Show

Zoveel is er niet nodig.
Voor een goeie show heb je geen batterij danseressen nodig, 
of lasers en vuurwerk en videoprojecties.
Maar wel ambiance, zoals Vlamingen dat stellen.
Ambiance en kwaliteit.

Willie Watson speelde vanavond. In zijn eentje.
Voor een uitverkocht zaaltje. En het was af.
Vriendelijke bescheiden man, zonder band, 
maar duidelijk met jaren ervaring.
Met zijn 40 jaar niet eens een oude rot,
maar met The Old Crow Medicine Show, 
speelde hij veel. En dat helpt.
Geoefend in hoe je een show op bouwt, 
waar je de tijd neemt en waar je door gaat.
Liedjes afwisselen met uitgebreide verhalen.
Ondertussen iets tokkelen, het tempo vasthouden, 
een grap vertellen, het stil laten vallen, het op pakken,
het volgende verhaal beginnen 
en dat naadloos in een liedje over laten gaan.

Tijdens zo´n liedje keek ik omhoog en zag ik in wat voor een uitgewoonde tent we stonden met zijn allen. Uitverkocht huis en niemand geeft er iets om. De plafondventilator was volledig grijs door vastgeplakt stof. Daarnaast hing een paar meter ketting om een steigerpijp geknoopt. Waarschijnlijk hing daar ooit decor in. Net als de videobekabeling ernaast vast ooit een projector van signaal voorzag. En ja, een tweede ventilator die nog plakkeriger en stoffiger was dan de eerste. Dat was alleen het stukje helemaal achter in waar ik stond. Ouwe teringzooi.

En boeit dat? Maakt dat uit? 
Is de show er iets minder om?
Helemaal niks.
Willie zong zijn liedjes, vertelde hoe hij altijd al in het middelpunt van de aandacht had willen staan. Hoe blij hij was met de uitverkochte tent en dat we allemaal zo vriendelijk luisterden. En zelfs, op zijn verzoek, meezongen in een vraag-en-antwoord nummer. Dat klonk trouwens prachtig, als in zo'n donker hok honderdvijftig stemmen mee zingen.
Dan hoor je niks van het vuil aan het plafond.
Zoveel is er niet nodig.

Zijn banjovel ging ook al even mee