Jungle

Mooi dat er dag en nacht gewerkt wordt aan het verwijderen van regenwouden.
Niks dan ellende. Broeierig, heet, vies, vol met nare beesten.
In hoog tempo wordt die ellende verwijderd en komt er vruchtbare landbouwgrond voor in de plaats. Zo hoort het.

Vanochtend stond ik een klein uur in een regenwoud mezelf de tering te zweten.
En dan was het volgens de verzorger van de aardvarkens nog koel binnen. 
Ik dacht daar anders over en mijn rug ook. Bij buitenkomst ben ik even over een afdruiprekje gaan liggen. Thuis zette ik mijn beslagen bril af en zag ik pas wat ik gefotografeerd had.

Poot

Ongewassen bakkes na het ontbijt

Dezelfde, maar dan uitgezoomd

Best dichtbij en best wel indrukwekkend

 En eigenlijk heel schattig

Acclimatiseren

Ooit werkte ik in een circustent. Daar speelde twee maanden lang een musical en vijf dagen per week verzorgde ik de techniek. We bouwden er het decor, hingen licht en geluid op en gingen vol goede moed van start. Dat was even wennen. We kwamen uit het theater en de circustent stond in een dierentuin. Op zich geen probleem, maar de cultuurverschillen bleken nogal groot. Hier was geen leeftijdsgrens, dus baby's gingen gewoon mee naar binnen. Die schrokken zich vervolgens kapot van de hitte, het duister en het lawaai en lieten dat weten op de manier zoals baby's dat doen. 

De ouders hadden daar geen problemen mee en keken met de rest van hun kroost lekker verder. Zo nu en dan gingen er drie baby's tegelijk af en waren de acteurs nauwelijks meer te verstaan, dan zette ik het volume wat hoger. Roffelde de regen op het dak, ratelden de vuilcontainers langs de tent of kwam de horecavrachtwagen achteruit langs, dan zette ik het volume wat hoger. Liepen bezoekers halverwege weg, dan hoopte ik dat ze de deur achter zich dicht trokken, want anders bleef het zonlicht op het speelvlak vallen. Voor iedereen was het wennen.

Deze week verzorgde ik licht en geluid bij een voorstelling door aanstaande dansdocenten.
Daar moest ik ook acclimatiseren. Ik ben gewend dat voor aanvang de vloer vol ligt/staat/hangt met dansers of acteurs. Die moeten spacen/opwarmen/uitrusten/in de weg liggen/inzingen tot net voordat de zaal open gaat. Ik zat hier een half uur voor aanvang in de zaal om eventueel wat muziek aan te zetten, of wat lichtstanden te wisselen, maar er kwam niemand. Geen danser te zien. Pas toen het publiek zat kwam de eerste oplopen, zoals afgesproken. Na afloop zag ik niemand. Ik sloot de lichttafel af en ging maar naar huis.

Tijdens de voorstelling bleek dat het helemaal niet vreemd was als technici of andere studenten nog binnen kwamen, of over de balustrade boven het toneel kwamen hangen om mee te kijken. MAAR WE HEBBEN PUBLIEK, JULLIE STAAN IN BEELD! Niemand leek zich daar aan te storen. Ik maak een kolossale timings-blunder met het licht en niemand zegt er iets van. Wat? Maar? Huh? Ik draai vier voorstellingen op een rij strak tot in de puntjes. Niks. Ben ik een eiland? Weten jullie dat er licht is? Besta ik?
Blijkbaar wel, want een groepje dansers kwam vanmiddag een grote doos Merci brengen om me te bedanken voor de prettige samenwerking. Ik was vriendelijk en alles mocht van mij, dus kreeg ik chocolade. Huh? Uh, dank je wel! Da's leuk!

Aan het begin van de week kwam ik door de deur in het midden binnen. Om artistiek ondoorgrondelijke redenen was de tribune diagonaal in de theaterzaal gezet en was het speelvlak driehoekig. Terwijl ik met een bos kabels om mijn arm binnen kom, komt de hele club achteruit op mij af. De tweede cast, die op de tribune zit te kijken ligt dubbel, de meisjes om me heen ook, maar zijn te gedisciplineerd aan het werk om dat meteen te laten merken. Ik dans maar een stukje mee, met met handen naar beneden gevouwen, maar met die bos kabels er om. Her en der werd een lach niet meer onderdrukt. Gelukkig schreef de choreografie voor dat ze snel weer moesten verspreiden, kon ik weer veilig op mijn techniek eiland gaan zitten.

Rol

In het kader van "Waarom doen de hoge heren Den Haag hier nou weer eens niks aan, dat stelletje zakkenvullers heeft weer wat beters te doen": De plek van toiletpapierhouders naast de wc. "Maar daar gaat politiek Den Haag toch helemaal niet over", hoor ik u denken.
Nou wie gaat daar dan wél over? Vraag ik u.

Opvallend vaak zitten toiletrolhouders op een plek gemonteerd waar je zittend op de pot, helemaal niet lekker bij kan. Ideaal is doorgaans recht voor de pot, maar zelden tref je 'm daar. Gek genoeg hangt ie nogal eens ter hoogte van de achterkant van de pot aan de zijwand. Dat pakt toch niet makkelijk? Of gaat men zijwaarts zitten bij het vegen? Je hoeft niet eens heel veel last van je rug te hebben om hier tegenaan te lopen.

Dat het altijd erger kon zag ik gisteren op een gehandicaptentoilet. Je hebt weinig fantasie nodig om voor te stellen wat voor situaties dat op moet leveren.

(En dan zit de rol ook nog eens verkeerd om in de houder, 

met het uiteinde aan de onderkant in plaats van aan de voorkant. 

Dat dáár eens een goeie wet voor komt.)

Midzomernacht

Ja inderdaad, dat klopt niet.
En ja, dat is expres en mijn eigen keus.
En ja, dat bevalt goed.
En ja, het is wel raar. 
En een beetje jammer ook.

Twintig keer ging ik naar Oerol. Een jaar moest ik verstek laten gaan vanwege een werkgever met hersenverkramping. Ik zette er veel voor aan de kant en liet een hoop aan me voorbij gaan. Iedere keer zat ik tijdens midzomernacht op Terschelling.

Vorig jaar besloot ik dat het de laatste was. Sinds mijn eerste Oerol hoor ik mensen zeveren over dat het vroeger beter, mooier, rustiger, whatever was. Dat bleef ik horen. Al die tijd vroeg ik waarom ze dan toch nog gingen als de beste tijd achter ze lag. Dan kwam er wat melancholisch of alcoholisch uit en gingen we over op een ander onderwerp. Die stap sla ik graag over.

In mijn ogen is het een festival geworden waar je als 55 jarige vrouw uit Sneek een hele leuke midweek kan hebben met je vriendinnenclub. Gezellig samen kamperen of logeren in een stervensdure hippe b&b. Verse muntthee drinken en na de tweede rosé roepen dat je toch echt wel een club gekke meiden bent. Dan trek je je Gaastra jas weer aan en stap je op een tandem omdat dat bij de verhuur zo'n leuk plan leek. Na wat gehannes zit je er met z'n tweeën op en kun je, terwijl je de volle breedte van de straat/fietspad/uitrit/kruising blokkeert, gaan dimdammen over welke kant je eigenlijk op moet. Hartstikke leuk, vooral doen.

Een van de charmantste kanten van Oerol vond ik dat er overal drank in glas geserveerd werd. Geen plastic zooi, iedereen zet zijn lege glas wel op een tafel of de bar. Het kweekt onderling vertrouwen. Daardoor zag je ook vaak volle tassen onder snelbinders van geparkeerde fietsen. Da's van iemand anders, daar blijf je van af. Het is Oerol, dat moet kunnen. En dat kan.

Sinds twee jaar staan er security-types bij de ingang van de twee festivalterreinen, die in mijn tas willen kijken om te zien of ik drank bij me heb. Want misschien wil ik die wel daar opdrinken en worden er inkomsten mis gelopen. Dat schaadt vertrouwen, iets met gasten en de waard. Ik wil helemaal niet uitleggen dat ik eerst op Westerkeijn koffie kom drinken, om dan het halve eiland over te fietsen, daar een voorstelling ga kijken en in geval van een  mooie zonsondergang over drie uur, in het duin daar wat wil drinken. Daar hebben ze niks mee te maken. En nee, ik wil geen kluisje om die fles in op te bergen. 

Ik wil ademen en genieten. En mooie voorstellingen zien en kleurrijke types ontmoeten. In de rij bevlogen discussies aangaan over de kwaliteit van de voorstelling van gisteren. Tips horen over wat er écht gaaf is. Gekke dingen zien en horen. verbaasd worden door acts die ik nergens anders zie. Fietsen tussen witte wieven en duinpluis. Gevangen worden in een bloedstollend mooi stuk theater in een schuurtje. Dan kan vast ergens zonder security en Gaastra. Ergens waar wel buiten de lijntjes gekleurd wordt en ik toch mijn tas onder de snelbinders kan laten.

Heeft er iemand tips? 

C.O.C.

Vroeger, heel vroeger, net na het grenen tijdperk, was er een hele kudde hardcore-punk-teringherriebandjes. Die zijn er nu ook, maar anders. Toen moest het een en ander nog uitgevonden, uitgevochten en uitgeprobeerd worden. Ik vond dat leuk. Veel naar gekeken en geluisterd. Voivod, D.R.I., Killdozer, M.D.C., Negazione, R.K.L. en C.O.C. Inderdaad opvallend veel D.L.A.'s.* 
C.O.C. stond voor Corrosion Of Conformity, net Als Voivod hadden zij een goed punk logo, kijk maar. Om met een bevriende punk destijds te spreken: "Maar Voivod zijn de beste, want die hebben een Fuck-Off-And-Die-vlag op het podium". Daar kan geen nuchtere logica tegenop.

Het gros van die bandjes is uitgestorven, al dan niet door natuurlijke doodsoorzaken. Sommige hebben het overleefd, andere hebben tijdelijke oprispingen van reünies. De een succesvoller dan de ander. Sommige ben ik blijven luisteren, anderen verloor ik snel uit het oog. C.O.C. was daar een van. Nooit meer iets van mee gekregen. Dan is het maar afwachten wat er het podium op loopt. C.O.C. was degelijk gister. Van punkherrie zijn ze aardig opgeschoven richting stonerrock. Doen ze ook aardig. Hele sympathieke mannen. Voor de liftfoto allemaal een hand en een vriendelijke opmerking. 

Op het moment dat ik mijn camera er bij pak, pakken zij hun pose er bij. En nog een en een andere. Binnen een halve minuut had ik genoeg. De bassist merkte correct op tijdens het uit de lift lopen: "That must have taken you a lot longer to set up than to do the shoot." Had ie mooi goed. Waren ze allemaal maar zo makkelijk.

Op het eerst gezicht lijken het misschien ruige types, maar als je beter kijkt zie je dat ze eigenlijk uit de Efteling komen. De een is de Trollenkoning, de ander de verteller in Villa Volta en inderdaad, de derde is een Laaf. In hun vrije tijd touren ze dan samen. Goeie bak herrie maken, biertje er bij. De drummer komt trouwens niet uit de Efteling, het is ook niet de originele. Deze komt uit Manchester. Daar kan ie zelf ook niks aan doen.

* D.L.A.= Drie Letterige Afkorting

Nachtwolken

Het artikeltje repte over 'nachtwolken'.
Wolken die op bijzondere hoge hoogte ongeveer een uur na zonsondergang oplichten.
Nooit van gehoord. Aan de noordwestelijke hemel zouden ze zich melden.
Ik had de tijd en het weer was prima.  Blijkt de Waalbrug gezien vanaf het Waalstrandje precies in noordwestelijke richting te liggen. Dus een plek kiezen was niet heel moeilijk.

Al snel na dat ik mijn statief uit klapte kwamen er een paar meisjes een stukje verderop zitten. Vol verwachting van een paar jongens die ook zouden komen. Op een stil strand zijn gesprekken op afstand makkelijk te volgen. Ik wachtte op de wolken en zij op de jongens.

Na een half uur kon ik veilig concluderen dat die allebei niet kwamen.
De meisjes stelden de definitieve conclusie nog even uit en ratelden door over overspelige bestuursleden van hun dispuut en aanbiedingen bij de H&M.

Ik klapte mijn statief weer in. De oplichtende nachtwolken zaten waarschijnlijk in de kroeg vanavond, net als die jongens. De meisjes staken nog een sigaret op en hielden de moed er nog even in. 

Maat

Voor een serie klussen in een tamelijk formele omgeving zocht ik een andere broek. 
Een onpraktische broek. Zonder zakken op de juiste plekken, zodat ik niet alles op zak heb wat ik eigenlijk wil hebben. Maar wel beter weg val tegen de achtergrond. Dus naar de winkel.

Goed voorbereid kwam ik aan en wist ik de maat van de broek die ik normaal draag.
Iets zwart of donkergrijs zoeken, de juiste maat passen en in no-time sta ik weer buiten.
Dacht ik.

Op een broek die ik inschatte als ongeveer mijn maat trof ik een cijfer wat het dubbele was.
Da's raar. Een andere broek die voldeed aan mijn wensen bleek 5 (Vijf!) maten te hebben. 
Dus assistentie gevraagd. Zij had geen idee hoe het zat met die maten, want ja, "Dat zijn hérenmaten". Maar ze haalde wel een collega erbij. Het jongetje stond me vol verbazing aan te kijken toen ik hem vroeg hoe ik de maten moest vertalen van het ene naar het andere systeem. Hij pakte de broek vast en begon te mompelen. Hij las alle vijf de maten voor die er op stonden. Heel fijn, maar die kon ik zelf ook lezen. Toen ik hem op die andere maat wees van broek nummer twee stopte zijn gebrabbel.

"Nou weet ik het ook niet meer meneer", "Mag ik mijn chef er bij halen?"
Dat vond ik goed.
En kwal in een pak, een goedlachse franchisehouder kwam op me af. Zonder aarzelen vertaalde hij de maat voor mij. Op mijn vraag hoe hij dat deed zei hij:"Ervaring meneer".
-Heeft u misschien een conversietabel voor mij? Vroeg ik. 
"Die hebben we doorgaans op de zuilen staan, maar door de verbouwing zijn die even zoek, net als een paar andere spulletjes", zei hij met een kleine glimlach die door liet schemeren dat het achter de schermen een puinhoop was.
-Kunt u mij zeggen wat deze andere maten zijn?
"Ja hoor meneer, breedte, lengte, Europese maat, Franse maat, Spaanse maat, Portugese maat en Italiaanse maat."
-Is dat in het kader van de Europese eenwording? Vroeg ik.
"Ze willen allemaal hun eigen systeem houden, dus wordt het wat onoverzichtelijk meneer."
-Maar het wordt wel gewoon allemaal in China geproduceerd?
"Inderdaad meneer en in nog wat andere zuid-oost-Aziatische landen. En zij drukken op ons verzoek al deze merken er op."
-Dank u wel voor deze informatie.
"Graag gedaan meneer." 

Flamingo's hebben het makkelijker, die hoeven geen broek aan

Fortarock

Twee dagen metal festival leverde weer een hoop verhalen op. 
De meeste vergat ik al weer voor ik terug fietste, 
maar daarom waren ze niet minder leuk. 
Ongebreideld ouwehoeren met wildvreemden is, 
zeker met het juiste gezelschap, hardstikke leuk.
Dat deden we dan ook.
Op dag een maakte ik foto's. 
Met name van shows die best wel als over-the-top bestempeld kunnen worden.
Kijk maar.