Voor de voorstelling van morgen gingen we vandaag vast opbouwen. De show begint om 09.00, dan lukt het niet om daar voor alles voor elkaar te hebben. Vandaag beginnen bleek ook geen garantie om alles voor elkaar te hebben. Op mijn tekst:"Goeiemiddag, wij komen de voorstelling voor morgen bouwen.". Kreeg ik een:"Oh, daar weet ik anders niks vanaf". antwoord. Fijn begin. Drie weken geleden besprak ik telefonisch uitgebreid wat er zou gaan gebeuren en wat we daar voor nodig hadden. Veel uitgebreider dan normaal,want dan loop je samen de punten in de technische lijst langs, constateert dat dat wel gaat lukken en je spreekt een tijd af om te beginnen. Nu was zijn eerste tekst:"Maar je weet toch wel dat het geen echt theater is?" Dat wist ik. Het is een zaaltje wat bij een zorginstelling hoort. De klant waar we de voorstelling voor spelen had helaas verzonnen dat dat daar moest.
Die technicus die ik sprak zou er om 13.00 met een collega zijn om ons te gaan helpen. Maar dat was ie niet. En die kwam ook niet. Nee die was in Antwerpen. Wie dan wel? Alleen de dikke concierge met hoogtevrees was aanwezig. Nee, die wist van niks. Die had alleen gehoord dat wij al het licht en geluid mee zouden brengen en dat er niks hoefde te gebeuren. Dus. We brengen inderdaad best wel wat mee, maar een paar lampen vanuit de zaal op het toneel zou toch wel leuk zijn. Dan zijn de mensen op het toneel ook te zien.
"Vorige week is hier een bandje geweest en toen is alles kapot gegaan." Oké, en wanneer werd ik gebeld om te zeggen dat we dus niet kunnen spelen? Niet. Als het vorige week was, dan had het toch gerepareerd kunnen zijn? Niet dus. Er was niks en er kon niks. De lol was er behoorlijk af. Toen eindelijk de 'technicus' telefonisch bereikt was gaf die aanwijzingen welke aansluitingen aan welke antieke dimmerkast moesten worden geknoopt, dan zou het moeten werken. De dikke concierge klom de trap op en zou de zes verlengkabels van een meter of drie trekken. Na anderhalf uur kwam ie zeggen dat het gelukt was. Alle drie de kabels. Hij had er een paar blokjes tussen gedaan, want anders had ie te weinig kabels.
Van de zes lampen deden het er vier, maar de dimmer, die deed niets. Ondertussen waren we drie uur binnen en waren we geen stap verder. Gestaag bouwden de jongens verder terwijl ik met de dikke naar buiten ging. "Tot hoe laat kunnen we vandaag doorwerken?" vroeg ik. "Tot vijf." "Oké, dan zijn er twee opties, ''óf ik ga terug naar de opslag, haal daar statieven, kabels en lampen, ga die hier opbouwen en begin dan met programmeren, tussen zes en zeven ben ik dan klaar. Of jij zorgt dat er voor half vijf zes werkende lampen hangen, de dimmer het goed doet en alles bekabeld is. Dan zijn we om vijf uur weg.
"Ja, dat kan allebei niet."
"Dan bel ik nu om te zeggen dat er geen voorstelling is en ga ik alles inpakken, ik zal ze jouw nummer geven voor tekst en uitleg." Toen mochten we opeens wel langer doorwerken.
Tegen half zeven hadden we alles draaiend. Dubbel zoveel werk voor de helft van het resultaat. Ik ben benieuwd of de 'technicus' morgen wel komt. Dat zou best een interessant gesprek kunnen worden.
Buiten hing deze plaquette,
ik ben bang dat het Nederlandse team dan toch een beetje aan de late kant is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten