
Ik kijk na mijn douchebeurt vanochtend naar buiten en ik zie gele hesjes. Godver! We zijn hier toch niet in Parijs. Pleurt op! Ik zet mijn bril op en zie dat het gele hesjes van de gemeentereiniging zijn. Voor de verandering staan ze met z´n tweeën in hetzelfde perkje als twee dagen geleden te blazen. Krijgt het zuur! In de regen moesten de natte blaadjes nu blijkbaar echt weg. Na een half uur hield het op. 
Ik zag geen verschil met gisteren, maar ik heb dan ook geen geel hesje.
En al helemaal geen brommer.

Heng, heng, heng, Heeeng, heeng, Heeeeeng.

Bingo!

Bingo!
Twee avonden op een rij prijs.
Gister Jack Wouterse, vandaag Condor Gruppe. 
Acht man sterk op een heel klein podium zaten ze elkaar nergens in de weg.
Iedereen krijgt de ruimte, iedereen speelt. Het gaat niet om ego's, of over techniek.
Het gaat om muziek. En die vloeit makkelijk van Spaghetti western naar stoner en van mambo naar sixties jazz. Om regelmatig aan te meren bij Moondog. Moondog was eind jaren 60 een blinde straatmuzikant en dichter in New York. Getooid in een mantel en helm met horens stond hij op straat. Soms gedichten vertellend, soms musicerend. 
Hij schreef prachtige muziek, luister HIER. In hun uitvoering klinkt dat ZO.
Vanavond was het de eerste keer dat ik daar wat live van hoorde. En hoe.
Wat een luxe is het toch om op vijf minuten fietsafstand dit soort concerten te kunnen zien.

Opgeladen

Met meer energie naar buiten komen dan je er in ging. Kent u die uitdrukking?
Het omgekeerde was waar voor het restaurant vanavond. Een Mexicaan in Tiel die geplaagd door personeelstekort er een zootje van wist te maken. Het eten was niet vies, eerder volstrekt smakeloos. net als de inrichting. Ik vond het bij binnenkomst juist grappig dat het er niet als een standaard Mexicaans restaurant uit zag. Helaas bleek dat ook op te gaan voor het eten, dat zag er ook niet Mexicaans uit en smaakte er zeker niet naar. Bij het afrekenen zei ik daar wat wat. "Oh, misschien komt dat omdat wij alles zoutloos bereiden". Iets wat je volgens mij vooraf zou kunnen melden. In een onder gesubsidieerd bejaardentehuis zou het niet misstaan hebben.

Daarna door naar het lokale theater, waar Jack Wouterse liet zien hoe het ook kan. In ruim 100 minuten solo kwam alles voorbij. Een dijk van een acteur. Een goed verhaal, mooie karakters, een scala aan emoties en veel verbeelding. Alles deed ie zelf: spel, tekst, regie, eindregie, muziek, dramaturgie, kostuums, kap&grime, decor, licht, techniek, chauffeur, fotografie, productie, publiciteit, producent en overall ondersteuning. Het soort voorstelling om van te smullen en waar geen extra zout bij nodig was. Kwamen we toch weer opgeladen naar buiten.

నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు

Ik wens alle extrabelegen lezers een 

onregelmatig, onnozel en onbeperkt 2019!