Weekend

Twee dagen prijs. Spelen met licht.
De ene op een bijzondere locatie, de andere met een oude bekende.
Gisteren hingen er boven het podium al lampen.
net iets groter dan ik gewend ben, 
maar mooi genoeg er een lamp op te richten.

Die lampen hoefde ik niet eens zelf aan te doen, 

dat werd voor mij gedaan.

De akoestiek en de omgeving maakte het harp-gepingel een stukje draaglijker.

Vandaag Fred Eaglesmith op bezoek.

Even twijfelde ik of ie erg gekrompen was.

Maar het viel mee.

Er was wel een baard bij gekomen sinds ik hem de laatste keer zag.

En hij bleek getrouwd met de tante die vorige keer ook al erg aanwezig was

Fijne show, veel moppen en andere slechte grappen.

Mooie liedjes, kippenvel achter de lichttafel.

Mooi werk heb ik toch.

Steil

De Stikke Hezelstraat is best steil. Steil genoeg om er vorig jaar een waterglijbaan neer te leggen en mensen naar beneden te laten spetteren. Steil genoeg om een kleuter die zijn bal liet rollen hard op zijn gezicht te laten gaan. Even later reed er een man, schraal, oud, versleten en opvallend vrolijk. In iets wat meer op een campingstoel dan op een rolstoel leek. Zo'n ding, klein motortje, hele kleine wieltjes en een stoeltje op een plastic plaat. Ratelend ging ie naar beneden. Ondertussen luid zingend, met een stem net zo hoog en vals als Neil Young destijds:"Like a cowgirl in the sand". 
Grote glimlach toen ie zag dat ik het herkende. Mijn dag was weer goed. Die van hem ook.
Thuis ome Neil nog maar eens aangeslingerd. Luister en huiver: deze

en een ongerelateerd plankje

Fred

Fred Eaglesmith komt weer langs. En hoe. Weer twaalf shows in Nederland.

En zoals het hoort bezoekt ie weer metropolen als Lage Vuursche, Spijkerboor, Ospel en Bakkeveen. Voor de duidelijkheid, dat zijn niet de namen van de zalen, maar de plaatsnamen waar de zaal of kroeg is. Gelukkig speelt ie ook in de buurt, komende zondag bijvoorbeeld in Lux, in Nijmegen. 

Het is toch al snel tien jaar geleden dat ik een show van hem belichtte. Leuk om weer eens te doen. Benieuwd met welke band ie nu komt en of we een show met veel liedjes of veel tekst krijgen. Ik gok het laatste, want het publiek zit en zal daarmee stiller zijn. Doorgaans komen er dan meer verhalen uit Fred. Voor degene die hem vaker zagen hoef ik niets uit te leggen, voor de rest is het een prima manier om je zondagmiddag door te komen brengen. 

Fred met hoed, vier jaar geleden

Avery Sunshine

Als huisfotograaf kom ik zo nu en dan bij concerten terecht die ik anders achteloos overgeslagen had. En dat zou toch jammer geweest zijn vanavond. 
Ik stap de tl verlichte zaal in als de soundcheck nog bezig is. Geen band, slechts een zingende pianiste en een gitarist. Avery Sunshine speelt in Merleyn. Ze zit hard en hartstochtelijk te zingen. Ogen dicht, rose-gestifte lippen ver open. De meeste soundchecks die ik zie zijn tamelijk zakelijk. Er moet gewerkt worden. Van jonge bandjes is het nogal eens chaotisch, die spelen door elkaar en luisteren nergens naar. Als ze wat ouder worden en genoeg op hun flikker hebben gehad van geluidstechnici groeit de discipline meestal. Misschien spelen zenuwen ook vaak een flinke rol. Zij had daar allemaal niets mee te maken. Zij zat gewoon lekker muziek te maken en te genieten, vol overgave. 
Een fijne afwisseling.

De soundcheck is klaar, ze stapt van het podium. Ik geef haar een hand, stel me voor en zeg dat dat genieten opvallend en aanstekelijk is. Ze vliegt me ongeveer om mijn nek. Ik was "So lovely"en "So sweet". Een fijne afwisseling. 

Het publiek komt binnen. Duidelijk fans. Een groep vrouwen staat meteen vooraan. Die hebben Avery duidelijk al vaker gezien. Avery pakt telefoon en maakt en selfie met de groep."'Specially for my mamma!" Gejuich, gelach en de show moet nog beginnen.
Dat doen ze dan ook maar meteen. Jazz, R&B, Soul, ze mixt het met het grootste gemak en het publiek vreet het op. 

Naast me, vooraan bij het podium staan een paar big black mammas die bij De Wereld Draait Door iedere keer aanschuiven als er over zwarte muziek gesproken wordt. Al snel nemen zij onversterkt en vanuit het publiek de tweede of derde stem voor hun rekening. Avery introduceert hen als "My back-up singers who I can't pay tonight". Het publiek smult. Maar goed dat ik foto's maak. Zo kom ik nog eens ergens.

Mode

De laatste maanden duikt het overal op, het VHS/Camcorder/versleten video -beeld-effect.

In clips, op flyers, logo's en ook in de film die ik vandaag zag, 20th Century Woman. Overigens een aanrader, die film. Zal dat effect per ongeluk in den mode zijn, of zijn jonge ontwerpers nu zo jong dat dat het beeld van hun jeugd is? Niet de uitgebleekte kleur van instant Polaroids, zoals die een paar jaar geleden als een laf sausje over veel foto's gegoten werd. Waarschijnlijk nostalgie van ontwerpers net een paar jaar ouder dan die van nu. 

Zal de volgende de 8 bit computerstijl zijn? En dan de eerste generatie 3d spellen-look?

Net als bij mode in kleding onderscheiden modieuze ontwerpers zich ook door zich precies aan te passen aan hun omgeving. Even met z'n allen naar links, dan weer samen naar rechts. Lekker overzichtelijk. Gelukkig zijn er ook beeldmakers die niet met het getij mee dobberen, maar zelf keuzes maken. Heel fijn en hard nodig. Zonder hen zou de grauwe eenheidsworst het winnen en daar wordt niemand beter van.

Als je grote broer gekke bekken kan trekken, 

dan kan je dat zelf natuurlijk nog beter

Maat

Die ringen waren een hint, 

de grill een aanwijzing, 

het type auto een bevestiging.

Maar op de nummerplaat stond gewoon de maat 

van de piemel van de eigenaar.

Niet saai

Saai?
-Nee niet saai.
Niet een beetje?
-Nee, nu niet.
Wat dan?
-Afwisselend, dat wel
Want?
-Vanochtend de directie van Gelders Orkest en Musis/Stadstheater op de foto, 
vanavond Metals uit Andorra.
da's niet saai.
Nee, dan valt het wel mee.
-Inderdaad.

Er was overigens weinig aansporing nodig om de bassist zijn pens te laten zien

Service

"Het scheelt toch de verzendkosten en ik weet dat ik 'm anders volgende week alsnog ga bestellen". Zo overtuigde ik mezelf een dikke maand geleden op een fotografiebeurs om een collapsible beauty dish flash diffuser aan te schaffen. (Voor de niet foto-nerds onder ons: een inklapbare cirkel van een halve meter doorsnee om voor een flitser te monteren om zachter licht te krijgen op de foto) De verkoper was een vriendelijke Vlaming die vertelde dat er wat was met zijn betalingssysteem, maar dat als ik mee wilde lopen naar de stand van cameranu.nl, ik het daar af kon rekenen. Tuurlijk, ik loop wel mee.

Zo gezegd, zo gedaan. Bij cameranu.nl was het druk en het duurde even voor ze hun betalingssysteem hadden overtuigd dat ik echt een product van een andere leverancier bij ze kon afrekenen. Ondertussen raakte ik aan de praat met een andere klant naast me die dezelfde Wacom tablet aanschafte als die ik dagelijks gebruik. Ik reken de collapsible beauty dish flash diffuser af en loop met de collega waar ik de beurs mee bezocht richting de pendelbus. In de bus wil ik het ding bekijken en zit het niet in mijn tas. Kak. Met de bus weer terug naar de hal. Daar vragen. Heb ik het laten liggen? Is het uit mijn tas gevallen? Niks.

Thuis aangekomen toch maar een mailtje gestuurd om te vragen of ie misschien toch op de balie achter gebleven was. Meteen antwoord, ze waren alles nu aan het inpakken, maar zouden me op de hoogte houden. De dag erna weer mail: Nog niks gevonden, maar ze zouden nog kijken. Ik had het opgegeven, jammer van de vijfenzestig Euro, volgende keer beter opletten. Een paar dagen later weer mail: Ze vonden het heel vervelend en gingen een nieuwe voor me bestellen en die naar me opsturen. 

Nou heb ik de laatste jaren een flink deel van mijn inkomen overgemaakt naar cameranu.nl, maar dit had ik niet aan zien komen. En inderdaad, een paar dagen geleden was er een pakketje en een factuur met nul Euro. Service van de zaak. Volgens mij een knap staaltje klantenbinding, zo goed dat ik er een blog aan wijd. En die collapsible beauty dish flash diffuser, werkt dat? Ja hoor, mooi zacht licht en heel klein op te vouwen, precies wat ik zocht.

Na de paasbrunch flitste ik deze jongen er mee in zijn gezicht,

hij reflecteerde het licht best aardig.

Bot

Bot heeft weer een nieuwe voorstelling: Lek.

De afgelopen dagen waren er try-outs in de Vasim. De afgelopen jaren zag ik ze her en der voorbijkomen en het is altijd raak. Muziektheater in de beste Dogtroep-traditie. Met veel spul maken de mannen mooie dingen. Altijd verbazingwekkend, soms hard, vaak mooi. Langzaam zie ik hun stijl veranderen en de spullen ook. Het lijkt nu minder makkelijk uit elkaar te kunnen vallen als een paar jaar geleden. Het lijkt iets gestileerder. 

De inventiviteit is er niet minder om. Ik heb me weer verbaasd en hardop gelachen.

Ze spelen dit seizoen veel. Gaat dat zien!

De kaart

"Dan zal dit wel hip zijn". We kregen beiden een menukaart. Een zwart-wit printje op a4. De velletjes gingen duidelijk al een paar dagen mee. Verfomfaaid lijkt me de passende term hier. Ik kon het niet laten er wat vouwen aan toe te voegen. De hele tent was net nieuw en leek uit een catalogus gekozen te zijn. Zoals je ook Irish Pubs kan bestellen (echt waar, kijk maar hier). Zo te zien was dit modelletje Hipster Berlin 2016. Wat ruw staal, wat grofhouten tafeltjes, ironische kitch-vaasjes en natuurlijk een schilderijtje met een huilend zigeunerjongetje. Heel ironisch. 

Het personeel had ook heel ironisch geen horeca-ervaring. Waarschijnlijk zaten die in het pakket, besteld onder het kopje Hip en zo jong dat ze pas sinds vorige maand mogen drinken. Overigens kende een van de serveersters al wel het trucje "Hoe lazer ik een blad vol drank over de tafel net achter ons" Consternatie was daar de passende term lijkt me. 

Net na ons hoofdgerecht kwam een jongen meteen servetjes en bestek neerleggen en of we al een keuze gemaakt hadden? "Ja, de mie en de curry die je een half uur geleden hier bracht". Een beetje beschaamd was ie wel. We hadden nog wel interesse in een dessert en hij bracht opnieuw 'de kaart'. Mijn disgenoot kreeg het a4tje wat ik van wat extra vouwen had voorzien en ik kreeg er een met een sausvlek. "Oh sorry meneer, ik zal even een andere kaart pakken, deze is een beetje vies". Gelukkig waren wij hip genoeg om er om te lachen en volgende keer naar een ouderwets restaurant te gaan met wel lekker eten en bediening die meer kan dan een strakke broek dragen.

Mijn reet

Lunch

Terwijl mijn espressomachine aan het warm lopen was, hoorde ik wat extra. Gerammel. Beet! Ik had 'm. Vorige week was mijn huismuis zo brutaal geweest om in mijn rugzak te kruipen en een van mijn mueslibollen aan te vreten. Stom! Mijn lunch! Dat ie hier wat rond scharrelt hoeft van mij al niet, maar na ruim twintig jaar in een huis wonen wat uit de negentiende eeuw stamt, heb ik me neergelegd bij het feit dat er muizen zijn. Tenminste, zolang ik geen kat heb. En ik woon te dicht bij het Keizer Karelplein om met goed fatsoen een kat te durven nemen. 

Dus kocht ik twee nieuwe vallen, het soort waar ze niet kapotgeslagen worden met een veer, maar waar ze in opgesloten worden. Eerdere pogingen werkten ook, maar altijd eenmalig. Ik had het idee dat de muizenpis die ze over het plankje laten vloeien vol zit met stresshormoon/angstzweet/muizentrauma en dat dat in het plankje trekt. De volgende muis ruikt dat en laat de val voor wat het is. Dus stond ik vorige week een laagje lak over dat plankje te kwasten. Ik weet het, op het moment dat ik mezelf dat zag doen had ik ook mijn twijfels. Toen ze droog waren sneed ik een stuk van voornoemde mueslibol af en prepareerde de val. 

Bij eerdere vangsten heb ik ze nog wel eens bij de kerk hier tegenover losgelaten, in de hoop dat ze de hostie-voorraad zouden vinden. Of misschien rechtdoor zouden rennen en op het Keizer Karelplein uit te komen. Maar in praktijk renden ze sneller terug naar huis dan ik en zaten ze al aan de lunch voor ik de deur achter me dicht trok. De tocht ging dus naar het Kronenburgerpark. In de hoop dat ie daar de gitaar van Frank Boeijen zou vinden. Het duurde nog even voor ie uit het geopende kooitje durfde te springen. De wandeltocht in een kooitje in een donker rugzak was 'm niet in de koude kleren gaan zitten. Eenmaal bewust van zijn kans rende hij heel hard naar de herten. Om vol tegen de stoeprand aan te botsen. Met drie pogingen was ie daar bovenop en spurtte hij het gras in. Vrijheid.
Ik hoop dat andere parkbezoekers de herten ook af en toe een mueslibolletje komen voeren en dat mijn muis dan mee mag lunchen.

Zelfde park een jaar of wat eerder

Onthoofding

Ik heb nog veel te leren als het commerciële fotografie gaat.
Een paar dagen geleden maakte ik voor een appel en een ei een serie foto's van de winnaars van een filmwedstrijd. Met de afspraak dat bij publicatie in ieder geval mijn naam vermeld zou worden. Op een aantal plekken gebeurde dat ook netjes, maar bij nu.nl maakten ze het wel bont. Daar werd niet alleen mijn naam niet vermeld, maar werd ook de foto nog eens verminkt door de onder- én de bovenkant er af te knippen. Dezelfde foto stond twee dagen geleden op dit blog, daar kwam de winnares toch net iets beter uit de verf.

Ik heb nog veel te leren...

Radio

Na het opbouwen van de voorstelling midden in de Nederlandse Bible Belt reed ik in mijn eentje de bus terug. Doorgaans zitten we daar samen in en bespreken we voorstelling en wat er beter kan. Nu gingen zij met de auto en had ik het rijk alleen. Nou ja rijk. Achter het stuur luister ik doorgaans The Moth, of Woord, of Freakonomics. Gesproken woord met inhoud. Bij gebrek aan cd's, laat staan een USB aansluiting zette ik de radio aan. Na een minuut of vijf wist ik het zeker: Als je geen interesse hebt in voetbal, is een voorbeschouwing van een wedstrijd op de radio geen aanrader. Namen van spelers werden voorgelezen, uitslagen van andere wedstrijden werden genoemd en de vraag wat dat voor deze wedstrijd zou betekenen gesteld. Voor mij is het net een dansvoorstelling, ik weet dat mensen er graag naar kijken, maar ik snap niet waarom.

Diep in de Veluwe bleek het aanbod op de radio beperkt. De enige andere zender die kraakvrij binnen kwam was er een met een preek. Ja echt een preek. Met galm. Een heel verhaal over Farizeeers, de Here Jezus en zijn familie kwamen uitgebreid aan bod. Een voorbeschouwing op Pasen passeerde de revue. Alleen de uitslagen van andere wedstrijden ontbraken. Terwijl ik door een zonovergoten heidegebied langzaam de 21ste eeuw in reed begon de zender met de preek te kraken. Tijd voor wat anders.

Een lekker moppie klassiek vulde de cabine. Nou ja vulde, alleen de rechter luidspreker doet het en heeft zeker op de snelweg moeite om boven de dieselmotor uit te komen. Binnen een halve minuut stopte de muziek en begonnen drie mannen een nabeschouwing. Snel werd duidelijk dat een van hen de titel en uitvoerende kende en de andere twee probeerde die te raden. Ze hadden geen idee. De rest van de rit bleven ze dat ritueel herhalen. Ze vonden heel veel over de gedraaide stukken. Ze ventileerden die meningen ook graag. Op gedempte toon, zoals dat bij klassiek betaamt. Hier wederom geen uitslagen, wel een discussie over de lichte toon waarop gezongen werd en of dat de verstaanbaarheid ten goede kwam.

Morgen neem ik toch maar een paar cd's mee.

Go Short

Op het terras, tijdens de koffie, op het korte film festival Go Short, probeerde ik het programma te lezen. Ik weet niet hoe mensen die op een kantoor met mensen om zich heen dat doen, maar ik vind concentreren op tekst, terwijl er om me heen wezenloos geluld wordt, heel lastig. Ik gaf het op, dronk mijn koffie en luisterde wat er gezegd werd. Een stel heel Limburgse nichten achter me hadden een duidelijke mening: "Ach schat, Korte films, daar heb ik helemaal niks mee. Zit je er net in, lig je er al weer uit" Piepte de ene. Waarop de ander zonder te aarzelen droog opmerkte: "Net als jij en je vriendje dus."

De koffie was op en een stel studenten plofte naast me neer. Een van hen was er niet bij, want vanavond naar de Mattheus Passion. Het blondste meisje kende dat begrip niet en vroeg om uitleg. De ergste hipster van het clubje gaf antwoord: "De Mattheus Passion duurt drie uur. Iets klassieks. Van Vroeger. Met oude mensen. In een kerk op een hard bankje, Zonder bier. En daar is hij dus naar toe. Met zijn vader. Pfff.

Hoogste tijd om een paar foto's te maken.

Kleurrijk

Met vier bandjes achter elkaar maakte ik meer foto's dan ik die nacht nog kon verwerken.

met een dagje theater tussendoor kwam ik er nu wel aan toe.

Ondanks de overwegend zwarte kleding was het een kleurrijke avond.

In de wandelgangen

Backstage vang je nog wel eens iets op:

Een paar rockers die voor de derde keer voor de lift voorbij kwamen 

"It's a little "Hello Cleveland down here" (kent uw klassiekers: Deze)

De openingsband die voor een ongeveer lege zaal speelden: 

"It was fucking empty out there, 

but we shure kicked all their asses and we sounded fucking great!"

Over de walkie talkie, de geluidsman tegen de stagemanager: 

"Uhh, kun jij er misschien voor zorgen dat hun lichtvrouw haar T-shirt weer aantrekt?"

Sommige bandjes poseren beter dan dat ze spelen

Open Dag

Rondje lopen
Foto maken
Oud collega's groeten
Weglopen bij djembeworkshop
Even kijken naar kunst

De open dag was zo weer voorbij

Moddi

Het gesprek met Tim Kasher, de zanger van het voorprogramma, ging over het feit dat multinationals wereldwijd waterbronnen aan het opkopen zijn en hoe gevaarlijk die ontwikkeling is. Je kan het maar ergens over hebben. Ondertussen kwam een blonde krullenbol met een camera er bij staan en begon mij van heel dichtbij te fotograferen. Het duurde even voor ik door had dat ik ook met een camera in mijn hand stond en hij daarom ongevraagd begon. Hij, was Moddi, en wilde nog niet op de foto, pas als het hele orkest bij elkaar was, hij en Katrine, de celliste.

Na Tim's set stond de jonge Noor al snel te trappelen naast de lift, hij was er klaar voor en Katrine kwam er aan. Althans, na twee aansporingen in het Noors richting kleedkamer waren we compleet. De stagemanager kwam voorbij met een doosje Moddi cd's, een bakje en een bordje: "Cd's €15 Self Service". Zo zag ik wel eieren en potjes jam verkocht worden in de polder, maar nog nooit cd's. Een minuut later komt ie terug met een mini Ipod aan een koptelefoontje, "Deze zat tussen de cd's, of ie van Moddi was?", "Ja, die is kapot en leg ik er altijd bij de cd's voor meer vertrouwen". Mooie tactiek. De lift in. Binnen een paar minuten rolde er een hele serie foto's uit. Dit hadden ze duidelijk eerder gedaan. Met veel plezier wisselden van poses en posities. 

Ik pak mijn spullen in, hij stemt zijn gitaar, zij haar cello, veel plezier met de show! Dat lukte. De goed gevulde zaal was er vanaf het begin bij. Zijn opgewekte presentatie en zware onderwerpen hielden het publiek makkelijk bij de les. Extra fijn, omdat het geluid voor Roosje begrippen erg zacht stond. Mijn oordoppen bleven de hele show uit, een zeldzaamheid. De geluidsman verstond zijn vak zowiezo erg goed. Met oor voor detail maakte hij een prachtige mix. Halverwege de show hoorde ik iets vreemds. Er kwam een geluid bij, iets hoogs. Het bleken de bubbels in de cola van het meisje achter me.

Fijn ook dat het barpersoneel de situatie aanvoelde en stil te werk ging. In het verleden was dat nogal eens anders. Aan de Groenewoudseweg ben ik eind jaren negentig wel eens achter de lichttafel weggelopen om een stuk schuimrubber in de deuropening tussen bar en gang te tapen. Dat dempte het geklapper. Dan leek het er op dat het drankliftje bij voorkeur tijdens de stilste passage volgeladen moest worden terwijl een andere collega ondertussen de kapotte glazen met een boogje de metalen vuilnisbak in mikte. Nu bestel ik een biertje en terwijl ik pin, fluistert het meisje achter de bar "Gave show he"

"Your favourite barefoot Hobbit from Northern Norway" maakte er een prachtige avond van. Met uitgebreide achtergrondverhalen over zijn laatste plaat Unsongs met verboden, gecensureerde en vervolgde liedjes, kwam er voor mij nog meer context en diepte bij. Afgelopen jaar hoorde ik die plaat vaak, maar na deze show luister ik toch weer anders.
Bijna twee uur concert vlogen voorbij. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Verdeling

Het hebben van genoeg geld om aan te schaffen wat de waan van de dag of de jaloezie voorschrijft, is geen garantie voor goede smaak. Sterker nog, het lijkt die eerder in de weg te staan. U kunt zich ongetwijfeld iemand uit uw omgeving of uit de roddelbladen voorstellen waar dat voor op gaat. Over wat goede smaak is, valt overigens prima te twisten.

Bij gesubsidieerde theater- of dansgezelschappen met genoeg geld om niet te hoeven discussiëren over investeringen of extra personeel, geldt een vergelijkbaar principe. De goede smaak komt niet direct in de knel, maar het efficiënte werken delft wel vaak het onderspit. Alles kan, of het moet kunnen. Natuurlijk. Dan nemen we toch een mannetje extra mee, of twee, of drie. Dan komen we toch een uurtje eerder, of een hele dag. Dan laten we toch een extra vrachtwagen rijden, of twee. 

Nou vind ik dat allemaal prima. Als dat ten goede komt aan een betere voorstelling. Als belastinggeld, want daar hebben we het over, wordt uitgegeven om iets moois te maken. Maar als de consequentie is door poet zat we maar wat aan rommelen, want we hebben toch tijd zat, dan gaat het een beetje jeuken. Ik wil wel door. Als het werk ook in de helft van de tijd, of met de helft van de mensen gedaan kan worden die wél doorwerken, dan is dat voor alle betrokkenen en voor de begroting wel zo handig. Kan je met die andere helft óók iets moois maken. Of het uitsparen. Of de betrokkenen beter belonen. Maar door zomaar wat aan te modderen geef je tegenstanders van cultuursubsidies te makkelijk argumenten in handen. En dat is zonde. Want er wordt met goede smaak en hard werk ook heel veel moois gemaakt. En daar is vaak wel subsidie voor nodig. Laten we het gemakzuchtig achteroverleunen vooral overlaten aan hen die dat op eigen kosten kunnen doen. Kunnen wij na de voorstelling nog wel een boom opzetten over goede smaak of gebrek er aan.

Tijdens het stellen van het licht ontplofte er iets, op vuurwerk volume. Bleek het een aluminium spiegel te zijn die verzakt was waardoor de ontplofte lamp er een gat in sloeg. Gelukkig gebeurde dat niet tijdens de voorstelling