Dus kocht ik twee nieuwe vallen, het soort waar ze niet kapotgeslagen worden met een veer, maar waar ze in opgesloten worden. Eerdere pogingen werkten ook, maar altijd eenmalig. Ik had het idee dat de muizenpis die ze over het plankje laten vloeien vol zit met stresshormoon/angstzweet/muizentrauma en dat dat in het plankje trekt. De volgende muis ruikt dat en laat de val voor wat het is. Dus stond ik vorige week een laagje lak over dat plankje te kwasten. Ik weet het, op het moment dat ik mezelf dat zag doen had ik ook mijn twijfels. Toen ze droog waren sneed ik een stuk van voornoemde mueslibol af en prepareerde de val.
Bij eerdere vangsten heb ik ze nog wel eens bij de kerk hier tegenover losgelaten, in de hoop dat ze de hostie-voorraad zouden vinden. Of misschien rechtdoor zouden rennen en op het Keizer Karelplein uit te komen. Maar in praktijk renden ze sneller terug naar huis dan ik en zaten ze al aan de lunch voor ik de deur achter me dicht trok. De tocht ging dus naar het Kronenburgerpark. In de hoop dat ie daar de gitaar van Frank Boeijen zou vinden. Het duurde nog even voor ie uit het geopende kooitje durfde te springen. De wandeltocht in een kooitje in een donker rugzak was 'm niet in de koude kleren gaan zitten. Eenmaal bewust van zijn kans rende hij heel hard naar de herten. Om vol tegen de stoeprand aan te botsen. Met drie pogingen was ie daar bovenop en spurtte hij het gras in. Vrijheid.
Ik hoop dat andere parkbezoekers de herten ook af en toe een mueslibolletje komen voeren en dat mijn muis dan mee mag lunchen.
Zelfde park een jaar of wat eerder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten