Fik

Terwijl ik de foto's van het concert aan het bewerken was hoorde ik een hele kudde sirenes voorbij komen. Niet de mythische dames met aantrekkelijk gezang, maar het soort wat brandweerwagens voorrang geeft. Even later volgde al een berichtje over waar het loos was. 

De oude boerderij naast Oortjeshekken brandde gisteren helemaal af. Het hotel/restaurant/cafe bleef gelukkig overeind. Al werd het erg warm, het terras smolt voor een groot deel. Een kruiwagen die nog iets dichterbij stond laat zien hoe heet het geweest is.

De knollen een paar honderd meter verderop deden alsof er niets aan de hand was. Die stonden met een natte rug in de koude wind heel taai te zijn. Dat dan weer wel.

Charmant

Om gezelschappen van meer dan 4 muzikanten te fotograferen, zet ik meestal wat stoelen klaar. Meestal gaan ze er ook op zitten. De club vandaag, Nick Waterhouse met zijn band, dacht daar anders over. De mannen stonden al klaar achterin de lift, Nick wilde wel in het midden zitten, maar de zangeres stond wat moeilijk aan haar korte jurkje te plukken. Ook de bassiste wilde het liefst achterin schuilen. Nick deed niet moeilijk en bezette alle drie de stoelen zelf. Best charmant ook, voor zijn doen.

Thuis

Een voordeel van een bestelde foto wegbrengen in plaats van op te sturen,

is dat ik ook zie waar de print komt te hangen. Deze koeien kwamen in een bescheiden rijtjeshuis terecht aan een lege muur. Omdat de koeien nogal groot uitpakten, vulden ze de ruimte aardig. De nieuwe eigenaar was helemaal enthousiast. Opgegroeid op een boerderij leek hij bijna thuis te komen toen we de foto aan een willekeurige schroef ophingen. 

Eindelijk weer tussen de koeien.

Ze mochten de twee dagen ervoor bij mij thuis logeren, dat beviel zo goed dat ze bijna niet meer weg wilden. Maar door het enthousiasme voelden ze zich ook boven een Ikea kastje al snel thuis. Gelukkig maar.

Topservice

Bij thuiskomst bleek de internetverbinding pauze te houden. Resetten, opnieuw starten. Nog eens en nog eens. Niks. 19 minuten bij online.nl in de wacht hangen. Dan een kneus met hetzelfde verhaal als vorige keer. Kabeltje, resetten, bla bla bla. 
De monteur kan volgende week donderdag langs komen. 

Natuurlijk over een week pas. Tot die tijd heb ik toch geen internetverbinding nodig. Oh nee. Dat heb ik wel, maar dat is niet het probleem van Online.nl.

Zij hebben hun prioriteiten heel ergens anders dan bij klantenservice. Een paar maanden geleden zat ik ook een week zonder omdat een monteur in een kast op straat mijn kabeltje losgetrokken had. Fijne service om weer een week te mogen wachten. 

Ik tik dit op mijn telefoon, bijna ideaal....

Van boven

"En niet op de dansers zweten, da's niet netjes!" Drie dagen lang kwamen ze dansen en drie dagen plakte ik balletvloer, reed het decor af, zette een ander decortje klaar. Aan het eind van de pauze klommen we de trappen op, om klaar te gaan staan in de portaalbrug. De losse vloerplaten maken daar zoveel herrie, dat als je er op loopt, het publiek in de zaal dat ook hoort. Dus waren we op tijd. Het eerste dansje kon het af zonder onze hulp. Gelukkig is er wifi. Pas halverwege het tweede klinkt er via de headset: "Attentie volgspot over een minuut". Wij zoeken in wirwar van kabels een min of meer comfortabele positie om bij de lamp te kunnen en richten die vast naar links, daar komen ze zo op. 

"Attentie volgspot, daar gaan we". 

De lamp gloeit op en mijn taak is het om de jongen te volgen. Op zich stelt dat natuurlijk niet veel voor, maar omdat mijn buurman het meisje moet volgen en ze de meeste tijd dicht bij elkaar dansen, overlappen we veel. Het is dan de kunst om toch de hele tijd door te hebben welke bundel van jóúw lamp komt en die te volgen en te corrigeren. Het dansje had wel iets weg van tango. Dus korte bewegingen en dan snel de andere kant op. Geen soepele wals in een rondje, nee opletten! "En niet op de dansers zweten!"

In de brug waar we staan hangen veel meer lampen dan alleen onze volgspots. En lampen worden heet, zeker deze tweeduizend Watt kachels. We staan overigens op een meter of acht hoogte dus een trui hoeft sowieso al niet mee. Bij het derde dansje is verzonnen om lekker veel blauw tegenlicht aan te zetten, dat ziet er van uit de zaal prachtig uit. Vanuit onze positie krijg je een blauw reflecterende vloer waar het zwakke witte schijnsel van de volgspots nauwelijks tegen afsteekt. Op een mengeling van gevoel en routine bedienen we de lampen. Een arm of been wat even buiten de bundel komt is genoeg om je helemaal scherp te houden. De zaal zit vol en het moet er goed uit zien.

"En niet op de dansers zweten!"

Zicht uit de portaalbrug

Lik

Prachtige zonovergoten witte velden zag ik. Rijp op bomen, maagdelijke sneeuw, alles vanachter een vuile autoruit. Onderweg naar klus en afspraak passeerde ik menig ansichtkaart. Vandaag onverwacht tijd om naar buiten te gaan en net zo onverwacht bleek negentig procent van de sneeuw verleden tijd. De zon was vandaag net een standje harder gegaan. In de schaduw van bomen en dijk was het nog wit, maar verder was alles weg. De knollen waren er niet rouwig om, zo konden ze weer bij de bodem. Drinken was wat lastiger voor ze, want de vijver was dichtgevroren. 

Nou kunnen ze prima met een hoef door het ijs heen trappen om uit een wak te drinken, maar om daar een beetje handig voor te staan moeten er toch al snel twee hoeven op het ijs staan. En daar hebben ze duidelijk geen zin in. Dan maar uit het al omgewoelde wak drinken. Een van de merries probeerde het en spuugde meteen de modder weer uit. Met tegenzin begon ze een nieuwe poging te wagen. Een ander koos voor de makkelijke weg en likte de bovenkant van het ijs de hele tijd op dezelfde plek.
Of het dan stoort dat ik er naast ga zitten flitsen? 
Nee joh, ben je gek, Ik heb een droge bek!

Tijgers

Goedgemutst liep ik de supermarkt in, niet alleen vanwege de kou maar ook omdat het overleg daarvoor goed en snel verlopen was. Ik had nog niet eens alle groente in mijn mandje gemikt en de irritatie was al zo hoog opgelopen dat mijn goede humeur ging bezwijken. Het was me niet eens helemaal duidelijk waarom. Iets stoorde ontzettend. Het was niet druk, er lagen geen krijsende kinderen in het gangpad en de groenteafdeling werd niet door trage bejaarden geblokkeerd. Toen had ik het pas door. Het was wat er uit de plafondspeakers droop, of spetterde eigenlijk.

Iets wat duidelijk van nu was, want de pieperige meisjesstem was zo plastic, dat deed 10 jaar geleden nog niemand. Ze zong iets in de geest van: "I'm gonna get all your love", of "I need your dick right now" of "Fuck me in my eyesocket". De exacte tekst ben ik kwijt, terwijl het maar een regel was. de hele tijd. Achter elkaar door. Niks anders. Minutenlang. Hoe lang duurt het om wat boontjes, prei, wortel en uien in een mandje te mikken? Op dat moment veel te lang, ik wilde alleen nog maar weg, of de speaker uit het systeemplafond trekken, maar daar kon ik niet bij. Ja, ik had meer mijn best kunnen doen en via de groentetafel op de koeling van de zuivel kunnen klimmen om zodoende de zaak echt af te breken, maar dan is er ongetwijfeld direct weer kwestie. In een rechte lijn naar de kassa en de hut uit was de enige, lafste en meest praktische oplossing. 

Iemand kiest de muziek die gedraaid wordt in die supermarkt. Het was geen radio, maar een speciaal daarvoor aangeschaft systeem. Iemand met waarschijnlijk een opleiding en ervaring in die branche besluit dat dat nummer goed is voor de verkoop. (Of een blinde mongool met zweetvoeten zet zijn Youtube-favorieten achter elkaar en stuurt dat naar de Coop, dat kan natuurlijk ook) Mij wisten ze in ieder geval niet te verleiden om langer in die winkel te blijven.

Terwijl er zoveel moois is. Iedere keer verbaas ik me weer wat er allemaal óók is. Ik luister naast veel andere stijlen, ook graag naar snelle, technische metal, maar heb moeite met het geschreeuw wat daar vaak bij komt kijken. Een korte zoektocht leverde voor mij weer veel nieuw luistervoer op. Zonder dat er iemand doorheen gilt/krijst/grunt of piept. Met zo'n muziek in de super zou ik er graag heen gaan. Zal je net zien dat er dan een marktonderzoek is geweest waar uit dan blijkt dat de goegemeente helemaal niet zit te wachten op progressieve instrumentale deathmetal tijdens de boodschappen. Toch jammer.

Klik, luister en huiver:

Pomegranate Tiger - link
Vipassi - link
Sleep Terror - link
Dysrhythmia - link
en net anders, maar ook lekker:
Three Trapped Tigers - link

Met z'n allen via de zuivel naar de broodafdeling!

Collage

Als fotograaf is het wel zo handig als je met Photoshop om kan gaan. Tot nu toe maakte ik er niet zo veel gebruik van, ook omdat het niet het meest toegankelijke programma is. Met wat online cursus-uren begin ik langzaam een idee te krijgen wat er kan. Als vingeroefening maakte ik vanavond twee collages van de portretten van maandag. Beetje prutsen, wat uitzoeken. Misschien komt het nog eens van pas.

Fleshgod Apocalypse

Carach Angren

Opvallend

Sommige bands zijn net iets fotogenieker dan andere.
Da's fijn. De heren van Carach Angren maakten het makkelijk
om opvallende foto's van ze te maken.
Kom daar eens om bij de gemiddelde singer-songwriter.

Of ik na het laatste nummer nog een foto van ze wilde maken?

Natuurlijk.

Het publiek mocht er ook op. 

Mooi divers volk in een volle zaal.

(klik op de foto om te vergroten)

Lievelingsvarken

Net voor ze het podium opgingen portretteerde ik de leden van Fleshgod Apocalypse.

Aardige Italianen, geconcentreerd zo net voor de show. Ze waren er allemaal klaar voor, 

behalve de drummer, die moest nog soundchecken, zich omkleden en schminken. Er waren dus een paar minuten over. De vriendelijkste die ik fotografeerde was Veronica Bordacchini, inderdaad de tweede van boven. Ik gaf haar mijn kaartje zodat ze achteraf de foto's konden krijgen. 

Ze zag het lachende paard op het kaartje en begon spontaan te vertellen.

Haar opa had vroeger een kleine boerderij en een van de paarden was ziek. Uitgerekend haar lievelingspaard. Ze was negen en ontroostbaar bij de gedachte dat het paard afgemaakt moest worden. Baarmoederhalskanker is ook bij een paard ernstig. En een operatie te duur. Italiaans drama. Haar opa gaf haar daarom voor haar tiende verjaardag de operatie van het paard cadeau. Jaren en jaren later is het paard van ouderdom gestorven.

Daarnaast had ze ook een lievelingsvarken. De zeug was vals geworden na de eerste worp. Niks of niemand mocht in de buurt van haar biggetjes komen of ze viel aan. Niemand, behalve Veronica. Die was welkom. Sindsdien liep de zeug achter haar aan. Een meisje van acht jaar met een varken van 480 kilo in haar kielzog die begon te blaffen als anderen te zicht bij kwamen. En nou zingt ze dus de operapartijen in een metalband. 

(Dat meisje, niet de zeug) 

Stel

Stel dat boekhouden mijn lust en mijn leven was.
Stel dat bonnetjes plakken mijn lievelingshobby was.
Stel dat eindeloos papieren bij elkaar zoeken heel fijn was.
Dan had ik vandaag een topdag gehad.

Comfortabel

Buiten dieren fotograferen is zó 2016

Ik stap gewoon helemaal over naar binnen werken.

Geen laarzen in de drek, geen dikke jas.

Gewoon gezellig op de bank.

Dat ik daar niet eerder aan dacht. 

Neuroot

In een vorig leven, eind jaren tachtig, drumde ik in een punkbandje. We speelden op een feest in Beek en kregen de vraag of we de dag er na ook konden. Want? Want Neuroot had afgezegd en nou hadden ze niemand in de Onderbroek voor die avond. Wij waren de beroerdste niet en al lang blij dat we een optreden er bij hadden, zo dik gezaaid waren die niet. Het optreden in de Onderbroek ging zoals je verwacht dat dat in een gekraakt punkhok gaat. Apparatuur was stuk, kapot of afwezig, Er was geen verwarming, wel lauw bier en wij speelden alsof ons leven er vanaf hing. Halverwege kwam er een bekken van zijn standaard afzeilen en raakte precies de plek onder mijn knieschijf. Met een dikke knie vertelde ik de dag er na aan vrienden hoe ons optreden was geweest.

Gisteren hoefden we niet in te vallen. Neuroot speelde wel. De Speedtwin(s) hadden afgezegd en daar kwam ook geen vervanging voor. Ik had geen drumstokken mee, maar een cameratas. Voor een handjevol vijftigers in de zaal begonnen ze. Een lang, langzaam intro, dan het begin van het nummer, het volume en het tempo namen toe. De zanger stapt naar zijn microfoon om te gaan zingen, raakt met zijn lippen de microfoon aan en terstond draait die naar beneden. Met een hand probeert de zanger het te corrigeren, even gaat het goed en de micro zakt meteen weer om. Dan pas gaat het frontlicht op de zanger ook aan, een maat of 7 nadat hij begon te zingen. Even leek het weer 1989. Heel veel veranderde er duidelijk niet.

Al deed de verwarming het nu wel. En de drummer kreeg geen bekken op zijn knie.

Maar een sterk verhaal hield ie er ook niet aan over.

Neuroot

Kouwe knollen

Ondanks horrorverhalen over extreme gladheid, er zouden al viaducten van snelwegen afgegleden zijn, besloot ik toch even op bezoek te gaan bij de knollen. Het was al even geleden dat ik ze in een wit decor zag. Het duurde wat langer dan normaal. Doorgaans hoef ik niet eerst een halve centimeter ijs van mijn auto te bikken. De ijzel was ook op de paarden terecht gekomen, ze stonden allemaal met een natte rug. In de wind, in de vorst. Taaie gasten zijn het. Hoopvol kwamen ze meteen op me af, of ik misschien een straalkachel en 12 paardendekens had? Nee, helaas. Wel twee flitsers. Dat was ook goed, dan aten ze die wel op. 

Beermarter

In het kleine, koude dierenpark probeerde ik een neusbeer op de foto te zetten.
Probeerde, omdat hij (of zij, daar wil ik vanaf zijn) in zijn (of haar) hok zat en zich aan het nestelen was als een hond die zijn (of haar) draai niet kan vinden. Even was er aandacht, toen mijn flitser het hok in spatte, maar dat was niet van lange duur. Grommend werd een pluk stro aan de kant gegooid.

Ondertussen hoorde ik achter me een schel stemmetje: "Meneer, meneer, meneer". 
De Kinderen voor kinderen 'R' klonk bij dit exemplaar echt heel aanstellerig.
En het ging ook maar door. Verbaasd draaide ik me om, want Kinderen voor kinderen kinderen hebben het doorgaans niet tegen mij. Een feit waar zij en ik beide niet rouwig om zijn, maar dit terzijde. 
"Meneer (de letter R was ondertussen volledig verdwenen en vergaan in de letter J met keeltyfus), heeft u de Beermarter (verzin zelf maar hoe die dierennaam klonk uit het Gooische keeltje) al gezien?"  Uh, nee, ik stond immers te wachten tot de neusbeer zijn harses nog eens uit zijn hok liet hangen.

 "Meneer, de Beermarter is ontsnapt en zit boven u in de boom". Langzaam begon ik aan zijn frequentie (belachelijk hoog) en zijn spraakafwijking (gewoon belachelijk) te wennen en verstond ik ook wat ie zei. Ik kijk omhoog en zie daar een sacherijnig beest zitten. "Dank je wel voor de tip, ik zal proberen hem (of haar) op de foto te zetten". Het Kinderen voor kinderen kind leek zijn missie volbracht te hebben en sprintte weg. Ik verplaatste mijn flitser en stelde scherp op de Beermarter. (Zelfs tijdens het schrijven hoor ik mezelf Beejmajtej zeggen, als dat nog maar goed komt) Hij (of zij) (de majtej dus) (aarrggh) maakte dat ook niets uit en bleef gewoon sacherijnig kijken. 

Jurk

Verschrikt vloog ie op, toen ik mijn camera tevoorschijn haalde. 
Wat ik wel dacht dat ik aan het doen was, zo'n blik kreeg ik.
Terwijl ik een flitser neerzette volgde er nog wat onduidelijk gefladder.
Ik stelde goed en wel scherp en de kip hing in deze pose.
Alsof ie zijn naakte zelf zo goed mogelijk bedekte tegen mijn priemende oog.
Niet gehinderd door zoveel misplaatste schaamte drukte ik af.
Als je zo'n jurk aan hebt, hoef je nergens over in te zitten.

Sprookje

Als vingeroefening voor een fotoklusje binnenkort, speelde ik wat met kleurfilters.
Voor ik het wist had ik foto's van een ridder en een prinses die gered moest worden.
Zat ik ineens midden in een sprookje.

نیا سال مبارک ہو

Ik wens alle extrabelegen lezers 

een onregelmatig, onnozel en onbeperkt 2017