De Stikke Hezelstraat is best steil. Steil genoeg om er vorig jaar een waterglijbaan neer te leggen en mensen naar beneden te laten spetteren. Steil genoeg om een kleuter die zijn bal liet rollen hard op zijn gezicht te laten gaan. Even later reed er een man, schraal, oud, versleten en opvallend vrolijk. In iets wat meer op een campingstoel dan op een rolstoel leek. Zo'n ding, klein motortje, hele kleine wieltjes en een stoeltje op een plastic plaat. Ratelend ging ie naar beneden. Ondertussen luid zingend, met een stem net zo hoog en vals als Neil Young destijds:"Like a cowgirl in the sand".
Grote glimlach toen ie zag dat ik het herkende. Mijn dag was weer goed. Die van hem ook.
Thuis ome Neil nog maar eens aangeslingerd. Luister en huiver: deze
en een ongerelateerd plankje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten