Oké, ik had me er overheen gezet, of een beetje dan, wilde koeien met grote horens zijn niet eng. Alleen een beetje gevaarlijk, als ze bewegen, vooral naar je toe bewegen. Paarden zijn gevaarlijk aan de achterkant, koeien aan de voorkant, de kant met de horens. En da's jammer, want dat is wel de kant waar ze mee op de foto moeten. Of althans, dat heeft mijn voorkeur. Dus op de terugweg van een fotoklus deze week was het mooi weer en had ik nog tijd.
Dus naar die koeien toe. Maar waar staan ze? Het Eiland in de Waal is groot genoeg om een flinke kudde op te verstoppen. Na een half uur had ik ze gespot, en tien minuten lopen verder stond ik met mijn spullen voor ze. Hoe dicht bij wil ik komen? De meeste dieren portretteerde ik op veertig centimeter afstand. Maar kan dat wel hier? Terwijl ik zachtjes een liedje zong zodat ze me aan hoorden komen kwam ik dichterbij. De aandacht had ik te pakken. Twintig paar ogen staarden lodderig mijn kant op. Ik sta een halve minuut stil en de aandacht is weer weg. Ik kom een paar stappen dichterbij en iedereen kijkt me aan.
Laat ik eens flitsen, zien of er reactie komt. Niks. Mooi. Kan ik op vijf meter komen en flitsen? Ja, geen reactie. Nog dichterbij. Als ik langzaam beweeg negeren ze me. Goed zo. Een meter of vijftig verderop is een meisje op de betonnen basis van de hoogspanningsmasten geklommen en zit te kijken wat ik doe. Ze heeft dopjes in haar oren en dus vast een telefoon op zak. Dat helpt. Dan kan ze bellen als ik hier leeg lig te bloeden. Ik zwaai, zij zwaait terug. Dat schept een band en vertrouwen.
Een blonde koe kijkt traag genoeg om het te proberen. Ze staat aan de rand van de kudde, ik hoef niet in het midden te staan. Het gaat goed. Ik krijg het dier met de nieuwe brug over de Waal op de foto. En nog eens. Dan haar (of zijn, hoe zie ik het verschil bij deze langharigen?) bruine broer. (of zus?) Die vind mij wel interessant, of misschien de reflectie van de zon in mijn lens, hij (of zij) doet een stap naar voor, ik een naar achter (hij) of zij zwaait de enorme kop met horens eens open neer. Ik neem afstand.
Zoals de veulens een zichtbare interne strijd voeren tussen angst en nieuwsgierigheid als ze mij en mijn spullen voor de eerste keer zien, zo voer ik die ook. Met een paar voorzichtige pogingen van mijn kant heb ik wel foto's die lijken op wat ik wil maken. Grote koe met herkenbaar Nijmeegs element in beeld.
Ik ben er nog niet, maar de eerste stap is er.
En misschien zijn ze helemaal niet eng.
Dat zou best eens kunnen.
...Maar ik twijfel nog wel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten