Voor de deur

De grote koperen knop naast de voordeur lijkt een bel. Ik trek er aan en wacht. Geen klingel, geen ding-dong. Er gebeurt niets. Dan de grote grijze knop er naast. Ik hoor binnen een hond aanslaan. Dan doet deze vast wel iets. Ik wacht en na een halve minuut wordt de deur een stukje open gedaan. Een kleine, smalle vrouw kijkt langs me heen en zegt "Hallo". Ik zeg: "Goedemorgen, ik kom een portretfoto maken". "Jazeker" antwoordt ze. Ze wacht een paar tellen en sluit de deur. Ik sta nog steeds op de stoep, voor een gesloten deur. Met mijn drie tassen over mijn schouder.

Opnieuw gaat de deur open, "Sorry, ik dacht dat u al binnen was." 
Ik wist dat mijn slachtoffer de geportretteerde slechtziend zou zijn, maar dit was wel bijzonder. "Mag ik u een hand geven?" Ze stak haar hand uit en ik schudde haar dunne breekbare hand. Ze bleek helemaal niets te zien. Sinds haar achttiende stekeblind. 

Als fotograaf kom ik iedere paar maanden bij een blinde of slechtziende over de vloer om voor een blad van een blindeninstituut een portretfoto te maken. Iedere keer verbaas ik me weer. Over de problemen waar zij dagelijks mee te maken hebben maar ook over de slimme oplossingen daarop. Vorige week vertelde een andere geportretteerde dat ze op haar werk een koffieautomaat met een touch screen hadden. Ze plakte dan een stukje plakband bij de afbeelding van een kop thee om op die manier de juiste plek te vinden. Helaas haalde de schoonmaakster dat stukje iedere keer weer weg.

Vandaag vertelde de vrouw dat ze pas getuige was van een auto ongeluk. Naast haar schrok een andere vrouw heel erg en riep naar haar dat ze blij mocht zijn dat ze dat niet gezien had. Om zich meteen daarna te verontschuldigen voor haar ongepaste opmerking. De blinde nam het goed op en zei: Ach, het heeft zo zijn voordelen, ik kan in bed onder de lakens blijven en toch op van mijn horloge zien hoe laat het is." Ze liep me haar horloge zien, klapte het dekglas open en voelde aan de wijzers. "Het zijn er niet veel, maar een paar voordelen heb ik wel."

Toen ik klaar was wilde ik routinematig haar de beste foto laten zien en bedacht me dat dat zinloos was. "Mijn kapper heeft drie jaar lang na afloop ook iedere keer een spiegel achter me gehouden voor hij er aan gewend was dat dat echt niet hoefde." Ik realiseerde opnieuw hoe bevoorrecht ik was. Ze hield bij mijn vertrek de deur wijd open. "Anders staat u hier dadelijk binnen weer te wachten."

Nu

Van die dagen dat het net niet wil. De afspraak met twee ambtenaren werd twee uur voor aanvang afgezegd. Vier mensen die ik belde namen niet op, de rest mailde niet terug. Bij de afwas brak een groot glas over de hele aanrecht. Zo'n dag. Gelukkig kreeg ik wel een paar berichtjes over een vriend die gisteren een zware operatie onderging. Goed nieuws. Heel belangrijk. Want telefoontjes en mails en gebroken glas is niks vergeleken met een operatie van vijf uur. Spannende uren.

Opnieuw het besef dat het nu moet. Iedere dag. Nu genieten, nu leren, nu doen. Gedoe en pech helpen om dat te vaak te vergeten. Misschien wel door zo'n operatieverhaal op de achtergrond staan mijn ogen en oren iets verder open. Nou hielp het dat ik in een paar dagen drie prachtige concerten zag en hoorde. Wat kan schoonheid dan rauw op je dak vallen. Helemaal geraakt worden door een paar tonen. Even alles vergeten en alleen maar hier en nu.

Het contrast kon haast niet groter. Amenra speelde zaterdag extreem. Extreem hard, traag, lomp, mooi, gevoelig en hard, heel hard. Maar wel op een manier dat ik regelmatig kippenvel op mijn rug had. Vanavond zagen we Sam Baker. Net anders. Stond ik bij Amenra tussen elfhonderd man in een grote zwarte zaal, hier zaten we op de eerste rij, op een bankstel. Geen doppen nodig, want een bloedmooi geluid op een fijn niveau. 

Sam zou een percussionist meenemen, maar die bleek niet op tijd zijn paspoort verlengd te hebben, dus kwam er als vervanger een pianist. En wat voor een. Virtuoos mét een goeie smaak. Bart de Win heet ie, een Nederlander. Samen hadden ze schik, samen speelden ze prachtig. Volle aandacht voor elkaar, voelen, duwen, af en toe pesten en regelmatig gefluisterd "Do it one more time". Ze vergaten de tijd en de plek, ze speelden. En niet alsof.
Ik genoot van de bijzondere uitvoeringen van zijn mooie liedjes, opnieuw kippenvel.

Dan kan zo'n dag nog zo stom beginnen, als ie zo eindigt dan lust ik er wel pap van.

Sam en Bart

Schuilen

Veel muziek dit weekend.

Een avond in de kerk, met akoestische en versterkte muziek.

Variërend van middelmatig tot overweldigend.

Daarna een hele dag in een andere kerk, 

eentje zonder religieuze achtergrond.

Volle bak met liefhebbers die een een serie obscure acts zagen.

Soms heel zacht, soms idioot hard.

Veel vriendelijke mensen bij elkaar,

samen schuilen,

ver weg van de dagelijkse realiteit.

Murder by numbers

1 dag:

Half 1 thuis. Half 2 in bed. Om 7 uur op. Half 9 in de auto.
Half tien bij veehal 1931. Daar leggen we de laatste hand aan 1 voorstelling.
Om half 2 komen 600 assurantieadviseurs binnen. 
3 slaapverwekkende speeches. 3 melige technici. 
5 uur als de hal weer leeg loopt.
7 uur als wij de bus weer vol hebben. 
8 uur terug bij de opslag.

1 telefoontje naar de pizzeria. Thuis 20 minuten voor 1 pizza.
2 schone sokken en 1 schoon shirt. 3 minuten op de fiets.

Het bandje vanavond zag ik 1 keer eerder. 33 jaar geleden.
(Na wat speurwerk bleek dat 25 mei 1985 in Mill, entree fl 18.50)
Daarna nooit meer bezocht. Tot vanavond, hier om de hoek.
Ticketprijs €42.50, maar gelukkig vrijwilliger , dus voor €0.
1100 mensen in de zaal. Ik haal 1 koud biertje.

Om 9 uur komen ze op. De bassist en gitarist begonnen in 1961 een bandje.
Sinds 1970 spelen ze in de huidige bezetting. Nu 4 grijze mannen samen 278 jaar oud.
Na het eerst nummer feliciteert de zanger Doornroosje met haar 50 jarig bestaan
en merkt fijntjes op dat ze nu pas voor de eerste keer uitgenodigd zijn om te spelen.

Nummer 1 van de set was traag en met weinig energie. 
Misschien even opwarmen.
Nummer 2,3,4 en 5 veranderen dit niet.
Na een half uur vraag ik me af of ik een bejaarde Golden Earring coverband sta te kijken.
Na 45 minuten trek ik mijn conclusie: Typisch tijd om op te rotten.
De fans om met heen vinden alles prachtig. 
Hen maakt het niet uit dat enkel de bassist nog lekker speelt.

Destijds was het mijn eerste lp en eerste grote concert.
Mijn 12 jarige zelf hoopte stiekem op een tof concert,
maar droop 1 desillusie rijker weer af.

Tijd

Met elf nationaliteiten bij elkaar is een gemeenschappelijke taal wel zo handig. Dus spreekt iedereen Engels. Nou ja, Engels. Ik weet niet precies wat de juiste Griekse term voor Steenkolen-Engels is (Άνθρακας-Αγγλικά), maar het klinkt anders dan wat de presentatrice op de BBC spreekt. De hele dag hadden we dansers en choreografen aan de lichttafel staan met vragen en wensen. Als de Franse danser aan een Finse technica uit moet leggen dat er eerst een wachttijd van tien seconden moet komen en dan een in-tijd van een minuut, maar dat het wel afhankelijk is van wat ze dansen, dan kan je je voorstellen dat er meer dan één poging voor nodig is.

Met vier gezelschappen en maar één dag de tijd is er weinig speling. Bij het overleg vanochtend vroeg ik of iemand anders dan ik de boeman wilde spelen. Op die manier kan ik makkelijker een creatief proces begeleiden en kan iemand anders roepen dat er écht nog maar tien minuten over zijn. Een van de dames wierp zich op en werd direct tot de Time-Bitch benoemd. Ik vroeg haar om aan het begin van iedere sessie aan de dansers te vertellen dat zij over de tijd ging. 

Dus komt ze bij het tweede clubje binnen en roept met een zeer luide stem, in een bijna lachwekkend zwaar Argentijns accent. "Pay attention, I am the bitch time!".
De dansers keken haar wat geschrokken vragend aan:"What are you?"
"Oh I mean: The time bitch!" Hilariteit alom.

De rest van de dag kwam die natuurlijk regelmatig terug. 
"Do you know what time it is? It's Bitch Time!"
Is it Hammer time? No no no!
Is it already dinnertime? No no no!
It's Bitch Time!

Ach je had er bij geweest moeten zijn.
Of niet natuurlijk, je kan ook normaal werk hebben, 
met allemaal Nederlanders.
Da's ook gezellig, kan je samen over het weer zeiken.

Ja 't is wa, mi al die regen,

ja, nou, zeker.

En 't go nog erger worre ok nog!

Oh ja, is dat echt? 

Binnenband

Op Marktplaats kwam ik deze advertentie tegen:

-

Wil jij graag dat mensen tegen je zeggen: 'Zo, jij hebt het proffesioneel voor elkaar'. Koop dan deze lichten van Yongnuo. Een chinees merk waar je waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebt. Geen stress, ik ook niet, maar ze doen het super goed.  Ze mogen weg voor €25,00 per stuk, zodat ik mijn vader kan verassen met een nieuwe binnenband voor zijn racefiets.

-

Daar heb ik niks aan toe te voegen, 

behalve een foto van een mistige polder

Beving

Omdat de fotograaf van dienst met griep onderuit lag viel ik in. Of ik Joep Beving op de foto wilde zetten. Toch een vrije avond, kleine moeite. Eerder op de dag al gecheckt of er een liftfoto in zou zitten, maar dat was geen optie. En trouwens ook geen optie om vooraan bij het podium te fotograferen, maar alleen tijdens de eerste drie nummers van achter uit de zaal. Mijn motivatie erodeerde rap. 

De grote zaal bleek met vierhonderd stoelen en krukken gevuld te zijn en het podium, het podium stond ook in de zaal. Huh? Een paar podiumdelen waren voor het vaste podium op de vloer gezet en daarop stond een piano. Drie peertjes hingen daar boven bij wijze van lichtshow. Eerst koffie.

Keurig op tijd komt ie op, groet het publiek en speelt een stukje. Heel zacht. Zeker voor poppodium begrippen hééél zacht. Het publiek wat net iets later binnen kwam en zag dat er op het balkon nog wel zit plekken liep de trap op. SPRUT< SPRUT<SPRUT<SPRUT. Het maakt geen moer uit hoe zacht je loopt, als de trap nog plakt van het bier van het laatste feestje, dan maak je herrie. Herrie die normaal daar niemand hoort, maar nu gruwelijk gênant was. Verstoord keken andere bezoekers om.

Ik drukte een keer af en hoorde de echo van mijn sluiter ongeveer terugkaatsen van de andere kant van de zaal, terwijl mijn camera al op stil stond. Oké, niet bewegen met mijn fototas, niet afdrukken, niet te hard ademen en zeker niet de trap op lopen. Nummer klaar, Joep draait zich om en begint te praten. NÚ. Nu de trap op om een overzichtsfoto te kunnen maken. Hij vertelde dat ie pauze had gehad en dit de eerste show van het jaar was. Zondag moet ie naar Groningen en daar zag ie nog al tegen op. Gezien de gebeurtenissen van afgelopen week. En zeker met zijn achternaam. Hij vroeg het publiek niet na ieder stuk te klappen, dat koste te veel tijd. Tijdens zijn praatje kon ik een paar foto's maken, inzoomen, uitzoomen, groothoeklens beetje afwisselen en daar ging ie weer. 

Ik sloop naar de andere kant van het balkon om nog een foto te maken van een spelende pianist en dan zat het er wel op. Maar wat volgde wat zo zacht dat dat helemaal niet kon. Wachten op een gepast moment om de zaal uit te gaan was de nieuwe strategie. Tijdens massages heb ik wel eens gevraagd of de muziek uit mocht. Van die hersendode trage tingeltangel muzak. Dat mocht toen. Toen wel. 

Joep Beving speelt piano in de traditie van Arvo Pärt, Erik Satie en Phillip Glass. Muziek waar het kruidenthee drinkende deel der natie onder het genot van een biologische blankhouten wierookstaaf op weg kan zeveren. Muziek die, als je wacht op een gepast moment om de pleiterik te maken, heel bijzonder blijkt. Namelijk vanaf de eerste tonen klinkt ieder stuk alsof het bijna af is, bijna. Nog één trage noot die uitsterft. En dan nog een. En de laatste. Ik sta al schrap om de plaktrap weer af te dalen. Nog één noot. Minutenlang duurt het einde van ieder nummer. En dan, als het echt zo lang stil is dat het wel afgelopen moet zijn, begint ie aan een nieuw stuk. En klapt het publiek op zijn verzoek niet.

En dat drie keer. Zelden was ik zo opgelucht dat er uiteindelijk applaus klonk. 
Trap af, 
deur door, 
zachtjes dicht want het applaus was bijna op 
en ik sta op de gang. 
Victorie!
Adem uit.

Tuinaarde

Een rondje door de zaak leverde niks op. De Boerenbond was duidelijk niet de juiste winkel hiervoor, dus ik liep weer richting uitgang. Een jongen met een Boerenbond trui keek me heel traag aan en mompelde "Kanikietsvoorudoen". Hij stond naast een stapel met zakken tuinaarde. Een daarvan was een stukje opengescheurd. de aarde die daar uitpuilde had meer uitstraling dan de jongen die me aansprak. Ik wist ook niet dat je je schouders zo ver naar voren kon laten hangen en niet tegelijkertijd met zwart geverfd haar op The Cure aan het dansen kon zijn. Maar het kon. Ik vond het niet aardig om hem te negeren en antwoordde.

"Ik zoek een plastic vuilnisbak, zo een waar ik een grote zak in kan doen." 
Hij keek me aan zoals een koude frikandel in de mayo kan liggen.
"Eenvuilnisbak" 
Verder gebeurde er niets.

Ineens viel me op wat er voor kakmuziek aanstond.
Seconden tikten weg.

Net voor ik hem wilde bedanken en naar buiten wilde lopen, bewoog hij. Ik volgde.
Hij sjokte naar de afdeling werkkleding, ik volgde hem, hij bedacht zich en liep naar de afdeling diervoer. Daar stokte het proces. Opeens maakte hij geluid. 
"JASPER" riep ie onverwachts hard over een stelling met hondenriemen uit. Jasper hobbelde onze kant op. De zak tuinaarde keek me aan om duidelijk te maken dat ik mijn vraag aan zijn collega kon stellen.

Ik speelde mee en stelde mijn vraag opnieuw.
Jasper verzonk in gepeins.
Hetzelfde schijtnummer droop nog uit de speakers in het plafond.
"Nee" zei Jasper en hij zakte weer weg in zijn eigen wereld om meteen terug te veren met "kgloofniedawedahebben". Hij staarde even naar de vloer en hij hobbelde verder.
Ik groette de tuinaarde en liep toch maar naar buiten.

As ge 't nie wit.

pur of kit

Nat

Raar volk. 

In de zomer: zonnetje, twintig graden, geen hond. 

