Moddi

Het gesprek met Tim Kasher, de zanger van het voorprogramma, ging over het feit dat multinationals wereldwijd waterbronnen aan het opkopen zijn en hoe gevaarlijk die ontwikkeling is. Je kan het maar ergens over hebben. Ondertussen kwam een blonde krullenbol met een camera er bij staan en begon mij van heel dichtbij te fotograferen. Het duurde even voor ik door had dat ik ook met een camera in mijn hand stond en hij daarom ongevraagd begon. Hij, was Moddi, en wilde nog niet op de foto, pas als het hele orkest bij elkaar was, hij en Katrine, de celliste.

Na Tim's set stond de jonge Noor al snel te trappelen naast de lift, hij was er klaar voor en Katrine kwam er aan. Althans, na twee aansporingen in het Noors richting kleedkamer waren we compleet. De stagemanager kwam voorbij met een doosje Moddi cd's, een bakje en een bordje: "Cd's €15 Self Service". Zo zag ik wel eieren en potjes jam verkocht worden in de polder, maar nog nooit cd's. Een minuut later komt ie terug met een mini Ipod aan een koptelefoontje, "Deze zat tussen de cd's, of ie van Moddi was?", "Ja, die is kapot en leg ik er altijd bij de cd's voor meer vertrouwen". Mooie tactiek. De lift in. Binnen een paar minuten rolde er een hele serie foto's uit. Dit hadden ze duidelijk eerder gedaan. Met veel plezier wisselden van poses en posities. 

Ik pak mijn spullen in, hij stemt zijn gitaar, zij haar cello, veel plezier met de show! Dat lukte. De goed gevulde zaal was er vanaf het begin bij. Zijn opgewekte presentatie en zware onderwerpen hielden het publiek makkelijk bij de les. Extra fijn, omdat het geluid voor Roosje begrippen erg zacht stond. Mijn oordoppen bleven de hele show uit, een zeldzaamheid. De geluidsman verstond zijn vak zowiezo erg goed. Met oor voor detail maakte hij een prachtige mix. Halverwege de show hoorde ik iets vreemds. Er kwam een geluid bij, iets hoogs. Het bleken de bubbels in de cola van het meisje achter me.

Fijn ook dat het barpersoneel de situatie aanvoelde en stil te werk ging. In het verleden was dat nogal eens anders. Aan de Groenewoudseweg ben ik eind jaren negentig wel eens achter de lichttafel weggelopen om een stuk schuimrubber in de deuropening tussen bar en gang te tapen. Dat dempte het geklapper. Dan leek het er op dat het drankliftje bij voorkeur tijdens de stilste passage volgeladen moest worden terwijl een andere collega ondertussen de kapotte glazen met een boogje de metalen vuilnisbak in mikte. Nu bestel ik een biertje en terwijl ik pin, fluistert het meisje achter de bar "Gave show he"

"Your favourite barefoot Hobbit from Northern Norway" maakte er een prachtige avond van. Met uitgebreide achtergrondverhalen over zijn laatste plaat Unsongs met verboden, gecensureerde en vervolgde liedjes, kwam er voor mij nog meer context en diepte bij. Afgelopen jaar hoorde ik die plaat vaak, maar na deze show luister ik toch weer anders.
Bijna twee uur concert vlogen voorbij. Gelukkig hebben we de foto's nog.