Gutsend

Gisteren was ik in een kleine dierentuin. Met lichte verbazing werd ik bij de ingang al bekeken. 36 graden en die mongool komt hier met een hoop fotoapparatuur binnen wandelen? "De horecagelegenheid achter in het park is al gesloten, wilt u misschien een flesje water?" Vroeg de jongen achter de kassa. Nog voor ik kon antwoorden gaf ie me een klein leeg flesje. Licht verbaasd pakte ik mijn spullen op om na twee meter aangesproken te worden door een andere jongen. "Zal ik dat flesje voor u vullen meneer?" -Uh, ja graag, dank je.

De dierentuin was uitgestorven. En wat er over was aan dieren lag aan het infuus in de schaduw. Al snel zag ik één andere gast naar de uitgang kruipen."Water, water, reutelde hij". Nu was het een privé-dierentuin geworden. Mooi. Gutsend flitste ik een slag in de rondte. Eindelijk eens geen schoolreisjes die gillend in de weg stonden of op het raam bonkend dieren zenuwachtig maakten. 

Tegen de tijd dat mijn batterijen en die van mijn flitser leeg waren, liep ik terug naar de uitgang. Daar trof ik de laatste twee personeelsleden aan. Op een bankje. Binnen was het licht al uit. Ze groetten me vriendelijk en sloten direct achter me af. Ze reden al van het parkeerterrein voor ik gestart was. 

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Jonge en oude langnekkippen