Zes

Ja.

Zes jaar extrabelegen.

(jeuj!)

1418 blogjes (waarvan er maar heel weinig over de eerste wereldoorlog gingen)

Onregelmatig en onnozel en bij tijde nogal beperkt.

Ik blijf hier zonder een zekere regelmaat dingen droppen.

Omdat het kan.

En omdat ik er nog steeds schik in heb.

Het uitzicht uit de trein toonde prachtige wolken,

het leek me een goed moment om de kudde weer op te zoeken.

Ik weet nu in ieder geval welke hengst de nieuwe baas is.

Maar hij moet nog aan me wennen. 

Vandaag was ik niet welkom, 

na een minuut of tien kreeg ik het verzoek om te vertrekken.

Daarom een foto van een mooie lucht zonder paarden er onder.

Bandje

En het seizoen is weer begonnen.

Met bandjes, heel veel.

Sommige met een verhaal en interessant,

sommige met een baard en een viool.

Vandaag was er een uit de tweede categorie.

Pumps

Bij de ingang van een heel klein dierentuintje.

Hij: onderuit gezakt op een kruk, rubber laarzen, trui, blauwe werkbroek met modder tot de knieen.
Zij: rechtop op een stoel, geblondeerd, gekapt, opgemaakt, keurig pakje, rode pumps.

Hij: "Maar da makt mijn toch nie uit?"
Zijn dialect zit precies op de grens tussen Utrechts en Brabants, niet perse geschikt voor kinderartsen of begrafenisondernemers, meer voor hooligans en inderdaad, boeren.
Zij: "Op dit moment heeft u chips in uw aanbod, ik zag net Croky".

Haar dialect zit ergens tussen Den Haag en Haarlem, maar dan heel beschaafd. 
Haar toon duidelijk al een tikje wanhopig.
Hij: "Ja die troep moet ik hier hebben, doar janken die jong over. Welk merk week nie. Gewoon wa d'r be de Sligro in d'n aanbieding is."
Hij zakt nog iets verder onderuit. Knappe verkoper die hem wat aan gaat smeren.
Zij: "En uw assortiment frisdranken, daar kunnen we ook wat voor u betekenen..."
Ze is aangenomen om haar representatieve voorkomen, niet op haar empathie.
Hij: "Da makt mijn toch geen flikker uit, ik douw da in de koelkast en ast op is, dan pakke ze mar wa anders. Doar heb ik toch geen hulp voor nodig? Of gade gij het hier in de koelkast zette?"
Zij:"..maar uh, meneer, ik ehh..."
Hij: "Di duurt men te lang hier, ik go aan de gang". 

Staat op, loopt naar binnen, schuift het luikje open, 
kijkt mij aan, dan naar haar, 
dan een blik van verstandhouding naar mij: 
"Da's dan zeven Euro".
Ik reken gepast af, krijg geen bonnetje of kaartje, het luikje gaat weer dicht.
Pak mijn tas weer op en loop langs de rode pumps. 
"Sterkte" wens ik haar.
Moedeloos kijkt ze me aan, terwijl ze haar spullen bij elkaar pakt zegt ze zacht:
"Ik ga naar huis, of naar de kroeg."
Een kleine glimlach brak door.

Reünie

Voorafgaand aan een reünie, 

kan je je afvragen wat er van die mensen geworden zal zijn na al die tijd.

Soms valt dat mee, soms hebben ze het minder makkelijk gehad. 

Maar er is altijd wel een verhaal, een geschiedenis. 

Als ze tenminste naar de reünie komen.

Als mensen te vroeg dood gaan kan je alleen maar gissen 

naar hoe het verhaal zich ontwikkeld zou hebben. 

Met heel veel misschiens en eventueels.

Van Caroline heb ik geen idee hoe het verder gegaan zou zijn.

Was ze op haar pootjes terecht gekomen, of bleef het een strijd?

22 jaar na dato zou ik haar best op een reünie willen spreken.

"Goh, vijf kinderen"

of 

"In Zambia? Wat doe je dáár?"

of

"Nee, 280 man personeel lijkt mij ook geen pretje"

of

"in de Here, echt waar?"

Om dan wat nostalgisch terug te blikken op lang vervlogen tijden.

Da's veel leuker dan herdenken

Water

Blijkbaar is het echt heeeel raar, 

als je foto's van een fonteintje maakt.

Midden in de stad.

Van dichtbij, met een flits op een statief. 

Hele gezinnen bleven staan te kijken.

Gelukkig hoef ik me daar niets van aan te trekken 

en mag ik doen waar ik voor kwam.

Met een hele korte sluitertijd water fotograferen. 

"Mama, wat doet die meneer?" 

"Jadaweetikokniemeidje, 

dazalwelkunstzendenkik."

Bordjes

Tijdens een wandeling vielen me bordjes op. Als je er op gaat letten zijn er heel veel. Voor alles. In Vlaanderen hebben ze dan ook nog als gewoonte om bij iedere verbouwing/wegwerkzaamheden/afsluiting allemaal tijdelijke borden neer te zetten. Af en toe genoeg dat de doorgang moeilijk wordt door die borden, niet eens door de werkzaamheden. De Groote Vlaamsche Bordenfabriek moet gouden zaken doen. En dan staat er vaak ook nog een bord bij wie verantwoordelijk is voor de signalisatie. Een soort bord over borden, eigenlijk een meta-bord

Een aangepast bord

Een stotterend bord

Een helder bord

Een hele kudde borden

Automaat

Het valt echt niet mee voor een geit om zo'n automaat te bedienen.

Vooral om met je hoeven zo'n muntje van twintig cent in die gleuf te prakken.

Ook met de nodige oefening gaat dat vaak mis,

pleurt dat muntje weer op de grond in het zand. 

Moet je dat oprapen, heb je weer zand tussen je tanden.

Die grote knop omdraaien gaat wel, was even wennen, maar dat lukt.

Dat klepje is ook geen probleem, maar die muntjes...

Ik heb het idee dat er niet echt gedacht is aan de geitenergonomie 

toen die automaat ontwikkeld werd.

Clowns

Pas las ik:
"Er zijn twee soorten mensen,
clowns
en mensen die clowns haten".

Misschien moet ik dat toch nuanceren.
Er zijn ook mensen die clowns schilderen of airbrushen.
Bij nader inzicht verdenk ik die er van dat ze eigenlijk toch in de eerste categorie vallen.

(klik om te vergroten en zie alle weergaloze details,

de schittering in het metaal van de tuba,

de lippenstift op de man met de vogel,

teveel om op te noemen.)

Don

Hij was er even mee bezig, maar het is toch gelukt.

Twintig jaar geleden probeerde Terry Gilliam een film te maken. Dat was 'm al een paar keer aardig gelukt. Monty Python and the holy grail was zijn eerste en daarna lukten er een paar ook best aardig. Alleen met The man who killed Don Quichotte ging het mis. en niet zo'n beetje ook. Gelukkig is er een documentaire gemaakt over hoe dat mis ging: Lost in La Mancha. Absoluut de moeite waard om te kijken. Een beetje zoals Heart of Darkness waarin je ziet wat voor gierend drama Apocalypse Now was om te maken.

Terry gaf het niet op en is twintig jaar blijven knokken om die film toch te maken. Nu, op zijn 77ste, is de film toch uit. Knettergek, hartstikke mooi, totaal chaotisch, prachtig in beeld gebracht. Alles tegelijk. Met heel veel verwijzingen naar films en politiek en zijn eigen oevre.

Die film zag ik in een uitgewoond bioscoopzaaltje. Het scherm was duidelijk gerepareerd en al even niet gepoetst. Het geluidssysteem was nog uit de tijd dat Don Quichotte geschreven werd. En nee, niet het script, maar het originele boek. De entreedeur van de zaal paste helemaal in de stijl, voorzien van bruin tapijt en een trotse Dolby reclame.

  In de film lopen droom en werkelijkheid regelmatig soepel in elkaar over. 

Gelukkig stapte ik bij het verlaten van het bioscoopje gewoon weer 2018 in.

Orloog

Het is ook niet makkelijk. Dan ben je dus ergens tegen, maar dat moet je wel uiten.
Maar hoe? Lekker anoniem met een spuitbus die je nog had liggen. 
Niet helemaal vol meer, maar waarschijnlijk wel genoeg. 

Dan na dat feestje, waar gelijkgestemden ook vonden dat het schandalig was, er tegen aan.
Op een totaal verlaten fabrieksterrein, midden in de nacht, 
zal je ze eens een poepie laten ruiken.

Een dag later fiets je er voorbij. Tevreden over je daad van verzet.
Maar bedenkt je ook dat dyslexie en graffiti misschien niet goed samen gaan.

Contrast

Ondanks de stortbuien van vandaag,

is het uitzicht vanaf de Waalbrug toch nog anders.

De Ooijpoort heeft droge voeten

en overspant een slootje.

Half januari was de Waal wat wijder

en werd die brug iets minder gebruikt.

Gutsend

Gisteren was ik in een kleine dierentuin. Met lichte verbazing werd ik bij de ingang al bekeken. 36 graden en die mongool komt hier met een hoop fotoapparatuur binnen wandelen? "De horecagelegenheid achter in het park is al gesloten, wilt u misschien een flesje water?" Vroeg de jongen achter de kassa. Nog voor ik kon antwoorden gaf ie me een klein leeg flesje. Licht verbaasd pakte ik mijn spullen op om na twee meter aangesproken te worden door een andere jongen. "Zal ik dat flesje voor u vullen meneer?" -Uh, ja graag, dank je.

De dierentuin was uitgestorven. En wat er over was aan dieren lag aan het infuus in de schaduw. Al snel zag ik één andere gast naar de uitgang kruipen."Water, water, reutelde hij". Nu was het een privé-dierentuin geworden. Mooi. Gutsend flitste ik een slag in de rondte. Eindelijk eens geen schoolreisjes die gillend in de weg stonden of op het raam bonkend dieren zenuwachtig maakten. 

Tegen de tijd dat mijn batterijen en die van mijn flitser leeg waren, liep ik terug naar de uitgang. Daar trof ik de laatste twee personeelsleden aan. Op een bankje. Binnen was het licht al uit. Ze groetten me vriendelijk en sloten direct achter me af. Ze reden al van het parkeerterrein voor ik gestart was. 

Gelukkig hebben we de foto's nog.

Jonge en oude langnekkippen

It's an emu

Heel kort clipje, kijk deze even.

De emu die ik vandaag ontmoette was helemaal geen arsehole.

Juist goed gemanierd.

Ik speelde wat met camera en flitser en de grote kip bleef rustig staan.

Hij (of zij, hoe zie je dat bij emu's?) had tijd zat.

Net uitgebreid in de sproeier gestaan en lekker afgekoeld.

Nu kon ie de enige bezoeker van het park eens op zijn gemak bekijken.

En ik hem.

Vliegen

Vanavond zijn er twee vliegen die mijn aandacht willen.
Of mijn zweet.
Of weet ik veel wat ze willen.
Stomvervelend zijn ze

Gekriebel in mijn nek, op mijn voeten, op mijn arm.
Ga weg! Sterft! Gaat een ander klieren!
Met een krant doe ik loze pogingen om ze om zeep te brengen.
Fruitvliegjes en muggen sla ik bij bosjes uit de lucht,
maar deze vliegen zijn me te snel af.

Vorige week en vanmiddag zag ik ook vliegen.

Veel meer.

Blijkbaar zijn kamelen en paarden gewoon meer zen dan ik.

Die schudden een keer hun hoofd en negeren de zoemende etters

Ik ga het komende kwartier maar eens een kameel na doen.

Kijken of dat helpt.