Vandaag:  Koud, dikke wind, nul graden, druk.

Sinds de opening van de nevengeul van de Waal zag ik er niet zo veel mensen. In de file kwamen ze er heen. Naar het water kijken. Nou was er ook meer water dan de rest van het jaar. Zoveel dat de inlaat niet meer te zien was. Alleen de verkeersborden op die dijk die waarschuwen voor draaikolken en dat je daar beter niet kan gaan zwemmen kwamen nog boven het water uit.

En natuurlijk hielp de zon een handje voor het toeristische gevoel. Ik hoorde dat er in december tien zonuren waren. Tien. In een maand. En dit jaar had ik mijn zonnebril ook nog niet uitgepakt. Dus al vriezen de oren van je kop: De zon schijnt: Wij gaan wandelen.

Ook op de dijk in de Ooij was het filerijden tussen de wandelaars, fietsers en skaters. Flitsers en statieven mee in de hoop nog een knol tussen de ogen te kunnen flitsen, maar die hadden zich verstopt. Vanwege het hoge water staan ze niet op de gebruikelijke plekken. Van overheidswege zijn ze naar 'hoger gelegen gebieden' gebracht. 
Goed voor de knollen, jammer voor mij. Ik trok mijn capuchon nog maar eens aan en telde mijn zegeningen.

New Cool Collective

Mooi op tijd vertrokken, meteen een plek in de volle fietsenstalling gevonden, attente kassamedewerker maakt voor opening de deur even voor me open, bouw mijn spulletjes op in de lift, monitortechnicus staat model, kleinigheidje aanpassen, alles werkt, mooi. Nog een paar melige foto's met meer collega's. Koffie. Kort overleg met hun tourmanager. Nee hoor, ik heb geen kwartier nodig, met twee minuten ben ik heel tevreden. 

Strak op tijd zeven muzikanten in de lift. Ik druk al een paar keer af, we wachten op de percussionist, Jos de Haas, die door de rest Tosti Kaas wordt genoemd. Daar is ie. Ik druk een keer, prima, nog eens. Geen flits. Nog eens, weer niet. Kak. Trigger uit en aan. Niks. Los van camera, camera aan en uit, weer vast, niks. KAK. Ik verontschuldig me voor mijn gepruts en wens ze een prettige wedstrijd. De manager maakt duidelijk dat ze moeten blijven zitten en dat ik de tijd heb om het te fixen. Maar ik heb geen idee hoe. Besluit er een paar zonder flits te maken en bedankt ze opnieuw en wens ze een fijne avond.

Thuis zie ik dat twee muzikanten hun ogen dicht hebben op de enige waar ze allemaal op staan. Grrr. Maar heb ik er een die er op lijkt? Ja. Om er toch wat van te maken besluit ik te smokkelen. Beetje knippen en plakken, uitrekken en gummen. Mooi. Zo hebben ze alsnog allemaal hun ogen open. Geen hond die dat ooit gaat weten of zien. Nou ja, alleen de extrabelegen lezers dan. Maar jullie vertellen dat toch niet door?

Feestneuzen

Wat begon als een bescheiden verjaarspartijtje liep al snel uit de hand. Ter verhoging van de feestvreugde waren er feestneuzen uitgedeeld maar die bleken niet betrouwbaar. Al snel gingen ze hun eigen gang. Op de gekste plekken drongen ze zich op. Een van de bezoekers werd in beide ogen geraakt. Hulpdiensten hebben hem naar de eerste hulp gebracht. Een andere bezoeker kon een losgeslagen neus net de baas en heeft deze met een koekenpan tot bedaren geslagen. Drie clownsneuzen besloten zelf een jongleer-act te doen waarbij een flink gedeelte van de flessen op tafel het moesten ontgelden. Deze zijn later ingerekend. Het feestje is vroegtijdig tot een einde gekomen nadat alle neuzen verzameld zijn en in een container afgevoerd werden. Er wordt gekeken of er juridische stappen mogelijk zijn tegen de fabrikant.

երջանիկ նոր տարի

Ik wens alle extrabelegen lezers een onregelmatig, onnozel en onbeperkt 

2018