Guten morgen

(Deel twee van een onverwachte trip naar Berlijn)

Prima geslapen, bijtijds op en gedoucht, (weer geen douchegordijn, wel een stortdouche met veel heet water, fijn) ontbijtje (wat zonder kamer 18 Euro kost) Wát 18 Euro? Da's belachelijk! Dat klopt, dat is inderdaad belachelijk. Hatseflats, naar buiten toe, de komende uren hoef ik niets, dit voelt als een kans om wel iets mee te krijgen van mijn omgeving. Rugzak kan vast in de bus, scheelt een hoop gesleep.

Om er te komen moet ik zo´n 12 straten oversteken. Allemaal voorzien van stoplichten. In tegenstelling tot de meeste andere steden wachten voetgangers ook werkelijk voor rood licht. Laat ik eens gek doen, dan wacht ik ook. Aan de andere kant van de straat, waar geen enkele auto reed overigens, stond een oude man te wachten. Oud genoeg om... laat maar, grappen over oude Duitsers zijn te gemakkelijk. Minuten verstreken. Een jongen van een jaar of twaalf loopt langs de oude man en steekt over, door rood. Je ziet de nazi zich op staan te winden. Ordnung muss sein, waar moet het heen met de wereld? Eindelijk kleurt het stoplicht groen, we steken allebei over, in het voorbij gaan knikt hij en mompelt ´Guten morgen`. 
`Guten morgen`, knik ik terug.

Tas in de bus, metrokaart voor de dag, laat maar komen die stad! Eerste stop, Brandenburger Tor. Een overkill aan toeristen, types die toeristen vermaken en types die het zakkenrolgedeelte voor hun rekening nemen. Een paar foto's van de fontein in de zon gemaakt. Door naar het Holocaust Memorial.

Gister reden we hier al langzaam langs. Ik had het nog niet eerder in het echt gezien. Heel bijzondere plek. Aan de bovenkant golvende betonblokken, onder spelende tieners. Het was in de schaduw van de blokken koud en donker, loop je naar de rand, wordt het licht en de zon warm. Onder veel gegil en gedoe, boven stilte. Wat plaatjes gemaakt en gaan zitten aan de rand. Realiseerde me dat in deze stad zo veel gebeurd is. Alleen de afgelopen eeuw al. De impact die dat op heel Europa had en heeft is ernstig. Dopjes ingedaan en wat liedjes geluisterd, onder andere deze van Sam Baker. Op de een of andere manier paste die precies bij het moment. Dit is waarom ik midden in de nacht die bus door het land stuur. Hier doe ik het voor, in de zon, met deze muziek, hier.

Via park, Reichstag, Unter den Linden, 'tig monumenten en een stevige lunch, terug naar de bus. Er was nog werk aan de winkel. Eric naar de zaal gereden, backline gelost en door naar het vliegveld. Antoine, de originele chauffeur was mooi op tijd om de bus op te halen. Drieënhalf uur voor mijn vlucht vertrekt. Koffie en worteltjestaart? Ja hoor. Jammer dat op het hele vliegveld nergens een stopcontact te gebruiken was. Mijn laptop is al wat ouder, dus na een uur stopte noodgedwongen mijn geschrijf.

Gelukkig gaat mijn telefoonbatterij langer mee. Recentelijk kreeg ik van een vriendin de eerste versie van haar boek. Ik geef mezelf te weinig tijd om te lezen in het algemeen, en voor dit boek in het bijzonder. Stom. Nu een aantal hoofdstukken kunnen lezen over de geschiedenis van haar familie. Soepel geschreven boek met inkijkjes in de Limburgse cultuur van 70 jaar geleden.

Tegen de tijd dat het uitgegeven gaat worden zal ik er hier zeker weer melding van maken. Nu al een aanrader, ver voor de definitieve versie. En om op zo'n manier een kijkje in de keuken van de schrijfster te mogen nemen, voelt heel bijzonder.

Eenmaal in het vliegtuig klonk de mededeling 'boarding is complete'. Fijn, dan kunnen we. Stilte. Een onduidelijke mededeling. Even later werd duidelijk dat er teveel olie uit de hydrauliek van de rechter vleugel liep, om op te stijgen. Een oplossing werd gezocht. Even later werd er een ander toestel gezocht. Anderhalf uur na de geplande vertrektijd stapten we alsnog aan boord van het nieuwe toestel. Het uitzicht boven Berlijn bij nacht was spectaculair, Ik weet het, ik ben niet veel gewend, maar daar had ik graag de tijd gehad om plaatjes te maken. Wat een uitzicht.

Om voor de sperrzeit van Düsseldorf aan te komen gaf de piloot vol gas. Dat schoot op. 
De hele vlucht met de buurvrouw zitten praten. Een vrouw van eind zestig die volop vertelde. Over zeilen in de Caraïben, wonen in Washington in 1979, reizen door alle Amerikaanse staten, behalve Ohio. En alvleesklierkanker, de reden waarom ze vandaag in Berlijn was. Om een experimentele variant van chemo te ondergaan. Die gelukkig goed aansloeg. Met veel relativering en humor vertelde ze in goed Engels haar verhaal. Mooi mens om kennis mee te maken.

Broerlief stond al die tijd in Düsseldorf te wachten. Sorry!

In de soepele rit naar huis heb ik bijna non-stop dit verhaal verteld. Hij opperde nog dat hij vandaag dit log zou schrijven. Ik was al lang blij dat ie me naar huis bracht, dus het typewerk heb ik toch maar voor mijn rekening genomen. Iets voor middernacht weer thuis, 49 uur weggeweest en genoeg meegemaakt om weer van bij te komen. Af en toe breekt de financiële onzekerheid van m'n bestaan me op, maar de vrijheid om dit soort trips te kunnen maken, compenseert voor mij heel veel.

Op naar het volgende verhaal.