Sprint

Terwijl ik van mijn geloof niet mag hardlopen,
trok ik toch een sprintje.
Van een meter of tien maar.
Maar met statief, tas en camera.
Net dat stukje omhoog.
Want koeien lopen wel hard, 
maar moeilijk trap.

Leuk hoor, runderen fotograferen,

maar het moet niet op sport gaan lijken

Dagen

Van die dagen.

Van die dagen dat je niet alleen vooraf, maar ook achteraf het idee hebt dat je beter in bed had kunnen blijven, Niet naar buiten, niet praten, reizen of werken. Gewoon niks. Een boek, een banaan, een kop koffie. Zoiets.

Om achteraf verklaarbare redenen hingen een aantal grote prints van mijn foto's in een tuincentrum. Drukte, poffertjes en interesse waren voorspeld. De poffertjes bleken het enige te zijn wat er van uit kwam. Nou heb ik altijd al eens drie uur lang vroegbejaarden met een Noord-Limburgs accent willen horen praten over kerstbomen, erwtensoep en het weer, maar dat hoefde niet persé op zondagmiddag.

Een hangtuintje met blauwe blaadjes

Om zelfs nu nog steeds verklaarbare redenen schaften we vorige week tweedehands dimmers aan. Niet zo'n rond schakelaartje voor naast de deur, maar lompzware antieke kasten van het soort wat nooit kapot gaat. Mooi, want de dimmers die er in het theaterzaaltje stonden, waren zo rot als wat. De eerste verrassing was het feit dat de aansluitingen op de patch, het gedeelte waar je de ingaande met de uitgaande kabels met elkaar kan verbinden, wel leken op de kabels die we hebben, maar een maat kleiner bleken te zijn. En nergens te bestellen waren. Voor een acceptabele prijs. Gedoe, bellen, omrijden. Dagen verder, eindelijk patchkabels. Te weinig, maar we konden nu gaan testen. We hadden die kasten toch niet voor niks die hele trap opgehufterd? 

patchkabels met een exotische maat

Aanvankelijk leek het te werken. Behalve dat een aantal lampen niet meer uit ging. En andere aangingen, maar bij het verkeerde nummer. Ook antieke dimmers die nooit stuk gaan kunnen heel bijzondere foutmeldingen geven. Laat ik het er bij houden dat ik de gebruiksaanwijzing ondertussen best goed ken. En dat het 6 uur later nog steeds niet werkte. Kak. KAK. KAAAAAAAK. 

de dimmers in kwestie

Gelukkig kreeg ik tussendoor een telefoontje. Voor een andere opdrachtgever moet ik een serie voorstellingen in een ziekenhuisauditorium (goed Scrabble woord!) voorbereiden. Daar wil ik een paar minuten rondkijken en aan de concierge vragen welke stopcontacten ik kan gebruiken. Vorige week dinsdag stuurde ik een mail waarin ik dat uitlegde en een paar data voorstelde wanneer ik langs wilde komen. Vrijdag kreeg ik een mail terug met de mededeling dat mijn vraag "in de organisatie uitgezet was". 

Vandaag kreeg ik dus telefoon. Een meisje vertelde dat ik dat het beste zelf met Harrie kon plannen, maar dat Peter er ook bij moest zijn, want die deed ook iets belangrijks. Whatever. Ik kreeg het nummer van Harrie, dan kon ik dan meteen bellen. Mooi. Ik bel dat nummer. Erik neemt op en vertelt dat a) Harrie nooit op maandag werkt. b) Harrie dit nummer al een jaar niet meer heeft en überhaupt geen pieper meer draagt. 

Nou heb ik de 06 van Harrie gekregen en daar maar een voicemail achtergelaten.

Van die dagen. 

Dat je gewoon niet naar buiten moet. 

Van die dagen.

(geen idee of dat toeval is, maar ik zie net dat dit blog extrabelegen nummer 1313 is)

Wintertuin festival

Op het Wintertuin festival

 werd gepraat, 

uit een doos gekeken, 

met een lift gespeeld

gehurkt op een tafel gezongen

en voorgelezen.

As

Vroeger, aan het begin van het grenen tijdperk, belde mijn vader zo nu en dan op zonnige dagen op van zijn werk. Of we buiten konden eten? Destijds aten we 's middags warm en 's avonds brood. Dat ging dan met ranja, koffie en een paar pilsjes in een koelbox mee naar het bos. Hetzelfde bos waar hij naast opgroeide. Daar was een ven, waar het op zomeravonden goed toeven was. We aten en klooiden dan wat met zand en water. Met z'n vieren weg van de grote wereld. Eenvoudig vermaak. Fijn. Ik voelde me helemaal thuis op die plek.

Vandaag waren we daar weer. Met z'n drieën. Zonder mijn vader. We hebben er zijn as uitgestrooid. Precies 21 jaar geleden overleed hij. De urn had lang genoeg op de begraafplaats gestaan. Hij mocht terug naar waar hij vandaan kwam. Raar om afscheid te nemen van iemand die er al zo lang niet meer is. De zon scheen op het water, het was fris. Een koelbox hadden we niet mee, we aten in een opgehipt restaurant naast de parkeerplaats. Lekker, maar helemaal thuis voelde ik me niet.

White Cowbell Oklahoma

Lente 2005, terugweg van een schouwburg in Weetikveelwaar, weer een kindermusical gebouwd, gedraaid en gebroken. Ik kan geen Kikker meer zien. Langs de snelweg staan opvallend veel auto's op de vluchtstrook. Hebben die pech? Op een afstand zien we ook een trein stilstaan. Bij het pompstation staat het helemaal vol. Is er paniek? We schakelen van cd-speler naar radio en horen de klok van de Waalsdorpervlakte. Kak. Dodenherdenking, daarom stopt iedereen. 

Zullen we ook? De eerste auto's trekken al weer op, we zijn duidelijk te laat. Maar als we doorrijden niet te laat voor White Cowbell Oklahoma. Canadezen die er uitzien en klinken als een stevige Southern rockband. Eindelijk terug in Nijmegen en aangekomen in Roosje en ze zijn al bezig. Een van de mannen staat met een bijl een meeuw te onthoofden en stopt die samen met een hoop andere vogels in zijn broek. Waarop de gitarist vraagt: "Have you ever seen a guy with so many birds up his pants?" De avond kan beginnen.

Zomer 2006, de Valkhof Affaire, warm, klein tentje, zelfde band. Knalhard er op. In een van de eerste nummers komt de haakse slijper al tevoorschijn om een regen van vonken van de koebel af te sproeien. Een paar nummers later is er ook de kettingzaag weer. Daarmee wordt een flinke toiletrol van een bezemsteel gerold. Puinhoop. Lekker. De stroom valt uit zoals dat dat jaar op het Valkhof wel vaker gebeurde. De band aarzelt geen moment en roept dat de bassist jarig is. De drummer zet 'lang zal ie leven' in en de hele tent doet mee. Aan het eind van het liedje is er weer stroom. En feest, meer bier!

Herfst 2017, Merleyn, daar zijn ze weer. Duidelijk een paar jaar ouder en een uitgewoonder. Ze blijken nu vijfenhalve week onderweg te zijn en dat zie je. Er wordt doorgedronken, ook op het podium. Muzikaal is er niets verandert, gewoon stevige Southern Rock, de act is ook identiek, al zijn de meeuwen verdwenen. De slijper, de kettingzaag en de koebel met steekvlammen zijn er bij. Tegen het einde verbouwen ze een nummer even tot AC/DC's Thunderstruck. Ter nagedachtenis aan de deze week overleden gitarist. Het publiek vreet het, met zijn allen vuisten omhoog en "Thunder" roepen. Mooi gebaar voor een bescheiden maar invloedrijke muzikant. Gedurende de show blijven bezoekers roepen om hun favoriete nummer en als afsluiter spelen ze dat natuurlijk:"Put the South in your mouth" Deze band gaat geen revolutie veroorzaken, maar levert er wel een fijne soundtrack voor. 

De Staat

Bleek ik vanavond niet bij de voorstelling te hoeven zijn. 

Kwam er natuurlijk een mailtje of ik De Staat op de foto wilde zetten. 

Die speelden vanavond de eerste van vier shows 'in the round'. 

In een grote tent, in het midden. 

Vanaf het balkon had ik een prima plek om mijn gang te gaan.

Vol

Kan je misschien een paar dagen invallen?
- Ja hoor
Kan je misschien de komende maanden een paar dagen in de week hier komen werken?
-Ja hoor
Maar de dagen die we hadden staan, die gaan toch gewoon door?
-Ja hoor

Zo kon het zomaar gebeuren dat ik van een rustige zomer in een klap naar een stuk meer dan full-time aan het werk ging. Helemaal niet erg, maar ergens komt de keuze tussen bloggen en slapen.
Gek genoeg wint de tweede keer op keer. 
Binnenkort gaat de storm weer liggen en kom ik hier ook weer vaker.

Tot die tijd: Houdt moed!

Maak je eigen kruiswoordpuzzel

Waar?

"What is this place called?"

"And what is the name of  this venue?"

In Doornroosje, Nijmegen was en is het nogal eens een hele uitdaging om dat uit te spreken. "That's impossible to pronounce!" kreeg ik nogal eens te horen. Waarop het makkelijkste antwoord was:"We've had two thousand years to practice".

Sommige muzikanten hechten er waarde aan om op zijn minst geïnteresseerd over te komen. Dat helpt, vind het publiek ook fijn. Dat staat er ook niet op te wachten om "the best audience we've had all night" te zijn.

Zo zag ik Alice Cooper ooit in de Rijnhal te Arnhem roepen: "Hello Amsterdam". In onversneden Arnhems kreeg ie meteen :"We sijn in Ernem eikel" terug naar zijn hoofd uit het publiek.

Gister zag ik op het krappe zijtoneel een geheugensteuntje zitten. De spelling liet te wensen over, maar de bedoeling was vast goed.

Bloemen

Het busje met licht en geluid stond weer op zijn plek, ik stap in mijn eigen auto, draai de sleutel om en hoor een schrapend geluid. Gelukkig niks ernstigs, het waren de ruitenwissers die los kwamen van het dichtgevroren raam. Schurend gingen ze over het ijs. Ondertussen lichtte het schermpje op en meldde "waarschuwing: lage buitentemperatuur" 0 graden. Winter is coming.

Vanochtend vroeg mocht ik opnieuw krabben. Maar nu ook aan de binnenkant. Mijn bezwete hoofd dampte vannacht de ruit vol, dat bevroor daarna weer rustig. 

Had ik bloemen binnen en buiten. 

Zelfs op het dak. 

Maar die heb ik niet weggekrabt.

Ruim

Sta je de ene dag in een afgetrokken wijkcentrum, 

de andere dag was het hok ruimer bemeten.

Da's helemaal niet erg om een beetje de ruimte te hebben.

Op het toneel keuvelden ze wel door, 

kon ik mooi een wandelingetje maken met mijn camera.

De komende dagen zijn de zaaltjes weer een stuk krapper.

Zien of ik daar ook kan wandelen tijdens de show.

Elders

Een van mijn favoriete metalbandjes speelde gisteren in Roosje. Beyond Creation heten ze. Sympathieke Canadezen die gruwelijk technische teringherrie maken. Op gitaren met net teveel snaren. Luister maar hier. Ze speelden samen met nog drie andere, waaronder Dying Fetus, ook zo'n fijn bandje. Ongetwijfeld een goeie avond. Ongetwijfeld want ik was er niet bij. 

Ik vind leuke bandjes kijken leuk, maar mijn huur kunnen betalen nog leuker. En dus was ik weer op pad met een dansgezelschap. Daar mocht ik mijn trucje -knoop alle kabels vast aan drie zwarte dozen- weer doen. Ook mooi. Het dansje was hetzelfde als voorgaande keren, maar het uitzicht van het restaurant waar we zaten was anders. Daar hadden ze speciaal voor ons een leuk decortje neer gezet: